Όλος ο πόνος από την κτηνωδία των υπανθρώπων Γερμανών στους κατοίκους του Διστόμου, είναι ζωγραφισμένος στον πνιγμένο λυγμό αυτής της γυναίκας...
Ανήμποροι γέροντες και γερόντισσες εκτελέστηκαν εν ψυχρώ, μικρά παιδιά πυροβολήθηκαν εξ επαφής στο κεφάλι, έγκυες γυναίκες ξεκοιλιάστηκαν με τις ξιφολόγχες των Γερμανών και τα έμβρυά τους ποδοπατήθηκαν από τις βέβηλες μπότες τους...
Ασύλληπτες από τον ανθρώπινο νου, εικόνες, που στη σκέψη τους και μόνο σου 'ρχεται να ξεράσεις από αηδία...
Κι όμως, αυτός ο λαός των βαρβάρων, που δεν μεταμέλησε ΠΟΤΕ ειλικρινά, αλλά συγχωρέθηκε από τη μεγαλοψυχία μας, βοηθήθηκε όσο κανένας άλλος, παρά το γεγονός ότι αιματοκύλησε δύο φορές τον κόσμο με δύο παγκόσμιους πολέμους... Κι έχει το θράσος σήμερα, να εγκληματεί και να βιάζει ξανά και ξανά, και τα εγγόνια και τα δισέγγονα των αδικοχαμένων θυμάτων του! Αυτή τη φορά χρησιμοποιεί την εξίσου φασιστική και απάνθρωπη μέθοδο της οικονομικής ασφυξίας και του εξευτελισμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας...
Ποιος θυμήθηκε αυτούς τους αδικοχαμένους χθες, που ήταν η θλιβερή επέτειος του ολοκαυτώματος; Ποιος διοργάνωσε "παρέλαση υπερηφάνειας" για την ηρωική στάση τους;
Ποιος διεκδίκησε τα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματά τους, που τα ισοπέδωσαν το όνειδος της ανθρωπότητας, οι Γερμανοί;
Γιατί η βουλή δε φωτίστηκε με κόκκινο χρώμα, όπως το αίμα των αδικοχαμένων;
Αυτοί που ήταν αρμόδιοι να τα κάνουν, δεν τα έπραξαν, γιατί είναι από την πλευρά των Γερμανών και όχι του λαού μας...
Η δική μας ευθύνη που τους ανεχόμαστε όμως, είναι ακόμη μεγαλύτερη... Ως πότε θα ανεχόμαστε να βλέπουμε την πατρίδα μας, την ιστορία μας, τις αρχές, τις αξίες μας, τα ανθρώπινα δικαιώματά μας και την αξιοπρέπειά μας να κουρελιάζεται από τα μπλε, πράσινα, ροζ, κόκκινα, μαύρα τσιράκια που υπηρετούν με βάρδιες και με "ειδικές αποστολές" τα συμφέροντα των εχθρών μας;
Πότε ο πνιγμένος λυγμός της εικονιζόμενης Μαρίας Παντίσκας, θα γίνει κραυγή εκτόνωσης και πικρό χαμόγελο δικαίωσης;
Πότε;;; ΠΟΤΕ;;;;;
