Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου 2008

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΤΩΝ ΚΟΥΚΟΥΛΟΦΟΡΩΝ, ΑΛΛΑ ΟΥΤΕ ΤΩΝ ΚΥΡΙΛΕ ΚΑΙ ΤΩΝ ΡΑΣΟΦΟΡΩΝ!


Ο Γιώργος Μπαμπινιώτης στο λεξικό του, ως πρώτη ερμηνεία στο λήμμα «αναρχία», αναφέρει την: «~ κατάσταση που προκύπτει από έλλειψη κανόνων, θεσμών και συνθηκών που συμβάλλουν στην ευταξία και την ιεραρχική οργάνωση». Μάλιστα, ως συνώνυμα αναφέρει τις λέξεις αταξία, ακυβερνησία και ως αντίθετα την πειθαρχία, την ευταξία, την τάξη και την οργάνωση. (βλέπε Γ. Μπαμπινιώτης, Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας, σελ. 171).
Όταν λοιπόν τασσόμαστε ενάντια στην αναρχία, θα πρέπει να αναφερόμαστε σε ΟΛΟΥΣ όσους την προκαλούν, και να μη τους διαχωρίζουμε ανάλογα με τις …. ενδυματολογικές τους επιλογές! Δεν πρέπει δηλαδή, να καταδικάζουμε και να αντιδρούμε σθεναρά ΜΟΝΟ στα παιδιά που φορούν τζιν παντελόνια και κασκόλ στο πρόσωπό τους (που τις περισσότερες φορές είναι όχι για να κρυφτούν, αλλά για να προστατευτούν από τα δακρυγόνα). Πρέπει να καταδικάζουμε και να αντιδρούμε σθεναρά ΚΑΙ σε όσους φορούν γραβάτες ή ράσα και με τη συμπεριφορά τους δημιουργούν αναρχία! Βεβαίως είναι καταδικαστέα η βίαιη συμπεριφορά αυτών που σπάνε και καταστρέφουν την ξένη ιδιοκτησία, έστω κι αν αυτή είναι των τραπεζών, που αποκτήθηκε με ανήθικο τρόπο. Ο Σωκράτης άλλωστε, πίνοντας το κώνειο, μας δίδαξε πως πρέπει να εφαρμόζουμε τους νόμους έστω κι αν αυτοί είναι άδικοι. Κανένας, όμως, Έλληνας φιλόσοφος δε μας αποτρέπει με τη διδασκαλία του να παλεύουμε για να αλλάξουμε τους άδικους νόμους!
Μαζί λοιπόν με την καταδίκη μας σε όσους με βίαιο τρόπο καταστρέφουν ξένες περιουσίες για να διαμαρτυρηθούν, θα πρέπει να καταδικάσουμε με το ίδιο σθένος, όσους «καθωσπρέπει κυρίους», καταπατούν με το γάντι τους νόμους, αδικούν παράφορα τους πολίτες, πλουτίζουν αναίσχυντα εκμεταλλευόμενοι την εξουσία τους, καταλύουν κάθε έννοια δικαιοσύνης και ηθικής, για να εξυπηρετήσουν τα ποταπά συμφέροντά τους.
Απευθύνομαι λοιπόν σε όσους πολίτες αγανάκτησαν – εν μέρει δικαίως – με τους διαδηλωτές, που ξέσπασαν την οργή τους στις τράπεζες, και βγήκαν στους δρόμους με καδρόνια για να βοηθήσουν τα, διατεταγμένα σε επιχειρησιακή απραξία, ΜΑΤ. Άθελά τους (ή μήπως συνειδητά;) ανασύστησαν άτυπα, τις περιβόητες ομάδες των ΤΕΑ, που δυστυχώς θυμίζουν αλήστου μνήμης εποχές!
Και εν πάση περιπτώσει, εφόσον νοιάζονται τόσο πολύ αυτοί οι πολίτες για την τύχη της περιουσίας τους, γιατί δεν κυνήγησαν με τα καδρόνια και τις τράπεζες, που τόσα χρόνια πίνουν το αίμα τους, κατάσχουν τις περιουσίες τους και αισχροκερδούν εις βάρος τους;
Γιατί οι τίμιοι αυτοί φορολογούμενοι πολίτες, δεν αντέδρασαν το ίδιο σθεναρά στις ανήθικες προτάσεις της εφορίας για «περαίωση», που σημαίνει κουκούλωμα των ατασθαλιών των φοροφυγάδων με αντάλλαγμα ένα μικροποσό;
Γιατί δεν κυνήγησαν με τα καδρόνια και τους πολιτικούς που τους τάζουν σε κάθε εκλογές ανάπτυξη και βοήθεια, που ποτέ όμως δεν έρχεται, ενώ αντίθετα τους επιβαρύνουν με ληστρικούς και άδικους φόρους; Γιατί δεν κυνήγησαν με τα καδρόνια τους «μπίζνεσμαν καλογέρους» και τους άπληστους μητροπολίτες, που διεκδικούν με οθωμανικά φιρμάνια τα σπίτια και τα χωράφια μας, ενώ ταυτόχρονα τους πληρώνουμε, σαν πρόβατα επί σφαγή, με τον οβολό μας, αλλά και μέσω της φορολόγησής μας;
Αυτή η επιλεκτική αγανάκτηση ορισμένων πολιτών, εναντίων μόνο των «αναρχικών» με τα τζιν και η βουβή ανοχή και υποτακτικότητα απέναντι στους εξίσου «αναρχικούς» με τις γραβάτες και τα ράσα, αν δεν προέρχεται λόγω εγκεφαλικής ανεπάρκειας (δηλαδή βλακείας), τότε αγγίζει τα όρια του μαζοχισμού και προκαλεί ερωτηματικά και υποψίες.

Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου 2008

Γράμμα στον Αϊ - Βασίλη


Αγαπητέ Αϊ – Βασίλη,

Φέτος θα ήθελα να σου ζητήσω ένα παράξενο δώρο, που δε μοιάζει με τα παιχνίδια που σου ζητάνε συνήθως τα άλλα παιδάκια.
Άγιε μου Βασίλη πολύ στενοχωρήθηκα με το παιδάκι, τον Αλέξη, που τον σκότωσε εκείνος ο άγριος σερίφης με το πιστόλι του, που υποτίθεται ότι μας προστατεύει από τους κακούς. Φταίει όμως μόνο ο σερίφης, ή μήπως φταίει και ο άλλος κύριος με το όνομα ενός λόρδου ποιητή και με το λιγδωμένο μαλλί, που φούσκωνε τα μυαλά του σερίφη, λέγοντάς του ότι είναι «πραίτορας» της πόλης και άλλες τέτοιες ακαταλαβίστικες λέξεις; Μήπως τώρα πληρώνουμε τόσο ακριβά τις μεγαλόστομες φανφάρες του και την ανικανότητά του;
Άμ’ ο άλλος ο κύριος, με τα κάτασπρα μαλλιά, που πήρε τη θέση του «λόρδου» και υπέβαλε -στα ψέματα - την παραίτησή του, γιατί είναι ακόμα στη θέση του; Δε φταίει αυτός καθόλου που ο κακός σερίφης έγινε τόσο κακός; Δε φταίει που ΔΕΝ κατάλαβε ότι ο σερίφης είναι τόσο κακός, για να τον απολύσει; Τότε ποια είναι η δουλειά του;
Θα σου ζητούσα άγιε μου Βασίλη να αναστήσεις τον αδικοχαμένο Αλέξη, όπως ο Χριστούλης το φίλο του το Λάζαρο, αλλά φοβάμαι πως ο Αλέξης δε διαθέτει τόσο γερό «μέσον». Μπορείς όμως να κάνεις τους σερίφηδες να κυνηγάνε μόνο τους κακούς και να μη σκοτώνουν τα παιδάκια, έστω κι αν αυτά είναι λιγουλάκι άτακτα; Αυτό είναι το μόνο δώρο που σου ζητάω.
Απευθύνομαι σε σένα Άγιε μου Βασίλη, γιατί ο άλλος χοντρός κύριος με την όμορφη ξανθιά κυρία, που έπρεπε να μου κάνει αυτό το δώρο όπως μου υποσχέθηκε πριν τις εκλογές, μου φαίνεται πιο ανύπαρκτος και πιο ψεύτικος από σένα!


Με αγάπη

Ο μικρός Νικολάκης από τη Λάρισα

Δευτέρα 1 Δεκεμβρίου 2008

Η παθογένεια του Ελληνικού Τραπεζικού Συστήματος


Το τραπεζικό σύστημα σε μια οικονομία, θα μπορούσε να παραλληλιστεί με το κυκλοφορικό σύστημα στο ανθρώπινο σώμα.
Όπως μέσω του κυκλοφορικού συστήματος διοχετεύεται το αίμα στα διάφορα όργανα του σώματος για να αναπτυχθούν και να λειτουργήσουν, έτσι και το τραπεζικό σύστημα (θα έπρεπε να) συγκεντρώνει τα κεφάλαια από τους αποταμιευτές και (να) τα διοχετεύει στις διάφορες οικονομικές δραστηριότητες, που εξυπηρετούν τις ανάγκες των πολιτών, δημιουργούν νέες θέσεις εργασίας και γενικά συμβάλλουν στην ανάπτυξη της κοινωνίας.
Βεβαίως, αυτή η σημαντική λειτουργία που (θα έπρεπε να) επιτελούν οι τράπεζες, αποφέρει ένα σημαντικό θεμιτό κέρδος για τις ίδιες, που εκφράζεται με τη διαφορά των επιτοκίων χορηγήσεων και καταθέσεων. Το ύψος αυτής της διαφοράς, (θα έπρεπε να) είναι συνάρτηση από τη μια μεριά, του επιχειρηματικού ρίσκου των σχεδίων που επέλεξαν να χρηματοδοτήσουν οι τράπεζες, και από την άλλη, του επιπέδου των διαθέσιμων κεφαλαίων που κατάφεραν να συγκεντρώσουν.
Επειδή ακριβώς, ο ρόλος του τραπεζικού συστήματος είναι κορυφαίας σημασίας για την οικονομία, (θα έπρεπε να) υπάρχει, αφενός μεν, ένα συγκεκριμένο πλαίσιο κανόνων που (να) προσδιορίζουν τον επιθυμητό προσανατολισμό της λειτουργίας του, και αφετέρου, το τραπεζικό σύστημα (να) υπόκειται σε αυστηρό και συνεχή έλεγχο, που (να) διασφαλίζει την ομαλή και χρηστή λειτουργία του.
Όπως πιθανώς παρατηρήσατε στις προηγούμενες παραγράφους, χρησιμοποίησα συχνά τη φράση «θα έπρεπε να» μέσα σε παρένθεση, γιατί η πραγματικότητα στη λειτουργία του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, δυστυχώς είναι διαφορετική.
Είναι γεγονός πως οι τράπεζες - ελλείψει ενός σοβαρού συστήματος ελέγχου και κυρώσεων από το κράτος – έχουν καταφύγει σε μεθόδους εύκολου και θεαματικού πλουτισμού, εις βάρος πάντα της ανάπτυξης του τόπου και της τσέπης των πολιτών.
Αντί οι τράπεζες να χρηματοδοτούν τις επιχειρηματικές προσπάθειες, αναλαμβάνοντας μαζί με τον επιχειρηματία το ρίσκο που τους αναλογεί – και για το οποίο, άλλωστε, πληρώνονται αδρά με τους αντίστοιχους τόκους που επιβαρύνουν το δανειζόμενο ποσό – προτιμούν την εύκολη οδό της τοκογλυφίας!
Με την εκτελεστική, νομοθετική και δικαστική εξουσία πότε να «σφυρίζει αδιάφορα» και πότε να τους «κλείνει το μάτι» με ευνοϊκές-χαριστικές διατάξεις και «παράθυρα» νόμων, οι τράπεζες εξαπατούν τους πολίτες, ποντάροντας στην αφέλειά τους, που το ίδιο το σύστημα καλλιεργεί μέσω των Μέσων Μαζικής Αποβλάκωσης (γνωστά και ως ΜΜΕ) και της στρατευμένης στα συμφέροντά του «Παιδείας».
Μας «βομβαρδίζουν» καθημερινά με παραπλανητικές διαφημίσεις για εύκολα στη σύναψη, αλλά πολύ δύσκολα στην εξόφληση, δάνεια.
Εθίζουν τους πολίτες στον υπερκαταναλωτισμό δημιουργώντας επίπλαστες ανάγκες.
Συνωμοτούν με άλλες επιχειρήσεις, για να τους φορτώσουν με πιστωτικές κάρτες που έχουν αστρονομικά επιτόκια, τη στιγμή που τα επιτόκια καταθέσεων σκοπίμως είναι καθηλωμένα στο ναδίρ.
Παραβιάζουν την προσωπική ζωή των πολιτών, τηλεφωνώντας τους συνεχώς, - ακόμα και σε ακατάλληλες ώρες, - για να τους πουλήσουν εορτοδάνεια, διακοποδάνεια, και πάσης φύσεως καταναλωτικά δάνεια, αποσκοπώντας να παγιδέψουν το μέλλον όσων «τσιμπήσουν», στη σαγήνη της ματαιοδοξίας τους.
Τον τελευταίο καιρό μάλιστα, η αποθράσυνσή των τραπεζών έχει σπάσει κάθε ηθικό φραγμό. Χρησιμοποιούν απροκάλυπτα μαφιόζικες μεθόδους για να τρομοκρατήσουν τα εγκλωβισμένα θύματά τους. Παραβιάζοντας παράφορα το Σύνταγμα και κάθε έννοια ανθρώπινου δικαιώματος, οι τράπεζες έχουν προσλάβει πληρωμένους τραμπούκους (κομψότερα : εισπρακτικές εταιρείες), που ασκούν ψυχολογική βία, σε όσους πελάτες-θύματά τους καθυστερήσουν να πληρώσουν κάποια δόση του δανείου τους. Με εκβιασμούς και φοβέρες εμπλέκουν το συγγενικό, εργασιακό και κοινωνικό περιβάλλον του οφειλέτη, αποσκοπώντας να σπιλώσουν την υπόληψη του θύματός τους και να καταρρεύσει η προσωπικότητά του, καθιστώντας το έρμαιο στις απαιτήσεις τους. Ούτε ο αρρωστημένος εγκέφαλος του ναζιστή Γκέμπελς δε θα μπορούσε να συλλάβει τέτοιο σχέδιο ηθικής εξόντωσης!
Κι όλα αυτά συμβαίνουν με την επίσημη Πολιτεία να κρατά μια παγερά αδιάφορη στάση στις κραυγές των - ολοένα και περισσότερων - θιγόμενων πολιτών∙ στάση, που την καθιστά συνυπεύθυνη!
Η επιλογή αυτής της πρακτικής των τραπεζών έχει τη «λογική» εξήγησή της.
Οι τράπεζες εκμεταλλευόμενες την εγκληματική έλλειψη κανόνων και τον πλημμελή έλεγχο από τις αρμόδιες αρχές, ασυδοτούν και αποκλίνουν από την ουσία του κεντρικού ρόλου τους στη λειτουργία της οικονομίας.
Οι τράπεζες προτιμούν τις τοκογλυφικές δραστηριότητες, που τους εξασφαλίζουν γρηγορότερα, τεράστια κερδοφορία.
Βλέπετε, η χρηματοδότηση στην παραγωγή, που θα έδινε αναπτυξιακή ώθηση στην οικονομία, απαιτεί σχετικά μεγάλα κεφάλαια, εμπεριέχει ρίσκο και τα κέρδη έρχονται με σχετική καθυστέρηση. Και οι τραπεζίτες, τυφλωμένοι από την απληστία τους, βιάζονται να υπερπλουτίσουν. Έτσι, με την ανοχή της Πολιτείας, επικεντρώνονται στην προσφορά μικροδανείων σε αφελείς και επιπόλαιους πολίτες, στοχεύοντας να τους παγιδέψουν και να βάλουν στο χέρι τις περιουσίες τους. Με τη βοήθεια μάλιστα του Τειρεσία, αυτής της κατασκοπευτικής οργάνωσης, που είναι επιφορτισμένη να «φακελώνει» τα προσωπικά δεδομένα των πολιτών, οι τράπεζες «μαρκάρουν» - όπως τα ζώα - τα υποψήφια θύματά τους, ώστε να ξέρουν ποιους αξίζει να «ξεζουμίσουν» περισσότερο.
Με τις εκατοντάδες κατασχέσεις ακινήτων και αυτοκινήτων που βλέπουμε καθημερινά να δημοσιοποιούνται στις εφημερίδες, οι τράπεζες μοιάζουν περισσότερο με κτηματομεσιτικά γραφεία ή μάντρες αυτοκινήτων, παρά με πιστωτικά ιδρύματα. Με τόσα ακίνητα που περνάνε στην κατοχή τους, συναγωνίζονται επάξια το κτηματολόγιο της μονής Βατοπαιδίου!

Εύλογα ερωτήματα αναζητούν πειστικές απαντήσεις:
- Υπάρχει, διέξοδος από το σημερινό τέλμα που μας οδήγησε η απληστία των τραπεζών;
- Μεσούσης της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης, υπάρχει δυνατότητα θωράκισης της ελληνικής οικονομίας και κατά συνέπεια των Ελλήνων πολιτών;
Ζούμε την πτώση του ιδεολογήματος του νεοφιλελευθερισμού του Milton Friedman, όπου η έννοια της ελευθερίας της αγοράς, συγχέονταν και ταυτίζονταν με την έννοια της ασυδοσίας των ισχυρών. Ταυτόχρονα, η εμπειρία του απόλυτου κρατισμού καταδικάστηκε εκ των πραγμάτων, με την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού.
Η λύση – όπως πάντα - βρίσκεται κάπου στη μέση! Το κράτος, επιτέλους, πρέπει να αναλάβει το ρόλο που του αρμόζει. Πρώτον, να θεσπίσει αυστηρούς, αλλά δίκαιους κανόνες, με βάση τους οποίους θα λειτουργεί η οικονομία. Δεύτερον, να φροντίσει να παρεμβαίνει με τους μηχανισμούς του, για να ελέγχει την τήρησή τους. Παραβάτες θα υπάρχουν πάντα, αλλά σε μια ευνομούμενη πολιτεία, οι παραβάτες δε μένουν ατιμώρητοι!
Το κράτος μπορεί και πρέπει να αντιδράσει στην απόλυτη εξουσία των τραπεζών. Η ανίερη σιωπηλή συνωμοσία των τραπεζιτών με τις υπόλοιπες μορφές εξουσίας, εις βάρος των πολιτών, πρέπει επιτέλους να τερματιστεί.
Υπάρχουν εργαλεία που μπορούν να επιβάλλουν την τάξη και τη δικαιοσύνη.
Για παράδειγμα, οι εισφορές των ασφαλισμένων που εισρέουν στα Ασφαλιστικά Ταμεία. Αντί να «επενδύονται» μέσω των τραπεζών - και των άλλων ληστρικών συμμοριών, - σε δομημένα ομόλογα και άλλες «τοξικές» επενδύσεις, ας αξιοποιηθούν άμεσα από τα ίδια τα Ασφαλιστικά Ταμεία. Να ιδρύσουν τα Ασφαλιστικά Ταμεία τραπεζικά ιδρύματα, που θα παρέχουν στους ασφαλισμένους τους χαμηλότοκα δάνεια σε σχέση με τα δάνεια των άλλων τραπεζών. Η λύση αυτή είναι συμφέρουσα και για τα Ταμεία, αλλά και για τους ασφαλισμένους τους – δανειολήπτες.
Έτσι το επιχείρημα «περί δήθεν ελεύθερου ανταγωνισμού» που χρησιμοποιούν μέχρι σήμερα οι τράπεζες για να δικαιολογήσουν τις ασυδοσίες τους, θα γυρίσει ως μπούμερανγκ για τις ίδιες. Από τη μια, θα αναγκαστούν και οι τράπεζες να μειώσουν τα επιτόκιά τους για να ανταγωνιστούν τα χαμηλά επιτόκια των Ταμείων. Και από την άλλη, θα χάσουν τη «χρυσοφόρα αγελάδα» (δηλαδή τα Ταμεία) που «άρμεγαν» τόσα χρόνια δίνοντάς τους αστεία επιτόκια για τις τεράστιες καταθέσεις τους, ενώ ταυτόχρονα οι ίδιες θησαύριζαν εις βάρος τους.
Βλέπουμε λοιπόν πως η λύση στο βραχνά των τραπεζών, απαιτεί πολιτική τόλμη και εντιμότητα!
Τα διαθέτει, όμως, κανένας από τους σημερινούς πρωταγωνιστές του πολιτικού μας βίου;;;

Τρίτη 21 Οκτωβρίου 2008

ΠΟΣΟ ΑΛΗΘΙΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΙΜΑΣΤΕ;


"Για να γίνεις άνθρωπος, πρέπει πρώτα να γίνεις Έλληνας", είπε κάποιος γάλλος φιλόσοφος! Ξέρουμε όμως τι πραγματικά σημαίνει Έλληνας; Θα ήθελα να σας παρουσιάσω πως προσδιορίζει την έννοια του όρου «Έλληνας», ο σπουδαίος συγγραφέας και ερευνητής, Μάριος Βερέττας:
[….. Έλληνας! Τι σημαίνει άραγε αυτό; Ή μάλλον τι μπορεί να σημαίνει σήμερα αυτό; Πόσο σπουδαίο είναι; Έχει κανένα νόημα, ή απλά καθορίζει το φορολογούμενο πολίτη-υπήκοο ενός γραφειοκρατι­κού κοινοβουλευτικού και στην ουσία, πλουτοκρατικού εθνοκράτους, από τα 200 περίπου που υπάρχουν σήμερα στον πλανήτη;
Όποιος δεν συνειδητοποιεί - έστω και στο ελάχιστο - την απροσμέτρητα φωτοβόλα έννοια της λέξης Έλληνας, ας πάψει αμέσως να διαβάζει αυτό το κείμενο! Δεν τον αφορά! Μπορεί να συνεχίσει ανενόχλητος το ψηλάφισμά του στο σκοτάδι. Ακόμη κι αν του συμβαίνει να είναι ελληνόφωνος. Η απλή χρήση της ελληνικής γλώσσας δεν αρκεί προκειμένου να προσδώσει σε κάποιον την ιδιό­τητα του Έλληνα. Υπήρξαν και υπάρχουν γνησιότατοι Έλληνες, που οι συγκυρίες δεν τους επιτρέψαν να μάθουν να μιλούν Ελ­ληνικά. Όπως υπάρχουν και πάμπολλοι ελληνόφωνες, οι οποίοι καμία συνειδησιακή σχέση δεν διατηρούν με την Ελλάδα.
Για να είναι κάποιος Έλληνας δεν αρκεί, απλά, να γεννηθεί στην Ελλάδα από Έλληνες γονείς. Κατά την Αρχαιότητα υπήρξαν μεγάλες μορφές του Ελληνικού Πνεύματος, οι οποίες δεν γεννή­θηκαν στην Ελλάδα, ούτε είχαν Έλληνες γονείς. Παράδειγμα, ο Αίσωπος, ο οποίος ήταν από τη Φρυγία, ή ο ποιητής Αλκμάν που γεννήθηκε Λύδιος και τιμήθηκε όσο λίγοι στη Λακεδαιμόνα.
Η γέννηση από μόνη της δεν αρκεί προκειμένου να προσδώσει σε κάποιον την ιδιότητα του Έλληνα.
Ούτε η καλή ή κακή χρήση της Ελληνικής Γλώσσας. Ο Γεώρ­γιος Σχολάριος, για παράδειγμα, γνώριζε άριστα Ελληνικά, αλ­λά διατυμπάνιζε ότι δεν είναι Έλληνας. Δίδαξε, μάλιστα, Ελ­ληνικά στον Τούρκο σουλτάνο Μωάμεθ το Β' κι εκείνος τον αντάμειψε πλουσιοπάροχα γι' αυτές και τις «άλλες» υπηρεσίες του. Αντίθετα, σε όλους τους απελευθερωτικούς αγώνες του έθνους, έχυσαν άφθονο το αίμα τους άνθρωποι που δεν γνώρι­ζαν Ελληνικά, αλλά καλλιεργούσαν μέσα στην ψυχή τους μια καθαρότατη Ελληνική Συνείδηση.
Ούτε η μόνιμη διαβίωση εντός των γεωγραφικών ορίων της Ελλάδας προσδίδει την ιδιότητα του Έλληνα. Αναρίθμητοι αλλο­εθνείς γεννήθηκαν, έζησαν και πέθαναν στην Ελλάδα. Ποτέ τους δεν ένιωσαν Έλληνες. Ήσαν Τούρκοι, Βούλγαροι, Αλβανοί, Σαρακηνοί, Αθίγγανοι, Γότθοι, Ενετοί, Εβραίοι κ.ά. Τυπικό πα­ράδειγμα, ο σύγχρονος εθνικός ήρωας της Τουρκίας, ο Κεμάλ Ατατούρκ, που γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Όλοι αυτοί έζησαν και πέθαναν µε αλλοεθνή συνείδηση κι ας μην έφυγαν οι περισσότεροι ποτέ τους από την Ελλάδα. Από την άλ­λη, αναρίθμητοι Έλληνες γεννήθηκαν από αλλοδαπούς στην αλ­λοδαπή, ενδεχομένως δεν έμαθαν ποτέ τους να μιλούν Ελληνικά κι ακόμη, δεν τους συνέβη να ζήσουν ούτε μια ώρα στην Ελλά­δα. Κι όμως ήσαν και είναι Έλληνες.
Τι είναι λοιπόν αυτό που προσδιορίζει την ιδιότητα του Έλληνα;
Οι σχετικές νομοθεσίες των δυο τελευταίων αιώνων, ακολουθώ­ντας τη λογική των γραφειοκρατικών διατάξεων, απέτυχαν, όταν κλήθηκαν να διατυπώσουν τον ορισμό του Έλληνα.
Θεώρησαν ως προϋπόθεση την καταγωγή. Απέτυχαν!
Θεώρησαν ως προϋπόθε­ση τον τόπο διαμονής. Απέτυχαν επίσης!
Θεώρησαν, ακόμη, ως προϋπόθεση τη γνώση της Ελληνικής Γλώσσας. Απέτυχαν παρο­μοίως!
Θεώρησαν, τέλος, ως προϋπόθεση -και κατά τρόπο ασυγ­χώρητα ανιστόρητο- το χριστιανικό θρήσκευμα. Απέτυχαν πατα­γωδώς και, συνάμα, εγκλημάτησαν αποπέμποντας εκτός Ελλάδος γνησιότατους Έλληνες, επειδή συνέβη οι πρόγονοί τους να υιοθε­τήσουν βίαια ή θεληματικά την ισλαμική ή άλλη θρησκεία…
Με δυο λόγια: όλη η γραφειοκρατική προσέγγιση για τον προσδιορισμό της Ελληνικότητας, όπως διατυπώθηκε κατά τους τελευταίους δυο αιώνες από τη νομοθεσία του νεοελληνικού κρά­τους απέτυχε, επειδή βασίστηκε σε κριτήρια -καταγωγή, γλώσσα, διαμονή, θρήσκευμα- τα οποία είναι ανίκανα να προσδιορίσουν την ιδιότητα του Έλληνα.
Μα τι προσδιορίζει επιτέλους τον Έλληνα;
Ο Ισοκράτης, ο μέγας αυτός Αθηναίος ρήτορας, το αποσαφήνισε μια για πάντα:
Έλληνας είναι όποιος μετέχει της Ελληνικής Παιδείας!Δεν υπάρχει άλλος ορισμός.
Και προσέξτε καλά αυτό το ρήμα μετέχω.
Δεν σημαίνει μόνον «συμμετέχω». Σημαίνει, επίσης, «άπτο­μαι κάποιου πράγματος», «αποτελώ μέρος κάποιου πράγματος» και, πάνω απ' όλα, «ενέχω κάτι μέσα μου». Από τον παθητικό, μάλιστα, τύπο του ρήματος ενέχω, δηλαδή ενέχομαι, προκύπτει και η λέξη ενοχή. Και ένοχος είναι ο υπεύθυνος κάποιας πράξης.
Εάν, λοιπόν, μετέχω της Ελληνικής Παιδείας, αυτό δε σημαί­νει απλά και μόνον ότι τη γνωρίζω∙ κανένας άνθρωπος δεν είναι σε θέση να γνωρίζει όλη την Ελληνική Παιδεία, εφόσον οι αντικει­μενικές διαστάσεις της υπερβαίνουν κατά πολύ τις νοητικές δυνα­τότητες ενός και μόνον ανθρώπου σε όλη τη διάρκεια της ζωής του.
Όποιος «μετέχει» της Ελληνικής Παιδείας τη γνωρίζει ως ένα βαθμό - μεγάλο ή μικρό. Αλλά δεν αρκεί μόνον η γνώση, η οποία παραμένει πάντοτε ατελής. Όποιος «μετέχει» της Ελληνικής Παιδείας, συνάμα «άπτεται» της Ελληνικής Παιδείας, δηλαδή την αγγίζει και τον αγγίζει, βρίσκεται σε διαρκή επαφή μαζί της, κατά τρόπο, επιτρέψτε μου να πω, ερωτικό.
«Άπτομαι» λοιπόν της Ελληνικής Παιδείας, δεν σημαίνει ότι τη γνωρίζω. Βεβαίως, εν μέρει τη γνωρίζω, αλλά πάνω απ' όλα, ση­μαίνει ότι βρίσκομαι σε επαφή μαζί της κι είμαι ερωτευμένος μαζί της. Με όλες τις δυναμικές προεκτάσεις της έννοιας του έρωτα.
Για τούτο και η επόμενη σημασία του ρήματος μετέχω είναι ακόμη πιο σαφής: «αποτελώ μέρος κάποιου πράγματος»! ...
Μετέχω, δηλαδή, της Ελληνικής Παιδείας σημαίνει, επίσης, ότι έχω αποδεχθεί να είμαι μέρος της, τμήμα της και μάλιστα, όχι άψυχο εξάρτημα, αλλά δυναμικό µέλος, ένα ακόμη υπερδρα­στήριο κομμάτι της.
Και πώς διασφαλίζεται αυτή η υπερδραστηριότητα του µέ­λους της Ελληνικής Παιδείας; Από πού αντλεί την απαιτού­μενη ενέργεια;
Η τελευταία και ανώτερη σημασία του ρήματος μετέχω τα λέει όλα: «ενέχω κάτι μέσα µου», όπως ακριβώς η μήτρα των γυναικών ενέχει το αντρικό σπέρμα. Διότι όταν ενέχει μέσα της η μήτρα το σπέρμα, η προοπτική της δημιουργίας της ζωής βρίσκεται ήδη εκεί!
Και τι γεννά το ζωντανό σπέρμα και η ολοζώντανη μήτρα που το «ενέχει»;
Τη Ζωή φυσικά!
Εάν, λοιπόν, «ενέχω την Ελληνική Παιδεία μέσα µου» όχι μό­νον απολαμβάνω την ηδονή που μου προσφέρει, αλλά είμαι ήδη σε θέση να γεννήσω και πάλι Ελληνική Παιδεία.
Με λίγα λόγια, «μετέχω της Ελληνικής Παιδείας» σημαίνει ότι γνωρίζω ως ένα βαθμό την Ελληνική Παιδεία, είμαι συνάμα ερωτευμένος µε την Ελληνική Παιδεία, βρίσκομαι σε διαρκή επαφή µε την Ελληνική Παιδεία, είμαι μέρος της Ελληνικής Παιδείας και αναπαράγω δημιουργικά την Ελληνική Παιδεία!
Ποιος γραφειοκράτης μπορεί να διατυπώσει έναν τέτοιον ορισμό; Ποιος «εκλεγμένος νομοθέτης» μπορεί να εισηγηθεί μια παρόμοια διάταξη, ικανή να συμπεριλάβει σ' ένα κοινοβουλευ­τικό σύνταγμα και τη σχετική νομοθεσία; Κανείς!
Κι όμως, αυτός είναι ο αληθινός ορισμός του Έλληνα. Έλληνας δεν είναι όποιος γεννήθηκε από Έλληνες γονείς, ούτε όποιος μιλάει Ελληνικά, ούτε όποιος γεννήθηκε στην Ελλάδα, ούτε όποιος κατοικεί στην Ελλάδα κι ακόμη λιγότερο όποιος εν­δεχομένως έχει ... κρανίο ελληνικό ή φέρει στο αίμα του «ελλη­νικό γονίδιο» ή «ελληνικό ... DNA» όπως εισηγούνται πρόσφα­τα διάφοροι ετερόκλητοι και ανόητοι ρατσιστές και φασίστες.
Αλλά:
Έλληνας είναι όποιος μετέχει της Ελληνικής Παιδείας, όποιος δηλαδή τη γνωρίζει λίγο και θέλει να τη μάθει περισσότερο, όποιος είναι ερωτευμένος μαζί της, όποιος βρίσκεται σε διαρκή επαφή μα­ζί της, όποιος αποτελεί τμήμα της κι όποιος μπορεί, εξαιτίας της διαρκούς επαφής του μαζί της, να την αναπαράγει δημιουργικά!

Η Ελληνική Παιδεία
Τι είναι όμως η Ελληνική Παιδεία, αυτή στην οποία εάν μετέχω είμαι Έλληνας; Μήπως είναι η εκμάθηση του πλούτου των Ελ­ληνικών Γραμμάτων ή µάλλον, του ελάχιστου εκείνου τμήματός τους το οποίο, κακήν κακώς, περισώθηκε από τη μεσαιωνική αν­θελληνική λαίλαπα; Μήπως είναι η μύηση στις ανεξάντλητες, πολυποίκιλες και γοητευτικότατες διαδρομές της Αρχαίας Ελ­ληνικής Φιλοσοφίας; Μήπως είναι η γνώση των λεπτομερειών του βίου, των ηθών, των εθίμων, της μυθολογίας και της ιστορίας των αρχαίων µας προγόνων;
Βεβαίως, είναι όλα αυτά, αλλά και κάτι παραπάνω. Είναι το δυναμικό και βιωματικό τους απόσταγμα, το οποίο επιτρέψτε µου να το ορίσω ως εξής:
Η Ελληνική Παιδεία είναι τρία πράγματα: φιλοπατρία, φιλο­καλία και φιλοσοφία.

Φιλοπατρία
Φιλοπατρία είναι ο έρωτας του Έλληνα για τον τόπο του. Είναι το ύψιστο εκείνο συναίσθημα που νιώθει ο Έλληνας για τα βου­νά, τα δάση, τις κοιλάδες, τις πεδιάδες, τα ποτάμια, τις λίμνες, τις ακτές, τις θάλασσες, τα νησιά και όλα όσα συνιστούν το φυ­σικό του περιβάλλον, την πανέμορφη ελληνική Φύση.
Φιλοπατρία είναι ο έρωτας του Έλληνα για τα χωριά και τις πόλεις του, για τους τόπους όπου έζησαν, έδρασαν και δημι­ούργησαν οι πρόγονοί του.
Φιλοπατρία είναι ο έρωτας του Έλληνα για την ιστορία του.
Το συναίσθημα υπερηφάνειας για τα ανυπέρβλητα κατορθώμα­τα των προγόνων του.
Φιλοπατρία είναι ο έρωτας του Έλληνα για τον πολιτισμό του. Για τα λαμπρότατα επιτεύγματα των προγόνων του.
Φιλοπατρία είναι η τάση του Έλληνα να μιμείται σε περί­σταση ανάγκης τους προγόνους του στους αγώνες τους για την ελευθερία.
Φιλοπατρία είναι η προθυμία του Έλληνα να υπερασπιστεί αυ­τόν τον τόπο.
Φιλοπατρία είναι το συναίσθημα της πικρίας του Έλληνα απέναντι στις υπόδουλες ελληνικές πατρίδες. Διότι ο «τόπος» προς τον οποίο απευθύνεται η φιλοπατρία του Έλληνα υπερ­βαίνει κατά πολύ τα όρια του νεοελληνικού κράτους.
Φιλοπατρία είναι η υποχρέωση που νιώθει ο Έλληνας να ασχολείται με τα κοινά, την οποία θεωρεί ως σημαντικότερη από την ενασχόληση με τις ιδιωτικές του υποθέσεις.
Φιλοπατρία, ακόμη, είναι η υιοθέτηση και η πρακτική εφαρ­μογή των αρχών της ισότητας και της δημοκρατίας, του ιδανικό­τερου και ανυπέρβλητου συστήματος συμβίωσης ελεύθερων πο­λιτισμένων ανθρώπων που επινόησαν οι πρόγονοί μας.
Φιλοπατρία, εντέλει, είναι ο έρωτας της ελευθερίας.

ΦιλοκαλίαΦιλοκαλία είναι ο έρωτας του Έλληνα προς το ωραίο.
Φιλοκαλία είναι ο σεβασμός προς την ωραιότητα του φυσι­κού περιβάλλοντος.
Φιλοκαλία είναι η διαρκής ενασχόληση με τις τέχνες του ωραίου, τις καλές τέχνες, σε κάθε επίπεδο. Από την υφαντουρ­γία και την κεραμική έως την αρχιτεκτονική, κι από τη γλυπτική και τη ζωγραφική μέχρι το χορό, τη μουσική, τη ρητορική, το θέ­ατρο, όλα μα όλα στοχεύουν στην υπηρεσία και την καλλιέργεια της εξωτερικής και εσωτερικής καλαισθησίας.
Φιλοκαλία είναι ο έρως προς τα ωραία σώματα. Η ενασχόλη­ση με τα διάφορα αθλήματα αποβλέπει πάντοτε στη διαμόρφω­ση ωραίων σωμάτων, τα οποία αποδίδουν ωραία επιτεύγματα.
Κανείς ποτέ δεν οικοδόμησε ωραιότερους ναούς από τους ελληνικούς. Κανείς ποτέ δεν κατασκεύασε ωραιότερα αγάλμα­τα από τα ελληνικά. Κανείς ποτέ δεν ζωγράφισε ωραιότερους πίνακες. Κανείς ποτέ δεν συνέθεσε ωραιότερα ποιήματα. Κα­νείς ποτέ πριν από τους Έλληνες δεν θέσπισε αγώνες ευαν­δρίας και καλλιστεία ωραίων γυναικών. Κανείς ποτέ δεν θέ­σπισε μουσικούς αγώνες.
Το πάθος των Ελλήνων για το κάλλος παραμένει παροιμιώ­δες. Και η ελληνική φιλοκαλία δεν είναι απλά μια αμέτοχη «πε­λατειακή» αγάπη για τις καλές τέχνες. Είναι τρόπος ζωής. Κά­θε Έλληνας και κάθε Ελληνίδα είναι καλλιτέχνης. Καλλιτέχνες του καθημερινού βίου.
Και η φιλοκαλία οδηγεί κατευθείαν προς την καλλιτεχνική μέθεξη. Διότι η ενασχόληση με τις καλές τέχνες ανοίγει το δρόμο της επικοινωνίας με τον κόσμο της υπέρτατης ωραιότη­τας πέρα από τα όρια της συμβατικής επιβιωτικής λογικής. Διότι χάρη στον έρωτά του προς το ωραίο, ο Έλληνας εξαν­θρωπίζεται...
Και γίνεται Άνθρωπος όταν επιτρέπει στην ομορ­φιά να έρθει να κατοικήσει μέσα του.
Φιλοκαλία είναι η διαρκής ενασχόληση με την καλλιέργεια του κάλλους του σώματος και του πνεύματος.
Φιλοκαλία, εντέλει, είναι ο έρωτας του κάλλους.

Φιλοσοφία
Φιλοσοφία είναι ο έρωτας του Έλληνα προς τη γνώση. Τη βα­θύτερη γνώση της Φύσης.
Ο Έλληνας γνωρίζει ότι είναι γέννημα της Φύσης. Και επει­δή η Φύση, όπως λέει ο Ηράκλειτος, αρέσκεται να κρύβεται, ο Έλληνας μπαίνει εξαρχής στο παιχνίδι και ψάχνει.
Μελετά το περιβάλλον του. Μελετά τον κόσμο γύρω του.
Μελετά το σώμα του. Μελετά την ύπαρξή του. Δεν αρέσκεται σε μασημένες απαντήσεις. Ψάχνει αδιάκοπα και αμφισβητεί. Εντοπίζει μια αλήθεια, την υιοθετεί προσωρινά, συνεχίζει να ψάχνει, ανακαλύπτει τα όριά της, την υπερβαίνει, ανακαλύπτει την επόμενη βαθύτερη αλήθεια κ.ο.κ. Όλα είναι προς διερεύνηση. Όλα πρέπει να ψαχτούν. Ο Έλληνας δεν σταματά ποτέ να ψάχνει. Ο κόσμος είναι γεμάτος προκλήσεις και ενδιαφέροντα μυστι­κά. Στόχος του Έλληνα είναι να ανακαλύψει όσο το δυνατόν περισσότερα. Σε κάθε επίπεδο. Ο Οδυσσέας δεν είναι άλλο από τη μυθική ενσάρκωση του Έλληνα που περιπλανιέται αδιάκοπα στον κόσμο και μαθαίνει. Ναι, τον πιάνουν πότε-πότε κρίσεις νοσταλγίας. Αλλά ξέρει ότι αυτό που έχει σημασία είναι το ταξίδι. Η εξερεύνηση του κό­σμου, η εξερεύνηση του σύμπαντος.
Κι ακόμη επινοεί ο Έλληνας. Επινοεί τα εργαλεία που διευκολύνουν τα ταξίδια του. Έτσι επινόησε τη λογική. Είναι το θαυ­μαστό εργαλείο που του επιτρέπει να επεξεργάζεται κάθε γνώ­ση και κάθε πληροφορία.
Αλλά δεν ερωτεύεται το εργαλείο. Αυτός παραμένει ερωτευμέ­νος με τη σοφία. Έτσι, όπου το κρίνει αναγκαίο, παρατάει το ένα εργαλείο και πιάνει το άλλο. Εγκαταλείπει τη λογική για να πιάσει τη διαίσθηση. Κι από υπέροχος χρήστης της λογικής γίνεται μά­ντης. Ο θεμελιωτής της λογικής δεν οικοδομεί λογικά δόγματα. Ξέ­ρει να σκέπτεται λογικά αλλά και να εκστασιάζεται μεθυστικά. Το φως του Απόλλωνα συνδυάζεται με το πάθος του Διόνυσου.
Φιλοσοφία είναι το αέναο παιχνίδι της αναζήτησης της γνώ­σης. Και η ιδιότητα του φιλόσοφου εξανθρωπίζει με τη σειρά της τον Έλληνα.
Ο Έλληνας συμπαθεί ανεξαιρέτως όλους τους λαούς του κό­σμου. Θεωρεί τα επιτεύγματά τους σεβαστά. Αντλεί και αξιολο­γεί τις γνώσεις τους. Κι εάν το επιθυμούν, τους διαφωτίζει με τις δικές του γνώσεις. Μόνον εάν το επιθυμούν! Δεν τους το επιβάλλει ...
Ο Έλληνας αποκτά τις περί Φύσης γνώσεις εξαιτίας του έρω­τά του για τη Φύση. Είναι ερωτευμένος με τη σοφία αλλά ο έρω­τάς του για τη Φύση υπερέχει. Ως εκ τούτου, αρνείται να επεν­δύσει τις γνώσεις του για την «κατάκτηση» ή την «καταστρο­φή» της Φύσης. Αυτά είναι ανεπίτρεπτες βαρβαρότητες. Αυτά συνιστούν ύβρη. Και ο Έλληνας απεχθάνεται την ύβρη.
Με τη φιλοσοφία ο Έλληνας επιδιώκει παίζοντας την από­κτηση της γνώσης του Σύμπαντος Κόσμου, την απόκτηση της γνώσης της Κοινωνίας, την απόκτηση της γνώσης του Εαυτού του.
Κι από όσες γνώσεις αποκτά υιοθετεί εκείνες, που ταιριάζουν καλύτερα στη Φύση του και προπάντων, εκείνες που εξυπηρε­τούν τη συνέχιση της ζωής.
Διότι ο Έλληνας είναι, πρώτα απ' όλα, ερωτευμένος με τού­το το μοναδικό, χρονοφωτοχημικό φαινόμενο του Σύμπαντος Κόσμου: τη ζωή.
Φιλοσοφία, εντέλει, είναι ο έρωτας της σοφίας της ζωής…..].

Έχοντας μπροστά μας λοιπόν, ως δεδομένο αυτόν τον ορισμό, αναρωτηθήκαμε ποτέ βαθιά μέσα μας, πόσο Έλληνες - με τη γνήσια έννοια του όρου - είμαστε εμείς οι ίδιοι, πριν σπεύσουμε να αφαιρέσουμε από τους άλλους αυτή την τιμητική ιδιότητα;

Σάββατο 20 Σεπτεμβρίου 2008

Το μάθημα των Θρησκευτικών, ως απαραίτητο εφόδιο των νέων για το μέλλον!


Πολύς λόγος γίνεται τελευταία για τη χρησιμότητα της διδασκαλίας των θρησκευτικών στα σχολεία.
Κάποιοι, που δηλώνουν ότι «κόπτονται» για το μέλλον των παιδιών μας, υποστηρίζουν ότι θα πρέπει να καταργηθούν τα «αναχρονιστικά» θρησκευτικά και να διδάσκονται στη θέση τους άλλα, πιο χρήσιμα δήθεν, μαθήματα, όπως οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές, οι ξένες γλώσσες, κλπ., κλπ.
Σε όλους αυτούς τους αντίχριστους θα ήθελα να θέσω τα ακόλουθα καυτά ερωτήματα, που αποκαλύπτουν το άδικο των θέσεών τους :

- Αλήθεια ποιος μπορεί να βρει σήμερα αξιοπρεπή δουλειά, έχοντας στην κατοχή του μόνο πτυχία ξένων γλωσσών, πιστοποιητικά ηλεκτρονικών υπολογιστών, μάστερς και διδακτορικά, χωρίς όμως να διαθέτει πολιτικό μέσο ή την ευχή του Μεγαλοδύναμου, εκφρασμένη με σχετική Συστατική Επιστολή του Αρχιεπισκόπου ή έστω του οικείου Μητροπολίτη; (Βλέπε τη λαμπρή καριέρα του Απόστολου Βαβύλη).

- Γιατί να σπαταλήσει κανείς τη ζωή του σπουδάζοντας χρηματοοικονομικά, όταν μόνο με την προσευχή και τη νηστεία μπορεί να επιτύχει στην κυριολεξία επενδυτικά θαύματα; (Βλέπε το λαμπρό παράδειγμα των μοναχών της Ι.Μ. Βατοπεδίου, αλλά και τόσων άλλων Μοναστηριών και Μητροπόλεων).

- Γιατί να μπλέξει κανείς με εφορείες, τράπεζες και δάνεια για να ανοίξει μια μικρή επιχείρηση που θα κινδυνεύει να την κλείσει πότε ο αθέμιτος ανταγωνισμός των μεγαλοκαρχαριών του κλάδου και πότε η γραφειοκρατία και η αναλγησία του κράτους, ενώ θα μπορούσε κάλλιστα να διοριστεί επίτροπος σε μια χρυσοφόρα ενορία (όπως για παράδειγμα, αυτή της Αγίας Παρασκευής των Τεμπών);

- Γιατί να κρέμεται πάνω από το κεφάλι σου ο πέλεκυς της αβεβαιότητας και ο φόβος της απόλυσης, όταν μπορείς να εξασφαλίσεις τη μονιμότητα αν γίνεις ιερέας, με μισθό δημοσίου, ελαστικό ωράριο εργασίας και διάφορα «τυχερά» και μπόνους από γάμους, βαφτίσεις, κηδείες, αγιασμούς αυτοκινήτων και εγκαίνια καταστημάτων! Αν μάλιστα καταφέρεις να γίνεις ο εκλεκτός του Μητροπολίτη και τοποθετηθείς στα νεκροταφεία, τότε ποιος στη χάρη σου!

- Γιατί να αγχώνεσαι με τις αλλαγές στο ασφαλιστικό και με την αγωνία αν θα βγεις ποτέ στη σύνταξη και δε γίνεσαι μητροπολίτης, για να εξασφαλίσεις τα γεράματά σου με ένα «εφάπαξ» 1,5 δις δρχ., όπως έκανε ο Άγιος Αττικής Παντελεήμων;

Όλα αυτά τα αμείλικτα ερωτήματα οδηγούν σε ένα και μόνο συμπέρασμα:
Τα θρησκευτικά, όχι μόνο δεν πρέπει να καταργηθούν από τα σχολεία, αλλά θα πρέπει να εντατικοποιηθούν και να εισαχθούν νέοι κλάδοι θεολογικών σπουδών, όπως η Θεολογική Λογιστική, η Ιερή Επιχειρηματικότητα, ο Χριστιανικός Επαγγελματικός Προσανατολισμός και η Θαυματοποιία ως Σύγχρονη Μορφή Επικερδούς Επένδυσης.

Μόνον έτσι οι νέοι μας θα αποκτήσουν τα απαραίτητα εφόδια για ένα λαμπρό μέλλον!



Με τιμή

Ένας Αγωνιζόμενος Οπαδός των Θρησκευτικών
(κατά κόσμον Ν.Α. Παντελίδης)

Τρίτη 19 Αυγούστου 2008

Γνήσιοι Ολυμπιακοί Αγώνες μόνιμα στην Ελλάδα!


Η θλιβερή επικαιρότητα, με τα αλλεπάλληλα κρούσματα ντόπινγκ σε αθλητές, τον ευτελισμό και την εμπορευματοποίηση της Ολυμπιακής Ιδέας, αλλά και την βάναυση καταπάτηση της Ολυμπιακής Εκεχειρίας, με αναγκάζουν να επαναφέρω στο προσκήνιο μια ρηξικέλευθη θέση που διατύπωσα το 2004.

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες, έτσι όπως τελούνταν στη αρχαιότητα έκρυβαν μέσα τους μερικές από τις σπουδαιότερες ηθικές Αξίες που αποτελούν την πεμπτουσία του Ελληνικού Πολιτισμού.
► Η αρμονική συνύπαρξη του σωματικού κάλλους και της ψυχικής Αρετής στον άνθρωπο, προσδιόριζε την αξία του «Μέτρου». Αυτή η αξία άλλωστε, προβάλλονταν και με τη σεμνή διοργάνωση των αγώνων και την απέριττη βράβευση των Ολυμπιονικών με έναν απλό κλάδο ελέας!
► Το «ευ αγωνίζεσθε» και η ευγενική άμιλλα μεταξύ των αντιπάλων, προσδιόριζε ότι δεν αρκεί μόνο η σωματική ρώμη, αλλά πρέπει να αριστεύει κανείς και στο Ήθος, για να «αποθεωθεί» από τους συμπολίτες του!
► Η ιδέα της Ολυμπιακής Εκεχειρίας, εξέπεμπε το μήνυμα της ειρήνης και της συναδέλφωσης των ανθρώπων.
► Ο θεσμός της Χορηγίας, συμβόλιζε την έννοια της γενναιοδωρίας και της κοινωνικής αλληλεγγύης των οικονομικά ισχυρών απέναντι στο κοινωνικό σύνολο, στοιχεία που συνθέτουν μια συνοχική κοινωνία δικαίου, ισχυρή και ανθρώπινη.

Όλες αυτές οι Αξίες θεωρήθηκαν «ανήθικες»(!) από τη νέα αρνησίζωη κοσμοθεωρία που επικράτησε στην εποχή του βυζαντινού αυτοκράτορα Θεοδοσίου του Α’, ο οποίος με βίαιο τρόπο απαγόρευσε το 393 μ.Χ. τους Ολυμπιακούς Αγώνες, ως «ειδωλολατρικές εκδηλώσεις»!!! Για τη «θεάρεστη» αυτή πράξη του, ο Θεοδόσιος ο Α’ ονομάστηκε «Μέγας» !
Αρκετούς αιώνες αργότερα, στον απόηχο της εθνικοαπελευθερωτικής Επανάστασης των Ελλήνων, (όπου ήταν ακόμα ζωντανό το όραμα του Διαφωτισμού για επιστροφή στις αρχαίες ελληνικές αξίες), ένας Γάλλος φιλέλληνας κι ένας συμπατριώτης μας, (χωρίς ποτέ να ξεκαθαριστεί αν ήταν ιδεαλιστές ή καιροσκόποι), προσπάθησαν το 1896, να αναβιώσουν στην Αθήνα τους Ολυμπιακούς Αγώνες της αρχαιότητας.
Από τότε πέρασε περισσότερο από ένας αιώνας και όσοι ήλπιζαν ότι θα μπορούσαν να αναβιώσουν μαζί με τα αγωνίσματα και όλες αυτές οι Αξίες που πρέσβευαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες, απογοητεύτηκαν!
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες κατάντησαν Olympic Games, που σε ακριβή μετάφραση σημαίνει, Ολυμπιακά Παιχνίδια:
Παιχνίδια εντυπωσιασμού, για την άνοδο της θεαματικότητας, η οποία αποφέρει τεράστια κέρδη στους «ανιδιοτελείς» χορηγούς!
Παιχνίδια εμπορευματοποίησης, τα οποία εκμεταλλεύονται θνητά και «Αθάνατα» λαμόγια!
Παιχνίδια πολιτικά, όπου οι Αγώνες είτε χρησιμοποιήθηκαν για την ανάδειξη της Άριας Φυλής από τους Φασίστες, είτε πέσανε θύματα του Ψυχρού πολέμου, είτε έγιναν πεδίο πάσης φύσεως τρομοκρατικών ενεργειών!
Παιχνίδια βρώμικα, όπου την ευγενική άμιλλα αντικατέστησε ο αθέμιτος ανταγωνισμός, το κάλλος και τη ρώμη του σώματος αντικατέστησαν τα χημικά σκευάσματα των φαρμακευτικών εταιρειών, την ηθική και κοινωνική καταξίωση αντικατέστησε ο ανήθικος πλουτισμός από το κυνήγι υπερφυσικών ρεκόρ!

Έτσι, η αναβίωση του αρχαίου Ολυμπιακού Πνεύματος απέτυχε!

Όμως, το γεγονός ότι όλοι οι άνθρωποι, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης αγκαλιάζουν την Ολυμπιακή Ιδέα, έστω κι αν κακοποιείται βάναυσα από αυτούς που τάχθηκαν να την υπηρετήσουν, αφήνει περιθώρια ελπίδας και αισιοδοξίας!
Ο ρόλος της σύγχρονης Ελλάδας στη διαφύλαξη του Ολυμπιακού Πνεύματος και στην τελική παγκόσμια επικράτησή του, πρέπει να είναι καθοριστικός! Οφείλουμε στους προγόνους μας, αλλά και στα παιδιά μας, να υπερασπιστούμε τις Αξίες της Ολυμπιακής Ιδέας και να πρωτοστατήσουμε ώστε αυτές να γίνουν σεβαστές από όλους. Αυτή η υπόθεση πρέπει να γίνει πρώτιστος εθνικός μας στόχος και να αναλάβουμε πρωτοβουλίες για την πραγμάτωσή της.
Όμως δυστυχώς! Αλλοπαρμένοι από τη μέθη της κάλπικης και εφήμερης δόξας και τυφλωμένοι από τη λάμψη του βρώμικου χρήματος, πρωταγωνιστούμε κι εμείς στην αλλοίωση των φυσικών δυνατοτήτων του ανθρώπου και στη δηλητηρίαση των σωμάτων και των ψυχών, ποτίζοντας τους αθλητές μας με αναβολικά και τους θεατές με ανούσια, αποχαυνωτικά θεάματα.
Και το χειρότερο είναι ότι προσπαθούμε να δικαιολογήσουμε αυτή τη νοσηρή κατάσταση, επικαλούμενοι ότι δεν είμαστε οι μόνοι που κάνουμε τέτοιου είδους βρωμιές! Η απόλυτη αποκορύφωση του αμοραλισμού και της αλλοτρίωσης!
Ξεχνούμε πως καταγόμαστε από τους γεννήτορες της Ολυμπιακής Ιδέας και όλων των Αξιών που την προσδιορίζουν.
Ξεχνούμε την Ιερή Υποχρέωση που έχουμε, να διαφυλάττουμε αυτές τις Αξίες και να τις μεταλαμπαδεύουμε – με πρώτο το δικό μας άμεμπτο παράδειγμα - σε όλα τα έθνη!
Είμαστε δικαιούχοι μιας αμύθητης αρχαίας κληρονομιάς και αρνούμαστε να υπογράψουμε την «πράξη αποδοχής της», γιατί είμαστε ανάξιοι να τη διαχειριστούμε και να την αβγατίσουμε!

Αυτή η κατάσταση πρέπει να αλλάξει ριζικά!

Με ελληνική πρωτοβουλία, θα πρέπει να κινήσουμε τη διαδικασία ώστε να ξεκινήσει μια παγκόσμια έρευνα, η οποία θα εντοπίσει και θα μελετήσει τα σημεία στα οποία χωλαίνει ο θεσμός, και θα προτείνει αποτελεσματικούς τρόπους εξυγίανσής του.
Επειδή όμως τα συμφέροντα τα οποία θίγονται είναι προφανώς τεράστια και τα εμπόδια τα οποία θα συναντήσει μια τέτοια διαδικασία, ίσως αποδειχτούν ανυπέρβλητα, η Ελλάδα θα πρέπει να είναι έτοιμη ώστε να πάρει γενναίες αποφάσεις!
Αν η προσπάθεια εξυγίανσης των Ολυμπιακών Αγώνων οδηγηθεί σε αδιέξοδο, τότε προτείνουμε η Ελλάς να αντιδράσει δυναμικά και να αποχωρίσει από τη Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή, έτσι ώστε να μην επικυρώνει με τη συμμετοχή της τη βεβήλωση της Ολυμπιακής Ιδέας!
Η διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα το 2004, - παρά την οικτρή αποτυχία της στην αναβίωση του Ολυμπιακού Πνεύματος - απέδειξε περίτρανα, ότι η χώρα έχει τη δυνατότητα να διεξάγει οργανωτικά άρτιους Αγώνες. Επίσης είναι γεγονός, ότι η Αθήνα διαθέτει ίσως την καλύτερη τεχνική υποδομή παγκοσμίως γι αυτόν το σκοπό!
Επομένως, μετά από την αποχώρησή της από τη ΔΟΕ, η Ελλάδα μπορεί να καθιερώσει τη μόνιμη τέλεση των γνήσιων Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα, σε ένα νέο, αυστηρό πλαίσιο, που να διαφυλάττει τα Ολυμπιακά Ιδεώδη:
- να καταργεί την εμπορευματοποίηση των Αγώνων,
- να αποτρέπει τον αθέμιτο ανταγωνισμό των αθλητών,
- να προάγει το Ήθος και όχι το ματαιόδοξο κυνήγι των ρεκόρ,
- να τηρεί το Μέτρο και το μεγαλείο της απλότητας,
- να προβάλλει τον αθλητισμό ως πρότυπο ζωής,
- να ψυχαγωγεί τους θεατές υμνώντας το Κάλλος του ανθρωπίνου σώματος και το μεγαλείο της ανθρώπινης Ψυχής.

Για την επιτυχία αυτού του τολμηρού εγχειρήματος, θα πρέπει να προηγηθεί η κατάλληλη θεσμική προετοιμασία της χώρας για να αναλάβει αυτή την τεράστια ευθύνη:
Απαραίτητη προϋπόθεση θα είναι η σύσταση μιας αδιάβλητης Ολυμπιακής Επιτροπής Ελλανοδικών και η θέσπιση αυστηρών κανόνων, που θα αποκλείουν την οποιαδήποτε χρήση αναβολικών ή οτιδήποτε άλλο θα αλλοίωνε τη φυσιογνωμία των αγώνων.

Η καταμέτρηση των επιδόσεων στα διάφορα αθλήματα να τεθεί σε νέα υγιή βάση. Η καταμέτρηση θα ξεκινήσει από την αρχή, παραβλέποντας τα σημερινά υπερφυσικά ρεκόρ, που αποτελούν χημικά τερατουργήματα.

Οι Ολυμπιονίκες θα είναι ιερά πρόσωπα, που θα απολαμβάνουν την προστασία και τη φροντίδα της Πολιτείας και την Κοινωνική Καταξίωση, αλλά η συμπεριφορά τους θα πρέπει να είναι υποδειγματική. Η δόλια κατάκτηση του τίτλου του Ολυμπιονίκη, όχι μόνο θα θεωρείται πράξη μέγιστης κοινωνικής απαξίας, αλλά θα επισύρει και βαρύτατες ποινικές ευθύνες. Επίσης, η εμπορική εκμετάλλευση του τίτλου τους θα είναι απαγορευμένη, αλλιώς θα τους αφαιρείται ο τίτλος του Ολυμπιονίκη.

Οι χορηγοί των Ολυμπιακών Αγώνων, θα απολαμβάνουν την αίγλη και την τιμή που τους αναλογεί, αλλά τη χορηγία τους θα τη διαχειρίζεται η Οργανωτική Επιτροπή των Ολυμπιακών Αγώνων, η οποία και θα αποφασίζει πού και πώς θα αξιοποιηθεί. Η επιλεκτική χορηγία συγκεκριμένων αθλητών ή αθλημάτων - από ιδιώτες ή εταιρείες - απαγορεύεται, γιατί έχει αποδειχτεί ότι δε γίνεται χωρίς «ανταλλάγματα».

Η εκεχειρία θα είναι απαραίτητη προϋπόθεση συμμετοχής μιας εθνικής ομάδας στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Χώρες που δε διακόπτουν τις εχθροπραξίες κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων, θα αποκλείονται από αυτούς.

Επίσης προτείνουμε, να εμπλουτιστεί ο θεσμός των Ολυμπιακών Αγώνων, επεκτείνοντάς τον και στο πεδίο της Τέχνης και της Επιστήμης.
Ο λόγος γίνεται για τη διοργάνωση της Πολιτιστικής Ολυμπιάδας, μιας ιδέας του μεγάλου μας ποιητή Άγγελου Σικελιανού, που όμως τόσο πολεμήθηκε από τους σκοταδιστές!
Στην Πολιτιστική Ολυμπιάδα οι άνθρωποι διαγωνίζονται στις τέχνες και στις επιστήμες και βραβεύονται εκείνοι οι οποίοι τις συνδυάζουν με την Αρετή! Διότι: «Επιστήμη μακράν Αρετής, πανουργία, ου Σοφίαν εστί»!
Κριτήρια θα είναι η Αισθητική, η Αρμονία, το μέγεθος της Συνεισφοράς στο κοινωνικό σύνολο.

Πέρα από το κορυφαίο όφελος της ηθικής ικανοποίησης ότι γινόμαστε άξιοι συνεχιστές των προγόνων μας, θα έχουμε να αποκομίσουμε και άλλα, παράπλευρα - αλλά καθόλου ευκαταφρόνητα - οφέλη.
Αυτά αφορούν την αύξηση του τουρισμού μας, τη διεύρυνση της οικονομικής δραστηριότητας, την δημιουργία θετικών προτύπων για την ανάπτυξη της κοινωνίας μας, την διεθνή αναβάθμιση της χώρας μας που θα διευκολύνει την άσκηση της εξωτερικής μας πολιτικής, κ.α., που δεν είναι του παρόντος να αναλύσουμε εκτενέστερα.

Το εγχείρημα αυτό μπορεί να φαντάζει δύσκολο, όμως το μόνο που προϋποθέτει είναι πολιτική τόλμη, ισχυρή αυτοπεποίθηση, καθώς και ακλόνητη πίστη στην ιερότητα του σκοπού!
Όντως, τα οικονομικά και προσωπικά συμφέροντα που λυμαίνονται σήμερα τους Ολυμπιακούς Αγώνες είναι ισχυρά! Όμως δεν είναι η πρώτη φορά στην ιστορία μας, όπου η γενναιότητα και η τόλμη των Ελλήνων, αποδείχτηκαν ισχυρότερες από φαινομενικά παντοδύναμους αντιπάλους! Να θυμίσουμε τον πολυμήχανο Οδυσσέα απέναντι στις αντιξοότητες της επιστροφής του στην Ιθάκη, τους Λακεδαιμόνιους και τους Θεσπιείς απέναντι στους πανίσχυρους Πέρσες, τους επαναστάτες Έλληνες ενάντια στον Οθωμανικό ζυγό, το ηρωικό έπος του ‘40 και άλλες λαμπρές σελίδες της ιστορίας μας!
Σε κάθε περίπτωση όμως, δεν υπάρχει μεγαλύτερο τίμημα από το να παρακολουθείς την ιστορία σου να εξευτελίζεται, κι εσύ να μένεις με σταυρωμένα τα χέρια! Ας αναλάβουμε επιτέλους τις ευθύνες μας ως κληρονόμοι ενός τόσο μεγάλου πολιτισμού, αν θέλουμε πραγματικά να είμαστε αντάξιοί του!

Σάββατο 3 Μαΐου 2008

Η ΠΡΩΤΙΑ ΤΗΣ ΛΑΡΙΣΑΣ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ!!!




Επιτέλους! Η Λάρισα βγήκε από την αφάνεια! Έπαψε πια να είναι μια ασήμαντη επαρχιακή πόλη και απόκτησε όχι μόνο πανελλήνια, αλλά και πανευρωπαϊκή οντότητα!
Η πόλη μας, με υπερηφάνεια, συγκαταλέγεται πλέον ανάμεσα στις 5 πιο μολυσμένες πόλεις της Ευρώπης!
Και μη βιαστείτε να αντιδράσετε σε αυτό το σπουδαίο επίτευγμα, που με τόσους κόπους κατάφερε η δημοτική αρχή της πόλης μας, γιατί η μόλυνση είναι μια παρεξηγημένη έννοια!
Μόλυνση σημαίνει πολιτισμός και ανάπτυξη!
Σημαίνει ότι οι κάτοικοι ευημερούν και έχουν τόσα πολλά αυτοκίνητα, που μποτιλιάρονται στους δρόμους! Σημαίνει ότι εν μέσω της παγκόσμιας πετρελαϊκής κρίσης, εμείς έχουμε την οικονομική ευχέρεια να μαρσάρουμε το αυτοκίνητό μας και να κορνάρουμε βρίζοντας με στεντόρεια φωνή τον μπροστινό μας, δείγμα της καλής φυσικής και ψυχικής μας κατάστασης!
Σημαίνει ότι στη Λάρισα πλέον δεν λασπώνεσαι όταν περπατάς, γιατί παντού έχουν στρωθεί τσιμέντα!
Σημαίνει ότι υπάρχει μεγάλη βιομηχανική ανάπτυξη! «Όπου υπάρχει καπνός, υπάρχει και φωτιά», λέγανε κάποτε, «όπου υπάρχει καπνός, υπάρχει και φουγάρο από εργοστάσιο που καίει πετ-κοκ» λέμε σήμερα!
Αφήστε που δεν κινδυνεύουμε ούτε από τις πυρκαγιές, γιατί δεν υπάρχουν πια δέντρα για να καούν! Τα τελευταία δέντρα που απέμειναν γύρω από τις όχθες του Πηνειού, θα κοπούν κι αυτά σύντομα κι έτσι κανένας κίνδυνος πυρκαγιάς δε θα μας απειλεί! Οι ανόητοι πολίτες που διαμαρτύρονται για την κοπή των δέντρων, δεν μπορούν να κατανοήσουν ότι ο σκοπός είναι να δημιουργηθεί μια ζώνη αντιπυρικής προστασίας γύρω από την πόλη!
Δίκαια λοιπόν ο Δήμαρχός μας περπατά στους δρόμους της Λάρισας κορδωμένος από υπερηφάνεια, με τα χέρια δεμένα πίσω από την πλάτη, σαν ενοματάρχης που επιθεωρεί την «τάξη και την ηθική» που επικρατεί στην περιοχή της διοικητικής του ευθύνης!
Αυτή η μεγάλη διάκριση όμως, δεν επιτεύχθηκε χωρίς κόπο και άρτιο σχεδιασμό!
Το ρωμαϊκό δημαγωγικό δόγμα «άρτος και θεάματα», η Δημοτική Αρχή της Λάρισας το εκσυγχρόνισε και το έκανε «φραπεδιά και σκυλάδικα», μετατρέποντας τις λιγοστές πλατείες της πόλης σε τσιμεντένιες προεκτάσεις των καφετεριών και προσκαλώντας στις διάφορες εκδηλώσεις της πόλης, χαμηλής πολιτισμικής αξίας «καλλιτέχνες» και πρωινάδικες τηλεοπτικές εκπομπές!
Όσα τσιμεντοστρωμένα τμήματα των πλατειών δεν παραδόθηκαν ακόμα στα τραπεζοκαθίσματα, γίνονται ανά τακτά διαστήματα εκθέσεις αυτοκινήτων, για να τονιστεί ίσως, το σήμα κατατεθέν της πόλης που είναι το ακινητοποιημένο από το μποτιλιάρισμα αυτοκίνητο!
«Όλοι οι δρόμοι οδηγούνε στη Ρώμη» λέγανε οι Ρωμαίοι. «Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στο κέντρο της Λάρισας» λένε οι Λαρισαίοι! Για το σκοπό αυτό χτίστηκαν πάρκινγκ στο κέντρο της πόλης, ώστε ο εξαρτημένος από το αυτοκίνητό του πολίτης, να μπορεί να πίνει ήσυχος το φραπεδάκι του στην πλατεία Ταχυδρομείου, χωρίς να μπει στο κόπο να περπατήσει πολύ! Αφήστε που έτσι, προστατεύεται και η σωματική του ακεραιότητα, γιατί όπως δεν υπάρχουν αρκετά πεζοδρόμια, αν περπατάς στην πόλη, κινδυνεύεις να σε κόψει κανένα αυτοκίνητο!
Ζούμε στην εποχή των τηλεπικοινωνιών! Και η Λάρισα μετατράπηκε σε ένα πραγματικό «δάσος κεραιών» για να μπορεί επιτέλους ο Λαρισαίος να έχει «σήμα-καμπάνα» στο κινητό του, και να μην του κάνει διακοπές όταν μιλάει. Εξάλλου είναι γνωστό ότι στο κακό σήμα των κινητών οφείλεται η φήμη που μας έχουν προσάψει οι κακοήθεις Αθηναίοι, ότι τάχα κόβουμε τα τελευταία φωνήεντα στις λέξεις όταν μιλάμε! Τώρα, αν οι κεραίες εκπέμπουν και ραδιενέργεια, που όπως λένε οι επιστήμονες επηρεάζει τον εγκέφαλο του ανθρώπου και μειώνει τη μνήμη του, αυτό είναι προς όφελος της Δημοτικής Αρχής! Με μειωμένη τη μνήμη των πολιτών, θα έχει περισσότερες πιθανότητες επανεκλογής ο Δήμαρχος στις επόμενες εκλογές!
Και φυσικά, αυτό το σπουδαίο έργο που έπραξε η Δημοτική Αρχή, θα πρέπει να προβληθεί κατάλληλα! Για να διευκολυνθεί λοιπόν το έργο των τηλεοπτικών συνεργείων, ο Δήμαρχος προέβλεψε να υπάρχουν στην κεντρική πλατεία χώροι στάθμευσης ειδικά για τα τηλεοπτικά συνεργεία! Έτσι οι εικονολήπτες δεν θα τρέμουν μην τους γράψει η δημοτική αστυνομία κι έτσι δε θα βγαίνουν «κουνημένα» τα πλάνα του Δημάρχου όταν ποζάρει για δηλώσεις μπροστά στον τηλεοπτικό φακό!
Λάρσα, Λάρσα! Είδα πως σι κατάντσαν και λαχτάρσα!!!


Ένας (ραδι)ενεργός Πολίτης

Πέμπτη 13 Μαρτίου 2008

Ασφαλιστικό: «Αναίμακτες» λύσεις υπάρχουν! Η πολιτική βούληση λείπει…


Σε ένα υπαρκτό πρόβλημα όπως είναι αυτό του ασφαλιστικού, δυστυχώς αναζητούμε τη λύση του σε λανθασμένη κατεύθυνση!
Έχουμε πέσει θύματα των «πραιτόρων» του κατεστημένου πολιτικοοικονομικού συστήματος, που θέλουν να μας πείσουν ότι η μόνη διέξοδος από το τέλμα στο ασφαλιστικό, -που οι ίδιοι, άλλωστε, δημιούργησαν- είναι η βάρβαρη περικοπή των ήδη λειψών ασφαλιστικών μας δικαιωμάτων!
Όμως η Κοινή Λογική, μας λέει ότι όχι μόνο δεν πρέπει να γίνουν περικοπές σε συντάξεις και ασφαλιστικά δικαιώματα, αλλά αντιθέτως, για τη διατήρηση της κοινωνικής συνοχής και της συνεχούς βελτίωσης του βιοτικού μας επιπέδου, είναι απόλυτη ανάγκη να συμβούν τα ακόλουθα:

α) Να αυξήσουμε τις περισσότερες συντάξεις που βρίσκονται σε απαράδεκτα χαμηλά επίπεδα, σε σχέση με την οικονομική ευημερία που έχουμε κατακτήσει τις τελευταίες δεκαετίες. Όχι μόνο να υπάρχει πλήρη ανταπόδοση στους ασφαλισμένους αναλογικά με τις εισφορές τους, αλλά να υπάρχει πρόνοια και για τους ανασφάλιστους, έτσι ώστε όλοι να ζούμε με αξιοπρέπεια στα γεράματά μας. Από δω και πέρα, ας φροντίσει η Πολιτεία να μην υπάρχουν πλέον ανασφάλιστοι!

β) Να βελτιώσουμε και να διευρύνουμε την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη που είναι ιδιαίτερα ακριβή για τους περισσότερους μη-προνομιούχους ασφαλισμένους και πλημμελώς ανεπαρκής σε πάρα πολλά ασφαλιστικά ταμεία.
Ταυτόχρονα να πατάξουμε τα παραφαρμακευτικά και παραϊατρικά κυκλώματα, που χρεώνουν με απίστευτα ποσά τα Ταμεία για εικονικές ιατρικές εξετάσεις και υπερβολικές συνταγογραφήσεις.

γ) Να βελτιώσουμε τις συνθήκες ασφάλισης και τις παροχές σε πολλές ευπαθείς κατηγορίες εργαζομένων, όπως τα βαρέα και ανθυγιεινά επαγγέλματα, τις εργαζόμενες μητέρες, τους πολύτεκνους εργαζόμενους, και λοιπές ειδικές κατηγορίες που χρήζουν ιδιαίτερης προσοχής.
Ταυτόχρονα θα πρέπει να αφαιρεθούν τα εξόφθαλμα, προκλητικά και σκανδαλώδη προνόμια από αυτούς που τα λυμαίνονται αδίκως και χαριστικά, εις βάρος των υπόλοιπων εργαζομένων (π.χ. βουλευτές, δήμαρχοι, κ.ά. ).

Και πριν προλάβει κανένας κακόβουλος απολογητής του υφιστάμενου απαράδεκτου συστήματος ή κανένας αφελής, «φιλήσυχος» αλλά βαθειά νυχτωμένος πολίτης, να αναρωτηθεί: «Καλά όλα αυτά που μας λέτε, αλλά που θα βρεθούν όλα αυτά τα χρήματα για να δοθούν στους ασφαλισμένους;», παραθέτω (ορισμένους μόνο) τρόπους που μπορούν να δώσουν «αναίμακτες» για τους εργαζόμενους και στέρεες, μακροπρόθεσμες, για την επίλυση του ασφαλιστικού, λύσεις:

1) Να δοθεί η δυνατότητα στα Ταμεία να μπορούν να εκμεταλλευτούν τα ίδια τα αποθεματικά τους, εκτελώντας διάφορες τραπεζικές εργασίες. Έτσι, θα μπορούν να δανείζουν στους ασφαλισμένους τους με χαμηλότερα επιτόκια από αυτά των τραπεζών, αλλά ταυτόχρονα τα ίδια θα αποκομίζουν υψηλότερα οφέλη από τις μέχρι σήμερα «επενδύσεις» που έκαναν, ωφελώντας κυρίως διάφορους μεσάζοντες ή καιροσκόπους (τράπεζες, διορισμένους διοικητές ταμείων, διεθνή κυκλώματα μεγαλοαπατεώνων, διεφθαρμένους κυβερνητικούς παράγοντες, κλπ.). Με τον τρόπο αυτό θα ωφεληθούν και τα Ταμεία που θα έχουν πολύ καλύτερες αποδόσεις στα κεφάλαιά τους, αλλά και οι ασφαλισμένοι που θα μπορούν να δανείζονται με χαμηλότοκα δάνεια, χωρίς την αφαίμαξη που τους κάνουν οι τράπεζες!
Οι μόνοι «χαμένοι» θα είναι οι «αιμοβόροι γύπες» της οικονομίας μας, οι ανάλγητοι και αδίστακτοι Τραπεζίτες, που θα μειωθούν τα απαράδεκτα υπερκέρδη τους! (Πρόσφατα μια μεγάλη ελληνική τράπεζα –όπου μεγαλομέτοχος της είναι και η Εκκλησία της Ελλάδος- ανακοίνωσε ξεδιάντροπα, κέρδη 1,625 δισεκατομμυρίων ευρώ για το 2007!!!!!! Μπορείτε να συλλάβετε το μέγεθος του ποσού;).

2) Δημιουργία και απρόσκοπτη λειτουργία ενός αυστηρού εισφοροεισπρακτηκού μηχανισμού, που να μην «χαρίζεται» στους μεγαλοοφειλέτες και να μην εξαντλεί όλη την αυστηρότητά του στους ανήμπορους και στους τίμιους μικροεπιχειρηματίες. Αν τα Ταμεία είχαν την ικανότητα και οι κυβερνήσεις την πολιτική βούληση, να εισπράττουν από όλους τις εισφορές ασφάλισης, χωρίς χαριστικές ρυθμίσεις και σκόπιμους αλληθωρισμούς μπροστά στα χρέη των ισχυρών, δε θα υπήρχαν σήμερα αυτά τα ελλείμματα. Και πρώτο από όλους, θα πρέπει να συμμορφωθεί το ίδιο το κράτος, που σαν εργοδότης, είναι μέγας κακοπληρωτής των ασφαλιστικών εισφορών!

3) Νοικοκύρεμα και αποτελεσματικός ορθολογικός έλεγχος στα έξοδα για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη των ασφαλισμένων. Όλοι είμαστε σιωπηλοί μάρτυρες (και πολλές φορές εξαναγκασμένοι παθητικοί συνεργοί) της καταλήστευσης των ασφαλιστικών ταμείων, από τις φαρμακευτικές εταιρείες σε συνεργασία, δυστυχώς, με αρκετούς επίορκους γιατρούς, που επιβαρύνουν προς όφελός τους τα ασφαλιστικά μας βιβλιάρια, με άχρηστα και πανάκριβα φάρμακα και περιττές πανάκριβες εξετάσεις. Ταυτόχρονα, σε περιπτώσεις όπου πραγματικά υπάρχει μεγάλη ανάγκη, βλέπουμε το αποκρουστικό πρόσωπο του ανάλγητου ασφαλιστικού συστήματος, να αρνείται να καλύψει εύλογα ιατρικά έξοδα, στερώντας ακόμα και ανθρώπινες ζωές! Αυτή η κατάσταση θα πρέπει να τερματιστεί και να μπει επιτέλους μια τάξη, που θα επιτρέπει τη διαφάνεια, τον εξορθολογισμό και τον έλεγχο των συνταγογραφήσεων και των ιατρικών εξετάσεων και θα αποθαρρύνει τους παραβάτες με εξαντλητικές ποινές.


4) Αποφασιστικά μέτρα για την πάταξη της μαύρης ανασφάλιστης εργασίας. Να λειτουργήσει ο κρατικός μηχανισμός που θα εντάξει όλους τους εργαζόμενους, αλλοδαπούς και ημεδαπούς, στο σύστημα ασφάλισης, έτσι ώστε και οι ίδιοι να απολαμβάνουν υπηρεσίες ασφάλισης και το σύστημα να τροφοδοτείται με τις εισφορές τους. Αντίθετα όμως, παρατηρείται το φαινόμενο, οι ίδιοι επίδοξοι «Σωτήρες» του ασφαλιστικού, να πριμοδοτούν την ανασφάλιστη ή ημι-ασφαλισμένη εργασία, με κατάπτυστες, αποικιοκρατικού χαρακτήρα συμβάσεις, (τύπου ΣΤΕΪΤΖ), που εξαθλιώνουν τους εργαζόμενους, ενώ ταυτόχρονα τους κρατάνε ως πολιτικούς ομήρους, προκειμένου να τους ανταλλάξουν με ψήφους στις επόμενες εκλογές!

Αυτές είναι μερικές μόνο σύντομες προτάσεις ΛΟΓΙΚΗΣ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ του ασφαλιστικού προβλήματος, που αν εφαρμοστούν, μπορούν να το λύσουν, όχι μόνο χωρίς να θίξουν τα δικαιώματα των ασφαλισμένων, αλλά βελτιώνοντάς τα!
Δεν ισχυριζόμαστε ότι ανακαλύψαμε την Αμερική, απλά τονίζουμε ότι η λύση σε φαινομενικά πολύ δύσκολα προβλήματα, συνήθως βρίσκεται στην τήρηση των αυτονοήτων, πού όλοι λίγο-πολύ γνωρίζουμε!
Επιτέλους, αν «πρέπει να σπάσουν αυγά για να γίνει ομελέτα» όπως πολύ γλαφυρά διατείνονται οι υπηρέτες του συστήματος περιφερόμενοι στα διάφορα τηλεοπτικά κανάλια, ας είναι τα «αυγά του φιδιού», (δηλαδή τα υπερκέρδη των τραπεζών, τα συμφέροντα των μεσαζόντων, τα παραφαρμακευτικά και παραϊατρικά κυκλώματα, και η κακή οργάνωση της Δημόσιας Διοίκησης)! Αυτά τα «δίκροκα αυγά» πρέπει να σπάσουν για να γίνει χορταστική η ομελέτα και όχι τα λιανά αυγουλάκια των ταλαίπωρων ασφαλισμένων!