Σάββατο 20 Σεπτεμβρίου 2014

ΠΡΟΣΠΑΘΩΝΤΑΣ ΝΑ ΠΕΡΙΓΡΑΨΩ ΤΟ ΑΠΕΡΙΓΡΑΠΤΟ...



Χθες το βράδυ έζησα συγκλονιστικές στιγμές μέσα στο αρχαίο θέατρο της Λάρισας! Με την είσοδό μου στο μεγαλοπρεπές θέατρο με κυρίευσε ένα απίστευτο δέος και η έντονη συναίσθηση της ιερότητας του χώρου, μου προκάλεσε ταχυκαρδία...
Αισθάνθηκα αμέσως να επικοινωνώ με ότι συνέβη εδώ, σε όλες τις εποχές της δόξας του θεάτρου! Τα μάρμαρα αντανακλούσαν τα συναισθήματα των αρχαίων θεατών που καθίσανε σ' αυτές τις κερκίδες, τον οίστρο των υποκριτών επί της σκηνής, τον στοχασμό των ταγών του Κοινού των Θεσσαλών όταν συνεδρίαζαν για το μέλλον της Πόλης, την αγωνία των μονομάχων όταν το θέατρο λειτουργούσε ως αρένα κατά τα ρωμαϊκά έτη....
Αισθάνθηκα έναν απέραντο σεβασμό να με κυριεύει τόσο, ώστε ήθελα να γονατίσω ευλαβικά και να ασπαστώ αυτά τα μάρμαρα, που αποτελούν τα σύμβολα και τα τεκμήρια της μακραίωνης ιστορίας του μεγαλοπρεπούς πολιτισμού μας...
          Η δε παράσταση του Θεσσαλικού Θεάτρου, που έπαιξε αποσπάσματα από τα χορικά της τραγωδίας του Ευριπίδη "Ηλέκτρα", ήταν σ-υ-γ-κ-λ-ο-ν-ι-σ-τ-ι-κ-ή!!!
Η επιβλητική θέα των μαυροντυμένων γυναικών με τα περίτεχνα αυθεντικά κοστούμια από ιστορικές παραστάσεις, ο αρχέγονος ήχος των τυμπάνων που έδιναν τον ρυθμό, τα συγκλονιστικά λόγια του χορού... όλα προκαλούσαν μια πανδαισία συναισθημάτων μέσα μου, τα οποία μετασχηματίστηκαν σε δάκρυα συγκίνησης που άρχισαν να κυλούν από τα μάτια μου...
Τόση ήταν η συναισθηματική μου φόρτιση, που δε με ενόχλησε καν ο πολιτικάντικος και προπαγανδιστικός λόγος της Γ.Γ. του υπουργείου Πολιτισμού που ακολούθησε, και ήχησε τόσο φτηνός και αταίριαστος με την ιερότητα του χώρου, ώστε κατέδειξε για άλλη μια φορά το πόσο ανάξιοι και απαίδευτοι άνθρωποι μας κυβερνούν!
Αντίθετα, πολύ ενδιαφέρουσα ήταν η ομιλία του τιμώμενου αρχαιολόγου που έφερε στο φως το θέατρο, του Αθανασίου Τζαφάλια, που μας έδωσε σημαντικές πληροφορίες για την ανασκαφική πορεία του μνημείου.
          Ικανοποίηση μου προκάλεσε και η αναγνώριση και βράβευση του ΔΣ του Δικηγορικού Συλλόγου Λάρισας κατά τη δεκαετία του 1980 στο πρόσωπο του προέδρου του Ιωάννη Θεούλη, που πάλεψε με τη γραφειοκρατία και τα κατεστημένα μικροσυμφέροντα για την επίτευξη της ανασκαφής και ανάδειξης του αρχαίου Θεάτρου.
          Σπουδαία κίνηση ήταν και η αναγνώριση και βράβευση του αρχιτέκτονα Ελευθέριου Αμμανίτη, που σταμάτησε αμέσως τις οικοδομικές εργασίες ανέγερσης κτηρίου στην περιοχή, όταν κατά την εκσκαφή των θεμελίων, έπεσε πάνω σε αρχαίο μάρμαρο, σε αντίθεση με άλλους ασυνείδητους συναδέλφους του, που χρησιμοποιούσαν με βάρβαρο τρόπο τα μάρμαρα ως μπάζα για την θεμελίωση πολυκατοικιών... Ίσως θα έπρεπε να ανακοινωθούν και τα ονόματα αυτών των ιερόσυλων, ώστε να καταδικαστούν στη συνείδηση των συμπολιτών τους, για το έγκλημα κατά του πολιτισμού που διαπράξανε!


      Μ' αυτά τα ανάμεικτα και έντονα συναισθήματα τελείωσε η πρώτη μου άμεση επαφή με το αρχαίο θέατρο της Λάρισας, που θα μείνει βαθιά χαραγμένη στην καρδιά μου!









Τρίτη 25 Μαρτίου 2014

Μαλώνοντας με το Γέρο...




Ά ρε κατακαημένε Γέρο του Μοριά!
Τι ήθελες και μας λευτέρωνες από τον Τούρκο;
Αφού ο Ρωμιός δεν την μπορεί τη λευτεριά...
Το κουβαλάει στο αίμα του το ραγιαδιλίκι!
Μόλις του έδωκες τις τύχες του στα χέρια του, αυτός πήγε και τις παρέδωσε στο Βαυαρό τον Όθωνα!
Μετά πέρασαν από πάνω του όλοι οι βρωμιάρηδες της Δύσης: Άγγλοι, Γερμανοί, Αμερικάνοι, Τροϊκανοί... Κι όπως γίνεται πάντα με τις παστρικές του λιμανιού, Έτσι και με τον Έλληνα τον πλάσαραν στους "πελάτες", οι ντόπιοι νταβατζήδες...
Κάθε φορά που τελείωνε να ασελγεί ο εκάστοτε "πελάτης", ο Ρωμιός σα μετανοούσα πόρνη ονειρεύονταν όμορφα βασιλόπουλα, πλούσια ζωή κι ευτυχία, μέσα από τα παραμύθια που της πούλαγε ο νταβατζής της...
Μέχρι να έρθει ο επόμενος "πελάτης" για να σβήσει και πάλι τ' όνειρο...
Τι τα θες Γέρο μου;
Τους Κωλέττηδες, τους Δεσποτάδες, τους Φαναριώτες και τους Κοτζαμπάσηδες, αυτούς έπρεπε να σφάξεις πρώτα για να ξεβρομίσει ο τόπος, και ύστερα τους Τούρκους...
Τους άφηκες κι επέζησαν, αυτοί και οι γόνοι τους, και μας έριξαν σε άλλες, χειρότερες σκλαβιές...
Η πραγματική λευτεριά θα έρθει, μόνο όταν θα εκλείψει η σιχαμένη φάρα τους!

Πέμπτη 23 Ιανουαρίου 2014

Έρωτας στα χρόνια της εκπαίδευσης...

Πόσο ανώμαλο είναι τελικά το εκπαιδευτικό μας σύστημα, και πόσο ανέραστοι, αρνησίζωοι και μισάνθρωποι είναι αυτοί που το εμπνεύστηκαν και το σχεδίασαν!
Ο Έρωτας, αυτή η θεϊκή γενεσιουργός δύναμη των πάντων,
η Αιτία, αλλά και η Ουσία της Ζωής, ο δημιουργός της ποίησης, της μουσικής, της τέχνης,
ο εμπνευστής κάθε Ωραίου και Αιώνιου που κοσμεί την ύπαρξή μας,
ο Δημιουργός, εν τέλει, της ίδιας της Ζωής,
ποινικοποιείται και αποπέμπεται από το εκπαιδευτικό μας σύστημα, ω σα να ήταν συμφορά!
Το εκπαιδευτικό σύστημα που θα έπρεπε να εμφυσάει τον Έρωτα στις καρδιές και στα μυαλά των παιδιών,
που θα έπρεπε να τον διδάσκει ως τρόπο ζωής και προσέγγισης των πάντων,
που θα έπρεπε να τον χρησιμοποιεί ως εργαλείο ενεργοποίησης των ασύλληπτων δυνάμεων που ο καθένας μας κρύβει μέσα του αλλά που εκδηλώνονται μόνο όταν ο Έρωτας φωλιάσει στην καρδιά του,
αυτό το άθλιο και καταστροφικό σύστημα, θέλει να απογυμνώσει τα παιδιά από κάθε συναίσθημα, να τα μετατρέψει σε άβουλες και ψυχρές μηχανές αποστήθισης πληροφοριών, να τα μετατρέψει σε εξειδικευμένα αναλώσιμα εξαρτήματά του, που θα το υπηρετούν και θα το αναπαράγουν αιώνια....

Και ποια η αντίδραση ημών των δασκάλων απέναντι σ' αυτήν την προσχεδιασμένη συνωμοσία και αθλιότητα;
Απελπιστικά καμία!!!
Αποδεχόμαστε παθητικά να γίνουμε οι δήμιοι της δημιουργικότητας των παιδιών μας, να τα στριμώξουμε στα προκρούστεια καλούπια που αυθαίρετα θέτει το σύστημα και να τα μετατρέψουμε σε άβουλους και στεγνούς από συναισθήματα μαζανθρώπους...
Αυτός είναι ο θλιβερός, αποκρουστικός ρόλος μας, και τον αποδεχόμαστε παθητικά, έστω κι αν θεωρητικά κριτικάρουμε και καταδικάζουμε στα λόγια αυτό το φαύλο σύστημα! Στην πράξη είμαστε εκτελεστικά του όργανα, αφού (εξ)υπηρετούμε τους σκοπούς του!
Αφήστε τα παιδιά να ερωτευτούν!
Κανείς δεν μπορεί να τα βάλει με τη Φύση, χωρίς να προκαλέσει τη Νέμεση! Κι αν θέλετε να είστε καλοί δάσκαλοι, κατευθύνετε τις δυνάμεις που θα ενεργοποιήσει ο Έρωτας, ώστε να αναδείξουν ταλέντα, να δημιουργήσουν σπουδαία έργα, να μεγαλουργήσουν, για το καλό των ιδίων, αλλά και όλης της ανθρωπότητας! Αυτό είναι που θα μας κρίνει ως δασκάλους, και όχι τα ποσοστά επιτυχίας στις ανούσιες εξετάσεις...

* Η εικόνα είναι από την Τελετή Έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα το 2004, όπου ο Δημήτρης Παπαϊωάννου απέδωσε με μοναδικό τρόπο τον Έρωτα να ίπταται πάνω από κάθε σπουδαίο επίτευγμα της Ιστορίας μας