Το φαινόμενο δεν είναι τωρινό. Δεν είναι
απότοκο της βαθιάς οικονομικής κρίσης που μαστίζει τη χώρα μας τα τελευταία
χρόνια…
Όσο
θυμάμαι τον εαυτό μου, οι Έλληνες κατέκλυζαν τις καφετέριες, τα τσιπουράδικα,
τα μπαρ, τα μπουζούκια! Από το πρωί, ακόμα και τις εργάσιμες μέρες και ώρες,
στα λεγόμενα «μαγαζιά υγειονομικού ενδιαφέροντος», γινόταν το αδιαχώρητο, έως
τις πρώτες πρωινές ώρες της επομένης!
Πόσες
φορές δεν έπεσε ο καθένας από μας σε μποτιλιάρισμα στις 6 το πρωί, στις
περιοχές όπου λειτουργούν νυχτερινά κέντρα; Όχι από μεροκαματιάρηδες που πάνε
να πιάσουν βάρδια στα εργοστάσια, αλλά από μερακλωμένους ξενύχτηδες,
ραντισμένους με πέταλα γαριφάλων στα μαλλιά τους και με το ραδιόφωνο του
αυτοκινήτου τους στη διαπασών!
Και
πάντα κάναμε τα ίδια ερωτήματα:
Μα
πότε δουλεύουν όλοι αυτοί; Πότε κοιμούνται; Κι αν δουλεύουν, πώς μπορούν και
αποδίδουν στη δουλειά τους μετά από τέτοιο ξεφάντωμα;
Ερωτήματα
που θέταμε και δεν μπορούσαμε να απαντήσουμε, παρ’ όλο που ήμασταν κι εμείς οι
ίδιοι αρκετές φορές στη θέση των θαμώνων αυτών των «ευαγών ιδρυμάτων»!
Τα
ερωτήματα αυτά ίσως θα ήταν δικαιολογημένα αν θέτονταν από έναν βορειοευρωπαίο,
που η ζωή του κυλά με απόλυτο προγραμματισμό και πειθαρχία. Τόση πειθαρχία και
προβλεψιμότητα, που καταντάει ανυπόφορα ανιαρή, γι αυτό και έχουν τόσο αυξημένο
αριθμό αυτοκτονιών, ακόμα και σε περιόδους οικονομικής ευημερίας…
Η
ιδιοσυγκρασία του Έλληνα είναι εντελώς διαφορετική, και αυτό είναι το μεγάλο
του ατού, που τον κάνει να μεγαλουργεί, αναπτύσσοντας ιδέες που ωφελούν
ολόκληρη την ανθρωπότητα! Αυτή η αμφίρροπη ισορροπία ανάμεσα στο Διονυσιακό
πνεύμα της χαράς, του γλεντιού και του οργιώδους ξεφαντώματος από τη μια, και
του Απολλώνιου πνεύματος της φιλοσοφικής στάσης απέναντι στη ζωή, της πνευματικής
εγρήγορσης και της ιδιοφυούς δημιουργικότητας από την άλλη, είναι το μυστικό της
επιτυχίας του! Αυτή η δισυπόστατη δομή της ιδιοσυγκρασίας του είναι η πηγή της
αστείρευτης δημιουργικότητας του Έλληνα σε όλα τα επίπεδα. Ο Έλληνας είναι έξω
καρδιά μα και νταλκαδιάρης, γλεντζές, μα και παραπονιάρης, κιμπάρης, μα και φιλότιμος,
εγωιστής, μα και φιλόξενος. Τα αφήνει όλα για την τελευταία στιγμή, αλλά άμα
σφιχτεί, κάνει θαύματα! Κι αυτό το έχει αποδείξει πολλές φορές!
Καφέ πίνουν όλοι στην Ευρώπη.
Καφέ πίνουν όλοι στην Ευρώπη.
Ενώ
όμως οι άλλοι ευρωπαίοι πίνουν τον καφέ για την καφεΐνη του, για να ντοπάρουν
τον οργανισμό τους, οι Έλληνες πίνουν τον καφέ για την… παρέα! Ο καφές αποτελεί
μια ιδιόμορφη ιεροτελεστία επικοινωνίας των ανθρώπων και φιλοσοφίας της ζωής!
Είναι το πρόσχημα για να βρεθούν οι άνθρωποι σε παρέες και να τα πούνε! Να
χαζολογήσουν, να κουτσομπολέψουν, να μαλώσουν για τα αθλητικά και τα πολιτικά,
αλλά και για να ανταλλάξουν ιδέες, να μοιραστούν τις ανησυχίες τους, να
εξομολογηθούν τους καημούς τους… Είναι μια μορφή ψυχοθεραπείας που χαλαρώνει το
μυαλό από το άγος του σύγχρονου τρόπου ζωής, αλλά και συσφίγγει τις σχέσεις των
ανθρώπων, θωρακίζοντας ασυναίσθητα, αλλά πολύ αποτελεσματικά, την κοινωνία!
Το
ίδιο συμβαίνει και με το ποτό! Ενώ οι ευρωπαίοι πίνουν για να γίνουν λιώμα, να
χαλαστούν και να βγάλουν τα ζωώδη ένστικτά τους (δείτε τι γίνεται κάθε
καλοκαίρι στο Φαληράκι της Ρόδου και στα Μάλια της Κρήτης με τους Άγγλους
τουρίστες), oι Έλληνες πίνουν για το κέφι τους!
Πίνουν
για να ανέβει η διάθεσή τους, να μερακλώσουν, να απαλύνουν τα σεκλέτια και να
καταλαγιάσουν οι καημοί! Ακόμα και οι παρεκτροπές που μπορεί να συμβούν είναι
συνήθως ήπιες και δεν συγκρίνονται μ’ αυτές των Ευρωπαίων! Οι Έλληνες ξεσπούν
στο χορό, και σπάνε πιάτα στις πίστες, που το κροτάλισμά τους απαλύνει τον πόνο
της ψυχής και εκτονώνει το «παλαβό» αίμα που ανεβαίνει στο κεφάλι!
Δε
θέλω να πω πως δεν υπάρχουν υπερβολές στον τρόπο της ζωής μας…
Δεν
θέλω να πω πως δεν υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης, καλύτερης διαχείρισης του
χρόνου μας και αρτιότερης οργάνωσης της ζωής μας…
Σίγουρα
υπάρχουν!
Όμως
άλλο αυτό, και άλλο να απαρνιόμαστε τη Φύση μας και να θέλουμε να πιθηκίσουμε τους Ευρωπαίους…
Έχουμε
την τάση, δυστυχώς, να σνομπάρουμε κάθε τι δικό μας, που ταιριάζει με τον
χαρακτήρα μας, τις συνθήκες και τον τρόπο ζωή μας, τα ήθη, τα έθιμα και τις παραδόσεις
μας… Και θεοποιούμε κάθε τι ξένο, και μάλιστα, ότι χειρότερο έχουν να
επιδείξουν οι ξένοι! Μια κατ’ εμέ ανεξήγητη συμπεριφορά, την οποία δε θα την
ονομάσω «κόμπλεξ κατωτερότητας», γιατί πιστεύω ότι ο λαός μας έχει να επιδείξει
πολύ ανώτερες ποιότητες από πολλούς άλλους λαούς! Και δεν το λέω αυτό
τυφλωμένος από «εθνικιστικό φανατισμό», αλλά συγκρίνοντας τη διαχρονική συνεισφορά
των λαών στον «μύλο της ιστορίας»…
Μην
«πυροβολείτε» λοιπόν τον τρόπο ζωής μας, κατανοήστε τον και προσπαθήστε να τον
βελτιώσετε, όχι όμως μεταλλάσσοντας τη φιλοσοφία του! Τα παραδείγματα ας τα
αναζητήσουμε μέσα στο λαό μας στο περίλαμπρο παρελθόν του, κι ας τα
προσαρμόσουμε στις συνθήκες των ημερών μας! Αυτός είναι ο τρόπος ζωής που μας ταιριάζει
και μας κάνει μοναδικούς και υπέροχους! Ας μην ομογενοποιηθούμε με τα βόρεια
πρότυπα και γιατί δε μας ταιριάζουν, αλλά και γιατί θα αλλοιώσουν τη Φύση μας!
