Λόγια ...καραντινάτα!

Ένα τσιπουράκι ρε παιδιά! Ένα τσιπουράκι, τι ζητάω; 

Κι όχι για το τσίπουρο.... Ούτε για το μεζέ... 

Αυτά τα έχω και στο σπίτι μου άμα γουστάρω...

Την ατμόσφαιρα πεθύμησα ρε γαμώτο!

Την καλή παρέα, τις μυρωδιές, το μπουζουκάκι που εστιάζει το αυτί μου να παίζει, χαμένο μέσα στην οχλαγωγία του μαγαζιού!

Το ημισόβαρο, ημικουμπωμένο ύφος στην αρχή, που όσο αδειάζουν τα καραφάκια γίνεται όλο και πιο αλέγρο, πιο τολμηρό, πιο παιχνιδιάρικο και προς το τέλος μοιάζει με σωστή εξομολόγηση... 

Ώσπου μαζί με τη λυπητερή, να έρθει και το γλυκάκι, (καζάν ντιπί ή γιαoύρτι με γλυκό καρότο συνήθως), για να ισορροπήσει το ph του στόματος, αλλα και να κατακαθίσει η θολούρα του νου...

Αυτές οι μικρές- μεγάλες μαγικές στιγμές μου λείπουν στην κλεισούρα της καραντίνας! 

Αυτές οι φαινομενικά ασήμαντες, αλλά ουσιαστικά ζωογόνες μυσταγωγίες ρουτίνας, όπου στο ίδιο τραπέζι πίνουν μαζί σου και ο θεός της σύνεσης Απόλλωνας και ο θεός του γλεντιού Διόνυσος, που είναι συνυφασμένες με την ψυχή και την ταυτότητα του Έλληνα, και που δεν τις αλλάζω με τίποτα στον κόσμο!

Δε με φοβίζει τόσο η απώλεια της ζωής, όσο η αλλοτρίωση της ψυχής, όσο κι αν αυτό ακούγεται παράλογο...

 

Σεληνιακή Άλως




Του φεγγαριού το αλωνάκι,

βγήκα απ' το μπαλκόνι μου να δω,

το κουρασμένο βλέμμα μου να ξαποστάσει

και μες τους φωτεινούς κύκλους του να χαθώ.



Λουσμένος στο χλωμό φως της Σελήνης,

τη φευγαλέα νιότη μου αναπολώ,

όλα όσα γλέντησα ως τώρα στη ζωή μου,

κι όσα με κατατρέχουν σαν στοιχειό.



Μες τη γλυκιά τη σιγαλιά της κοιμισμένης πόλης,

που την πλακώνει πέπλο θανατερό,

σαν περιστέρι η ψυχή μου φτερουγίζει,

για να γλιτώσει απ' τον άγριο καιρό.



Ω Θεία Σελήνη υδατογητεύτρα,

συ που διαφεντεύεις το γλυκό και τ' αλμυρό νερό,

στείλε ενέργεια με τις αργυρές σου ακτίνες,

και ξόρκισε κι ετούτο το κακό!

ΦΑΛΛΟΚΡΑΤΙΑ Ή ΑΙΔΟΙΟΚΡΑΤΙΑ;;;

 

(Αφήστε τα μίση, κι αρχίστε... τη διαφυλική συμφιλίωση)! Είναι αλήθεια ότι χωρίς το αιδοίον, ο φαλλός δεν είναι άλλο από μια μαραγκιασμένη και θλιβερή απόληξη του ουροποιητικού μας συστήματος, ένα κρεάτινος μαλθακός αγωγός αποβλήτων του οργανισμού, ανίκανος να δώσει ηδονή και να γεννήσει ζωή... Το αιδοίον είναι αυτό που κυριολεκτικά τον ζωντανεύει, τον θεριεύει και του δίνει την όψη του πολιορκητικού κριού, ώστε να καταστεί ικανός να σκορπίσει την ηδονή και την απόλαυση και να αναπαράγει τη ζωή! Αντιστοίχως, το αιδοίον ορφανό φαλλού, είναι απλά μια τσεκουριά ανάμεσα στα πόδια της γυναίκας, οχετός υγρών αποβλήτων του οργανισμού και σκοτωμένου αίματος, που μάταια καρτερούσε να θρέψει τη νέα ζωή αμέσως μετά τη σύλληψή της! Ο φαλλός είναι αυτός του εισερχόμενος εντός του, του δίνει ζωή, το κάνει να πάλλεται και να βουρκώνει από τη συγκίνηση, που θα καταστεί ο φορέας της νέας ζωής! Επομένως, φαλλός και αιδοίον, λειτουργούν συμπληρωματικά και σε αγαστή συνεργασία μεταξύ τους! Γι' αυτό οι σχέσεις μεταξύ τους θα πρέπει να διέπονται από αλληλοεκτίμηση, αμοιβαίο θαυμασμό, αγάπη και φροντίδα. Η "φαλλοκρατία" ή η "αιδοιοκρατία", μόνο συμπλέγματα κατωτερότητας και ενδείξεις μειωμένης αυτοεκτίμησης μπορούν να σημαίνουν, για τους κατόχους των πρώτων συνθετικών των δύο παραπάνω λέξεων...

Και μετά την Υγειονομική Κρίση τι;

Μετά την υγειονομική κρίση που έφερε ο Κορονωϊός (ή ο τρόπος αντιμετώπισής του), δε θέλουμε να γυρίσουμε πίσω στην "κανονικότητα των Μνημονίων" που ήταν πριν τον Κορωνοϊό, ούτε στην "κανονικότητα των Λαμογίων" που βασίλευε για πολλές δεκαετίες πριν τα Μνημόνια....
Πολύ απλά γιατί αυτές δεν ήταν κανονικότητες!
Όσο κι αν είναι δύσκολη η περίοδος που ακολουθεί, όλα αυτά που περάσαμε, μας δίδαξαν αρκετά σημαντικά πράγματα που θα πρέπει να αποτελέσουν τις βάσεις την Νέας Κανονικότητας που πρέπει ΕΜΕΙΣ οι ίδιοι να διαμορφώσουμε, απαλλαγμένοι από την πίστη σε μύθους, "δράκους" και "Μεσσίες" που μας νανούριζαν για να μας κρατάνε κοιμισμένους!
1) Καμία "αλληλέγγυα" Ευρώπη δεν υπάρχει, όλοι κοιτάνε την πάρτη τους και όποια "βοήθεια" αποφασίσουν έστω και πολύ αργά να μας δώσουν, μας τη δίνουν με το αζημίωτο, σε τέτοιο βαθμό ώστε να είναι μάλλον βραχνάς, παρά βοήθεια...
2) Κατόπιν τούτου αναδεικνύεται η ανάγκη για ριζική αναδιαμόρφωση των παραγωγικών μας δυνάμεων, ώστε να μπορούμε να επιτυγχάνουμε την μεγαλύτερη δυνατή επάρκεια σε προϊόντα πρώτης ανάγκης τουλάχιστον, που θα μας βοηθήσει να επιβιώνουμε και να μην καταρρέουμε σε τέτοιου είδους κρίσεις, που από δω και πέρα μάλλον θα είναι όλο και πιο συχνές! Και τη δυνατότητα αυτή την έχει η χώρα μας γιατί και πλούσια είναι και ικανό ανθρώπινο δυναμικό διαθέτει, σε αντίθεση με την λυσσαλέα προπαγάνδα που κάνουν περί του αντιθέτου, όσοι επιβουλεύονται να μας καταρρακώσουν το ηθικό για να μας υποτάξουν...
3) Το φαντεζί "american dream" και η θεοποίηση του υπερτιμημένου ιδιωτικού τομέα "ξεβρακώθηκαν" με την ανικανότητά τους να προστατεύσουν τον Άνθρωπο, που σε περιόδους σοβαρών κρίσεων καταφεύγει στο κατασυκοφαντημένο δημόσιο τομέα, που παρά τις όποιες ανεπάρκειες του, αποδεικνύεται συνεχώς πολύ πιο αποτελεσματικός και φιλάνθρωπος, από τον αδηφάγο, άπληστο και τελικά λειτουργικά ανίκανο ιδιωτικό τομέα, ειδικά στις μεγάλες κρίσεις.
4) Απομυθοποιούνται οι ικανότητες των πολυδιαφημιζόμενων και υπεροπτικών "προηγμένων" δυτικών κρατών, που έδειξαν ότι μάλλον αυτά είναι περισσότερο ανίκανα να διαχειριστούν κρίσεις, παρά εμείς, που τόσον καιρό μας κατηγορούσαν!
5) Είναι πλέον αυταπόδεικτη η αναγκαιότητα του θεμελιώδους ανασχηματισμού του παραγωγικού μας μοντέλου που δεν πρέπει να στηρίζεται μονόπαντα σε ελάχιστους μόνο τομείς της οικονομίας (όπως ο Τουρισμός π.χ.) αλλά να αναπτύξει ισόρροπα και τους άλλους παραγωγικούς τομείς όπου έχουμε σοβαρά συγκριτικά πλεονεκτήματα, όπως ο αγροτικός τομέας, η ελαφρά μεταποίηση, η υγεία, η παιδεία, η ενέργεια, η έρευνα και η καινοτομία κλπ, τομείς όπου μπορούμε να διαπρέψουμε αν κάνουμε σωστό σχεδιασμό.
Το πρωτόγνωρο οικονομικό περιβάλλον που ξεδιπλώνεται μπροστά μας, μπορεί και να μην είναι τελικά τόσο καταστροφικό όσο μας το παρουσιάζουν για να το δούμε φοβικά, αλλά αν το εκλάβουμε σαν μια μεγάλη ευκαιρία, με τον κατάλληλο σχεδιασμό, μπορεί να αποτελέσει την απαρχή για να εγκαταλείψουμε λανθασμένες πρακτικές του παρελθόντος και να αξιοποιήσουμε σημαντικές δυνάμεις μας, που μέχρι τώρα, για διάφορους λόγους, τελούσαν εν υπνώσει!
Ας δούμε το μέλλον ως πρόκληση λοιπόν, και όχι με μοιρολατρία...

Για σένα, που φοβάσαι τον θάνατο...

Αυτή τη στιγμή που μιλάμε, ψηλά στον Ταΰγετο, ένας αετός επιτίθεται σε ένα άγριο περιστέρι και το ξεσκίζει με τα γαμψά νύχια του...
Στα βάθη του Ειρηνικού Ωκεανού ένας λευκός καρχαρίας έχει γραπώσει από τη ράχη με τα σουβλερά δόντια του έναν τόννο, ο οποίος μάταια σπαρταρά για να ξεφύγει βάφοντας τη θάλασσα κόκκινη με το αίμα του...
Την ίδια στιγμή, στη σαβάνα του Κογκό ένα λιοντάρι κατασπαράσσει μια αντιλόπη καθώς την δάγκωσε με τα φοβερά δόντια του στον ντελικάτο λαιμό της....
Πάνω ψηλά στην Πίνδο, ένα κοπάδι πρόβατα ξεπαστρεύει ένα λιβάδι μασουλώντας υπομονετικά με τα δόντια του ότι φυτό βρίσκει μπροστά του...
Αλλά και στον αστερισμό της Ανδρομέδας, ένα Σουπερνόβα εκρηγνύεται και μετατρέπεται σε κοσμική σκόνη, ενώ μια Μαύρη Τρύπα ρουφάει αδυσώπητα και εξαφανίζει διαπαντός, όποια μάζα μπει στην εμβέλεια του μαγνητικού της πεδίου...
Ταυτόχρονα, αν ζουμάρουμε στον μικρόκοσμό μας, θα δούμε χιλιάδες μικρόβια να προσπαθούν να μας σκοτώσουν, και εκατομμύρια λευκά αιμοσφαίρια να σκοτώνονται προσπαθώντας να μας προστατεύσουν....
Ένα απέραντο σφαγείο είναι ο κόσμος μας, κι ας μοιάζει τόσο ειδυλλιακός και γαλήνιος με την πρώτη ματιά....
Κι εσύ φοβάσαι το θάνατο;
Το πιο οικείο φαινόμενο που υπάρχει παντού γύρω σου;

Μια χαμένη Άνοιξη...

 

 

Ετούτη την Άνοιξη δεν την υποδεχτήκαμε

στους λουλουδιασμένους αγρούς...

Μηδέ της μυγδαλιάς χαρήκαμε

τον παράτολμο πρώτο ανθό...

Ούτε προϋπαντήσαμε τον γυρισμό

της ξενιτεμένης χελιδόνας...

Μήτε αφουγκραστήκαμε το κελάηδημα του Γκιώνη

να σπάει τη σιγαλιά της ανοιξιάτικης νυχτιάς...

Η ψιχάλα του Μάρτη,

δεν μας έπιασε στο δρόμο με τις ανθισμένες μανόλιες...

Ο μυρωδάτος Απρίλης κατσούφιασε,

που κανείς μας φέτος δε του χαμογελά...

Μα που πήγαν τα παιδιά;

Που χάθηκε το γέλιο τους, οι φωνές τους;

Γιατί είναι έρημες οι κούνιες κι οι πλατείες;

Μα που πήγαν όλοι;

Μια χαμένη Άνοιξη,

μια αναντικατάστατη απώλεια στη ζωή μας...

Γιατί μη θαρρείτε, δεν μας περισσεύουν οι Άνοιξες

για να τις σπαταλάμε τόσο άδοξα...

Κι ήρθεν ο καιρός...

 

 

- Κι ήρθεν ο καιρός, που σε κρατάνε κλεισμένο στο κλουβί σου, να κελαηδάς ολημερίς στο facebook και το twiter!

Ας νιώσεις κι εσύ επιτέλους, όπως νιώθουν τα καναρίνια σου!

 

- Κι ήρθεν ο καιρός, που σου απαγορεύουν ακόμα και να βήξεις, να βγεις απ' το σπίτι σου, να πας να πιείς ένα ποτήρι με τους φίλους σου βρε αδερφέ!

Ας νιώσεις κι εσύ επιτέλους, πως νιώθουν οι σώγαμπροι!

 

- Κι ήρθεν ο καιρός, που ο ήλιος σου χαμογελά, η θάλασσα σου γνέφει, η ανθισμένη φύση σε καλεί, αλλά εσύ πρέπει να μείνεις κλεισμένος στο σπίτι σου...

Ας νιώσεις κι εσύ επιτέλους πως νιώθει ο μπατίρης, ο άνεργος, ο απόκληρος της ζωής!

 

- Κι ήρθεν ο καιρός, που βλέπεις αστυνομία και τρέχεις να κρυφτείς, γιατί δεν έχεις τα απαραίτητα χαρτιά μετακίνησης.

Ας νιώσεις κι εσύ επιτέλους. όπως νιώθουν οι λαθρομετανάστες!

 

- Κι ήρθεν ο καιρός, που δε σου επιτρέπουν να πας στην εκκλησιά να τελέσεις τα θρησκευτικά σου καθήκοντα.

Ας νιώσεις κι εσύ επιτέλους, πως νιώθουν οι Έλληνες Εθνικοί που τους απαγορεύουν 17 αιώνες οι χριστιανοί, να ιερουργήσουν στους ναούς των προγόνων τους!

 

- Κι ήρθεν ο καιρός, που όλα τα χρυσοπληρωμένα τοτέμ, άξεστοι ποδοσφαιριστές, ξιπασμένοι μεγαλοτραγουδιστάδες, ψωροφαντασμένοι ηθοποιοί, κούφια βεγγαλικά, δημιουργήματα του star-system, φάνηκαν πόσο υπερτιμημένους τους είχες!

Ας νιώσεις κι εσύ επιτέλους, πως απέναντι σε όλους αυτούς τους θεοποιημένους τενεκέδες που βγάζουν απλώς μεγάλο κρότο, σημαντικότερος είναι ο ηρωικός γιατρουδάκος κι ο νοσοκόμος, ο απαξιωμένος σκουπιδιάρης, ο ταλαίπωρος ντελιβεράς, η κακοπληρωμένη υπάλληλος του σούπερ μάρκετ, ο ανήσυχος δάσκαλος που βρίσκει τρόπους να διδάσκει τα παιδιά του, έστω κι από απόσταση, κι ένα σωρό άλλοι αφανείς ήρωες της καθημερινότητας....

 

- Κι ήρθεν ο καιρός, να έχεις ξαφνικά άπλετο χρόνο, να τον μοιραστείς με την οικογένειά σου, να κάνεις πράγματα που πριν έλεγες ότι ήθελες, αλλά δεν προλάβαινες να κάνεις, να συγυρίσεις το σπίτι σου, να διαβάσεις βιβλία, να αναπτύξεις ένα χόμπι...

Ας νιώσεις κι εσύ επιτέλους, πόσο υποκριτής ήσουν και πως η θέληση σου έλειπε, κι όχι ο χρόνος!

 

- Κι ήρθεν επιτέλους ο καιρός να νιώσεις στο πετσί σου ότι από γεννησιμιού σου ήσουν σκλάβος όλων αυτών των ψεύτικων εικόνων, των ανούσιων πραγμάτων και των κατασκευασμένων καταστάσεων, χάνοντας τις πραγματικές αξίες και την ουσία της ζωής!

Ας νιώσεις λοιπόν, έστω και για μία φορά, πως είναι να είσαι πραγματικά ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ!

Τι είναι ο άνθρωπος;

Είναι τα νανουρίσματα που άκουσε σαν μωρό, που χάραξαν για πρώτη φορά την άγραφη ακόμα πλάκα της συνείδησής του...

Είναι το κλίμα που επικρατούσε στην οικογένεια που μεγάλωσε: Οι αγάπες και τα μαλώματα, τα γέλια και τα δάκρυα, ο αλληλοσεβασμός και η έπαρση, η αυτοθυσία και η αδιαφορία, όλα τα φανερά και πνιγμένα συναισθήματα που συνέλαβαν οι κεραίες του στο οικογενειακό του περιβάλλον...

Είναι οι πρώτοι δάσκαλοι στο σχολείο, ο τρόπος που τον δέχτηκε αυτό το παράξενο, καινούριο περιβάλλον όταν για πρώτη φορά εγκατέλειψε τη σιγουριά της μητρικής αγκαλιάς...

Είναι οι φιλίες και οι έχθρες με τους συνομήλικους, η αποδοχή και η απόρριψη, τα πρώτα αθώα ερωτικά φτερουγίσματα της καρδιάς, η πρώτη μύηση στην ιεροτελεστία του έρωτα...

Είναι τα μουσικά ακούσματα που συνόδεψαν τις χαρές και τις λύπες του, οι ρυθμοί στους οποίους χόρεψε για να εκφράσει τα συναισθήματά του, είναι τα βιβλία που διάβασε και ακόνισαν τη φαντασία του, είναι οι θεατρικές παραστάσεις και οι κινηματογραφικές ταινίες που τον καθήλωσαν, οι συναυλίες που τον συνεπήραν, τα έργα τέχνης που τον σημάδεψαν...

Είναι τα ταξίδια που έκανε, η επαφή με άλλους λαούς και άλλες κουλτούρες, είναι η συνειδητοποίηση της διαφορετικότητάς του και η ενσυναίσθηση του που ανήκει...

Είναι οι παρέες που έκανε, τα δημιουργήματα και οι καταστροφές που προκάλεσε, οι όρκοι που τήρησε κι αυτοί που πάτησε...

Είναι οι σπουδές του, ο κόσμος της γνώσης που κατέκτησε, οι δάσκαλοι που του έδειξαν τον δρόμο, τα ρίσκα που ανέλαβε ή που δεν τόλμησε, και οι ψευδαισθήσεις που διέλυσε ή που εγκλωβίστηκε μέσα τους...

Είναι οι ηδονές που απόλαυσε ή που του έμειναν ως απωθημένα, τα "ναι" που αποδέχτηκε και τα "όχι" που ξεστόμισε...

Είναι όλα όσα έπραξε, καλά και κακά, και όσα δεν πρόλαβε να κάνει...

Είναι όλα όσα κατάλαβε από αυτό το φωτοχημικό φαινόμενο που ονομάζουμε ζωή, και όλα όσα πέρασε και ούτε καν άγγιξε...

Είναι εν τέλει, το πιο έντονο αποτύπωμα που θα αφήσει ανεξίτηλα στις μνήμες των άλλων και γι αυτό θα τον θυμούνται ή η λήθη που θα τον σκεπάσει, σα να μην πέρασε ποτέ από αυτή τη ζωή...

Αυτό είναι ο άνθρωπος και μόνος του καθορίζει ποιος τελικά θα είναι!

Περί Πολιτισμού

Η λέξη Πολιτισμός προέρχεται από τη λέξη "πόλη".
Και "πόλη" δεν είναι ένα σύνολο κτηρίων, αλλά πρωτίστως οι ίδιοι οι πολίτες της!
Και πολίτες δεν είναι μια μάζα ανθρώπων αγομένη και φερόμενη από επιτήδειους εξουσιαστές, (όπως είναι οι υπήκοοι), αλλά σκεπτόμενοι, αυτεξούσιοι και αυτόνομοι άνθρωποι.
Άρα, Πολιτισμός είναι εκείνη η κοινωνική δομή, που έχει τοποθετήσει στο επίκεντρό της, ως κορωνίδα της τον Άνθρωπο-Πολίτη, και όλα πηγάζουν από αυτόν και λειτουργούν γι αυτόν!
Επομένως, Πολιτισμό κατάφεραν να δημιουργήσουν μόνον οι Έλληνες, γιατί κανένας άλλος λαός στις κοινωνικές δομές του δεν είχε ως επίκεντρο τον Πολίτη. Δεν είχαν καν πολίτες, καθώς αγνοούσαν παντελώς την έννοια ...
Όποιος "πολιτισμός" λοιπόν, δομήθηκε μετά τον Ελληνικό, έως σήμερα, είναι απλά αντίγραφο του Ελληνικού προτύπου και συχνότατα δυστυχώς, κακέκτυπό του...
Για να εξηγούμαστε!