Σάββατο 25 Φεβρουαρίου 2012

Εναλλακτικές πολιτικές για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα





Πάγια απολογητική τακτική των δωσίλογων ανά τους αιώνες, για να δικαιολογήσουν την προδοσία τους, είναι να επικαλούνται το «καλό της πατρίδας» και να ισχυρίζονται ότι η ενδοτική τους στάση, ήταν δήθεν μονόδρομος!


Έτσι και στην τελευταία ενορχηστρωμένη προδοσία που συντελείται από τις δυνάμεις του ολιγαρχικού καθεστώτος του Κοινοβουλευτισμού, που καταδυναστεύει εδώ και δεκαετίες τη χώρα μας, τα ανδρείκελα των ξένων και ντόπιων τοκογλύφων που θέλουν να καθυποτάξουν τη χώρα μας, εξαθλιώνοντας οικονομικά και καταρρακώνοντας ηθικά το λαό μας, διατυμπανίζουν όπου σταθούν κι όπου βρεθούν, ότι η καταστροφική για το μέλλον μας πολιτική εξόντωσης που υιοθετούν δουλικά από την Τρόικα, είναι δήθεν η μοναδική λύση «σωτηρίας»! Δεν υπάρχει όμως μεγαλύτερο ψεύδος, γιατί τα συμφέροντα αυτών που τους υπαγορεύουν τα φονικά για το λαό μας και την οικονομία μας μνημονιακά μέτρα, δεν συνάδουν με τα συμφέροντα της χώρας μας και του λαού μας.


Αντιθέτως, στους τοκογλύφους της Τρόικας, συμφέρει μια Ελλάδα πνιγμένη στα χρέη, επαίτης της επόμενης δόσης για την επιβίωσή της, να εισάγει τα δικά τους προϊόντα χωρίς δική της αυτόνομη παραγωγή, με εξαθλιωμένο εργατικό δυναμικό, χωρίς καν τα στοιχειώδη εργασιακά δικαιώματα, να «τραβάει κουπί» στις πολυεθνικές «γαλέρες» τους, κι αυτοί να αγοράζουν κοψοχρονιάς την πολυπόθητη εθνική μας περιουσία! Αυτή είναι η τραγική εικόνα της Ελλάδας, που θα σχηματιστεί, αν ενώσουμε τα κομμάτια του πάζλ, των μέτρων που μας επιβάλλουν τα μνημόνια…


Όμως αντίθετα με ότι ισχυρίζονται οι κυβερνώντες δωσίλογοι, υπάρχουν εναλλακτικές πολιτικές, που αν εφαρμοστούν, όχι μόνο μπορούν να βγάλουν την Ελλάδα από τη δεινή θέση που βρίσκεται σήμερα, αλλά θα της δώσουν προοπτικές υγιούς ανάπτυξης, κάτι που μέχρι τώρα συστηματικά της στερούσαν οι φορείς του άθλιου πολιτικού καθεστώτος που υφιστάμεθα!


Στη συνέχεια της σκέψης μου θα σας παρουσιάσω μερικές από αυτές τις εναλλακτικές πολιτικές:



1) Ως προς την κάλυψη των δανειακών μας αναγκών:


α) Εσωτερικό ομολογιακό δάνειο με εγγυήσεις τα κέρδη από την αξιοποίηση δημόσιων περιουσιακών στοιχείων. Το δάνειο αυτό μπορεί να έχει διττό χαρακτήρα: i) υποχρεωτικό, για τα πολύ υψηλά εισοδήματα και κατ’ αναλογία με το ύψος τους, και ii) προαιρετικό για όλα τα υπόλοιπα εισοδήματα.


Επισημαίνεται ότι το 2009 το ύψος των καταθέσεων στις ελληνικές τράπεζες, ήταν 279 δις ευρώ, ενώ πρόσφατες εκτιμήσεις υπολογίζουν το ύψος των καταθέσεων Ελλήνων μόνο στις Ελβετικές τράπεζες, περί τα 600 δις ευρώ, ενώ άλλα τόσα δις ευρώ, εκτιμάται ότι είναι κατατεθειμένα σε τράπεζες άλλων χωρών!


Καταλαβαίνετε λοιπόν, πόσο σημαντική δεξαμενή χρηματικού πλούτου υπάρχει στα χέρια των Ελλήνων, την οποία, οι κυβερνώντες αντί να αξιοποιήσουν προς όφελος της χώρας και του λαού της, την αφήνουν σκοπίμως να την λυμαίνονται απατεώνες που την υφάρπαξαν από το λαό, κάνοντάς τους οι ίδιοι «πλάτες», ή όσα από αυτά τα χρήματα βρίσκονται νομίμως στα χέρια πολιτών, προσπαθούν με τα ληστρικά μέτρα των μνημονίων να τα «μεταβιβάσουν» στις τσέπες των ξένων τοκογλύφων!


β) Αναζήτηση συμπληρωματικών δανειακών πόρων από εναλλακτικές πηγές δανεισμού, όπως η Ρωσία, η Κίνα, ο πετρελαιοπαραγωγός αραβικός κόσμος.


Οι όροι που μπορούν να τεθούν σε διαπραγμάτευση με αυτές τις χώρες, μπορούν να έχουν αναπτυξιακό για μας χαρακτήρα, εφόσον αυτές οι χώρες αναζητούν εδώ και χρόνια στρατηγικό συνεργάτη στην περιοχή, και η Ελλάδα πληροί άριστα τις προδιαγραφές ενός τέτοιου συνεργάτη.


Σε κάθε περίπτωση, το σπάσιμο του «μονοπωλίου» του δανεισμού μας μόνο από τις χώρες της καθ’ ημάς Δύσης, και ο φόβος των δυτικών ότι έτσι θα διευκολυνθούν μέσω της Ελλάδας τα συμφέροντα των οικονομικοπολιτικών ανταγωνιστών τους, έχει σημαντικές πιθανότητες να κάμψει τη σκληρότητά τους εναντίον μας, και να ενεργοποιήσει μια μεταξύ τους «δημοπρασία» προσφοράς ευνοϊκότερων δανειακών όρων, υπέρ της Ελλάδας! Παρόμοια εξέλιξη παρατηρήθηκε πρόσφατα στην Ισλανδία.



2) Σοβαρή και οργανωμένη διεκδίκηση των οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα, από το κατοχικό δάνειο του μας απέσπασαν εκβιαστικά το 1942, και από τις πολεμικές αποζημιώσεις της γερμανικής κατοχής. Οι βεβαιωμένες από διεθνείς οργανισμούς οφειλές της Γερμανίας προς την Ελλάδα φτάνουν στο ύψος των 167 δις ευρώ συν τους νόμιμους τόκους, ποσό που με έναν μετριοπαθή υπολογισμό ξεπερνά το 1 τρισεκατομμύριο ευρώ!!!


Υπάρχουν προτάσεις για ομαλή αποπληρωμή αυτών των «χρεών τιμής» της Γερμανίας προς την Ελλάδα, με εναλλακτικούς ήπιους τρόπους, ώστε να μη γίνουν βραχνάς για τον γερμανικό λαό. Ενδεικτικά αναφέρω:


α) ανάληψη από το Γερμανικό κράτος την αποπληρωμή οφειλών του Ελληνικού Δημοσίου προς γερμανικές εταιρείες που έχουν αναλάβει έργα ή προμήθειες στην Ελλάδα,


β) παροχή υποτροφιών σε Έλληνες φοιτητές για σπουδές στη Γερμανία,


γ) δωρεάν παραχώρηση τεχνολογίας και υλικών από τη Γερμανία προς την Ελλάδα για την εκμετάλλευση της ηλιακής, αιολικής, γεωθερμικής και θαλάσσιας ενέργειας.


δ) το γερμανικό κράτος στα πλαίσια της κοινωνικής του πολιτικής, θα μπορούσε να κατευθύνει τα προγράμματα κοινωνικού τουρισμού των γερμανών δικαιούχων (συνταξιούχων, εργαζομένων, φοιτητών) στην Ελλάδα, και να καλύψει τα έξοδα των εδώ διακοπών τους.


Αυτοί είναι μερικοί εναλλακτικοί τρόποι για την κάλυψη μέρους του τεράστιου γερμανικού χρέους προς την Ελλάδα. Προφανώς παρόμοιες προτάσεις μπορούν να υπάρξουν ακόμη πολλές.



3) Ριζική αναθεώρηση του φορολογικού μας συστήματος. Το σημερινό μοντέλο του φορολογικού μας συστήματος, είναι κατασκευασμένο έτσι, ώστε να προάγει τη γραφειοκρατία που εξυπηρετεί τις πελατειακές σχέσεις, που αποτελούν την «κινητήριο δύναμη» του φαύλου πολιτικού συστήματος. Για το λόγο αυτό είναι επίτηδες δαιδαλώδες, παράλογο και εξόφθαλμα άδικο, στοιχεία που το κάνουν ανεξέλεγκτο και εγκληματικά αντιαναπτυξιακό!


Χρειαζόμαστε ένα φορολογικό σύστημα:


α) απλοποιημένο, ώστε να μπορεί εύκολα να ελέγχεται από τους φοροεισπρακτικούς μηχανισμούς - οι οποίοι θα πρέπει να ενισχυθούν και να στελεχωθούν αξιοκρατικά, καθώς και να λειτουργούν με απόλυτη διαφάνεια.


β) η λογική του οποίου, να βασίζεται στην αξίωση για ελάχιστη δυνατή φορολογική επιβάρυνση, αλλά με τη μικρότερη δυνατή φοροδιαφυγή. Αυτή η συνθήκη θα διευκολύνει αφ’ ενός μεν την αύξηση της κατανάλωσης, και αφετέρου, την διευκόλυνση της επιχειρηματικότητας, και επομένως θα εκτοξεύσει την ανάπτυξη.


γ) με αυστηροποίηση των ποινών των φοροφυγάδων και αποκλεισμό της ατιμωρισίας τους, όπως γίνεται σήμερα με διάφορα νομικίστικα τεχνάσματα. Αν το φορολογικό σύστημα είναι ορθολογικό και δίκαιο, και οι τιμωρίες για όσους παρανομούν είναι παραδειγματικά αυστηρές και χωρίς «παραθυράκια» για την αποφυγή τους, τότε αποτρέπεται η φοροδιαφυγή, η οποία πλέον καταντάει πολύ επικίνδυνο και ασύμφορο «άθλημα»!


Η αναμόρφωση προς αυτή την κατεύθυνση, του φορολογικού συστήματος, παρά τη μείωση της φορολογικής επιβάρυνσης στα νοικοκυριά και τις επιχειρήσεις που θα επιφέρει, θα αποδώσει περισσότερα φορολογικά έσοδα στο κράτος, με υγιή τρόπο, λόγω της πάταξης της φοροδιαφυγής και την αύξηση του τζίρου, που θα δώσει κυριολεκτικά, φτερά στην ανάπτυξη!


Μια σειρά από συνεπαγόμενα αποτελέσματα αυτής της εξέλιξης θα είναι:


- η πραγματική μείωση των ελλειμμάτων,


- η αύξηση του ΑΕΠ (και άρα και η μείωση του χρέους ως ποσοστού του ΑΕΠ),


- η βελτίωση των συνθηκών για προσέλκυση σοβαρών, μακροπρόθεσμων και όχι τυχοδιωχτικών ξένων επενδύσεων,


- η μείωση της φορολογικής επιβάρυνσης των νοικοκυριών, που σημαίνει μεγαλύτερο διαθέσιμο εισόδημα και άρα αύξηση της ενεργούς ζήτησης, που θα οδηγήσει σε αύξηση των επενδύσεων και της παραγωγής, που με τη σειρά τους θα δημιουργήσουν νέες θέσεις εργασίας, και άρα μείωση της ανεργίας, που σημαίνει μείωση των δαπανών του κράτους για επιδόματα ανεργίας και επομένως εξοικονόμηση περισσότερων πόρων……


Οι κρίκοι της αλυσίδας των θετικών εξελίξεων από τον εξορθολογισμό του φορολογικού συστήματος, δεν έχουν τελειωμό! Κι όλα αυτά σηματοδοτούν την αναπτυξιακή πορεία της ελληνικής οικονομίας, που θα μπορούσε να έχει μεγάλη διάρκεια και ένταση, εκμεταλλευόμενη τα πολλά και σημαντικά της συγκριτικά πλεονεκτήματα, που αρκετά από αυτά είναι μοναδικά!


Ο μόνος χαμένος θα είναι το σάπιο πολιτικό σύστημα, και οι αιμοβόρες «βδέλλες» που τρέφονται από τα καρκινώματά του. Κι αυτό, γιατί θα καταργηθούν οι πελατειακές σχέσεις που αναπτύσσονταν μέσω του γραφειοκρατικού, παράλογου και άδικου φορολογικού συστήματος, και εξασφάλιζαν την επιβίωση του φαύλου, ολιγαρχικού καθεστώτος του Κοινοβουλευτισμού.


Αυτή η «απώλεια» όμως, δε νομίζω πως θα λυπήσει τους τίμιους πολίτες, γιατί θα συμβάλλει στη εγκαθίδρυση στη χώρα μας της πραγματικής Δικαιοσύνης και Δημοκρατίας!