Δευτέρα 15 Μαρτίου 2004

Τρομοκρατία: μια υπόθεση που μας αφορά όλους!

Το φαινόμενο της τρομοκρατίας, την έξαρση του οποίου βιώνουμε ολοένα και εντονότερα, ολοένα και πιο κοντά μας τα τελευταία χρόνια, είναι περισσότερο πολύπλοκο και σοβαρό, απ’ ότι μέχρι τώρα εκτιμούσαμε.
Δεν αποτελεί απλώς την εκδήλωση του παραλογισμού μιας ομάδας φανατισμένων ανθρώπων, την οποία αν εξοντώσουμε θα πάψει αυτομάτως να υφίσταται και το πρόβλημα. Πρόκειται για ανθρώπους – προϊόντα του κατάφορα άδικου παγκόσμιου οικονομικοπολιτικού συστήματος, σε συνδυασμό με την καλλιέργεια του θρησκευτικού φανατισμού και της εκδικητικής μανίας. Όσο παραμένουν έντονες αυτές οι γενεσιουργές αιτίες, τέτοιοι άνθρωποι συνεχώς θα αναπαράγονται με γεωμετρική πρόοδο.
Κανένα κατασταλτικό μέτρο δεν είναι ικανό να τους σταματήσει, γιατί αφενός μεν, δεν έχουν ηθικούς φραγμούς απέναντι στα θύματά τους και αφετέρου, δε διακατέχονται από το αίσθημα της αυτοσυντήρησης, όντας πεπεισμένοι για την «ιερότητα» του σκοπού τους και ότι δεν έχουν τίποτε περισσότερο να χάσουν, πέρα από την, έτσι κι αλλιώς, άθλια ζωή τους!
Αξίζει επιπλέον να σημειωθεί, ότι η πρότυπη οργανωτική δομή των αυτόνομων πυρήνων δράσης που αναπτύσσουν ανά τω κόσμω, αποτρέπει τη μαζική εξάρθρωσή τους, ακόμη κι αν συλληφθούν κάποια σημαντικά μέλη τους.
Αν πραγματικά θελήσουμε να αναζητήσουμε τα βαθύτερα αίτια αυτού του φαινομένου, τότε θα διαπιστώσουμε ότι η ευθύνη βαραίνει ταυτόχρονα και τους «τρομοκράτες», αλλά και τους «τρομοκρατούμενους». Επομένως, η λύση που πρέπει να δοθεί σ’ αυτό το μέγα πρόβλημα, είναι αναγκαίο να έχει διττή κατεύθυνση.
Ας αναλύσουμε, όμως, εκτενέστερα αυτή τη σκέψη.
Μιλήσαμε για κατάφορη αδικία του παγκόσμιου οικονομικοπολιτικού συστήματος, η οποία εκδηλώνεται κυρίως με την ανήθικη και ανισομερή κατανομή του παγκόσμιου πλούτου μεταξύ των λαών. Αυτή η επιλογή από τους ισχυρούς του πλανήτη, οδήγησε στην απόλυτη εξαθλίωση της μεγάλης πλειοψηφίας των ανθρώπων, ενώ ταυτόχρονα μια μικρή μειοψηφία «εκλεκτών» λαών, διαβιώνει σε συνθήκες απόλυτης χλιδής και αναπτύσσει μια αλαζονική συμπεριφορά απέναντι στους λαούς του «τρίτου κόσμου»!
Τα δύο τρίτα του πληθυσμού της γης ζουν μέσα στη φτώχια και την ανέχεια, μαστίζονται από τις αρρώστιες, πεθαίνουν από την πείνα, πλήττονται από τον αναλφαβητισμό, στερούνται στοιχειωδών υποδομών που θα τους εξασφάλιζαν μια αξιοπρεπή διαβίωση. Ταυτόχρονα, οι περισσότερες από αυτές τις χώρες διοικούνται από στυγνά δικτατορικά καθεστώτα, τα οποία όμως υποκινούνται και ελέγχονται από τις «δημοκρατικές» κυβερνήσεις των αναπτυγμένων χωρών!
Όλα αυτά συμβαίνουν σε χώρες που διαθέτουν πολύ πλούσιο φυσικό περιβάλλον και ορυκτό πλούτο, σε λαούς που έχουν να επιδείξουν σημαντική πολιτισμική προσφορά, χιλιάδων ετών! Όλα αυτά συμβαίνουν σε μια εποχή που η ανάπτυξη της επιστήμης και της τεχνολογίας, πολλαπλασίασε την παραγωγική ικανότητα μας, σε βαθμό, που να μπορούμε να καλύπτουμε με επάρκεια (αν φυσικά το θέλαμε!), τις βασικές βιολογικές ανάγκες όλου του πληθυσμού της γης!
Αυτές οι άθλιες συνθήκες διαβίωσης και η αναγκαστική καθήλωση του μορφωτικού επιπέδου των λαών του τρίτου κόσμου, είχαν ως φυσικό επακόλουθο την ανάπτυξη του αισθήματος της κοινωνικής αδικίας και της επιθυμίας για εκδίκηση, καθοδηγούμενης από τη γιγάντωση του τέρατος του θρησκευτικού φανατισμού!
Από την άλλη πλευρά, έχουμε τις χώρες της Ευρώπης, της Βορείου Αμερικής, της Ιαπωνίας και της Αυστραλίας, που έχουν στηρίξει την ευημερία τους στον πλούτο, το αίμα και τον ιδρώτα των χωρών του «τρίτου κόσμου»! Οι λαοί μας, επαναπαυμένοι στη χλιδή και την καλοπέραση, έχοντας απολέσει τη συνείδησή τους, αποδέχονται, ως άλλοι κλεπταποδόχοι, τον πλούτο των υποανάπτυκτων χωρών, αδιαφορώντας για την τραγική κατάσταση που δημιουργούν με την ανοχή τους! Η apolitique στάση που κρατούν απέναντι σ’ αυτά τα έντονα προβλήματα, διευκολύνει το έργο των αδίστακτων κυβερνήσεων, που οι ίδιοι, άλλωστε, εκλέγουν!
Όμως είναι νομοτέλεια, ότι κάποτε ο κόμπος φτάνει στο χτένι! Ο ποταμός της αγανάκτησης ξεχείλισε και ήδη μας συμπαρασέρνει! Δεν μπορούμε πλέον να κρύβουμε τα σκουπίδια της συνείδησής μας κάτω από το χαλί της αδιαφορίας μας! Πρέπει να αντιδράσουμε δυναμικά και να σταματήσουμε τον παραλογισμό, ένθεν και ένθεν. Πρέπει να κατανοήσουμε ότι η ανοχή είναι συνενοχή!
Ο θρησκευτικός φανατισμός δεν καταπολεμείται με πολέμους και δρακόντεια μέτρα ασφαλείας, αλλά με ανάπτυξη του μορφωτικού επιπέδου των λαών, με εξάλειψη του ρατσισμού και της μισαλλοδοξίας!
Η εξαθλίωση των λαών του τρίτου κόσμου δεν καταπολεμείται με «ιεραποστολές» και «κροκοδείλια» δάκρυα, αλλά με ουσιαστική και ανιδιοτελής ενίσχυση της περιφερειακής ανάπτυξης και της αυτοδιαχείρισης των λαών!
Αν αυτές οι προτάσεις κάποτε φάνταζαν ρομαντικές και ουτοπιστικές, σήμερα αποτελούν επιτακτική ανάγκη και τη μόνη διέξοδο από την τεράστια κρίση που ήδη έχει ξεσπάσει!