Του φεγγαριού το αλωνάκι,
βγήκα απ' το μπαλκόνι μου να δω,
το κουρασμένο βλέμμα μου να ξαποστάσει
και μες τους φωτεινούς κύκλους του να χαθώ.
Λουσμένος στο χλωμό φως της Σελήνης,
τη φευγαλέα νιότη μου αναπολώ,
όλα όσα γλέντησα ως τώρα στη ζωή μου,
κι όσα με κατατρέχουν σαν στοιχειό.
Γλυκιά η σιγαλιά της κοιμισμένης πόλης,
μα την πλακώνει πέπλο θανατερό,
σαν περιστέρι η ψυχή μου φτερουγίζει,
για να γλιτώσει απ' τον άγριο καιρό.
Ω Θεία Σελήνη υδατογητεύτρα,
συ που διαφεντεύεις το γλυκό και τ' αλμυρό νερό,
στείλε ενέργεια με τις αργυρές σου ακτίνες,
και ξόρκισε κι ετούτο το κακό!
