Κυριακή 31 Μαΐου 2009

Τα δεύτερα Τέμπη της Λάρισας!




Μόλις 15 χιλιόμετρα ΒΔ της πόλης της Λάρισας, στρίβοντας δεξιά από τον κεντρικό δρόμο Λαρίσης – Τρικάλων, υπάρχει ένα μικρό χωριουδάκι, η Αμυγδαλέα (ή αλλιώς, η Γούνιτσα). Στην Αμυγδαλέα ζουν 250 κάτοικοι περίπου, που συγκροτούν δύο οικισμούς: των ντόπιων και των προσφύγων από την Καππαδοκία.
Η Αμυγδαλέα δε θα διέφερε από τα υπόλοιπα χωριά του κάμπου, αν δεν είχε την εξαιρετική τύχη να περνάει από δίπλα της ο ζωοδότης ποταμός Πηνειός! Θα μου πείτε, κι άλλα χωριά στη Θεσσαλία έχουν το ίδιο προνόμιο, ακόμη δε, κι αυτή η ίδια η πόλη της Λάρισας. Γιατί λοιπόν, να ξεχωρίσουμε την Αμυγδαλέα;
Σε ένα οδοιπορικό που έκανα στην περιοχή συνοδευόμενος από τον αντιδήμαρχο του Δήμου Κοιλάδας, το Βαγγέλη Γραμμένο, είχα την ευκαιρία να ξεναγηθώ στις μοναδικές ομορφιές της, που δυστυχώς είναι άγνωστες στον πολύ κόσμο!
Το οδοιπορικό ξεκίνησε από το ξωκλήσι του Αϊ – Νικόλα, που χρονολογείται από το 19ο αιώνα και βρίσκεται στην άκρη του χωριού, δίπλα στο ποτάμι. Από κει ουσιαστικά ξεκινάει το μεγαλείο της Φύσης!

Δεξιά και αριστερά του ποταμού, ορθώνονται δύο μικρά βουνά - τα «Γουντσιώτικα» όπως τα αποκαλούν οι κάτοικοι της περιοχής. Ανάμεσά τους κυλάει, με ήρεμη μεγαλοπρέπεια και σχετικά μεγάλο πλάτος, ο Πηνειός. Οι όχθες του είναι κατάφυτες με τεράστια πλατάνια, που ρίχνουν την παχιά σκιά τους στο ποτάμι. Το φως του ήλιου παιχνιδίζει με τα μεγάλα πλατανόφυλλα και όσες ακτίνες του καταφέρνουν να τα διαπεράσουν, δημιουργούν περίεργους φωτεινούς σχηματισμούς πάνω στα γκριζοπράσινα νερά του ποταμού. Μακριά από τους θορύβους της πόλης, μπορεί κανείς να απολαύσει το υπέροχο κονσέρτο της Φύσης, με πρώτα βιολιά τα αηδόνια και μουσική υπόκρουση το θρόισμα των φύλλων και το κελάρυσμα των δροσερών νερών! Το τοπίο είναι μαγευτικό κι εφάμιλλο σε ομορφιά - αν όχι καλύτερο - με τα Τέμπη! Δεν είναι απίστευτο; Μια δεύτερη μικρή, αλλά μαγευτική «κοιλάδα των Τεμπών», τόσο κοντά στην πόλη της Λάρισας!

Μοναδική παραφωνία, το παλιό λατομείο, που στέκει εγκαταλελειμμένο στην εμπασιά της κοιλάδας, και που έχει μετατραπεί σε χώρο εναπόθεσης μπαζών και σκουπιδότοπο …
Είναι κρίμα οι περήφανοι βράχοι, που γλίτωσαν από την καταστροφική μανία του δυναμίτη, να βλέπουν στα πόδια τους να αποσυντίθενται τα υπολείμματα του υπερκαταναλωτικού μας «πολιτισμού»…

Κι όμως, ακόμη κι αυτό το παλιό νταμάρι με λίγη καλή θέληση των Αρχών (κυρίως του Νομάρχη Λάρισας, αλλά και του Δημάρχου Κοιλάδας) θα μπορούσε να μετατραπεί σε ένα ακόμη μοναδικό (και χρηστικό για τους πολίτες), στολίδι της περιοχής! Το νταμάρι, όπως ο ίδιος διαπίστωσα, έχει καταπληκτική ακουστική και υπέροχη θέα προς το ποτάμι και το απέναντι επιβλητικό βουνό. Θα μπορούσε λοιπόν κάλλιστα, να μετατραπεί σε ένα ανοιχτό θερινό αμφιθέατρο! Έτσι όλοι οι κάτοικοι της ευρύτερης περιοχής και της πόλης της Λάρισας, θα έχουν την ευκαιρία να απολαμβάνουν θεατρικές παραστάσεις και πολιτιστικές εκδηλώσεις μέσα σε ένα ειδυλλιακό, δροσερό περιβάλλον, όχι πολύ μακριά από την καυτή Λάρισα!

Ελπίζω ότι ο κύριος Νομάρχης, με την ευαισθησία που τον διακρίνει σε θέματα πολιτισμού και περιβάλλοντος, θα φροντίσει για να αποκατασταθεί το παλιό λατομείο της Αμυγδαλέας, με τον ίδιο αποτελεσματικό τρόπο που έδρασε και στο λατομείο του Ομολίου, όπου σήμερα υπάρχει ένα θαυμάσιο θέατρο!
Το οδοιπορικό μας συνεχίστηκε ακολουθώντας το χωματένιο δρομάκι ανάμεσα στο ένα βουνό και στο ποτάμι. Τα δέντρα εκατέρωθεν του δρόμου, ένωναν τα κλαδιά τους, σχηματίζοντας έναν καταπράσινο θολωτό σκέπαστρο σε όλη τη διαδρομή!

Στο τέλος της κοιλάδας μας περίμενε μια ακόμη εκπληκτική εικόνα. Ένα καταπράσινο λιβάδι κοντά στα τριάντα στρέμματα γεμάτο λογιών – λογιών αγριολούλουδα και χόρτα, με φόντο τα δέντρα του ποταμού και το αντικρινό βουνό. Θαμπωμένος από την ομορφιά που ξετυλίγονταν μπροστά μου, φαντάστηκα το λιβάδι να είναι γεμάτο με χαρούμενα παιδιά, που τρέχουν και φωνάζουν με τις τσιριχτές φωνούλες τους, να κυλιούνται παίζοντας στο χορτάρι. Φαντάστηκα οικογένειες να κάθονται σε καλαίσθητους ξύλινους πάγκους και να γευματίζουν σε τραπέζια από κορμούς, ενώ δίπλα τους οι πέτρινες βρυσούλες να σβήνουν τη δίψα τους με τα κρυστάλλινα νερά τους! Τι κρίμα όμως που δεν υπάρχουν έστω κι αυτές, οι απλοϊκές και στοιχειώδης υποδομές, για να υποδεχτούν τους έγκλειστους στις τσιμεντουπόλεις πολίτες, που μόνο από το ημερολόγιο καταλαβαίνουν τον ερχομό της άνοιξης…

Οι εκπλήξεις όμως δεν τελείωσαν εδώ! Σε μια διχάλα του δρόμου, λίγο πιο κάτω από το λιβάδι, στρίψαμε δεξιά προς το ποτάμι. Ξάφνου εμφανίζονται μπροστά μας δέκα θεόρατοι πέτρινοι γίγαντες! Είναι οι κολώνες μιας παλιάς οθωμανικής γέφυρας, - «τουρκογέφυρα» τη λένε οι ντόπιοι, - που ένωνε τις δύο όχθες του Πηνειού. Μια στιβαρή κατασκευή από πελεκισμένους κυβόλιθους, που στέκουν αγέρωχοι στο διάβα των αιώνων. Κάπου εδώ ήταν τα σύνορα του νεοσύστατου Ελληνικού Κράτους, με την παραπέουσα Οθωμανική Αυτοκρατορία. Το καταμαρτυρούν και τα χαλάσματα ενός παλιού συνοριακού φυλακίου (καζάρμα), που ξεπροβάλουν πάνω σε ένα λόφο σπαρμένο με αμπέλια. Η ομορφιά κι αυτού του τοπίου είναι απερίγραπτη!

Εδώ ήταν και το τέλος του μικρού μας οδοιπορικού.
Αργότερα, στο καφενείο του χωριού, συζητώντας με τον αντιδήμαρχο, συμφωνήσαμε πως τόση συσωρευμένη ομορφιά, είναι κρίμα να μην είναι προσιτή σε όλους τους πολίτες! Για το σκοπό αυτό όμως, θα πρέπει να γίνουν ορισμένες ήπιες εργασίες κι υποδομές, όπως η μετατροπή του παλιού λατομείου σε αμφιθέατρο, ο καθαρισμός της γύρω περιοχής από τα σκουπίδια και τα μπάζα, οι ξύλινες κατασκευές και η υδροδότηση με πόσιμο νερό στο λιβάδι, η συντήρηση και ανάδειξη της τουρκογέφυρας.
Έτσι, αποφασίσαμε να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να πείσουμε τις αρμόδιες αρχές, πως πρόκειται για ένα έργο πνοής για την περιοχή και ωφέλιμο για όλους τους κατοίκους ευρύτερα.
Άλλωστε, είναι βέβαιο, ότι όποιος από τους τοπικούς μας άρχοντες κάνει τον κόπο να επισκεφτεί την περιοχή, θα πειστεί από μόνος του για τη σπουδαιότητα του έργου!


Με τιμή

Δρ. Νικόλαος Α. Παντελίδης

Διδάκτωρ των Διεθνών Οικονομικών Σχέσεων
Μέλος του Δ.Σ. της περιβαλλοντολογικής οργάνωσης
«Πολίτες σε Δράση»