Δευτέρα 29 Νοεμβρίου 2010

Οι Αποκλειστικές Οικονομικές Ζώνες (ΑΟΖ) και η κρίσιμη σημασία τους για την Ελλάδα και την Κύπρο

Μια δήλωση του αναπληρωτή υπουργού Εθνικής Άμυνας κ. Π. Μπεγλίτη, στην εφημερίδα ΕΘΝΟΣ της 22/1/2010, φέρνει στην επικαιρότητα ένα σπουδαίο εθνικό θέμα, που αφορά τόσο τις ελληνοτουρκικές σχέσεις στο Αιγαίο, όσο και την Κύπρο. Ο κ. Μπεγλίτης, απαντώντας σε ερώτηση εάν πρέπει η Ελλάδα να προχωρήσει στη δημιουργία Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) στο Αιγαίο, σε συνεργασία με την Κύπρο, απάντησε: «Πρόκειται για κρίσιμο θέμα άσκησης εθνικού κυριαρχικού δικαιώματος που απορρέει από το διεθνές δίκαιο και κατά συνέπεια δεν τίθεται ερωτηματικά, αλλά επιβεβαιωτικά. Η κυβέρνησή μας υπερασπίζεται τις θεμελιώδεις αρχές του διεθνούς δικαίου και τις διεθνείς συνθήκες προς όφελος των εθνικών συμφερόντων, με αίσθημα ευθύνης και την αναγκαία αποφασιστικότητα». Ας δούμε όμως τι είναι οι ΑΟΖ και ποια η σημασία τους για την Ελλάδα και την Κύπρο. Η Διάσκεψη του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας (1973-1982), κατέληξε με τη δημιουργία της νέας Σύμβασης του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας , η οποία συμφωνήθηκε το 1982 στο Montego Bay της Τζαμάικα και τέθηκε σε εφαρμογή στις 16 Νοεμβρίου 1994, αντικατέστησε τέσσερις παλαιότερες διεθνείς συνθήκες. Σε ψηφοφορία που έγινε στις 30 Απριλίου 1982 στη Νέα Υόρκη για τη νέα Σύμβαση 130 κράτη ψήφισαν υπέρ, τέσσερα κατά και 17 τήρησαν αποχή. Μεταξύ των κρατών που ψήφισαν κατά της Σύμβασης ήταν και η Τουρκία. Μέχρι το τέλος του 2008 επικύρωσαν τη Σύμβαση 157 χώρες, μεταξύ των οποίων και η Κύπρος (12 Δεκεμβρίου 1988) και η Ελλάδα (21 Ιουλίου 1995). Στη Σύμβαση αυτή - μεταξύ άλλων - καθορίζεται και η έννοια της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ). Με βάση τα άρθρα 55, 56, 57 της νέας Σύμβασης, ως ΑΟΖ ορίζεται η πέραν και παρακείμενη της αιγιαλίτιδας ζώνης περιοχή, το πλάτος της οποίας μπορεί να φθάσει τα 200 ναυτικά μίλια (ν.μ.) από τις γραμμές βάσης από τις οποίες μετράται το πλάτος της αιγιαλίτιδας ζώνης και εντός της οποίας το παράκτιο κράτος ασκεί κυριαρχικά δικαιώματα σε θέματα που έχουν σχέση με την εξερεύνηση, την εκμετάλλευση, την διατήρηση και διαχείριση των φυσικών πηγών ζώντων ή μη των υδάτων, του βυθού και υπέδαφους της θάλασσας, καθώς και κυριαρχικά δικαιώματα, που αναφέρονται στην εξερεύνηση και οικονομική εκμετάλλευση των ρευμάτων και των υπερκείμενων της θάλασσας ανέμων . Επίσης το άρθρο 121, παράγραφος 2 της νέας Σύμβασης, αναφέρει ρητά ότι όλα τα νησιά διαθέτουν ΑΟΖ και ότι η ΑΟΖ ενός νησιού καθορίζεται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που καθορίζεται και για τις ηπειρωτικές περιοχές. Ο νέος αυτός θεσμός αποτελεί τη σημαντικότερη και επαναστατικότερη καινοτομία του νέου δικαίου της θάλασσας. Ενδεικτικά της σπουδαιότητας και των επιπτώσεων της ΑΟΖ είναι τα εξής στοιχεία: Η περιοχή της ΑΟΖ καλύπτει παγκοσμίως περί το 36% των ωκεανών, που περιέρχονται έτσι στην εθνική δικαιοδοσία, από οικονομική σκοπιά, και αφαιρούνται αντίστοιχα από τη διεθνή περιοχή της ανοικτής θάλασσας. Σ’ αυτήν (και στην αιγιαλίτιδα ζώνη) αλιεύονται περί τα 95% των παγκόσμιων αλιευμάτων και στο βυθό της βρίσκονται τα 87% των μέχρι σήμερα γνωστών παγκοσμίως υποθαλάσσιων αποθεμάτων πετρελαίου. Συνεπώς, το νομικό καθεστώς που διέπει τις χρήσεις της έχει εξαιρετικά μεγάλη σημασία. Εξίσου σημαντικό γεγονός αποτελεί ότι ουσιαστικά η ΑΟΖ περιέλαβε και συγχώνευσε στο καθεστώς της τον προϋφιστάμενο θεσμό της Υφαλοκρηπίδας, που ταυτίσθηκε πλέον με τον βυθό της ΑΟΖ (τουλάχιστον μέχρι το όριο των 200 μιλίων από την ακτή) . Η Κύπρος, η οποία, όπως προαναφέραμε, επικύρωσε τη Σύμβαση στις 12 Δεκεμβρίου 1988, υπέγραψε συμφωνία για την οριοθέτηση της ΑΟΖ με την Αίγυπτο το Φεβρουάριο του 2003 και με το Λίβανο τον Ιανουάριο του 2007(βλ.εικ.1). Η συμφωνία βασίζεται στη διεθνώς αποδεκτή αρχή της μέσης γραμμής και σύμφωνα με τους όρους της Σύμβασης του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας. Η Κύπρος εγκαινίασε στις 16 Φεβρουαρίου 2007 τον πρώτο γύρο υποβολής αιτήσεων αδειών έρευνας και αδειών εκμετάλλευσης υδρογονανθράκων, ο οποίος έληξε στις 16 Ιουλίου 2007. Η πολύ σωστή κυπριακή πρωτοβουλία φέρνει σε πολύ δύσκολη θέση την Τουρκία, η οποία βέβαια, δεν επιθυμεί κάποιος να εγείρει θέμα ΑΟΖ, που τόσο πολύ βλάπτει τα συμφέροντά της στη Μεσόγειο(βλ.εικ.2 και εικ.3). Γεγονός που προκαλεί εντύπωση και προβληματίζει, είναι ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις μέχρι σήμερα, ΔΕΝ έχουν θέσει αντίστοιχο θέμα οριοθέτησης ΑΟΖ με την Τουρκία και οι διεκδικήσεις τους στο Αιγαίο περιορίζονται μόνο στην οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας των δύο χωρών, έννοια που υπερκαλύπτεται – όπως προαναφέραμε - από την έννοια της ΑΟΖ! Όπως υποστηρίζει ο καθηγητής του πανεπιστημίου του Μαιρυλαντ κ. Θ. Καρυώτης, (που υπήρξε μέλος της ελληνικής αντιπροσωπείας στη Διάσκεψη του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας), η δημιουργία ΑΟΖ στις Ελληνικές θάλασσες δικαιολογείται για τους ακόλουθους λόγους: Α. Όπως είπαμε, η Σύμβαση του 1982 για το Δίκαιο της Θάλασσας αναφέρει ρητά στο Άρθρο 121, παράγραφος 2, ότι όλα τα νησιά και οι νησίδες, με εξαίρεση τους βράχους που δεν μπορούν να έχουν δική τους οικονομική ζώνη, διαθέτουν ΑΟΖ και ότι η ΑΟΖ ενός νησιού καθορίζεται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που καθορίζεται και για τις ηπειρωτικές περιοχές. Αυτό είναι το μεγάλο πλεονέκτημα της Ελλάδας έναντι της Τουρκίας, γιατί η Τουρκία δεν μπορεί να προβάλει τα ίδια επιχειρήματα που χρησιμοποιεί για δεκαετίες τώρα για την υφαλοκρηπίδα των νησιών του Αιγαίου. Δηλαδή ότι τα νησιά μας δεν διαθέτουν υφαλοκρηπίδα ή ότι βρίσκονται πάνω στην «υφαλοκρηπίδα» της Ανατολίας Β. Στις 10 Μαρτίου 1983 ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Ρόναλντ Ρέιγκαν υπέγραψε διακήρυξη βάσει της οποίας η Αμερική δημιούργησε ΑΟΖ 200 ν.μ. πέρα από τις ακτές της. H πράξη αυτή της Αμερικής ήταν πολύ χρήσιμη για την Ελλάδα διότι η Αμερική διατήρησε, σύμφωνα με την Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας, ΑΟΖ για όλα ανεξαιρέτως τα νησιά της. Έτσι, για την αμερικανική κυβέρνηση θα είναι πολύ δύσκολο να αρνηθεί στην Ελλάδα τη δημιουργία ελληνικής ΑΟΖ που δεν θα διαφέρει καθόλου από την αμερικανική ΑΟΖ. Ας σημειώσουμε ότι η Αμερική, που απέχει μόνο 90 μίλια από τη Κούβα, δεν τόλμησε να πει ότι η Κούβα, επειδή είναι νησί, δεν διαθέτει ΑΟΖ, αλλά οριοθέτησε την ΑΟΖ ανάμεσα στα δύο κράτη χρησιμοποιώντας τη μέθοδο της "μέσης γραμμής" , μέθοδο που τόσο απεχθάνονται οι Τούρκοι. Μάλιστα η κυβέρνηση της Κούβας αποφάσισε πρόσφατα να αρχίσει έρευνες για πετρέλαια στη δική της ΑΟΖ, έρευνες που μάλιστα γίνονται σε απόσταση μόνο 45 μιλίων από τις ακτές της Φλόριδας. Γ. Στα τέλη του 1986 η Τουρκία υιοθέτησε ΑΟΖ στη Μαύρη Θάλασσα και κατέληξε σε συμφωνία με την τότε Σοβιετική Ένωση για τις επικαλυπτόμενες περιοχές χρησιμοποιώντας τη μέθοδο της "μέσης γραμμής". Αργότερα, η Τουρκία άρχισε συνομιλίες με την Βουλγαρία και την Ρουμανία για το ίδιο θέμα που κατέληξαν σε συμφωνίες παρόμοιες του τύπου που είχε συνάψει με τους Σοβιετικούς. Ουδέποτε, βέβαια, η Τουρκία πρότεινε στην Ελλάδα και σε άλλα γειτονικά κράτη να κάνουν το ίδιο στη Μεσόγειο. Έτσι, η Μαύρη Θάλασσα, που αποτελεί "κλειστή ή ημίκλειστη θάλασσα", όπως και η Μεσόγειος, έχει εντελώς μοιρασθεί από τα παράκτια κράτη αυτής της θάλασσας χρησιμοποιώντας την οριοθέτηση της ΑΟΖ και όχι της υφαλοκρηπίδας. Αυτό, αποτελεί τον πιο λανθασμένο χειρισμό της Τουρκίας, διότι δέχθηκε να οριοθετήσει τη θαλάσσια ζώνη της Μαύρης Θάλασσας με μια μέθοδο που δεν ίσχυε μέχρι το 1982, δηλαδή με τη μέθοδο της ΑΟΖ που πολέμησε τόσο πολύ κατά τη Διάσκεψη του ΟΗΕ. Η Τουρκία χρησιμοποίησε αυτή τη νέα θαλάσσια ζώνη, παρ' όλον ότι μέχρι σήμερα αρνείται να προσχωρήσει στη νέα Συνθήκη για το Δίκαιο της Θάλασσας που περιλαμβάνει και την ΑΟΖ. Πώς μπορεί η Τουρκία να αρνείται την οριοθέτηση της ΑΟΖ με την Ελλάδα όταν ήδη υπάρχει το προηγούμενο της Μαύρης Θάλασσας; Δ. Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει επίσης αποδεχθεί την ΑΟΖ και πολλά παράκτια κράτη-μέλη της έχουν υιοθετήσει ΑΟΖ 200 μιλίων. Έτσι, είναι απορίας άξιον γιατί όχι μόνο η ΕΕ δεν παρεμβαίνει υπενθυμίζοντας στη Τουρκία ότι όλα τα κράτη-μέλη της έχουν δικαίωμα να υιοθετήσουν ΑΟΖ στις παράκτιες περιοχές τους, αλλά και να υποχρεώσει όλα τα κράτη-μέλη της, που δεν έχουν ήδη ΑΟΖ, να προκηρύξουν τέτοια ΑΟΖ. Η Τουρκία επίσης γνωρίζει ότι η θέση της όσον αφορά στην ΑΟΖ είναι πολύ αδύναμη γι' αυτό και δεν εκστομίζει ποτέ αυτές τις τρεις λέξεις στις συνομιλίες της με όλες τις ελληνικές κυβερνήσεις από το 1974 μέχρι σήμερα. Το μεγάλο ερώτημα βέβαια είναι γιατί και η Ελλάδα αποφεύγει να αναφερθεί και να θέσει η ίδια, στο τραπέζι των συνομιλιών, τις τρεις αυτές λέξεις (Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη) που ανησυχούν τόσο πολύ τη Τουρκία. Εδώ θα πρέπει να επισημάνουμε ότι στην οριοθέτηση των ΑΟΖ στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο, σημαντικό στρατηγικό ρόλο παίζει το ελληνικό νησί Καστελόριζο(βλ. εικ.4). Το Καστελόριζο είναι ένα νησί, το οποίο κατοικείται και άρα- όπως είπαμε προηγουμένως- διαθέτει Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη. Το πρόβλημα για τους Τούρκους είναι, ότι η τοποθεσία που βρίσκεται το Καστελόριζο τους δημιουργεί πρόβλημα, διότι το Καστελόριζο έχοντας δική του ΑΟΖ, ως κατοικούμενο νησί, αποτελεί σημείο οριοθέτησης της ΑΟΖ της Ελλάδας με την Αίγυπτο και με την Κύπρο. Έτσι, κατ’ αυτόν τον τρόπο, δεν έχει η Τουρκία θαλάσσια σύνορα με την Αίγυπτο. Γι’ αυτό το λόγο η Τουρκία έχει ζητήσει από την Αίγυπτο να μη λάβει υπόψη το Καστελόριζο, στις διαπραγματεύσεις της με την Ελλάδα, ώστε να έχει και αυτή θαλάσσια σύνορα με την Αίγυπτο. Εντύπωση προκαλεί πάντως, η έλλειψη διάθεσης από την Ελλάδα, όλα αυτά τα χρόνια, να θέσει θέμα καθορισμού ΑΟΖ με την Τουρκία. Είναι γεγονός όμως, πως τον τελευταίο καιρό υπάρχει μια κινητικότητα στο θέμα από ελληνικής πλευράς, με την έναρξη διαπραγματεύσεων για τον καθορισμό ΑΟΖ με την Αίγυπτο και τη Λιβύη, παρά την «υπόγεια» παρέμβαση της Τουρκίας, ώστε να μην αναγνωριστεί η ΑΟΖ του Καστελόριζου από την Αίγυπτο σε αυτές τις διαπραγματεύσεις! Ταυτόχρονα γίνονται προσπάθειες για την οριοθέτηση ΑΟΖ της Ελλάδας με τις χώρες με τις οποίες συνορεύει δυτικά, δηλαδή την Ιταλία και την Αλβανία. Με την Ιταλία δεν υπάρχουν ιδιαίτερα προβλήματα. Με την Αλβανία όμως αν και υπογράφτηκε η σχετική συμφωνία μεταξύ των δύο κυβερνήσεων, το συνταγματικό δικαστήριο της χώρας πρόσφατα απέρριψε την επικύρωσή της, ύστερα από προσφυγή της αντιπολίτευσης της Αλβανίας, όπου δεν αποκλείεται να εμπλέκεται και «τουρκικός δάκτυλος». Σε κάθε περίπτωση, ο καθορισμός ΑΟΖ με την Τουρκία θα αποτελέσει μια σημαντική νίκη των ελληνικών συμφερόντων τόσο στο Αιγαίο όσο και στην Κύπρο και επομένως θα πρέπει να ενταχθεί στις άμεσες προτεραιότητες της εξωτερικής μας πολιτικής. (1) Καρακωστάνογλου Βενιαμίν: Η Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη στο νέο Δίκαιο της Θάλασσας, Εκδ. Σάκκουλα, Αθήνα 2001 (2) Καρυώτης Θ. «Το Αιγαίο Πέλαγος και η Ευρωπαϊκή Ένωση» άρθρο στην ιστοσελίδα του Greek-American News Agency στις 13/1/2010 (http://www.greekamericannewsagency.com/gana/index.php?option=com_content&task=view&id=7235&Itemid=83) (3) Βλ. υποσημείωση 1 (4) Γραφείο Πληροφοριών Κύπρου (http://www.cyprus.gov.cy/moi/PIO/PIO.nsf/all/AB89462E00BC0F73C22575710025E69C?opendocument ) (5) Βλ. υποσημείωση 2

Παρασκευή 3 Σεπτεμβρίου 2010

Η ΠΑΓΙΔΑ

Ώρες-ώρες νομίζεις πως είσαι εγκλωβισμένος σε μια μεγάλη παγίδα, που σου έχει στήσει το Σύστημα.
Ο κομφορμιζμός που προβάλλεται ως πρότυπο ζωής, οι "αμπούλες πανικού" που ρίχνει κάθε τόσο η τηλεόραση, η αβεβαιότητα ή μάλλον η φοβία για το μέλλον, καθώς και η καλλιεργούμενη πεποίθηση ότι κάθε αντίδραση σ' αυτό που συμβαίνει είναι εντελώς μάταιη, αποτελούν ορισμένα στοιχεία αυτής της καλοστημένης παγίδας!
Μάλιστα όσο μεγαλύτερες είναι οι κοινωνικές και οικογενειακές υποχρεώσεις που έχεις αναλάβει (για παράδειγμα αν έχεις φέρει στον κόσμο ένα παιδί κι έχεις αναλάβει την ευθύνη να το αναθρέψεις), τόσο πιο έντονη είναι η αίσθηση της παγίδας!
Νιώθεις σαν ένα τεράστιο δόκανο να σε έχει μαγκώσει απ' τ' "αχαμνά" και πονάς αφόρητα σε κάθε κίνηση που κάνεις για να ξεφύγεις!
Μισοζαλισμένος - σαν να βρίσκεσαι σε ένα διαρκές jet lang - από την ανελέητη προπαγάνδα στην οποία υποβάλλεσαι καθημερινά από τα ΜΜΕ (Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης), σου δημιουργείται η αίσθηση ότι δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για να ξεφύγεις από την καλοστημένη παγίδα, και το μόνο που σου απομένει, είναι να παραδοθείς αμαχητί και να γίνεις έρμαιο των προσταγών του Συστήματος. Πνίγεσαι μέσα σε μια ζοφερή και αποπνιχτική ατμόσφαιρα, όπως αυτή που περιγράφει στα έργα του ο Κάφκα. Νιώθεις σα να σε θάβουν ζωντανό, αλλά μια καθολική παράλυση των νεύρων σου σε καθιστά ανίκανο να αντιδράσεις!
Όλα αυτά όμως, δεν είναι παρά μια ψευδαίσθηση που δημιουργείται από τη διαρκή έκθεσή μας στα μέσα προπαγάνδας του Συστήματος!
Η ψευδαίσθηση αυτή θα πάψει να υπάρχει, αν πετάξεις από το σπίτι σου την τηλεόραση, που προσπαθεί να σε λοβοτομήσει, και στη θέση της τοποθετήσεις ένα όμορφο ενυδρείο με πολύχρωμα ψαράκια, που η θέα τους θα σε χαλαρώνει και θα σε ηρεμεί!
Η ψευδαίσθηση αυτή θα πάψει να υπάρχει, αν πάψεις να διαβάζεις τις κίτρινες και ροζ φυλλάδες που μουτζουρώνουν και θολώνουν τη σκέψη σου, κι ανακαλύψεις την ομορφιά και τα κρυμμένα νοήματα στα έπη του ομήρου, την ποίηση του Παλαμά, του Καβάφη, του Βάρναλη και τόσων άλλων λαμπρών στοχαστών που επικαλύπτονται από τους τόνους των έντυπων σκουπιδιών που παράγει μαζικά το Σύστημα, και που η μόνη αξία που έχουν, είναι το βάρος τους σε χαρτί!
Η ψευδαίσθηση αυτή θα πάψει να υπάρχει, αν αποφασίσεις να ζήσεις τη ζωή που πραγματικά ΕΣΥ θέλεις, κι όχι αυτή που σου προτίνει η χαζοχαρούμενη ξανθιά του μεσημεριανάδικου, ούτε αυτή την κενόδοξη ζωή που σου προπαγανδίζει στις ταινίες του το Hollywood.
Κι όταν καταφέρεις να ξεφύγεις από αυτή την ψευδαίσθηση, τότε θα συνειδητοποιήσεις ότι ο άνθρωπος αποτελείται και από το σώμα και από ψυχή, κι επομένως, δεν αρκεί να εξασφαλίσεις στα παιδιά σου μόνο τα υλικά μέσα επιβίωσης, αλλά να φροντίσεις και να ζούν με τιμή και αξιοπρέπεια, χωρίς να ντρέπονται για τις πράξεις των γονιών τους!
Τότε θα καταλάβεις ότι δεν έχεις πια καμία υποχρέωση να "γλύφεις" εκεί που ούτε να ξεράσεις δε θα ήθελες, γιατί έπαψες πια να είσαι ένα μίζερο, γλοιώδες και άβουλο ανθρωπάκι, κι έγινες πλέον ελεύθερος, αυτόβουλος και περήφανος Άνθρωπος!

Τρίτη 11 Μαΐου 2010

Η υπονόμευση των ελληνικών ομολόγων ξεκίνησε από την ίδια την Ελλάδα!


Το ζήτημα που αναδεικνύει (20-4-2010) με πρωτοσέλιδό της ημερήσια εφημερίδα, είναι πολύ σημαντικότερο από ότι φαίνεται εκ πρώτης όψεως.

Αν υπάρχει δόλος και όχι απλή ανοησία (πόση πια;), τότε, τα καταγγελλόμενα είναι, χωρίς υπερβολή και εφόσον βέβαια ευσταθούν, το μεγαλύτερο σκάνδαλο από συστάσεως, ίσως, του ελληνικού κράτους, καθώς αποτέλεσε τον πυρήνα του μηχανισμού, με τον οποίο εκτοξεύθηκαν τα spreads στα ύψη και οδηγήθηκε η χώρα στο χείλος της χρεωκοπίας

Για να γίνει κατανοητό το σκάνδαλο στο ευρύ κοινό, πρέπει να καταλάβει πρώτα κανείς πώς λειτουργεί η υποτιμητική κερδοσκοπία, το λεγόμενο «σορτάρισμα» (από το αγγλικό short selling, βραχεία πώληση) των ομολόγων.
Αυτό συμβαίνει με τον εξής τρόπο: Ο απλός επενδυτής όταν πουλάει, πουλάει ομόλογα που έχει. Αντιθέτως, ο κερδοσκόπος, πουλά ομόλογα που δεν έχει και τα οποία πρέπει να τα βρει και να τα παραδώσει στον αγοραστή μέσα σε συγκεκριμένη προθεσμία μερικών ημερών. Αν μέσα σε εκείνες τις ημέρες, που έχει περιθώριο ο πωλητής-κερδοσκόπος, τα ομόλογα χάσουν σε αξία, τότε αυτός μεν θα τα αγοράσει σε χαμηλότερη αξία, όμως θα τα παραδώσει στον τελικό αγοραστή τους στην αξία που αρχικά συμφωνήθηκε.
Αν δηλαδή συμφωνήσει να πουλήσει με το spread στα 250 (υψηλότερη αξία ομολόγου) και βρει να αγοράσει ομόλογα, μερικές ημέρες μετά, όταν το spread είναι στα 350 (χαμηλότερη αξία ομολόγου), ο κερδοσκόπος θα επωφεληθεί από τη διαφορά των 100 μονάδων βάσης (δηλαδή: 1% επί του κεφαλαίου). Θα έχει κερδίσει δηλαδή 1% επί της αξίας των χρημάτων του μέσα σε ελάχιστες ημέρες. Όταν παίζονται κάμποσα δις ευρώ καθημερινά, προκύπτουν μεγάλα ποσά από τη διαφορά των τιμών.
Με απλά λόγια δηλαδή, ο κερδοσκόπος συμφωνεί να πουλήσει ακριβά κάτι που δεν έχει, και ψάχνει μετά να αγοράσει αυτό το κάτι πιο φθηνά, για να το δώσει στον αγοραστή του. Αυτό είναι όλη η περίφημη κερδοσκοπία.
Το στοιχείο κλειδί σε αυτό το μηχανισμό κερδοσκοπίας αποτελεί, προφανώς, η δυνατότητα του πωλητή να παραδώσει τα ομόλογα, που συμφώνησε να πωλήσει, μερικές ημέρες μετά τη συμφωνία πώλησης. Αν αυτή η δυνατότητα δεν υπάρχει, δεν υπάρχει τότε η δυνατότητα υποτιμητικής κερδοσκοπίας.
Τώρα ας δούμε τι ακριβώς συνέβη στην περίπτωσή μας.
Μέχρι τον Οκτώβριο του 2009, το χρονικό περιθώριο για να παραδοθούν τα πωλούμενα ομόλογα στους αγοραστές τους ήταν 3 ημέρες (το λεγόμενο Τ+3). Οι κερδοσκόποι δηλαδή μπορούσαν να περιμένουν (ή να προκαλέσουν) να πέσει η τιμή των ομολόγων (να ανεβεί, δηλαδή, το spread) για τρεις ημέρες, χρονικό διάστημα όχι πολύ μεγάλο.
Στις 22 Οκτωβρίου 2009, η Τράπεζα της Ελλάδος έδωσε τη δυνατότητα οι τρεις αυτές ημέρες να γίνουν δέκα (Τ+10). Δηλαδή, έδωσε πολύ μεγαλύτερα περιθώρια και δυνατότητες στην υποτιμητική κερδοσκοπία, δίνοντας στην ουσία το σύνθημα για το κερδοσκοπικό πάρτυ!
Στις 10 Δεκεμβρίου 2009, έγινε κάτι ακόμη χειρότερο: Η Τράπεζα της Ελλάδος αποφάσισε να μην επιβάλλονται κυρώσεις σε όποιον κερδοσκόπο δεν έδινε τα ομόλογα στον αγοραστή τους μετά τη λήξη των δέκα ημερών! Όχι μόνον δηλαδή είχαν όλον τον καιρό να κάνουν πάρτυ με τα ομόλογα, αλλά μπορούσαν να το κάνουν χωρίς κανένα ρίσκο! Αν δεν έπεφτε η τιμή των ομολόγων (αν δεν ανέβαιναν τα spreads), τότε αυτοί απλούστατα δεν έδιναν ποτέ στον αγοραστή ομόλογα και δεν είχαν, συνεπώς, απολύτως τίποτα να φοβούνται ή να χάσουν σε περίπτωση που δεν είχε πιάσει η κερδοσκοπική τους τακτική! Μονά ζυγά δικά τους, win-win παιχνίδι για τους κερδοσκόπους, lose-lose για τα ελληνικά ομόλογα!
Υπό αυτές τις συνθήκες, όποιος ήθελε να κρατήσει ελληνικά ομόλογα και να μην τα πουλήσει, θα έπρεπε να είναι ένας πραγματικός ήρωας-«χασοσκόπος» στο πάνθεον των απανταχού Φιλελλήνων. Η ίδια η Τράπεζα της Ελλάδος έλεγε, στην ουσία: «κερδοσκόπησε χωρίς ρίσκο, μπορείς!»

Το εξωφρενικότερο είναι ότι αυτές οι δύο αποφάσεις δεν πάρθηκαν με Πράξη του Διοικητική της Τράπεζας της Ελλάδος, Γ. Προβόπουλου, όπως ήταν το νόμιμο, αλλά με απλές εντολές της Διεύθυνσης Οργάνωσης της Τραπεζας της Ελλάδος.

Η δυνατότητα που δόθηκε δηλαδή στους κερδοσκόπους να κάνουν το πάρτυ ήταν παράνομη! Η παράνομη αυτή κατάσταση επιχειρήθηκε να νομιμοποιηθεί με την υπ' αριθ. 158/10-2-2010 Πράξη του Διοικητή της ΤτΕ, την οποία δεν θα υπέγραφε ο ίδιος ο Προβόπουλος, αλλά ο υποδιοικητής Ι. Παπαδάκης. Ούτε όμως αυτή η πράξη υπογράφηκε ποτέ και η προθεσμία 10 ημερών για να κερδοσκοπήσουν στα ομόλογα χωρίς ρίσκο έμεινε παράνομη. Νόμιμη εξακολουθούσε να είναι η προθεσμία των τριών ημερών.

Η δυνατότητα για το κερδοσκοπικό πάρτυ συνεχίστηκε μέχρι τις 8 Απριλίου 2010, οπότε μειώθηκε η κερδοσκοπική προθεσμία στη μία ημέρα και αποτράπηκε σχεδόν πλήρως η δυνατότητα κερδοσκοπίας. Ήταν όμως πια πολύ αργά. Ήδη τα ελληνικά ομόλογα είχαν καταρρεύσει.

Πριν θέσουμε τα αμείλικτα ερωτήματα, μια τελευταία λεπτομέρεια από το ρεπορτάζ του Ελεύθερο Τύπο : Η αύξηση της κερδοσκοπικής προθεσμίας από τρεις σε δέκα ημέρες έγινε μετά από αίτημα της Ελληνικής Ένωσης Τραπεζών που υποβλήθηκε στις 5 Οκτωβρίου 2009, την επομένη των εκλογών!
Και τώρα τα αμείλικτα ερωτήματα:
- Γιατί ουδέποτε δέχθηκε να νομιμοποιήσει ο Προβόπουλος, αλλά ούτε και ο υποδιοικητής Παπαδάκης, την κερδοσκοπική Κερκόπορτα με την υπογραφή του;
- Πώς ένας απλός Διευθυντής της Διεύθυνσης Οργανωτικού της ΤτΕ μπόρεσε να ανοίξει την Κερκόπορτα για ένα τόσο σημαντικό ζήτημα, αντίθετα με τους ισχύοντες κανονισμούς;
- Ήταν δυνατόν να ενεργήσει με τόσο εξόφθαλμα αρνητικό τρόπο υπέρ των κερδοσκόπων ένας απλός διευθυντής χωρίς να έχει κάποια άνωθεν κάλυψη, η οποία προφανώς δεν ήταν από τον Διοικητή του;
- Αν ευσταθεί αυτός ο συλλογισμός, ποια μπορεί να ήταν αυτή η άνωθεν κάλυψη;
- Πόσο άσχετοι μπορεί να είναι στην κυβέρνηση για να μην ξέρουν ότι αυτή η κερδοσκοπική προθεσμία των δέκα ημερών και η άρση των κάθε είδους κυρώσεων προς τους κερδοσκόπους για την παραβίασή της, ήταν ακριβώς αυτός ο μηχανισμός πάνω στον οποίον στηρίχθηκε η κερδοσκοπική επίθεση κατά της χώρας;
- Εάν, έστω, οι της κυβέρνησης ήταν άσχετοι, κανένας Χριστοδούλου και λοιποί αρμόδιοι περί τα ομόλογα, δεν φρόντισε να τους ενημέρωσε για το πώς γίνεται το κερδοσκοπικό παιχνίδι;
- Ο πρωθυπουργός, που κήρυξε διεθνή πόλεμο κατά των κερδοσκόπων, δεν γνώριζε ότι η υπονόμευση γινόταν μέσα στη χώρα του από την παράνομη πρακτική της Τράπεζας της Ελλάδος να θέτει την κερδοσκοπική προθεσμία στις δέκα ημέρες, καταργώντας μάλιστα και το κερδοσκοπικό ρίσκο;
- Ο πρωθυπουργός δεν ήξερε δηλαδή ότι η μάχη κατά των κερδοσκόπων μπορούσε να κερδηθεί μέσα στην Αθήνα, επιβάλλοντας την τήρηση ενός τόσο δα απλού κανονισμού στις συναλλαγές με ομόλογα;
- Το πιο αμείλικτο ερώτημα: Γιατί η Ελληνική Ένωση Τραπεζών ζήτησε το άνοιγμα της κερδοσκοπικής Κερκόπορτας ακριβώς την επομένη των εκλογών;
- Και το τελευταίο ερώτημα: Μήπως τώρα πια, υπό το πρίσμα όλων των παραπάνω ενεργειών, αποκτούν άλλο νόημα οι συναντήσεις του πρωθυπουργού με τα στελέχη της Goldman Sachs, στις οποίες ποτέ δεν μάθαμε τι ειπώθηκε;

Κύριε Παπακωνσταντίνου, δυστυχώς για σας, το σενάριο της απλώς ανόητης διαχείρισης του δημόσιου χρέους εξασθενίζει δραματικά. Η ανοησία γίνεται σιγά-σιγά η «ευνοϊκή» (λέμε τώρα!) εκδοχή για σας.-

Ερώτημα: ΜΑΣ ΟΔΗΓΗΣΑΝ ΣΤΟ Δ.Ν.Τ. ΜΙΑ ΩΡΑ ΑΡΧΥΤΕΡΑ; ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ (ΚΟΜΜΑΤΑ-ΑΝΑΛΥΤΕΣ-ΜΜΕ) ΠΟΥ “ΚΟΠΤΟΝΤΑΙ” ΕΣΙΩΠΗΣΑΝ;

Παρασκευή 30 Απριλίου 2010

Για ποια Δημοκρατία μιλάμε;


Ζαλισμένοι οι πολίτες από τον καταιγισμό των οδυνηρών μέτρων που εξαγγέλουν καθημερινά οι νέοι (αμερικανοευρωπαίοι) Διοικητές της Ελλάδας με το στόμα των εγχώριων εκτελεστικών οργάνων τους (διάβαζε ελληνική κυβέρνηση), πολλοί νιώθουν παραισθήσεις και νομίζουν ότι πριν ζούσαμε σε Δημοκρατικό πολίτευμα!
Για ποια Δημοκρατία όμως, μιλάνε, και πότε εφαρμόστηκε στην Ελλάδα αληθινή δημοκρατία;

Μήπως μιλάνε για το έκτρωμα του κοιινοβουλευτισμού που μας το παρουσιάζουν τάχα ως "δημοκρατία"; Κι εμείς σαν αθώες κορασίδες τους πιστέψαμε!
Μήπως μιλάνε:

- Για τη "δημοκρατία" του Κοινοβουλευτισμού που δίνει λευκή επιταγή στους βουλευτές για να αλωνίζουν 4 χρόνια χωρίς να λογοδοτούν ποτέ;

- Για τη "δημοκρατία" των ΜΜΕ που λειτουργούν σαν πλυντήρια εγκεφάλων και παπαγαλακια της εκάστοτε εξουσίας;

- Για τη "δημοκρατία" της "δικαιοσύνης" που διορίζεται από την εκάστοτε κυβέρνηση και άλλοτε εξόφθαλμα εθελοτυφλεί σε τεράστια εγκλήματα εναντίον του λαού και άλλοτε εξαντλεί όλη την αυστηρότητά της σε φουκαράδες που έτυχε να παρανομήσουν;

- Για τη "δημοκρατία" των βουκλεφτών που μόνοι τους ψηφίζουν ευνοϊκούς για τους ίδιους νόμους και μόνοι τους "αυτοελέγχονται" ακόμα και για εγκλήματα του κοινού ποινικού δικαίου που διαπράττουν;

- Για τη "δημοκρατία" της "ισηγορίας", όπου μονοπωλούνται οι απόψεις μόνο 5 ή 6 κομμάτων και οι απόψεις των υπολοίπων θάβονται στην αφάνεια;

- Για τη "δημοκρατία" της συμμετοχής των πολιτών, που αν και προβλέπεται από το Σύνταγμα, ουδέποτε τέθηκε δημοψήφισμα για κάποιο από τα τόσο σπουδαία και κοσμογονικά γεγονότα που συνέβησαν στη χώρα μας μετά το 1974;

Γι αυτή τη "δημοκρατία" μιλάνε;

Αν ναι, τότε δεν άλλαξαν και πολλά πράγματα από τη Χούντα που διαδέχτηκε! Απλώς ήταν καλύτερη στην "επικοινωνιακή εξαπάτηση", αφού κατάφερε να πεισει έναν ολόκληρο λαό, ότι αυτό το ολιγαρχικό, οικογενειοκρατικό και φαυλοκρατικό σύστημα που πρεσβεύει, είναι τάχα η αληθινή δημοκρατία!
Καλά να πάθουμε λοιπόν!

Δευτέρα 8 Μαρτίου 2010

Οι ευθύνες των πολιτικών

Οι εξεταστικές επιτροπές της Βουλής με τον ισχύοντα "Νόμο περί ευθύνης υπουργών" είναι μια σκέτη κοροϊδία! Πρώτον, γιατί οι ίδιοι οι βουλευτές καλούνται να κρίνουν συναδέλφους τους και η πράξη απέδειξε ότι "κόρακας κοράκου μάτι δε βγάζει". Δεύτερον, είναι απαράδεκτος και κατάπτυστος ο νόμος, που κατασκευάστηκε για να συγκαλύπτει τα ανομήματα των πολιτικών και αποτελεί ντροπή γι αυτους που τον ψήφησαν, αυτούς που τον διατήρησαν και αυτούς που ανέχονται να είναι βουλευτές με ένα τέτοιο καθεστώς και δεν παραιτούνται λόγω ευσυνειδησίας!
Επειδή ως πολίτης δικαιούμαι και να κρίνω αλλά και να προτείνω, καταθέτω τη δική μου πρόταση:
1) Η κρίση των πολιτικών να γίνεται από ΜΕΙΚΤΟ ΟΡΚΩΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ, όπου θα συμετέχουν και κληρωτοί ένορκοι πολίτες - δικαστές!
2) Να τιμωρείται όχι μόνο ο δόλος, αλλά και η ανικανότητα των πολιτικών, εφόσον οι πολιτικοί δεν κληρώνονται για τα αξιώματα που κατέχουν (όπως συμβαίνει στην πραγματική Δημοκρατία), αλλά εθελοντικά διεκδικούν τις θέσεις ευθύνης! Είναι καιρός λοιπόν, οι πολιτικοί να αναλαμβάνουν και τις πραγματικές συνέπειες αυτής της ευθύνης, όταν και εάν προκύπτει!
3) Αν προκύπτουν ευθύνες των πολιτικών (είτε λόγω δόλου, είτε λόγω ανικανότητας), οι τιμωρίες πρέπει να είναι βαριές και παραδειγματικές, γιατί θίγεται η κοινωνία στο σύνολό της!
Δεν προτείνω την τιμωρία της φυλάκισης, γιατί είναι μέν παραδειγματική, αλλά δεν αποκαθιστά τη βλάβη που υπέστην το κοινωνικό σύνολο. Αντιθέτως μας επιφορτίζει με την υποχρέωση να στεγάζουμε και να σιτίζουμε τους φταίχτες!
Κατά τη γνώμη μου, κατάλληλη ποινή είναι η δήμευση της περιουσίας του πολιτικού που διέπραξε τη βλάβη στο δημόσιο συμφέρον, ως το ποσό που εκτιμάται η έκταση αυτής(της βλάβης).
- Εάν η βλάβη του δημοσίου συμφέροντος οφείλεται σε ανικανότητα, τότε η ποινή θα πρέπει να εμπεριέχει και τη στέρηση των πολιτικών δικαιωμάτων του πολιτικού, ώστε να μην υπάρξει πιθανότητα επανάληψης αυτής της βλάβης!
- Εάν η βλάβη του δημοσίου συμφέροντος οφείλεται σε δόλο, τότε ο πολιτικός θα πρέπει μαζί με τη δήμευση της περιουσίας του να χάνει και την ιδιότητα του Έλληνα Πολίτη, αλλά και να εκδιώκεται από τη χώρα, ως persona non grata (ανεπιθύμητο πρόσωπο)!
Με αυτές τις αυστηρές και παραδειγματικές ποινές, τα λαμόγια που ασχολούνται με την πολιτική για να πλουτίσουν, αλλά και οι ανίκανοι που επιδιώκουν να δοξαστούν, θα αποχωρήσουν τρέχοντας από την πολιτική και θα μείνουν μόνο όσοι πραγματικά επιθυμούν να προσφέρουν στην πατρίδα ανιδιοτελώς και με κίνδυνο μάλιστα να κριθούν αυστηρά για τις επιλογές τους! Τότε θα δούμε πόσους πραγματικούς πατριώτες έχουμε!
Για όσους βιαστούν να κρίνουν ότι τα μέτρα αυτά που προτείνω, είναι αδύνατον να εφαρμοστούν, σας πληροφορώ ότι σχετικά πρόσφατα (το 1974) έχουν εφαρμοστεί με επιτυχία για αρκετά χρόνια, εναντίον του έκπτωτου βασιλιά Κωνσταντίνου Γλίξμπουργκ ή Δεγκρέτσια όπως δήλωσε στο ελληνικό διαβατήριό του, το οποίο απέκτησε με περίεργες διαδικασίες μετά από μια εικοσαετία τουλάχιστον αποπομπής του από την Ελλάδα. Όσο για την περιουσία του, κατάφερε να πάρει μέρος αυτής, ύστερα από μακροχρόνιο δικαστικό αγώνα σε διεθνή δικαστήρια βοηθούμενος από την πολιτική υποστήρριξη των μοναρχικών οικογενειών της Ευρώπης, αλλά και την όχι και τόσο σθεναρή αντίδραση του ελληνικού κράτους!
Πάντως για τη διασφάλιση αυτών των αλλαγών θα πρέπει να υπάρξει κατάλληλη, συνταγματική ρύθμιση, ώστε τυχούσα τροποποίησή τους στο μέλλον, να μπορεί να γίνει μόνο με δημοψήφισμα.

Πέμπτη 4 Μαρτίου 2010

Πόσο αποτελεσματικά θα είναι τα νέα μέτρα για την οικονομία;

Του δρ. Νικολάου Α. Παντελίδη*

Προεκλογικά ο πρωθυπουργός εμφανίζονταν υπέρμαχος της - ιστορικά επιτυχημένης - θεωρίας του Κέυνς για την αντιμετώπιση της κρίσης (δηλαδή τόνωση των εισοδημάτων και των δημοσίων επενδύσεων, που θα "κινήσουν" την αγορά, θα αυξήσουν την παραγωγή, θα δημιουργήσουν νέες θέσεις εργασίας κι έτσι θα μπούμε σε μια νέα τροχιά ανάπτυξης).
Ξαφνικά μεταπήδησε στο - ιστορικά αποδεδειγμένα - αποτυχημένο νεοφιλελεύθερο μοντέλο, που θέλει συρρίκνωση της αγοραστικής δύναμης των πολιτών, μέσω της άγριας φορολογίας και των περικοπών εισοδημάτων, κυρίως των μισθωτών και των συνταξιούχων, άρα πτώση της Ζήτησης και επομένως περαιτέρω πτώση της παραγωγής, με ολέθρια αποτελέσματα για την απασχόληση και την ανάπτυξη! Μια πρακτική δηλαδή, που με πρόσχημα την άμεση αντιμετώπιση των οξυμένων δημοσιονομικών ελλειμμάτων, οδηγεί την οικονομία μας σε έναν φαύλο κύκλο παρατεταμένης ύφεσης, χωρίς να διαφαίνονται στο ορατό μέλλον, σημάδια ανάκαμψης!
Οι κακοί δημοσιονομικοί δείκτες δεν είναι η ρίζα των προβλημάτων της οικονομίας μας, αλλά μόνο κάποια συμπτώματα της βαριάς ασθένειάς της. Η επικέντρωση των προσπαθειών μας επομένως, θα πρέπει να γίνει στα αίτια, και όχι στα συμπτώματα!
Οι κυριότεροι άξονες των προβλημάτων μας είναι:

α) Ο ανεπαρκής - έως ανύπαρκτος - σχεδιασμός ενός σύγχρονου ελληνικού μοντέλου ανάπτυξης.

β) Η αδυναμία εφαρμογής των όποιων αποφάσεων, λόγω κακής οργάνωσης του κράτους και των υπηρεσιών του.

γ) Η παντελής έλλειψη ελεγκτικών μηχανισμών, που να επιτηρούν την εφαρμογή των αποφάσεων και των νόμων, να προβαίνουν στις κατάλληλες κυρώσεις σε όσους παρανομούν και να ανατροφοδοτούν το σύστημα με προτάσεις για τη βελτίωσή του.

Σ' αυτούς τους τρείς άξονες, πρέπει να γίνουν ριζικές αλλαγές ώστε να λειτουργήσουν, κι έτσι να δημιουργηθούν ελπιδοφόρες προοπτικές βιώσιμης ανάπτυξης της οικονομίας, αλλά και της κοινωνίας μας!
Το "φτηνό" πρόσχημα για τη λήψη αυτών των νεοφιλελεύθερων και αντιαναπτυξιακών μέτρων είναι ότι: "τα δημοσιονομικά μας προβλήματα είναι οξυμένα και επομένως πρέπει άμεσα να παρθούν μέτρα για την πρόσκαιρη, έστω, βελτίωσή τους, για να μπορέσει να δανειστεί η χώρα και να μην οδηγηθεί σε χρεωκοπία"!
Είναι όμως, έτσι τα πράγματα;
Πρώτον, δεν υπάρχει πιο βέβαιος δρόμος προς την χρεωκοπία, όταν μειώνεις τα εισοδήματα των καταναλωτών και επομένως παγώνεις τη Ζήτηση και άρα και την παραγωγή, δημιουργώντας προϋποθέσεις για γιγάντωση της ανεργίας, και πνίγοντας έτσι, κάθε προοπτική ανάπτυξης!
Δεύτερον, ακόμα και τα όποια έσοδα αναμένονται από τις περικοπές εισοδημάτων και τη βαριά φορολογία των μισθωτών και των συνταξιούχων, θα ισοσκελιστούν με τη μείωση των εσόδων του κράτους από την συρρίκνωση της κατανάλωσης και την κάθετη πτώση του τζίρου των επιχειρήσεων!
Τρίτον, πώς είναι βέβαιοι οι κύριοι της κυβέρνησης, ότι αυτοί που δεν απέδιδαν τον ΦΠΑ όταν ήταν χαμηλότερος, θα τον αποδίδουν τώρα που αυξήθηκε; Μήπως οι υπέρογκες αυξήσεις θα οδηγήσουν και άλλους - έως τώρα συνεπείς - φορολογούμενους στην παρανομία;
Τέταρτον, οι κοινωνικές αναταραχές που σίγουρα θα προκληθούν από τα άδικα και ετεροβαρή μέτρα της κυβέρνησης (που δυστυχώς, δε θα είναι και τα τελικά), θα έχουν σημαντικές επιπτώσεις τόσο στην ομαλή άσκηση της οικονομικής δραστηριότητας, όσο και στη συνοχή του κοινωνικού ιστού, όπου οι επιπτώσεις θα είναι απρόβλεπτες και ίσως ανεξέλεγκτες!
Επομένως αυτά τα μέτρα είναι αμφιβόλου αποτελέσματος, ακόμη και για την πρόσκαιρη άμβλυνση των δημοσιονομικών δεικτών, που υποτίθεται ότι θα διευκολύνει το δανεισμό μας!
Τότε γιατί μας τα ζητάνε με τόση πιεστικότητα οι Ευρωπαίοι; Λογικά, αν ήθελαν την πραγματική επίλυση των προβλημάτων της ελληνικής οικονομίας, θα μας πίεζαν αφόρητα για ριζικές αλλαγές στους τρεις άξονες των ελληνικών προβλημάτων, που αναφέραμε πιο πάνω.
Η αλήθεια είναι ότι από τη μια μεριά μας χρησιμοποιούν ως "αποδιοπομπαίο τράγο" για όλες τις αδυναμίες και ανεπάρκειες του συστήματος της Ευρωζώνης και από την άλλη, η πίεση αποσκοπεί στον δανεισμό μας με χειρότερους όρους για μας, αλλά με περισσότερα κέρδη γι αυτούς που θα μας δανείσουν!
Έτσι προκύπτει ένα ακόμη θέμα που δεν έχει τεθεί - επίσημα τουλάχιστον - από κανένα: Γιατί άραγε εγκλωβιστήκαμε στο δίλλημα: δανεισμός ή από την Ευρωπαϊκή Ένωση ή από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (δηλαδή από τους Αμερικάνους που το ελέγχουν);
Υπάρχουν κι αλλού πορτοκαλιές, που ίσως να κάνουν λιγότερο ξινά πορτοκάλια!
Γιατί δεν αναζητούμε κεφάλαια και στους Κινέζους, τους Ρώσους, τους Άραβες ή όποιους άλλους διαθέτουν, ώστε να διασπαρθεί το Χρέος μας σε όσο το δυνατόν περισσότερες και ετερόκλητες δυνάμεις, με διαφορετικά συμφέροντα, ώστε να μην μπορούν εύκολα να συντονιστούν εναντίον μας;
Είναι βέβαιον ότι αν κάνουμε πως αναζητούμε κι αλλού πηγές δανεισμού (εκτός Ε.Ε και Δ.Ν.Τ.) θα τρέξουν ξοπίσω μας όλοι αυτοί που σήμερα μας βρίζουν, φοβούμενοι πως θα χάσουν τον καλύτερο πελάτη τους στα δάνεια και στους εξοπλισμούς!
Χρειάζεται λοιπόν, περίσσιο θάρρος για τη διόρθωση των κακώς κειμένων της οικονομίας μας, και όχι περίσσιο θράσος για να επιβαρυνθούν και πάλι οι αδύναμοι, που είναι και η μόνοι που δε φταίνε για τα χάλια της οικονομίας μας!

Δευτέρα 1 Μαρτίου 2010

Οι Ελληνες συγχωρούν, αλλά δεν ξεχνούν!


Σε μερικές συζητήσεις μεταξύ Ελλήνων στο διαδίκτυο παρατηρώ το φαινόμενο κάποιοι να εκθιάζουν την εργατικότητα και την οργανωτικότητα των Γερμανών και να υπερτιμούν την προσφορά της Γερμανίας μεταπολεμικά, δίνοντας την εντύπωση πως αγνοούν ή εσκεμένα ξεχνούν την συνολική ιστορία της Γερμανίας, διαχρονικά.
Χωρίς να διαφωνώ σημαντικά με αρκετά από όσα λένε για τη Γερμανία στη μεταπολεμική περίοδο, νομίζω πως κάπου την "εξιδανικεύουν" υπέρμετρα.
Μην ξεχνάτε πως:
α) ο πλούτος της (όπως και κάποιων άλλων ευρωπαϊκών χωρών) προέρχεται από τη λεηλασία που έκανε εις βάρος άλλων χωρών (κυρίως της Αφρικής), κατά την περίοδο της Αποικιοκρατίας.
β) Ήταν ο κεντρικός υπαίτιος δύο παγκοσμίων πολέμων, με καταστροφικές άνθρωπιστικές και υλικές συνέπειες για όλη την ανθρωπότητα.
γ) Το "γερμανικό θαύμα", δηλαδή η ταχεία ανάκαμψη της κατεστραμένης Γερμανίας συντελέστηκε εξαιτίας:
πρώτον, του πακτωλού κεφαλαίων και της πολιτικής υποστήριξης που της παρείχαν οι Αμερικάνοι, για να εξυπηρετήσουν την ψυχροπολεμική τους πολιτική, και
δεύτερον, λόγω της σκληρής δουλειάς των μεταναστών (και αρκετών Ελλήνων συμπεριλαμβανομένων), που βρισκόμενοι σε απόγνωση πάνω στα ερείπια των πατρίδων τους - που οι ίδιοι οι Γερμανοί κατέστρεψαν - δελεάστηκαν από τά καλύτερα μεροκάματα που δίνανε οι Γερμανοί (με χρήματα των αμερικάνων πάντα).
Αν οι Γερμανοί είναι τόσο πολύ άξιος και εργατικός λαός όσο λένε κάποιοι (προσέξτε, δε λέω ότι είναι τεμπέληδες, όπως αυτοί κατηγορούν εμάς σήμερα), αλλά αν είναι πράγματι τόσο άξιοι και δουλευταράδες, τότε γιατι το "γερμανικό θαύμα" δε συντελέστηκε και στην Ανατολική Γερμανία, όπου ζούσε ο ίδιος λαός;;; Μήπως επειδή, εκεί δεν υπήρχαν τα αμερικάνικα κεφάλαια και δεν πήγαν προς τα εκεί οι μετανάστες για να φάνε τα νιάτα τους στα χυτήρια, τα ορυχεία και τα εργοστάσια;;;
Πράγματι, οι μεταπολεμικοί Γερμανοί δε δείχνουν να έχουν την ίδια βαρβαρότητα με τους ναζί προγόνους τους. Μην ξεχνάτε όμως, πως ο Χίτλερ δεν ήταν δικτάκτορας, αλλά εκλεγμένος και μάλιστα έχαιρε μεγάλης λαϊκής αποδοχής. Επίσης, τις κτηνωδίες δεν τις έκανε μόνο μια κάστα φανατικών ναζί, αλλά δεκάδες χιλιάδες στρατιώτες όλων των βαθμίδων ιεραρχίας, ενώ οι αντικαθεστωτικοί Γερμανοί ήταν ελάχιστοι, εώς αμελητέοι!
Αυτά δεν τα λέω για να δημιουργηθεί μίσος απέναντι στο γερμανικό λαό, κάθε άλλο! Πιστεύω πως οι Έλληνες είναι μεγαλόψυχος λαός και πρέπει να συγχωρούν!
Να συγχωρούν όμως, όχι να ξεχνούν!
Γιατί ένας λαός που ξεχνάει την ιστορία του, είναι καταδικασμένος να την ξαναζήσει στη χειρότερή της εκδοχή!
Γι αυτό επιμένω πως πρέπει να μην ξεχνάμε και να διεκδικήσουμε σθεναρά όλα όσα μας χρωστάνε οι Γερμανοί από την Κατοχή, από τις καταστροφές, τις λεηλασίες και τις απεχθείς βαρβαρότητες που έκαναν ενατίον του λαού μας! Έχουμε ηθική υποχρέωση απέναντι σε όσους σκοτώθηκαν από τους Γερμανούς, αλλά και ιερή ευθύνη απέναντι στα παιδιά μας να τους επιστραφούν όσα βίαια και παράνομα τους αφαίρεσαν οι Γερμανοί από το μέλλον τους!

Δευτέρα 22 Φεβρουαρίου 2010

Η απώλεια της Εθνικής μας Κυριαρχίας




Πριν από λίγο καιρό, ο πρωθυπουργός της χώρας δήλωσε ότι με την τροπή που πήραν τα πράγματα στην οικονομία, κινδυνεύει η Εθνική μας Κυριαρχία!
Αναρωτιέμαι όμως αν είχαμε ποτέ πραγματικά Εθνική Κυριαρχία!
Να θυμίσω απλώς ορισμένα μόνο στοιχεία που αποδεικνύουν ότι την εθνική μας κυριαρχία σε πολλούς τομείς την έχουμε απωλέσει εδώ και χρόνια!
Πότε είχαμε εθνική κυριαρχία;
- Μήπως όταν μας κυβερνούσαν ξενόφερτοι βασιλείς;
- Μήπως όταν τους αντικατέστησε η ξενοκίνητη χούντα;
- Μήπως όταν δηλώναμε ευθαρσώς ότι "ανήκομεν εις την Δύση", η οποία Δύση πούλησε τη μισή Κύπρο στους Τούρκους;
- Μήπως όταν οι άλλοι μισοί Ελληνες, που δεν πίστευαν στη Δύση, ονειρεύονταν την Ελληνική Σοβιετία υπό την προστασία της ΕΣΣΔ;
- Μήπως όταν "διώχναμε" τις βάσεις των αμερικάνων, που ποτέ δεν έφυγαν;
- Μήπως όταν υπερχρεωνόμασταν σε ξένα χρηματοδοτικά κέντρα για να πλουτίζουν ορισμένα λαμόγια, χωρίς να δημιουργούνται αναπτυξιακές υποδομές στη χώρα;
- Μήπως όταν ενώ γνωρίζουμε τον πλούτο του υπεδάφους μας (πετρέλαια, ουράνιο κτλ), δεν τολμούμε να τα εκμεταλλευτούμε γιατί φοβόμαστε τους γείτονες αλλά και τους "συμμάχους";
- Μήπως όταν στέλναμε τα παιδιά μας να σκοτωθούν στην Κορέα, στο Αφγανιστάν ή στο Κόσοβο για να εδραιωθούν τα συμφέροντα κάποιων ισχυρών χωρών;
- Μήπως όταν δεν τολμάμε να ζητήσουμε τα 70 δις που μας χρωστάνε αποδεδειγμένα οι Γερμανοί από την Κατοχή;
- Μήπως όταν δεν τολμάμε να επεκτίνουμε τα χωρικά μας ύδατα στο Αιγαίο, όπως δικαιούμαστε βάσει του Διεθνούς Δικαίου;
- Μήπως όταν μας πρόσταζε η Ευρώπη να πετάμε τα ροδάκινα και τα πορτοκάλια μας στις χωματερές και να ξηλώνουμε τα αμπέλια μας;
- Μήπως όταν ξεπουλάμε στρατηγικής σημασίας δημόσιες επιχειρήσεις για λίγα φραγκοδίφραγκα, όπως κάνουν τα άσωτα τέκνα ξεπεσμένων αριστοκρατών που πουλούν τα ασημικά της οικογένειας;
- Μήπως όταν εκχωρούσαμε την άσκηση της νομισματικής και συναλλαγματικής μας πολιτικής στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα;
- Μήπως όταν ανοίγαμε την κεκρόπορτα στον ευτελή αμερικάνικο τρόπο ζωής που προάγει την υποκουλτούρα και τον υπερκαταναλωτισμό, παραγκωνίζοντας τις δικές μας προαιώνιες αξίες;
- Μήπως όταν επιτρέπουμε σε μια κάστα 80 Μητροπολιτών και άλλων τόσων Ηγουμένων να κατέχουν με Οθωμανικά φιρμάνια ένα μεγάλο κομάτι της ελληνικής επικράτειας;
- Μήπως όταν ευχαριστούσαμε τους αμερικάνους για την παρέμβασή τους στα Ίμια;
- Μήπως όταν είμασταν ανίκανοι να διαφυλλάξουμε τα σύνορά μας και κατέκλεισαν ανεξέλεγκτα τη χώρα μας, δυστυχισμένοι άνθρωποι από όλον τον πλανήτη;
- Μήπως....
- Μήπως....
Ξέρετε πόσα ακόμη "μήπως" θα μπορούσαμε να αναφέρουμε για να αποδείξουμε ότι ουσιαστικά ποτέ δεν είχαμε πλήρη εθνική κυριαρχία;
Για ποιά εθνική κυριαρχία μιλάμε λοιπόν, και γιατί τη θυμήθήκαμε ξαφνικά τώρα;

Δευτέρα 15 Φεβρουαρίου 2010

Οι Αποκλειστικές Οικονομικές Ζώνες (ΑΟΖ) και η κρίσιμη σημασία τους για την Ελλάδα και την Κύπρο

Του Δρ. Νικολάου Α. Παντελίδη
Μια δήλωση του αναπληρωτή υπουργού Εθνικής Άμυνας κ. Π. Μπεγλίτη, στην εφημερίδα ΕΘΝΟΣ της 22/1/2010, φέρνει στην επικαιρότητα ένα σπουδαίο εθνικό θέμα, που αφορά τόσο τις ελληνοτουρκικές σχέσεις στο Αιγαίο, όσο και την Κύπρο.
Ο κ. Μπεγλίτης, απαντώντας σε ερώτηση εάν πρέπει η Ελλάδα να προχωρήσει στη δημιουργία Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) στο Αιγαίο, σε συνεργασία με την Κύπρο, απάντησε: «Πρόκειται για κρίσιμο θέμα άσκησης εθνικού κυριαρχικού δικαιώματος που απορρέει από το διεθνές δίκαιο και κατά συνέπεια δεν τίθεται ερωτηματικά, αλλά επιβεβαιωτικά. Η κυβέρνησή μας υπερασπίζεται τις θεμελιώδεις αρχές του διεθνούς δικαίου και τις διεθνείς συνθήκες προς όφελος των εθνικών συμφερόντων, με αίσθημα ευθύνης και την αναγκαία αποφασιστικότητα».
Ας δούμε όμως τι είναι οι ΑΟΖ και ποια η σημασία τους για την Ελλάδα και την Κύπρο.
Η Διάσκεψη του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας (1973-1982), κατέληξε με τη δημιουργία της νέας Σύμβασης του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας [1] , η οποία συμφωνήθηκε το 1982 στο Montego Bay της Τζαμάικα και τέθηκε σε εφαρμογή στις 16 Νοεμβρίου 1994, αντικατέστησε τέσσερις παλαιότερες διεθνείς συνθήκες. Σε ψηφοφορία που έγινε στις 30 Απριλίου 1982 στη Νέα Υόρκη για τη νέα Σύμβαση 130 κράτη ψήφισαν υπέρ, τέσσερα κατά και 17 τήρησαν αποχή. Μεταξύ των κρατών που ψήφισαν κατά της Σύμβασης ήταν και η Τουρκία. Μέχρι το τέλος του 2008 επικύρωσαν τη Σύμβαση 157 χώρες, μεταξύ των οποίων και η Κύπρος (12 Δεκεμβρίου 1988) και η Ελλάδα (21 Ιουλίου 1995).
Στη Σύμβαση αυτή - μεταξύ άλλων - καθορίζεται και η έννοια της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ).
Με βάση τα άρθρα 55, 56, 57 της νέας Σύμβασης, ως ΑΟΖ ορίζεται η πέραν και παρακείμενη της αιγιαλίτιδας ζώνης περιοχή, το πλάτος της οποίας μπορεί να φθάσει τα 200 ναυτικά μίλια (ν.μ.) από τις γραμμές βάσης από τις οποίες μετράται το πλάτος της αιγιαλίτιδας ζώνης και εντός της οποίας το παράκτιο κράτος ασκεί κυριαρχικά δικαιώματα σε θέματα που έχουν σχέση με την εξερεύνηση, την εκμετάλλευση, την διατήρηση και διαχείριση των φυσικών πηγών ζώντων ή μη των υδάτων, του βυθού και υπέδαφους της θάλασσας, καθώς και κυριαρχικά δικαιώματα, που αναφέρονται στην εξερεύνηση και οικονομική εκμετάλλευση των ρευμάτων και των υπερκείμενων της θάλασσας ανέμων [2]. Επίσης το άρθρο 121, παράγραφος 2 της νέας Σύμβασης, αναφέρει ρητά ότι όλα τα νησιά διαθέτουν ΑΟΖ και ότι η ΑΟΖ ενός νησιού καθορίζεται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που καθορίζεται και για τις ηπειρωτικές περιοχές.
Ο νέος αυτός θεσμός αποτελεί τη σημαντικότερη και επαναστατικότερη καινοτομία του νέου δικαίου της θάλασσας. Ενδεικτικά της σπουδαιότητας και των επιπτώσεων της ΑΟΖ είναι τα εξής στοιχεία: Η περιοχή της ΑΟΖ καλύπτει παγκοσμίως περί το 36% των ωκεανών, που περιέρχονται έτσι στην εθνική δικαιοδοσία, από οικονομική σκοπιά, και αφαιρούνται αντίστοιχα από τη διεθνή περιοχή της ανοικτής θάλασσας. Σ’ αυτήν (και στην αιγιαλίτιδα ζώνη) αλιεύονται περί τα 95% των παγκόσμιων αλιευμάτων και στο βυθό της βρίσκονται τα 87% των μέχρι σήμερα γνωστών παγκοσμίως υποθαλάσσιων αποθεμάτων πετρελαίου. Συνεπώς, το νομικό καθεστώς που διέπει τις χρήσεις της έχει εξαιρετικά μεγάλη σημασία. Εξίσου σημαντικό γεγονός αποτελεί ότι ουσιαστικά η ΑΟΖ περιέλαβε και συγχώνευσε στο καθεστώς της τον προϋφιστάμενο θεσμό της Υφαλοκρηπίδας, που ταυτίσθηκε πλέον με τον βυθό της ΑΟΖ (τουλάχιστον μέχρι το όριο των 200 μιλίων από την ακτή)[3].
Η Κύπρος, η οποία, όπως προαναφέραμε, επικύρωσε τη Σύμβαση στις 12 Δεκεμβρίου 1988, υπέγραψε συμφωνία για την οριοθέτηση της ΑΟΖ με την Αίγυπτο το Φεβρουάριο του 2003 και με το Λίβανο τον Ιανουάριο του 2007(βλ.εικ.1). Η συμφωνία βασίζεται στη διεθνώς αποδεκτή αρχή της μέσης γραμμής και σύμφωνα με τους όρους της Σύμβασης του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας. Η Κύπρος εγκαινίασε στις 16 Φεβρουαρίου 2007 τον πρώτο γύρο υποβολής αιτήσεων αδειών έρευνας και αδειών εκμετάλλευσης υδρογονανθράκων, ο οποίος έληξε στις 16 Ιουλίου 2007 [4].
Η πολύ σωστή κυπριακή πρωτοβουλία φέρνει σε πολύ δύσκολη θέση την Τουρκία, η οποία βέβαια, δεν επιθυμεί κάποιος να εγείρει θέμα ΑΟΖ, που τόσο πολύ βλάπτει τα συμφέροντά της στη Μεσόγειο(βλ.εικ.2 και εικ.3).
Γεγονός που προκαλεί εντύπωση και προβληματίζει, είναι ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις μέχρι σήμερα, ΔΕΝ έχουν θέσει αντίστοιχο θέμα οριοθέτησης ΑΟΖ με την Τουρκία και οι διεκδικήσεις τους στο Αιγαίο περιορίζονται μόνο στην οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας των δύο χωρών, έννοια που υπερκαλύπτεται – όπως προαναφέραμε - από την έννοια της ΑΟΖ!
Όπως υποστηρίζει ο καθηγητής του πανεπιστημίου του Μαιρυλαντ κ. Θ. Καρυώτης, (που υπήρξε μέλος της ελληνικής αντιπροσωπείας στη Διάσκεψη του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας), η δημιουργία ΑΟΖ στις Ελληνικές θάλασσες δικαιολογείται για τους ακόλουθους λόγους:

Α. Όπως είπαμε, η Σύμβαση του 1982 για το Δίκαιο της Θάλασσας αναφέρει ρητά στο Άρθρο 121, παράγραφος 2, ότι όλα τα νησιά και οι νησίδες, με εξαίρεση τους βράχους που δεν μπορούν να έχουν δική τους οικονομική ζώνη, διαθέτουν ΑΟΖ και ότι η ΑΟΖ ενός νησιού καθορίζεται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που καθορίζεται και για τις ηπειρωτικές περιοχές. Αυτό είναι το μεγάλο πλεονέκτημα της Ελλάδας έναντι της Τουρκίας, γιατί η Τουρκία δεν μπορεί να προβάλει τα ίδια επιχειρήματα που χρησιμοποιεί για δεκαετίες τώρα για την υφαλοκρηπίδα των νησιών του Αιγαίου. Δηλαδή ότι τα νησιά μας δεν διαθέτουν υφαλοκρηπίδα ή ότι βρίσκονται πάνω στην «υφαλοκρηπίδα» της Ανατολίας

Β. Στις 10 Μαρτίου 1983 ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Ρόναλντ Ρέιγκαν υπέγραψε διακήρυξη βάσει της οποίας η Αμερική δημιούργησε ΑΟΖ 200 ν.μ. πέρα από τις ακτές της. H πράξη αυτή της Αμερικής ήταν πολύ χρήσιμη για την Ελλάδα διότι η Αμερική διατήρησε, σύμφωνα με την Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας, ΑΟΖ για όλα ανεξαιρέτως τα νησιά της. Έτσι, για την αμερικανική κυβέρνηση θα είναι πολύ δύσκολο να αρνηθεί στην Ελλάδα τη δημιουργία ελληνικής ΑΟΖ που δεν θα διαφέρει καθόλου από την αμερικανική ΑΟΖ.
Ας σημειώσουμε ότι η Αμερική, που απέχει μόνο 90 μίλια από τη Κούβα, δεν τόλμησε να πει ότι η Κούβα, επειδή είναι νησί, δεν διαθέτει ΑΟΖ, αλλά οριοθέτησε την ΑΟΖ ανάμεσα στα δύο κράτη χρησιμοποιώντας τη μέθοδο της "μέσης γραμμής" , μέθοδο που τόσο απεχθάνονται οι Τούρκοι. Μάλιστα η κυβέρνηση της Κούβας αποφάσισε πρόσφατα να αρχίσει έρευνες για πετρέλαια στη δική της ΑΟΖ, έρευνες που μάλιστα γίνονται σε απόσταση μόνο 45 μιλίων από τις ακτές της Φλόριδας.

Γ. Στα τέλη του 1986 η Τουρκία υιοθέτησε ΑΟΖ στη Μαύρη Θάλασσα και κατέληξε σε συμφωνία με την τότε Σοβιετική Ένωση για τις επικαλυπτόμενες περιοχές χρησιμοποιώντας τη μέθοδο της "μέσης γραμμής". Αργότερα, η Τουρκία άρχισε συνομιλίες με την Βουλγαρία και την Ρουμανία για το ίδιο θέμα που κατέληξαν σε συμφωνίες παρόμοιες του τύπου που είχε συνάψει με τους Σοβιετικούς. Ουδέποτε, βέβαια, η Τουρκία πρότεινε στην Ελλάδα και σε άλλα γειτονικά κράτη να κάνουν το ίδιο στη Μεσόγειο. Έτσι, η Μαύρη Θάλασσα, που αποτελεί "κλειστή ή ημίκλειστη θάλασσα", όπως και η Μεσόγειος, έχει εντελώς μοιρασθεί από τα παράκτια κράτη αυτής της θάλασσας χρησιμοποιώντας την οριοθέτηση της ΑΟΖ και όχι της υφαλοκρηπίδας. Αυτό, αποτελεί τον πιο λανθασμένο χειρισμό της Τουρκίας, διότι δέχθηκε να οριοθετήσει τη θαλάσσια ζώνη της Μαύρης Θάλασσας με μια μέθοδο που δεν ίσχυε μέχρι το 1982, δηλαδή με τη μέθοδο της ΑΟΖ που πολέμησε τόσο πολύ κατά τη Διάσκεψη του ΟΗΕ. Η Τουρκία χρησιμοποίησε αυτή τη νέα θαλάσσια ζώνη, παρ' όλον ότι μέχρι σήμερα αρνείται να προσχωρήσει στη νέα Συνθήκη για το Δίκαιο της Θάλασσας που περιλαμβάνει και την ΑΟΖ. Πώς μπορεί η Τουρκία να αρνείται την οριοθέτηση της ΑΟΖ με την Ελλάδα όταν ήδη υπάρχει το προηγούμενο της Μαύρης Θάλασσας;

Δ. Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει επίσης αποδεχθεί την ΑΟΖ και πολλά παράκτια κράτη-μέλη της έχουν υιοθετήσει ΑΟΖ 200 μιλίων. Έτσι, είναι απορίας άξιον γιατί όχι μόνο η ΕΕ δεν παρεμβαίνει υπενθυμίζοντας στη Τουρκία ότι όλα τα κράτη-μέλη της έχουν δικαίωμα να υιοθετήσουν ΑΟΖ στις παράκτιες περιοχές τους, αλλά και να υποχρεώσει όλα τα κράτη-μέλη της, που δεν έχουν ήδη ΑΟΖ, να προκηρύξουν τέτοια ΑΟΖ.
Η Τουρκία επίσης γνωρίζει ότι η θέση της όσον αφορά στην ΑΟΖ είναι πολύ αδύναμη γι' αυτό και δεν εκστομίζει ποτέ αυτές τις τρεις λέξεις στις συνομιλίες της με όλες τις ελληνικές κυβερνήσεις από το 1974 μέχρι σήμερα. Το μεγάλο ερώτημα βέβαια είναι γιατί και η Ελλάδα αποφεύγει να αναφερθεί και να θέσει η ίδια, στο τραπέζι των συνομιλιών, τις τρεις αυτές λέξεις (Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη) που ανησυχούν τόσο πολύ τη Τουρκία [5].
Εδώ θα πρέπει να επισημάνουμε ότι στην οριοθέτηση των ΑΟΖ στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο, σημαντικό στρατηγικό ρόλο παίζει το ελληνικό νησί Καστελόριζο(βλ. εικ.4). Το Καστελόριζο είναι ένα νησί, το οποίο κατοικείται και άρα- όπως είπαμε προηγουμένως- διαθέτει Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη. Το πρόβλημα για τους Τούρκους είναι, ότι η τοποθεσία που βρίσκεται το Καστελόριζο τους δημιουργεί πρόβλημα, διότι το Καστελόριζο έχοντας δική του ΑΟΖ, ως κατοικούμενο νησί, αποτελεί σημείο οριοθέτησης της ΑΟΖ της Ελλάδας με την Αίγυπτο και με την Κύπρο. Έτσι, κατ’ αυτόν τον τρόπο, δεν έχει η Τουρκία θαλάσσια σύνορα με την Αίγυπτο. Γι’ αυτό το λόγο η Τουρκία έχει ζητήσει από την Αίγυπτο να μη λάβει υπόψη το Καστελόριζο, στις διαπραγματεύσεις της με την Ελλάδα, ώστε να έχει και αυτή θαλάσσια σύνορα με την Αίγυπτο.
Εντύπωση προκαλεί πάντως, η έλλειψη διάθεσης από την Ελλάδα, όλα αυτά τα χρόνια, να θέσει θέμα καθορισμού ΑΟΖ με την Τουρκία. Είναι γεγονός όμως, πως τον τελευταίο καιρό υπάρχει μια κινητικότητα στο θέμα από ελληνικής πλευράς, με την έναρξη διαπραγματεύσεων για τον καθορισμό ΑΟΖ με την Αίγυπτο και τη Λιβύη, παρά την «υπόγεια» παρέμβαση της Τουρκίας, ώστε να μην αναγνωριστεί η ΑΟΖ του Καστελόριζου από την Αίγυπτο σε αυτές τις διαπραγματεύσεις!
Ταυτόχρονα γίνονται προσπάθειες για την οριοθέτηση ΑΟΖ της Ελλάδας με τις χώρες με τις οποίες συνορεύει δυτικά, δηλαδή την Ιταλία και την Αλβανία. Με την Ιταλία δεν υπάρχουν ιδιαίτερα προβλήματα. Με την Αλβανία όμως αν και υπογράφτηκε η σχετική συμφωνία μεταξύ των δύο κυβερνήσεων, το συνταγματικό δικαστήριο της χώρας πρόσφατα απέρριψε την επικύρωσή της, ύστερα από προσφυγή της αντιπολίτευσης της Αλβανίας, όπου δεν αποκλείεται να εμπλέκεται και «τουρκικός δάκτυλος».
Σε κάθε περίπτωση, ο καθορισμός ΑΟΖ με την Τουρκία θα αποτελέσει μια σημαντική νίκη των ελληνικών συμφερόντων τόσο στο Αιγαίο όσο και στην Κύπρο και επομένως θα πρέπει να ενταχθεί στις άμεσες προτεραιότητες της εξωτερικής μας πολιτικής.






________________________________
[1]Καρακωστάνογλου Βενιαμίν: Η Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη στο νέο Δίκαιο της Θάλασσας, Εκδ. Σάκκουλα, Αθήνα 2001
[2]Καρυώτης Θ. «Το Αιγαίο Πέλαγος και η Ευρωπαϊκή Ένωση» άρθρο στην ιστοσελίδα του Greek-American News Agency στις 13/1/2010 (http://www.greekamericannewsagency.com/gana/index.php?option=com_content&task=view&id=7235&Itemid=83)
[3]Βλ. υποσημείωση 1
[4]Γραφείο Πληροφοριών Κύπρου (http://www.cyprus.gov.cy/moi/PIO/PIO.nsf/all/AB89462E00BC0F73C22575710025E69C?opendocument )
[5]Βλ. υποσημείωση 2

Σάββατο 30 Ιανουαρίου 2010

Το κάτοπτρον




Στιγμές κατάπτωσης μεγάλης,
απόρροια χρόνιων λαθών μας
που ξεχειλίσαν το ποτήρι,
πνίγουν το μέλλον των παιδιών μας!

Το έθνος μας στιγμές παρόμοιες
έχει στο διάβα του περάσει,
μα πάντα υπήρχανε ελπίδες
πως όπου να ‘ναι θα χαράξει!

Σήμερα πια, δεν είν’ το ίδιο,
δε μοιάζει η κρίση όπως οι άλλες,
διέξοδο κανείς δε βλέπει
κι είν’ οι αγωνίες μας μεγάλες!

Ποιος να ‘ναι τάχα ο εχθρός μας,
αυτός που μας υπονομεύει,
αυτός που θέλει το κακό μας
κι όλο εμπόδια φυτεύει;

Δεν είναι Αλβανός ή Τούρκος,
δεν είναι καν Αμερικάνος,
μήτε Πακιστανός ή Φράγκος,
δεν είναι ούτε Αφρικάνος!

Αν θέλεις να τον δεις, με θράσος
κατάματα να σε κοιτάζει,
στάσου μπροστά σ’ ένα καθρέφτη
και ειδές τονα πόσο σου μοιάζει!

Τετάρτη 6 Ιανουαρίου 2010

Ανοιχτή επιστολή προς τον υφυπουργό Οικονομικών Φ. Σαχινίδη

Κύριε υφυπουργέ,

Ελπίζω να γνωρίζετε ότι η Γερμανία οφείλει στην Ελλάδα, από την περίοδο του Β' Παγκοσμίου Πολέμου:

1) Την επιστροφή του κατοχικού δανείου, που οι κατοχικές δυνάμεις υποχρέωσαν τη χώρα μας να της παράσχει, πέραν των εξόδων συντήρησης των κατοχικών στρατευμάτων.
2) Τις γερμανικές επανορθώσεις που μας επιδίκασε η Διεθνής Διάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων (1946) για τις καταστροφές που μας προξένησαν τα ναζιστικά στρατεύματα στην υποδομή της χώρας μας.
3) Τις γερμανικές αποζημιώσεις, δηλαδή τις αποζημιώσεις προς τα θύματα της θηριωδίας των ναζιστικών στρατευμάτων κατοχής εις βάρος των κατοίκων εκατό (100) περίπου ολοκαυτωμάτων πόλεων και χωριών, αλλά και γενικότερα εις βάρος του άμαχου πληθυσμού.
4) Την επιστροφή των αρχαιολογικών θησαυρών που αφαίρεσαν τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής από τα μουσεία μας και τους αρχαιολογικούς χώρους.

Θα ήθελα, λοιπόν, να σας ρωτήσω:

α) Έχετε υπολογίσει (σε σημερινές τιμές, συμπεριλαμβανομένων των νόμιμων τόκων) το ύψος των οφειλόμενων ποσών, και αν ναι, μπορείτε να μου γνωστοποιείσετε ποιά είναι αυτά τά ποσά;
β) Πώς σκοπεύετε να διεκδικήσετε τις προαναφερόμενες δίκαιες απαιτήσεις της Ελλάδας έναντι της Γερμανίας;

Και μία δική μου πρόταση:
Δεδομένου ότι διανύουμε μια δύσκολη οικονομική συγκυρία και πιεζόμαστε αφόρητα από τους ευρωπαίους εταίρους μας - και ιδιαιτέρως από τη Γερμανία - πώς θα σας φαινόταν, αν στο Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης, που θα καταθέσουμε σύντομα, συμπεριλάβουμε και την επιστροφή των ανωτέρω οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα;

Με τιμή και εκτίμηση

Νικόλαος Α. Παντελίδης
Διδάκτωρ Οικονομικών Επιστημών
Λάρισα