Ένα τσιπουράκι ρε παιδιά! Ένα τσιπουράκι, τι ζητάω;
Κι όχι για το τσίπουρο.... Ούτε για το μεζέ...
Αυτά τα έχω και στο σπίτι μου άμα γουστάρω...
Την ατμόσφαιρα πεθύμησα ρε γαμώτο!
Την καλή παρέα, τις μυρωδιές, το μπουζουκάκι που εστιάζει το αυτί μου να παίζει, χαμένο μέσα στην οχλαγωγία του μαγαζιού!
Το ημισόβαρο, ημικουμπωμένο ύφος στην αρχή, που όσο αδειάζουν τα καραφάκια γίνεται όλο και πιο αλέγρο, πιο τολμηρό, πιο παιχνιδιάρικο και προς το τέλος μοιάζει με σωστή εξομολόγηση...
Ώσπου μαζί με τη λυπητερή, να έρθει και το γλυκάκι, (καζάν ντιπί ή γιαoύρτι με γλυκό καρότο συνήθως), για να ισορροπήσει το ph του στόματος, αλλα και να κατακαθίσει η θολούρα του νου...
Αυτές οι μικρές- μεγάλες μαγικές στιγμές μου λείπουν στην κλεισούρα της καραντίνας!
Αυτές οι φαινομενικά ασήμαντες, αλλά ουσιαστικά ζωογόνες μυσταγωγίες ρουτίνας, όπου στο ίδιο τραπέζι πίνουν μαζί σου και ο θεός της σύνεσης Απόλλωνας και ο θεός του γλεντιού Διόνυσος, που είναι συνυφασμένες με την ψυχή και την ταυτότητα του Έλληνα, και που δεν τις αλλάζω με τίποτα στον κόσμο!
Δε με φοβίζει τόσο η απώλεια της ζωής, όσο η αλλοτρίωση της ψυχής, όσο κι αν αυτό ακούγεται παράλογο...
