Μεγαλώσαμε...

 

Μεγαλώσαμε,

μα δεν ενδώσαμε!

Ειν' τα χρόνια μας,

τα γαλόνια μας!

 

Οι αμαρτίες μας,

ειν' εμπειρίες μας,

τις πληρώσαμε,

ξεχρεώσαμε!

 

Και τα πάθη μας

τα χορτάσαμε,

από έρωτα

δεν πεινάσαμε!

 

Τη ζωή μας

την τρυγήσαμε,

με το μέλι της

γλυκά μεθύσαμε!

 

Λάθη κάναμε,

μα δεν πεθάναμε!

Επιζήσαμε,

συνεχίσαμε!

 

Κάναμε όνειρα,

δεν κάτσαμε φρόνιμα,

διεκδικήσαμε

και κερδίσαμε!

 

Κι ότι χάσαμε

το κεράσαμε,

δεν το κλάψαμε,

το γιορτάσαμε!

 

Κι αν γεράσαμε,

δεν ξοφλήσαμε,

με τους κόπους μας,

κάπου φτάσαμε!

 

Τις ιδέες μας

δεν προδώσαμε,

τις παλέψαμε,

τις τιμήσαμε!

 

Στη νέα γενιά

παραδώσαμε,

ήθος κι όραμα,

που διασώσαμε!

 

Ατενίζουμε

και δακρύζουμε

για όσα χτίσαμε

για όσα αφήσαμε!

 

Κι όταν φύγουμε,

ε, δε θα σκάσουμε!

Αυτά που ζήσαμε

τ' απολαύσαμε!

Τσιγάρο σέρτικο

θα κεράσουμε

 το Χάρο, φίλο μας

θα τον πιάσουμε!

Στου Άδη την άβυσσο,

όταν φτάσουμε

μια χαρά κι εκεί

θα περάσουμε!

 

©Ν.Α.Π.

Είναι αργά για δάκρυα Κούλη...

 Με αφορμή το μαιευτήριο που υποσχεθηκε να χτισει ο Μητσοτάκης στη Μαριούπολη, μετά το τέλος του πολέμου, να θυμίσω ότι κι ο γνωστός Μαυρογιαλούρος, μαιευτήριο ειχε χτίσει!

Τι έκανε το ελληνικό κράτος όλα αυτά τα χρόνια για τον ελληνισμό της Ουκρανίας;

Η Μητέρα Ελλάδα ενήργησε ως κακιά μητριά στα παιδιά της, τα οποία έσπειρε στην περιοχή από τα πανάρχαια χρόνια, εμπλουτίστηκαν με άλλα παιδιά της που κατέφυγαν εκεί για να γλιτώσουν από το λεπίδι των Τούρκων, αλλά κι από το λεπίδι των ίδιων των Ελλήνων κατά τον εμφύλιο...

Ξέχασε η Μητέρα Ελλάδα ότι τα παιδιά της αυτά οργάνωσαν την απελευθέρωσή της στην Οδησσό, με την ίδρυση της Φιλικής Εταιρείας, και για να ικανοποιήσει τον Γάλλο "εραστή" της έστειλε στρατό το 1919 στην Κριμαία εναντίον του νεοσύστατου καθεστώτος, αδιαφορώντας για τις ολέθριες συνέπειες που θα ειχε αυτή η κίνηση στα παιδιά της που ζούσαν εκεί...

Αλλά και όλα τα επόμενα χρόνια τα θεωρούσε αποπαίδια, τα αποκήρυξε ως κομμουνιστισυμμορίτες, που χαλούσαν την εικόνα της στα σαλόνια της Δύσης, που διακήρυττε αυτάρεσκα ότι τάχα ανήκε! 

Τη Δύση όμως τη ρώτησε;

Γιατί η Δύση ανέκαθεν θεωρεί ότι η Ελλάς της ανήκει ως δουλικό προσωπικό, κι όχι ως ισότιμο μέλος της! Η φτωχή συγγενής που ήρθε από το χωριό και από οίκτο τη χρησιμοποιούνε σαν παραδουλεύτρα!

Και μετά έπεσε το καθεστώς της Σοβιετίας, και η Μητέρα Ελλάδα, αναγκάστηκε να υποδεχτεί με δυσφορία ορισμένα από τα παιδιά της ως "ρωσοπόντιους", όπως το '22 υποδέχτηκε τα τέκνα της της Μικρασίας ως "Τουρκόσπορους"! Αυτούς, που όπου πήγαν κι εγκαταστάθηκαν άγιασε ο τόπος από την εργατικότητά τους, την προκοπή τους, την κουλτούρα τους!

Θα φτιάξουμε τώρα από οίκτο κι από υποκριτικό "φιλότιμο", ένα μαιευτήριο!

Ένα μαιευτήριο (αν γίνει κι αυτό), για να εξοφλήσουμε το χρέος μας απέναντι στον Ελληνισμό της Ουκρανίας ως προς τι; 

Ως προς τα τόσα χρόνια που τους εχουμε εγκαταλελημένους στη μοίρα τους;

Ένα ψωρομαιευτήριο για να ανταποδώσουμε τι;

Τα εκατοντάδες σπουδαία ευργετήματα του Μαρασλή, του Βαρβάκη και τόσων άλλων ευεργετών που διέπρεψαν στην περιοχή;

Την ελευθερία μας που μας χάρισε η Φιλική Εταιρεία;

Λίγη ντροπή δε βλάπτει...

Η παρέμβασή μου για τον πόλεμο στην Ουκρανία, στην εκπομπή "Οξυγόνο 3" της ΕΡΤ3 την 18/03/2022.

 

Πώς να ξεχάσω;;;

Πως να ξεχάσω την φιλόξενη αγκαλιά του ουκρανικού λαού που για 9 χρόνια με καλοδέχτηκε, με σπούδασε, με έθρεψε, με γέμισε με πλούσιες εμπειρίες και αγάπη;

Πως να ξεχάσω τους Ουκρανούς συμφοιτητές μου, που πρόθυμα με βοηθούσαν ιδιαίτερα τον πρώτο χρόνο των σπουδών μου που δεν ήξερα ακόμα καλά τη γλώσσα, και μου έδιναν τις σημειώσεις τους, για να συμπληρώσω τις δικές μου, που δεν προλάβαινα στις διαλέξεις; 

Πως να ξεχάσω τη συμφοιτήτριά μου την Όλια, που μου έφερνε σούπα και γιατροσόφια από τη μαμά της, όταν αρρώστησα και ήμουν μόνος μου στο κρεββάτι του πόνου και ξενυχτούσε  στο προσκεφάλι μου για να με γιατροπορέψει;

Πως να ξεχάσω τη Μαρίνα και την Οξάνα που δούλευαν ως διοικητικό προσωπικό στο πανεπιστήμιό μου, και πάντα προσπαθούσαν με το χαμόγελο στα χείλη να με βοηθήσουν σε ότι πρόβλημα κι αν είχα εντός κι εκτός σχολής;

Πως να ξεχάσω τους αξιοσέβαστους καθηγητές μου που με τόση αγάπη και υπομονή με φώτισαν με τη γνώση τους;

Πως να ξεχάσω τον καθηγητή μου της φιλοσοφίας, τον αξιοσέβαστο κ. Ντίρντα, που με αγαπούσε ιδιαίτερα μόνο και μόνο γιατί ήμουν Έλληνας, απόγονος των μεγάλων φιλοσόφων;

Πως να ξεχάσω τον επιστημονικό υπεύθυνο της διδακτορικής μου διατριβής, τον διακεκριμένο επιστήμονα Αντών Σεργκέγιβιτς Φιλιπένκο, που αφιέρωσε άπειρο από τον πολύτιμο χρόνο του για να με βοηθησει να συγγράψω μία άριστη διατριβή;

Πως να ξεχάσω τους φιλέλληνες Σάσα Τεριάνικ και Νάντια, γονείς του συμφοιτητή μου Πάβελ, που αργότερα έγινε και υφυπουργός Δικαιοσύνης, που μου άνοιξαν πολλές φορές το φιλόξενο σπίτι τους για ότι χρειαζόμουν!

Πως να ξεχάσω την κυρία που καθάριζε και φρόντιζε το σπίτι μου, και με πρόσεχε σα να ήμουν παιδί της, γι αυτό ήθελε να τη φωνάζω μαμά-Λιούσα;

Πως να ξεχάσω τον Όλεγκ, την Βίκα, τον Πετρό Ιβάνοβιτς, τον Γκένα, την Όλγα, την Λιούντα, τον Σεργκέι, την Τάνια, την Ήρα, τη Νατάσσα,... κι ένα σωρό ακόμα φίλους και φίλες, που με τον τρόπο τους ομόρφυναν την ζωή μου στη χώρα τους...

Είμαι ολόψυχα στο πλευρό τους αυτές τις δύσκολες ώρες κι αν αποφασίσουν να έρθουν στην Ελλάδα για να σωθούν από τη μανία του πολέμου, να ξέρουν πως έχουν έναν δικό τους άνθρωπο που θα κάνει ότι μπορεί για να τους βοηθήσει!