Παγκόσμια Ημέρα των Εκπαιδευτικών σήμερα... Όμως δεν γιορτάζουμε εμείς οι εκπαιδευτικοί, γιατί έχουμε πάψει από καιρό να είμαστε δάσκαλοι...
Όχι γιατί δεν είμαστε επαρκείς ή γιατί δεν κάνουμε σωστά τη δουλειά μας, αλλά γιατί τη δουλειά μας, μάς την πήραν άλλοι!
Τη δουλειά μας μάς την πήραν τα τάμπλετ και τα κινητά με τα οποία ασχολούνται μέρα- νύχτα οι μαθητές μας...
Μας την πήραν οι ινφλουένσερς και οι τικτόκερς με τις ανόητες και ανούσιες αναρτήσεις τους...
Μας την πήραν οι μεσημεριανούδες και τα πρωινάδικα, που έχουν πάρει εργολαβία στα ερτζιανά την αποβλάκωσή μας...
Μας την πήραν οι τράπερς με τα άμουσα τραγούδια τους και οι ατάλαντοι βυσματίες του σταρ σύστεμ, που υμνούν τη βία, την πορνεία, τα εύκολα και βρώμικα λεφτά, την ξιπασιά, την κουραδομαγκιά και το νταβαντζιλήκι...
Μας την πήραν τα πρότυπα του πολιτικού μας συστήματος που προβάλλουν το θράσος, τη ρεμούλα, τους παρτάκηδες, τα κομματόσκυλα, την αναξιοκρατία, τον ασπασμό κατουρημένων ποδιών αν θες να προκόψεις, ή αλλιώς, την μούγκα, την απάθεια, την παραίτηση, την υποταγή, αν δε θες να βρεις τον μπελά σου...
Η δημοκρατία, η ελευθεροφροσύνη, η δικαιοσύνη, η αξιοπρέπεια, έχουν καταντήσει απαξίες...
Ποιός δίνει σημασία στον λόγο του πραγματικού δασκάλου σήμερα, όταν όλα τα άλλα γύρω του τον φυμώνουν και τον απαξιώνουν;
Είναι πλέον ορατά, ακόμα και στους εθελοτυφλούντες τα ολέθρια αποτελέσματα αυτής της μετάλλαξης της κοινωνίας...
Βιώνουμε καθημερινά τα τερατουργήματα που γεννάει...
Όσοι δάσκαλοι είμαστε ακόμα ρομαντικοί και ασκούμε το λειτούργημά μας με γνώμονα τη συνείδησή μας, συνεχίζουμε να το ασκούμε κι ας ξέρουμε ότι μάλλον ματαιοπονούμε...
Πολύ φοβάμαι όμως πως το πισωγύρισμα προς τη βαρβαρότητα είναι πια αμετάκλητο...
Μακάρι να κάνω λάθος!
