Σάββατο 12 Σεπτεμβρίου 2015

Τα Χρυσά Αυγά και η "Δημοκρατική" ομελέτα!



Έχω τη γνώμη, ότι η Χρυσή Αυγή είναι άλλο ένα κόλπο του Συστήματος! Κατασκευάστηκε από το Σύστημα, για να στρέψουμε την οργή μας εκεί, και να τη γλιτώσουν οι υπόλοιποι κεκαλυμμένοι φασίστες! Γι αυτό όλοι την "απομονώνουν", όλοι την καταδικάζουν λεκτικά, την (ψευτο)ποινικοποιούν σαν εγκληματική οργάνωση, αλλά παρόλα αυτά δεν την κηρύττουν παράνομη και την αφήνουν να υπάρχει και να βασιλεύει στο κοινοβούλιο και να λαμβάνει νόμιμα μέρος στις εκλογές!
Άραγε γιατί;;;
Γιατί η ύπαρξη της απροκάλυπτα ναζιστικής και φασιστικής ΧΑ, αναγορεύει όοοοολους τους άλλους σε "δημοκρατικό τόξο"! Ποιους; Τους Σαμαράδες, τους Βενιζέλους, τους Παπανδρέηδες, τους Μητσοτακαίους, τους Βορίδηδες, τους Γεωργιάδηδες, τα κάθε είδους και συνομοταξίας σταλινικά απολιθώματα, και δε συμμαζεύεται...
Όλοι αυτοί είναι "Δημοκράτες", χάρη στην ύπαρξη της Χρυσής Αυγής!
Αλλά το πιο επικίνδυνο είναι άλλο...
Προσέξατε τι κασέτα βάλανε να παίζει το γραμμόφωνο της Χρυσής Αυγής:
"Εθνική Ανεξαρτησία, Λαϊκή Κυριαρχία, Λευτεριά από τους ξένους δανειστές, όχι στην αναγνώριση του απεχθούς χρέους, κτλ," ...
Ταυτόχρονα το "Δημοκρατικό τόξο" λέει ότι τα μνημόνια είναι ευλογία, οι γερμανοί είναι φίλοι μας, οι ξένοι μας πηδάνε για το καλό μας, το ξεπούλημα της εθνικής περιουσίας μας είναι εξυγίανση, είμαστε άχρηστοι και τεμπέληδες γι αυτό καλά μας κάνουν οι ξένοι, κτλ...
Ξέρετε που αποσκοπούνε με αυτά;
Όποιος θα μιλάει για Εθνική Ανεξαρτησία, Λαϊκή Κυριαρχία, Αυτοδιάθεση, κτλ, θα θεωρείται φασίστας και (κρυφο)Χρυσαυγίτης, (εφόσον λέει τα ίδια που λένε και οι Χρυσαυγίτες), και όποιος υπερασπίζεται τα μνημόνια και την εθελοδουλία στους ξένους τοκογλύφους, να θεωρείται "ρεαλιστής", "πατριώτης" και "δημοκράτης"!
Το ίδιο έργο το ζήσαμε και μετά τον εμφύλιο, που όποιος απλός, κανονικός άνθρωπος, είτε αριστερός είτε δεξιός, μιλούσε για Ελευθερία, Δημοκρατία, Ισότητα, κτλ θεωρούνταν Κομμουνιστής ή κρυφοκομμουνιστής και διώκονταν βάναυσα! Άσχετα αν δεν είχε καμία σχέση με τον κομμουνισμό!
Παρόμοιες καταστάσεις θα ζήσουμε και τώρα, απλά αντί για κομμουνιστής, ο κάθε αγνός πατριώτης, θα "βαφτίζεται" ως φασίστας Χρυσαυγίτης! Να μου το θυμηθείτε!

Κυριακή 12 Ιουλίου 2015

Ζητείται Όραμα, επειγόντως!





Εάν ζούσε ο Καποδίστριας, θα κατέθετε την ακόλουθη πρόταση:
- Επειδή η Ελλάδα αποτελεί το λίκνο του πολιτισμού με τη σημαντικότερη προσφορά σε ολόκληρη την ανθρωπότητα, θα πρότεινε ώστε η Ελλάδα να ανακηρυχθεί Παγκόσμια Πατρίδα του Πολιτισμού, να αποτελεί ουδέτερη προστατευμένη ζώνη υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, και να βοηθηθεί από όλες τις χώρες ώστε να μετατραπεί σε ένα απέραντο Πάρκο Πολιτισμού, Επιστημών, Καλών Τεχνών, Αθλητισμού, Φιλοσοφικού Στοχασμού, Οικολογίας και Εξευγενισμού της Ύπαρξης του Ανθρώπου. Να τελούνται μόνιμα εδώ οι Ολυμπιακοί Αγώνες, όμως με το ήθος και την αυθεντικότητα που είχαν στην αρχαιότητα. Να εξελιχθεί με την συνεισφορά όλων η Ελλάδα ως το Πάνθεον όλων των τεχνών και των επιστημών, ένα τέλειο εργαστήριο έρευνας και προαγωγής των ανθρώπινων θετικών δυνατοτήτων, ώστε να έρχονται από όλο τον κόσμο νέοι άνθρωποι και καλλιτέχνες για να σπουδάζουν, να δημιουργούν και να εμπνέονται, από τον τόπο όπου γεννήθηκαν τα πάντα!
Ο Καποδίστριας ήταν ο αρχιτέκτονας του Συντάγματος της Ελβετίας που είναι το δημοκρατικότερο του κόσμου, και εμπνευστής της Ελβετικής Ουδετερότητας ως παγκόσμιο τραπεζικό κέντρο...

Θα μου πείτε: Τι μας λες ρε Νικόλα τέτοιες ώρες...
Όμως αν κατρακυλήσαμε τόσο χαμηλά, οφείλεται στο ότι είχαμε παντελή απουσία ενός μεγαλόπνοου Οράματος, που να μας εμπνέει και να ενεργοποιεί αυτές τις αγαθές δυνάμεις που κουβαλάμε στο Είναι μας, και που όποτε καταφέραμε να ενεργοποιήσουμε, ...απλά μεγαλουργήσαμε!
Τώρα που πατώσαμε, τώρα που γκρεμίζεται αυτό το σαθρό οικοδόμημα που κάποιοι λάθρα χτίσανε και όλοι μας ασυγχώρητα ανεχτήκαμε ή και συνδράμαμε, τώρα ακριβώς είναι η ώρα να υιοθετήσουμε ένα Μεγάλο Όραμα για να αναγεννηθεί κάτι σπουδαίο από τις στάχτες μας και κάτι που να είναι αντάξιο της ιστορίας μας!

Δευτέρα 29 Ιουνίου 2015

Οκ, να μείνουμε Ευρώπη! Όμως ποια Ευρώπη;




 

Έτσι για εισαγωγή, να σας θυμίσω δύο αριστουργήματα, ένα του κινηματογράφου και ένα της λογοτεχνίας: Το περίφημο θρίλερ του Άλφρεντ Χίτσκοκ «Ψυχώ», και το αριστουργηματικό μυθιστόρημα του  Όσκαρ Γουάιλντ, «Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ». Στο πρώτο, ο σχιζοφρενής Νόρμαν Μπέητς, ιδιοκτήτης ενός απομονωμένου μοτέλ, έχει στην ντουλάπα του τη μούμια της πεθαμένης από χρόνια μητέρας του, αρνούμενος να δεχτεί ότι πέθανε, και διαπράττει μια σειρά από φόνους μεταμφιεσμένος σε κείνη… Στο δεύτερο, η συγκλονιστική ιστορία του ηδονοθήρα Ντόριαν, ο οποίος, συνεπαρμένος από το εξαιρετικά όμορφο πορτρέτο που του φιλοτεχνεί ο ζωγράφος Μπάζιλ  Χόλγορτ, πουλάει την ψυχή του στον διάβολο με αντάλλαγμα την αιώνια νεότητα και το αιώνιο κάλλος. Ο Ντόριαν θα παραδοθεί σε έναν ακόλαστο τρόπο ζωής, τον οποίο κρατά κρυφό από την υψηλή κοινωνία, στα μάτια της οποίας παραμένει ένας τζέντλεμαν. Σε αντίθεση με το άψογο παρουσιαστικό του, το πορτρέτο φέρει τα σημάδια της φθοράς του και αποτυπώνει όλη την ασχήμια των πράξεων του, που το κάνουν αποκρουστικό …. Κάπου ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο αριστουργήματα, νομίζω ότι βρίσκεται η Ευρώπη σήμερα και αυτοί που αγωνιούν μήπως και φύγουμε από αυτήν! Η σημερινή Ευρώπη δεν είναι η Ευρώπη που ήταν κάποτε… Δεν είναι η Ευρώπη της τεχνολογικής υπεροχής, που ξεχώριζε σε έναν κόσμο τεχνολογικά αναλφάβητο… Δεν είναι η Ευρώπη, η οποία χάρη στην άγρια εκμετάλλευση, το κυριολεκτικό ξεζούμισμα των αποικιών της ανά τον κόσμο, είχε καταφέρει να φτιάξει μια επίπλαστη ευημερία και μία ανάπτυξη που ηθικά δεν της ανήκε… Δεν είναι η Ευρώπη η οποία χάρη σ’ αυτήν την κλεμμένη ευημερία είχε αναπτύξει τον καλλιτεχνικό και αθλητικό πολιτισμό, την άρτια κοινωνική οργάνωση, το κράτους δικαίου (στο εσωτερικό της βέβαια μόνο, γιατί για τους «άλλους» είχε εφεύρει το σκληρό Αγγλικό Δίκαιο)…. Όσο κι αν δε μας αρέσει, η Ευρώπη αυτή είναι παρελθόν! Αυτή που προσπαθούν να τη διατηρήσουν ζωντανή,  όπως ο Νόρμαν Μπέητς τη μητέρα του στο «Ψυχώ», ματαιοπονούν! Η Ευρώπη της ευημερίας, του πολιτισμού, της δημοκρατίας, της κοινωνικής ευαισθησίας (στο εσωτερικό της μόνο βέβαια), ουσιαστικά δεν υπάρχει πια! Είναι μια γριά, κακάσχημη, ανήμπορη, σαν στο «Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ», που έχει ασχημύνει από τις αμαρτίες της, τις οποίες όμως δεν μπορεί να δει όταν γυαλίζεται στον καθρέφτη της, και νομίζει πως είναι ακόμα νέα, όμορφη και δυνατή παιδούλα… Η Ευρώπη και η πνευματική κόρη της η Αμερική, είναι ένα σαθρό κουφάρι που θα διαλυθεί και θα γίνει σκόνη μόλις έρθει σε επαφή με τον αέρα, κι ας δημιουργεί ακόμα την ψευδαίσθηση σε κάποιους, πως διατηρείται… Ο κόσμος όλος βρίσκεται σε ανακατάταξη!  Νέες δυνάμεις έχουν προκύψει, κι αυτές έχουν προοπτική να κυριαρχήσουν, και να παραγκωνίσουν τις μέχρι σήμερα κυρίαρχες δυνάμεις! Και η τραγική ειρωνεία είναι, πως αυτές οι νέες δυνάμεις, που θα τελειώσουν την ισχύ του παλιού κραταιού Δυτικού Κόσμου, είναι δικά του δημιουργήματα! Ή σωστότερα, είναι δημιουργήματα της απληστίας του. Η Ευρώπη και ο υπόλοιπος λεγόμενος Δυτικός Κόσμος, στην φρενίτιδα που προκαλεί ο νεοφιλελευθερισμός και η δίψα για όλο και περισσότερα παράλογα και αχαλίνωτα κέρδη, οδήγησαν στην παγκοσμιοποίηση της παραγωγής στην εγκατάσταση των παραγωγικών μονάδων σε περιφερειακές χώρες του «Τρίτου Κόσμου», γιατί είχαν φτηνό εργατικό δυναμικό, φτηνές πρώτες ύλες και ευνοϊκή φορολογική και περιβαλλοντική νομοθεσία, και άρα ελαχιστοποιούσε το κόστος παραγωγής και μεγιστοποιούσε τα κέρδη της… Αυτός όμως ήταν και ο λάκκος που ο ίδιος ο Δυτικός Κόσμος έσκαψε, και έπεσε ο ίδιος μέσα… Οι χώρες αυτές πήραν το know how από τις πολυεθνικές, έμαθαν τη δουλειά, έμαθαν να οργανώνονται, έγιναν σιγά- σιγά καλύτεροι από τους δασκάλους τους, και σύντομα όχι απλά θα τους ξεπεράσουν (αν δεν το έχουν κάνει ήδη), αλλά και θα κυριαρχήσουν σε όλο τον κόσμο! Θα πάρω ως παράδειγμα το συνασπισμό που έχουν σχηματίσει οι ισχυρότερες από αυτές τις Νέες Τεχνολογικά και Οικονομικά Ταχέως Αναπτυσσόμενες Χώρες , τον λεγόμενο B.R.I.C.S. (από τα αρχικά των χωρών Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα και Νότια Αφρική).  Για να μην σας κουράσω (άλλωστε ετοιμάζω σχετικό επιστημονικό άρθρο που θα δημοσιευτεί το φθινόπωρο σε γνωστό επιστημονικό περιοδικό), θα αναφέρω μόνο τρία στοιχεία για να αντιληφθείτε το μέγεθος και τη δυναμική αυτής της συμμαχίας:  οι B.R.I.C.S. έχουν το 40% του παγκόσμιου πληθυσμού και το 1/5 του Α.Ε.Π. του πλανήτη, ενώ η μέση ανάπυξή τους τρέχει με υπερδιπλάσιους ρυθμούς απ’ ότι στον Δυτικό Κόσμο! Τον ρόλο παγκόσμιας υπερδύναμης που προτίθενται να διαδραματίσουν, τον μαρτυρά και η πρόσφατη ίδρυση παγκόσμιας Αναπτυξιακής Τράπεζας, ως αντίπαλο δέος στο ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα, αλλά και η πρόθεση για ίδρυση Οίκου Αξιολόγησης Πιστοληπτικής Ικανότητας, στον αντίποδα των τριών δυτικών «αμαρτωλών» οίκων (Moodys, S&P και Fitch). Σ’ αυτό το περιβάλλον, η προσπάθεια για νεκρανάσταση της γηραιάς Ευρώπης που πεθαίνει, και η ΠΑΣΗ ΘΥΣΙΑ προσκόλλησή της σε αυτήν μοιάζει με σχιζοφρένεια! Για μια χώρα σαν την Ελλάδα, με τα δυναμικά χαρακτηριστικά της οικονομίας, της που μπορεί να τα υποτιμούμε, αλλά που δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητα, (τη γεωστρατηγική της θέση, το ενεργειακό, ορυκτό, αγροτικό, ναυτικό, πολιτισμικό, κτλ. πλούτο της), είναι αδιανόητο να μένει πεισματικά προσκολλημένη με το παλιό που αργοπεθαίνει και να μην ανοίγει τα φτερά της και στο καινούριο και πολλά υποσχόμενο, που θα δώσει νέες προοπτικές στην ανάπτυξή της! Ο προσανατολισμός προς το καινούριο δε σημαίνει βέβαια και πλήρη αποκόλληση από το παλιό, αντιθέτως αυτή η παραδοσιακή σχέση με την Ευρώπη μπορεί να αναγάγει την Ελλάδα ως γέφυρα, ως συνδετικό κρίκο, των δύο υπερδυνάμεων, με πολλαπλά οφέλη και μεγαλύτερη ασφάλεια για την ίδια τη χώρα μας… Οπότε, αυτό το πεισματικό και απόλυτο ΜΕΝΟΥΜΕ ΕΥΡΩΠΗ ΠΑΣΗ ΘΥΣΙΑ μήπως θα πρέπει να το επανεξετάσουμε;

Δευτέρα 25 Μαΐου 2015

Οι κλαριντζήδες


 
Ευτύχησα να προλάβω να ζήσω λίγο από την εποχή όπου οι κοινωνικές εκδηλώσεις, όπως οι γάμοι, δε γινόντουσαν τόσο τυποποιημένα, με γλέντια προκάτ, πνιγμένα στο "δήθεν", στο βωμό της εμπορευματοποίησης, της αμερικανιάς και του άχρωμου, άοσμου και άνοστου "εκσυγχρονισμού" των παραδόσεων...

Θυμάμαι τον γάμο της πρώτης μου ξαδέρφης της Ρήνας, στο χωριό μου το Θωμαΐ, τότε που σε όλα τα χωριά, τα γαμήλια γλέντια στηνόντουσαν στις αυλές των σπιτιών, μαγείρευαν σε μεγάλα καζάνια και χάλκινα ταψιά κρέας κοκκινιστό με πατάτες φούρνου, που ετοίμαζαν σε πρόχειρα μαγειρεία σε κάποια αποθήκη οι "εξειδικευμένες" γειτόνισσες. Οι καλεσμένοι καθόντουσαν σε πρόχειρους πάγκους από μαδέρια, τα τραπέζια ήταν δανεικά από συγγενείς και φίλους, ενώ τα κρασιά οι μπύρες και τα αναψυκτικά πάγωναν σε μεγάλα βαρέλια με κολώνες πάγου...
Ο χορός στήνονταν καταμεσής της αυλής, οι κλαριντζήδες έπαιζαν τα όργανά τους στο κέντρο του χορού, κι αυτός που έσερνε κάθε φορά το χορό, τους πετούσε τάλιρα και δεκάρικα σπανιότερα πενηντάρικα και κατοστάρικα στα πόδια τους, ή αν ήταν πολύ μερακλής τους κολλούσε κανένα φτυμένο χιλιάρικο στο κούτελο!
Η πιτσιρικαρία, μαζί τους κι εγώ, που τότε ήμουν δεν ήμουν 10 χρονών, μαλώναμε ποιος θα πρωτομαζέψει τα κέρματα και τα ελάχιστα χαρτονομίσματα που έριχναν οι πρωτοχορευτές στα πόδια των κλαριντζήδων, για να τους τα βάλουμε στις τσέπες των σακακιών τους, μιας κι αυτοί δεν ευκαιρούσαν να σκύψουν για να τα μαζέψουν! Αυτό ήταν το παιχνίδι μας και το κάναμε με ιδιαίτερο ζήλο όλο το βράδυ!
Στο τέλος της βραδιάς μαζευτήκαμε όλοι οι πιτσιρίκοι σ' ένα δωμάτιο του σπιτιού, κι όλοι άρχισαν να κάνουν ταμείο!

- Εμένα οι κλαριντζήδες μου δώσανε πέντε δεκάρικα, είπε ο ξάδερφός μου ο Γιώργος.
- Εμένα μου δώκανε ένα πενηντάρικο και έξι τάλιρα, είπε ο Τάκος...
- Εμένα μου δώσανε δυο εικοσάρικα και πέντε τάλιρα, είπε κάποιος άλλος!
- Για σταθείτε ρε παιδιά, πότε σας τα δώσανε κι εγώ δεν πήρα χαμπάρι; Κι εμένα γιατί δε μου δώσανε τίποτα, ρώτησα εγώ γεμάτος απορία.

Ο ξάδερφός μου ο Γιώργος, με το πιο φυσικό ύφος του κόσμου έγειρε και μου είπε σιγανά στο αυτί:

- Ε μας τα δώσανε! Πως να μας τα δώσουνε; Να εκεί που τα μαζεύαμε, βάζαμε κι από κανένα κέρμα και στη δική μας τσέπη...

Έμεινα εμβρόντητος! Ένιωσα πολύ βλάκας εκείνη την ώρα, ένα συναίσθημα που δυστυχώς το ένιωσα πολλές φορές ακόμα στη ζωή μου...

Αυτή η ιστορία που σας διηγήθηκα είναι πέρα για πέρα αληθινή, και πολύ φοβάμαι ότι από τότε δεν έχω αλλάξει καθόλου...

Στα 45 μου, ακόμα περιμένω τους κλαριντζήδες να αναγνωρίσουν τη φιλότιμη προσπάθειά μου και να με ανταμείψουν με το χαρτζιλίκι που δικαιωματικά μου αξίζει, αλλά προς το παρόν ...δεν! Και μάλλον ούτε πρόκειται!

Βλάκας ή τίμιος;

Το ψυχιατρικό συμβούλιο που μελετά την περίπτωσή μου, δεν έχει αποφανθεί τελεσίδικα ακόμη...

 Δεν ξέρω αν αυτές οι δύο διαγνώσεις ποιοτικά διαφέρουν, εκείνο που ξέρω είναι ότι πρακτικά έχουν το ίδιο αποτέλεσμα: τζίφος!

 

Δευτέρα 13 Απριλίου 2015

Ο ελληνικός τρόπος ζωής...



Σ' έναν κόσμο που κάποιοι "δημόσιοι κατήγοροι" προσπαθούν να ενοχοποιήσουν κάθε τι που μας δίνει χαρά, κάποιος πρέπει να αναλάβει την υπεράσπιση της ζωής, της χαράς, της ανθρώπινης αδυναμίας! Θα προσπαθήσω εγώ λοιπόν...
Το να τολμάς να κάνεις "σπατάλες" κρέατος και υπερβολές σε μια περίοδο κρίσης και λιτότητας,
να γλεντάς και να χορεύεις σε μια εποχή που δύσκολα τα φέρνεις βόλτα,
να επιμένεις να χαμογελάς με έξω την καρδιά, ενώ μεθαύριο μπορεί και να να θρηνείς την "εθελούσια έξοδο από τη ζωή" κάποιου δικού σου ή ακόμα και του ίδιου σου του εαυτού, λόγω απελπισίας...
το λες και Εθνική Ασυναίσθητη Αντίσταση!
Αυτό είναι το μεγαλείο ενός λαού, που ξέρει να χαίρεται τη Ζωή κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, και που ακόμη και ο ίδιος πολλές φορές, μη μπορώντας να το εξηγήσει, το παρεξηγεί και αυτοκατακρίνεται!
Αυτός όμως ο πληθωρικός χαρακτήρας είναι που όχι μόνο μας σώζει, αλλά και κυριολεκτικά μας κάνει αήττητους, προς έκπληξη όποιων μας επιβουλεύονται, και τους οποίους κάνει να μιλούν για "Ελληνικό Θαύμα"!
Το πανελλήνιο γλέντι της ημέρας της Λαμπρής, είναι αφιερωμένο σε κάθε "άσπονδο φίλο" της Ελλάδας, μέσα και έξω από αυτήν, που δεν πρόκειται να μας καταλάβει ποτέ, και πολύ χειρότερα γι αυτόν, δεν πρόκειται ποτέ να ζήσει έστω και μια στιγμή σαν Έλληνας, δηλαδή σαν Άνθρωπος...