Το παράπονο του πατέρα

 

-Τι θέλεις να σου φέρει ο "Άη- Βασίλης" Μελίνα;

- Ότι του περισσέψει, κι αν δεν περισσέψει δεν πειράζει...

(Μελίνα, 7 χρονών παρά 2 μήνες)

Δεν ξέρω πως να διαχειριστώ τα συναισθήματά μου...

Από τη μια μεριά νιώθω χαρά και περηφάνια που τα παιδιά είναι συνεσταλμένα, αντιλαμβάνονται τις δυσκολίες και θέλουν να βοηθήσουν κι αυτά όπως μπορούν...

Από την άλλη όμως, ένας κόμπος δένει το στομάχι μου, κι ένας λυγμός με πνίγει, καθώς σκέφτομαι πως σ' αυτή την τρυφερή ηλικία, τα παιδάκια θα έπρεπε να είναι ανέμελα, να κάνουν όνειρα μεγάλα και να έχουν επιθυμίες, ίσως και απραγματοποίητες...

Ένα τεράστιο ΓΙΑΤΙ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ;;; πλανάται γύρω μας, και θα μας στοιχειώνει όσο το αφήνουμε αναπάντητο και δεν εξαλείφουμε τις αιτίες που το προκαλούν...

-Τι θέλεις να σου φέρει ο "Άη- Βασίλης" Μελίνα;

- Ότι του περισσέψει, κι αν δεν περισσέψει δεν πειράζει...

Η "σούπερ" γιαγιά-Βάσω

 Η υπέροχη "σούπερ" γιαγιά Βάσω, πήγε στο ΚΔΑΠ Αμπελοκήπων και μετέφερε στα παιδιά θύμησες από τη γιορτή των Χριστουγέννων, όπως γίνονταν παλιά, στα δικά της παιδικά χρόνια! 

Έδειξε στα παιδιά παιχνίδια που έπαιζαν τότε, που δεν υπήρχε η αφθονία της εποχής μας, αλλά που οι άνθρωποι ήξεραν να εκτιμούν τα ελάχιστα που είχαν, και να ζουν πιο ευτυχισμένα με αυτά...

Τους έδειξε τα έθιμα, τότε που επικρατούσαν άλλα ήθη, τους τραγούδησε τα κάλαντα της Ανατολικής Ρωμυλίας, τους είπε σκωπτικά στιχάκια, τους διηγήθηκε αληθινές ιστορίες, τους κέρασε μελομακάρονα και Χριστουγεννιάτικους μποναμάδες, και σκόρπισε στην αίθουσα το γιορτινό άρωμα μιας άλλης εποχής...

Τα παιδιά μαγεύτηκαν και κρεμόντουσαν από τα χείλη της, της έκαναν ερωτήσεις διψώντας να μάθουν περισσότερα, παίξανε με τα παλιά παιχνίδια, την πάνινη κούκλα, τον αργαλειό στην κεραμύδα, τα πεντόβολα, την πάρτα-όλα, τα σέγγια (κλειδώσεις από τα πόδια του αρνιού) που έλκουν την προέλευσή τους από τους πανάρχαιους "πεσσούς".

Και για να την ευχαριστήσουν, της πρόσφεραν τα δικά τους μελομακάρονα, που έφτιαξαν χωρίς ψήσιμο, και της δώρισαν χειροτεχνίες τους για να θυμάται την συνάντησή τους...

Πόσο όμορφες είναι αυτές οι διαγενεακές ανταλλαγές και πόσο ενδυναμώνουν και θωρακίζουν τις νέες γενιές ενάντια στην λογική του "τίποτα” που θέλει να σβήσει τις μνήμες για τα πάντα...

 ΦΩΝΗ ΒΟΩΝΤΟΣ ΕΝ ΤΗ ΕΡΗΜΩ

Εν έτη 2018, είναι αδιανόητο να επικρατούν, και ουσιαστικά να κουμαντάρουν τον κόσμο, θρησκείες αρνησίζωες, μισάνθρωπες, που τάχα ευαγγελίζονται την "αγάπη", αλλά καλλιεργούν το μίσος, τη μισαλλοδοξία, ωθούν τους πιστούς τους στον φανατισμό και στα εγκλήματα!

Είναι αδιανότητο  μετά από τόσους αιώνες φιλοσοφικής σκέψης, να αφήνονται να δρουν ελεύθερα θρησκείες που έχουν παντοκρατορικές τάσεις, θέλουν να εξαπλωθούν σε όλον τον κόσμο, να πολτοποιήσουν όλες τις ιδιαιτερότητες των λαών, να σβήσουν τις εθνικές παραδόσεις τους, και να τις ομογενοποιήσουν στα δικά τους πιστεύω και αντιλήψεις. Γι αυτό τον χυδαίο και εφιαλτικό σκοπό, εδώ και αιώνες συγκεντρώνουν υπέρογκο πλούτο, δημιουργούν πανίσχυρες πολιτικές επιρροές, και στρατολογούν πειθήνια ποίμνια λοβοτομημένων πιστών, που είναι έτοιμοι να κάνουν ότι τους προστάξουν οι ποιμενάρχες τους!

Προετοιμάζουν δηλαδή μια οικουμενική πνευματική δικτατορία, που θα την διευθύνουν συγκεκριμένα αρρωστημένα κέντρα πνευματικης εξουσίας, που θα πνίγουν όποια ελεύθερη σκέψη δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους...

Έχετε αντιληφθεί σε τι εφιάλτη ζούμε;;;

Για μένα, η λύση είναι η διαφύλαξη της ιδιαιτερότητας του κάθε έθνους, ενάντια στον πολιτισμικό αχταρμά που θέλουν να ετοιμάσουν!

Η ομορφιά του κόσμου μας εδράζεται στη διαφορετικότητα της κουλτούρας, των παραδόσεων, των θρησκευτικών πεποιθήσεων, του τρόπου ζωής που έχει ο κάθε λαός ανάλογα με τις γεωφυσικές συνθήκες του τόπου του και την ιστορία του. Αν δεν διαφυλάξουμε αυτή τη διαφορετικότητα, τότε όλοι θα γίνουμε ένας άνοστος χυλός, εύκολα ελέγξιμος από τους μοχθηρούς εξουσιαστές.

Όμως αυτή η όμορφη διαφορετικότητα δεν διασφαλίζεται ούτε με την υπερπροβαλλόμενη "πολυπολιτισμικότητα", ούτε με την παντοκρατορία των δύο επεκτατικών θρησκειών του πανμουσουλμανισμού και πανχριστιανισμού!

Η λεγόμενη "πολυπολιτισμικότητα" που προωθεί το σύστημα, αναγκάζει διαφορετικές κουλτούρες και εθνικές ομάδες ανθρώπων, να ζουν  στον ίδιο χώρο, γεγονός που αναπόφευκτα θα τους οδηγήσει σε αντιπαλότητα και τελικά σε συγκρούσεις! Δηλαδή στην ουσία η περίφημη "πολυπολιτισμικότητα" δε συμφιλιώνει, αλλά διχάζει τους λαούς!!! 

Το δε σενάριο επικράτησης μίας από τις προαναφερόμενες θρησκείες ( ή η δημιουργία ενός δίπολου, όπου ο κόσμος θα είναι χωρισμένος μόνο σε χριστιανούς και μουσουλμάνους), είναι ακόμα πιο εφιαλτικό!

Τι προτείνω; Επιστροφή του κάθε λαού στην Εθνική του θρησκεία που είναι συνδεδεμένη με τις εθνικές παραδόσεις του και την εθνική ιδιοσυγκρασία του!

Φαίνεται δύσκολο με την έκταση που έχουν λάβει οι δύο εξουσιαστικές θρησκείες, αλλά διαπιστώνω ότι γίνεται κατανοητό τα τελαιταία χρόνια, από ολοένα και περισσότερους ανθρώπους, υπό το βάρος των φρικιαστικών γεγονότων που συμβαίνουν γύρω μας... Είδωμεν...

Νικόλαος Παντελίδης

23 Οκτωβρίου 1944

 23 Οκτωβρίου 1944. Σαν σήμερα, αποχώρησαν οι Γερμανοί από τη Λάρισα. Δυστυχώς όμως, δεν μπορούμε να πούμε ότι "απελευθερωθήκαμε"... Μετά από μία σκληρή Κατοχή, με το λαό μας εξουθενωμένο από τις κακουχίες και την γενναία Αντίστασή του, τα βάσανά μας δεν τελείωσαν... Ακολούθησε ο αδελφοφάγος εμφύλιος πόλεμος, που έστεισαν, μεθόδευσαν και υπέθαλψαν οι μέχρι χθες "σύμμαχοί" μας, Αγγλοαμερικάνοι και Σοβιετικοί, που αφού χώρισαν τον κόσμο σύμφωνα με τα δικά τους συμφέροντά στη Γιάλτα, μετά επέβαλαν τη συμφωνία τους, με ποταμούς από αίμα αδελφικό...

Οι δε "ηττημένοι" Γερμανοί, ουσιαστικά δεν σήκωσαν ποτέ τις βρωμερές μπότες τους από την πατρίδα μας! Όπως δεν σκλάβωσαν την πατρίδα μας το 1941, αλλά πολύ νωρίτερα από την βαυαροκρατία του Όθωνα ακόμα, έτσι και δεν απελευθερωθήκαμε το 1944, αλλά συνεχίσαμε να είμαστε υποτελείς τους, αναγκαζόμενοι να ζήσουμε σε καταραμένη φτώχεια λόγω της καταστροφής που κάνανε οι Γερμανοί στην Κατοχή, το πλιάτσικο του εθνικού μας πλούτου και κάθε παραγωγικού μας κεφαλαίου, την μη απόδοση ως όφειλαν, των πολεμικών αποζημιώσεων και του χυδαίου Κατοχικού Δανείου που μας επέβαλαν να τους δώσουμε, με την υφαρπαγή των εναπομείναντων παραγωγικών δυνάμεων, που λόγω της φτώχειας στην Ελλάδα αναγκάστηκαν να φύγουν μετανάστες στη Γερμανία και να στερηθεί η πατρίδα μας από νέους ανθρώπους που θα την βοηθούσαν να αναστηθεί... 

Βέβαια δεν έλειψαν και οι πολιτικές παρεμβάσεις με την προώθηση γερμανοσπουδαγμένων, κι όπως αποδείχτηκε, γερμανόδουλων πολιτικών, που λεηλάτησαν τον εναπομείναντα εθνικό μας πλούτο στήνοντας σκάνδαλα με γερμανικές εταιρείες όπως Ζίμενς, Χόχτιεφ, Φολκσβάγκεν, Φραπόρτ, Ντόιτσε Τέλεκομ, κλπ. Αποκορύφωμα βέβαια, η νέα Οικονομική Γερμανική Κατοχή, που χωρίς αιδώ και προσχήματα, ανακήρυξε επισήμως την Ελλάδα αποικία χρέους, και κατέστρεψε για μία ακόμη φορά το λαό της!

Δεν είναι λοιπόν ημέρα για εορτασμούς και πανηγυρικούς δεκάρικους, αλλά για περισυλλογή, συνειδητοποίηση της τραγικότητας της κατάστασης και για γενναίες αποφάσεις αγώνα!

Μνήμες μιας πόλης που χάνονται στο διάβα του χρόνου...

 

Οι φωτογράφοι της Κεντρικής πλατείας, ο καστανάς της Ρούσβελτ,  ο Τσαλέρας με το καλάθι του γεμάτο τσικουλάτες, Μαλμπόρο, φυστίκι αράπικο, "παίζω και μονά-ζυγά", ο Μάχος με τις τιράντες του, ο Τοτός παλιώτερα, ο Μάκης με το γουώκμαν, διάφοροι λαχειοπώλες με τους ιδιαίτερους τρόπους που πωλούσαν τα λαχεία τους, ο Γιάννης ο μικροπωλητής που άπλωνε την πραγμάτεια του στους πεζόδρομους, ο κουλουράς με το κομμένο αυτί που του το δάγκωσε αρουραίος, ο "σαμαλάκας" που πουλούσε σάμαλι,.... όλοι τους συμπαθείς φυσιογνωμίες που με τον τρόπο τους έδιναν χρώμα στη μουντή καθημερινότητα της πόλης!

Πόσο θα ήθελα όλους αυτούς να τους είχα φωτογραφίσει, και να εκδόσω ένα άλμπουμ με όλες αυτές τις εξέχουσες προσωπικότητες της πόλης μας!

Όλοι αυτοί οι υπέροχοι άνθρωποι, με τις ιδιαιτερότητές τους στην εμφάνιση και τη συμπεριφορά τους, που δεν ευθυγραμμίζεται με την "κανονικότητα" (άραγε ποια είναι αυτή;), αποτελούν μέρος της ταυτότητας της πόλης μας, μια ανθρώπινη πινελιά, που άλλοτε σου χαρίζει εύθυμο κι άλλοτε πικρό χαμόγελο στα χείλη! 

Αυθεντικοί λαϊκοί τύποι, χωρίς τις  μάσκες του "δήθεν" και του ετσιπρεπεισμού, ακούραστοι βιοπαλαιστές, που προσπαθούσαν να τα φέρουν βόλτα για να θρέψουν τις φαμίλιες τους... 

Υποκλίνομαι στο μεγαλείο τους, που ελάχιστοι δυστυχώς από μας τους "κανονικούς" έχουν το σθένος να το αναγνωρίσουν... Και ποιος ξέρει; Αν έγραφε αυτό το κείμενο κάποιος άλλος, ίσως να συμπεριλάμβανε κι εμένα ( ή κι εσένα) μεσα σ' αυτές τις "μη κανονικές" προσωπικότητες!

Πότε ο πνιγμένος λυγμός θα γίνει κραυγή εκτόνωσης και πικρό χαμόγελο δικαίωσης;

Όλος ο πόνος από την κτηνωδία των υπανθρώπων Γερμανών στους κατοίκους του Διστόμου, είναι ζωγραφισμένος στον πνιγμένο λυγμό αυτής της γυναίκας...

Ανήμποροι γέροντες και γερόντισσες εκτελέστηκαν εν ψυχρώ, μικρά παιδιά πυροβολήθηκαν εξ επαφής στο κεφάλι, έγκυες γυναίκες ξεκοιλιάστηκαν με τις ξιφολόγχες των Γερμανών και τα έμβρυά τους ποδοπατήθηκαν από τις βέβηλες μπότες τους...

Ασύλληπτες από τον ανθρώπινο νου, εικόνες, που στη σκέψη τους και μόνο σου 'ρχεται να ξεράσεις από αηδία...
Κι όμως, αυτός ο λαός των βαρβάρων, που δεν μεταμέλησε ΠΟΤΕ ειλικρινά, αλλά συγχωρέθηκε από τη μεγαλοψυχία μας, βοηθήθηκε όσο κανένας άλλος, παρά το γεγονός ότι αιματοκύλησε δύο φορές τον κόσμο με δύο παγκόσμιους πολέμους... Κι έχει το θράσος σήμερα, να εγκληματεί και να βιάζει ξανά και ξανά, και τα εγγόνια και τα δισέγγονα των αδικοχαμένων θυμάτων του! Αυτή τη φορά χρησιμοποιεί την εξίσου φασιστική και απάνθρωπη μέθοδο της οικονομικής ασφυξίας και του εξευτελισμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας...
Ποιος θυμήθηκε αυτούς τους αδικοχαμένους χθες, που ήταν η θλιβερή επέτειος του ολοκαυτώματος; Ποιος διοργάνωσε "παρέλαση υπερηφάνειας" για την ηρωική στάση τους;
Ποιος διεκδίκησε τα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματά τους, που τα ισοπέδωσαν το όνειδος της ανθρωπότητας, οι Γερμανοί;
Γιατί η βουλή δε φωτίστηκε με κόκκινο χρώμα, όπως το αίμα των αδικοχαμένων;
Αυτοί που ήταν αρμόδιοι να τα κάνουν, δεν τα έπραξαν, γιατί είναι από την πλευρά των Γερμανών και όχι του λαού μας...
Η δική μας ευθύνη που τους ανεχόμαστε όμως, είναι ακόμη μεγαλύτερη... Ως πότε θα ανεχόμαστε να βλέπουμε την πατρίδα μας, την ιστορία μας, τις αρχές, τις αξίες μας, τα ανθρώπινα δικαιώματά μας και την αξιοπρέπειά μας να κουρελιάζεται από τα μπλε, πράσινα, ροζ, κόκκινα, μαύρα τσιράκια που υπηρετούν με βάρδιες και με "ειδικές αποστολές" τα συμφέροντα των εχθρών μας;
Πότε ο πνιγμένος λυγμός της εικονιζόμενης Μαρίας Παντίσκας, θα γίνει κραυγή εκτόνωσης και πικρό χαμόγελο δικαίωσης;
Πότε;;; ΠΟΤΕ;;;;;

Ο άγνωστος πόλεμος...

Ζούμε τον πιο ύπουλο και βρώμικο πόλεμο που έχουμε ζήσει ποτέ στην ιστορία μας!
Είναι τόσο ύπουλος, ώστε δεν ξέρουμε καν ότι βρισκόμαστε σε πόλεμο!
Νομίζουμε πως βρισκόμαστε σε ειρήνη, αλλά υπομένουμε όλες τις απώλειες και τις καταστροφικές συνέπειες που μπορεί να προκαλέσει ένας πόλεμος:

Οι νεκροί αυτού του πολέμου δεν είναι από εχθρικές σφαίρες, αλλά, από αυτοσχέδιες κρεμάλες που κατασκευάζουν οι αυτόχειρες, από αρρώστιες που δεν αντιμετωπίστηκαν λόγω ελλιπούς περίθαλψης και από έλλειψη στοιχειωδών φαρμάκων και υλικών, από αναμμένα μαγκάλια και κεριά για να ζεστάνουν οικογένειες με κομμένο ρεύμα...

Οι παραγωγικές δυνάμεις της χώρας, δεν μεταφέρονται αλυσσοδομένες στις χώρες των κατακτητών για να δουλέψουν στα κάτεργα, αλλά "οικειοθελώς" και παρακαλώντας, τα παιδιά μας μεταναστεύουν στις χώρες των κατακτητών για να μπορέσουν να επιβιώσουν...

Οι γενοκτονίες δεν γίνονται με ομαδικές σφαγές, αλλά με εκτρώσεις και με αποφυγή σχηματισμού νέων οικογενειών, λόγω οικονομικής αδυναμίας και φορολογικής ποινικοποίησης της τεκνοποιίας...

Δεν γίνονται βομβαρδισμοί των υποδομών μας και των πλουτοπαραγωγικών μας πηγών, όπως στον συμβατικό πόλεμο, αλλά ξεπούλημά τους σε ξένα συμφέροντα, και ενώ θα υπάρχουν στον τόπο μας, θα λειτουργούν υπέρ των εχθρών μας και εις βάρος της χώρας μας και του λαού μας...

Και βέβαια, οι προδότες και συνεργάτες των κατακτητών, δεν είναι περιθωριακοί τύποι που φορούν κουκούλες όταν προδίδουν, είτε γιατί ντρέπονται, είτε γιατί φοβούνται την οργή του λαού που αντιστέκεται, αλλά είναι "αξιοσέβαστοι" αξιωματούχοι, που μας πλασάρονται για "σωτήρες" μας, κι έχουν καταφέρει να μας κάνουν να τους υποστηρίζουμε και να τους χειροκροτούμε, αντί να τους δικάσουμε και να τους κρεμάσουμε στο Γουδί...

Και το χερότερο απ' όλα: όλα αυτά τα παρακολουθούμε με απάθεια και με αδράνεια, βυθισμένοι σε έναν θανατερό λήθαργο, σα να μην συμβαίνουν σε μας, αλλά κάπου αλλού, μακρυά μας...

Το κατά Παντελίδη αναστάσιμου ευαγγελιου το ανάγνωσμα

Είμαι εναντίον της Ανάστασης!
Δεν προσδοκώ καμία απολύτως Ανάσταση νεκρών!
Δε θέλω να ξαναζωντανέψει ότι ήδη έχει πεθάνει, γιατί αυτό θα είναι ζόμπι!
Εξάλλου, ότι πεθαίνει δεν ανασταίνεται...
Παρά μόνο στα θολωμένα μυαλά μικρόνοων και φαντασμένων ανθρώπων...
Εκείνο που εγώ λαχταρώ, είναι να δυναμώσουμε την Αιώνια Φλόγα που σιγοκαίει μέσα μας!
Την Αθάνατη Φλόγα του Έλληνα Ανθρώπου, που δε σβήνει ποτέ και με τίποτα!
Αυτή τη Φλόγα, που φώτισε την ανθρωπότητα, και οι κάθε είδους σκοταδιστές, ντόπιοι και ξένοι, ανίκανοι βεβαίως να τη σβήσουν, κατάφεραν ωστόσο να τη χαμηλώσουν τόσο, ώστε να νομίζουμε ότι πια δεν υπάρχει!
Αυτή τη Φλόγα έχουμε χρέος να δυναμώσουμε και να ρίξουμε το άπλετο, άσπιλο Φως της, στα βαθιά νυχτωμένα μυαλά των ανθρώπων...
Να ξαναγίνουμε Προμηθείς και να μεταλαμπαδεύσουμε την Απαγορευμένη Γνώση στους ανθρώπους, για να συνειδητοποιήσουν ότι μπορούν να γίνουν οι ίδιοι σωτήρες του εαυτού τους, χωρίς να περιμένουν φανταστικούς, εξωγήινους, υπερσυμπαντικούς "σωτήρες", που επινόησαν κάποιοι γήινοι τσαρλατάνοι...
Κι όταν το άγριο προμηθειακό φως, με το πρίσμα της Αρετής, μετουσιωθεί σε Απολλώνειο Φως της Σοφίας, τότε θα έχουμε εκπληρώσει το Χρέος μας απέναντι στους Προγόνους και τους Απογόνους μας και θα μπορούμε ως Μάκαρες να απολαύσουμε την πραγματική Ζωή!

Τι είν' η πατρίδα μας;;;

Μνημόνια που τάχα φύγανε αλλά είναι ακόμη εδώ, κουτσουρεμένοι μισθοί και συντάξεις, γραφειοκρατία στις δημόσιες υπηρεσίες, άθλια νοσοκομεία, κακοτράχαλοι δρόμοι... 

Το Ελληνικό Κράτος παντού σε πληγώνει... 

Απελπίζεσαι... 

Πνίγεσαι...  

Βγαίνεις έξω μια βόλτα, για να ξεσκάσεις...

Χαρά θεού! 

Ο ήλιος, οι μυρουδιές της Άνοιξης, το φρέσκο αεράκι που σου χαϊδεύει το πρόσωπο... 

Βρίσκεις δυο φίλους και κάθεσαι να απολαύσεις έναν καφέ στη λιακάδα... 

Σε τραβάνε για τσίπουρα, και παρόλο που δεν έχεις λεφτά, σε καλύπτουν αυτοί από το υστέρημά τους... 

Νιώθεις τον Διόνυσο να ξυπνά μέσα σου και να ανεβάζει τη διάθεσή σου... 

Όλα όσα σε άγχωναν πριν από λίγο, είναι πια τόσο μακρινά και ασήμαντα... 

Οι γεύσεις των μεσογειακών μεζέδων, το άγιο τσιπουράκι, η ρεμπέτικη μουσική που κουβαλάει τις μνήμες των προγόνων σου, η ανθρώπινη ζεστασιά από την παρέα των φίλων, και ο ήλιος, αχ αυτός ο ήλιος, που στέλνει τις ευεργετικές αχτίδες του για να σε λούσουν με το Απολλώνιο Φως τους.... 

Όλα συντελούν για να ανανεώσουν τα κουράγια σου! 

Πίνεις το τελευταίο ποτηράκι όρθιος, άσπρο πάτο, χαιρετάς και συνεχίζεις... 

Είσαι πλέον άλλος άνθρωπος! 

Αυτή είναι η Ελλάδα μας, και δεν την αλλάζω με όλα τα "καλά" των πλούσιων χωρών του Βορρά, που μαστίζονται όμως από τόοοση μιζέρια! 

Να τα βράσω και τα λεφτά τους, να τη βράσω και την "κουλτούρα" τους... 

Άλλωστε τίποτε από αυτά δεν είναι πραγματικά δικό τους... 

Κλεμμένα τα έχουνε, και μας τα πουλάνε για δικά τους!