Παγκόσμια Ημέρα του πατσά σήμερα, και στο μυαλό ανασύρονται μνήμες, από εκείνα τα χρόνια, τα καλά, τότε που ζούσαμε σαν άνθρωποι και είχαμε τη δυνατότητα να πάμε που και πού και να γλεντήσουμε στα μπουζούκια, κάτι που σήμερα για τους περισσότερους είναι όνειρο απατηλό, γιατί δε βγαίνει ο μήνας ακομη και για τα στοιχειώδη, με τίποτα...
Και κάπου εκεί τα ξημερώματα, ανταμώναμε όλοι στα πατσατζίδικα που τότε είχαν την τιμητική τους. Όταν λέμε όλοι, εννούμε όλοι! Όλοι οι ξενύχτηδες, θαμώνες και καλλιτέχνες, γκαρσόνια και λουλουδούδες, μόλις έπαυαν να πάλλονται οι χορδές των μπουζουκιών, άναβαν τα φώτα στην πίστα και η τραγουδίστρια έλεγε " κυρίες και κύριοι καλημέρα σας", όλοι έσπευαν στον Σιδηροδρομικό Σταθμό ή στα πρακτορεία των ΚΤΕΛ ή στο "Τσούγκαρη" ή στην οδό Πανός ή όπου αλλού υπήρχε πιάτσα, και δημιουργούνταν το αδιαχώρητο! Δεν έπεφτε καρφίτσα! Σμίγανε μάλιστα οι γαρουφαλοραντισμένοι ξενύχτηδες με τους αγουροξυπνημένους μεροκαματιάρηδες που πήγαιναν να πιάσουν δουλειά στις φάμπρικες ή να ανοίξουν τα μαγαζιά τους, και που ο πατσάς ήταν το πρωινό τους για να τους στυλώσει και να βγάλουν τη βάρδια! Πολλοί δε ξενύχτηδες, πήγαιναν σερί από τα μπουζούκια στις δουλειές τους και επομένως ο πατσάς ήταν το "μαγικό φίλτρο" που ανανέωνε τα κουράγια τους για να βγάλουν τη μέρα!
Για όσους δε, τα "είχαν τσούξει" λιγο παραπάνω, ο πατσάς ήταν βάλσαμο! Το καλύτερο φάρμακο κατά της μέθης! Έτσι όπως ήταν ανακατεμένο το στομάχι από τα "ξύδια" και τις "μπόμπες", έριχνες μέσα σου ένα πιατο πατσά ανάμεικτο (ποδαράκι και κοιλίτσες), χοντροκομμένο ή ψιλοκομμένο ανάλογα με τα γούστα, έριχνες και σκορδοστούμπι και μπόλικο μπούκοβο, και το φχαρηστιόταν το μέσα σου!
Πήγαιναν κι επικάθονταν τα κολλαγόνα του πατσά στα τοιχώματα του στομαχιού σου, το θωράκιζαν, κι αμέσως ερχόσουν στα "ίσια" σου!
Σήμερα τα πατσατζήδικα τείνουν να εκλείψουν... Τα χρόνια της λαϊκής ευημερίας (όσο κι αν κάποιοι τη λένε επίπλαστη) πέρασαν ανεπιστρεπτί, τα γούστα άλλαξαν, οι τσέπες άδειασαν και οι όποιοι ξενύχτηδες χτυπάνε τυρόπιτες με Μίλκο, και τους πάει το τσιρλιπιπί σερπατίνα...
Αισθάνομαι τυχερός που έζησα αυτά τα καλά τα χρόνια στη νιότη μου, και άτυχος που ήδη βλέπω το λαό μου και μαζί του κι εγώ, αντί να βελτιώνεται το βιοτικό του επίπεδο, να βιώνει όλο και πιο δύσκολα χρόνια, κι αυτό το μαρτύριο φαίνεται να μην έχει τέλος...
Και δε βρίσκουμε πια εύκολα κι ένα πιάτο πατσά για να μας φτιάξει τη διάθεση!
