Πως να ξεχάσω την φιλόξενη αγκαλιά του ουκρανικού λαού που για 9 χρόνια με καλοδέχτηκε, με σπούδασε, με έθρεψε, με γέμισε με πλούσιες εμπειρίες και αγάπη;
Πως να ξεχάσω τους Ουκρανούς συμφοιτητές μου, που πρόθυμα με βοηθούσαν ιδιαίτερα τον πρώτο χρόνο των σπουδών μου που δεν ήξερα ακόμα καλά τη γλώσσα, και μου έδιναν τις σημειώσεις τους, για να συμπληρώσω τις δικές μου, που δεν προλάβαινα στις διαλέξεις;
Πως να ξεχάσω τη συμφοιτήτριά μου την Όλια, που μου έφερνε σούπα και γιατροσόφια από τη μαμά της, όταν αρρώστησα και ήμουν μόνος μου στο κρεββάτι του πόνου και ξενυχτούσε στο προσκεφάλι μου για να με γιατροπορέψει;
Πως να ξεχάσω τη Μαρίνα και την Οξάνα που δούλευαν ως διοικητικό προσωπικό στο πανεπιστήμιό μου, και πάντα προσπαθούσαν με το χαμόγελο στα χείλη να με βοηθήσουν σε ότι πρόβλημα κι αν είχα εντός κι εκτός σχολής;
Πως να ξεχάσω τους αξιοσέβαστους καθηγητές μου που με τόση αγάπη και υπομονή με φώτισαν με τη γνώση τους;
Πως να ξεχάσω τον καθηγητή μου της φιλοσοφίας, τον αξιοσέβαστο κ. Ντίρντα, που με αγαπούσε ιδιαίτερα μόνο και μόνο γιατί ήμουν Έλληνας, απόγονος των μεγάλων φιλοσόφων;
Πως να ξεχάσω τον επιστημονικό υπεύθυνο της διδακτορικής μου διατριβής, τον διακεκριμένο επιστήμονα Αντών Σεργκέγιβιτς Φιλιπένκο, που αφιέρωσε άπειρο από τον πολύτιμο χρόνο του για να με βοηθησει να συγγράψω μία άριστη διατριβή;
Πως να ξεχάσω τους φιλέλληνες Σάσα Τεριάνικ και Νάντια, γονείς του συμφοιτητή μου Πάβελ, που αργότερα έγινε και υφυπουργός Δικαιοσύνης, που μου άνοιξαν πολλές φορές το φιλόξενο σπίτι τους για ότι χρειαζόμουν!
Πως να ξεχάσω την κυρία που καθάριζε και φρόντιζε το σπίτι μου, και με πρόσεχε σα να ήμουν παιδί της, γι αυτό ήθελε να τη φωνάζω μαμά-Λιούσα;
Πως να ξεχάσω τον Όλεγκ, την Βίκα, τον Πετρό Ιβάνοβιτς, τον Γκένα, την Όλγα, την Λιούντα, τον Σεργκέι, την Τάνια, την Ήρα, τη Νατάσσα,... κι ένα σωρό ακόμα φίλους και φίλες, που με τον τρόπο τους ομόρφυναν την ζωή μου στη χώρα τους...
Είμαι ολόψυχα στο πλευρό τους αυτές τις δύσκολες ώρες κι αν αποφασίσουν να έρθουν στην Ελλάδα για να σωθούν από τη μανία του πολέμου, να ξέρουν πως έχουν έναν δικό τους άνθρωπο που θα κάνει ότι μπορεί για να τους βοηθήσει!
