Για σένα, που φοβάσαι τον θάνατο...

Αυτή τη στιγμή που μιλάμε, ψηλά στον Ταΰγετο, ένας αετός επιτίθεται σε ένα άγριο περιστέρι και το ξεσκίζει με τα γαμψά νύχια του...
Στα βάθη του Ειρηνικού Ωκεανού ένας λευκός καρχαρίας έχει γραπώσει από τη ράχη με τα σουβλερά δόντια του έναν τόννο, ο οποίος μάταια σπαρταρά για να ξεφύγει βάφοντας τη θάλασσα κόκκινη με το αίμα του...
Την ίδια στιγμή, στη σαβάνα του Κογκό ένα λιοντάρι κατασπαράσσει μια αντιλόπη καθώς την δάγκωσε με τα φοβερά δόντια του στον ντελικάτο λαιμό της....
Πάνω ψηλά στην Πίνδο, ένα κοπάδι πρόβατα ξεπαστρεύει ένα λιβάδι μασουλώντας υπομονετικά με τα δόντια του ότι φυτό βρίσκει μπροστά του...
Αλλά και στον αστερισμό της Ανδρομέδας, ένα Σουπερνόβα εκρηγνύεται και μετατρέπεται σε κοσμική σκόνη, ενώ μια Μαύρη Τρύπα ρουφάει αδυσώπητα και εξαφανίζει διαπαντός, όποια μάζα μπει στην εμβέλεια του μαγνητικού της πεδίου...
Ταυτόχρονα, αν ζουμάρουμε στον μικρόκοσμό μας, θα δούμε χιλιάδες μικρόβια να προσπαθούν να μας σκοτώσουν, και εκατομμύρια λευκά αιμοσφαίρια να σκοτώνονται προσπαθώντας να μας προστατεύσουν....
Ένα απέραντο σφαγείο είναι ο κόσμος μας, κι ας μοιάζει τόσο ειδυλλιακός και γαλήνιος με την πρώτη ματιά....
Κι εσύ φοβάσαι το θάνατο;
Το πιο οικείο φαινόμενο που υπάρχει παντού γύρω σου;

Μια χαμένη Άνοιξη...

 

 

Ετούτη την Άνοιξη δεν την υποδεχτήκαμε

στους λουλουδιασμένους αγρούς...

Μηδέ της μυγδαλιάς χαρήκαμε

τον παράτολμο πρώτο ανθό...

Ούτε προϋπαντήσαμε τον γυρισμό

της ξενιτεμένης χελιδόνας...

Μήτε αφουγκραστήκαμε το κελάηδημα του Γκιώνη

να σπάει τη σιγαλιά της ανοιξιάτικης νυχτιάς...

Η ψιχάλα του Μάρτη,

δεν μας έπιασε στο δρόμο με τις ανθισμένες μανόλιες...

Ο μυρωδάτος Απρίλης κατσούφιασε,

που κανείς μας φέτος δε του χαμογελά...

Μα που πήγαν τα παιδιά;

Που χάθηκε το γέλιο τους, οι φωνές τους;

Γιατί είναι έρημες οι κούνιες κι οι πλατείες;

Μα που πήγαν όλοι;

Μια χαμένη Άνοιξη,

μια αναντικατάστατη απώλεια στη ζωή μας...

Γιατί μη θαρρείτε, δεν μας περισσεύουν οι Άνοιξες

για να τις σπαταλάμε τόσο άδοξα...

Κι ήρθεν ο καιρός...

 

 

- Κι ήρθεν ο καιρός, που σε κρατάνε κλεισμένο στο κλουβί σου, να κελαηδάς ολημερίς στο facebook και το twiter!

Ας νιώσεις κι εσύ επιτέλους, όπως νιώθουν τα καναρίνια σου!

 

- Κι ήρθεν ο καιρός, που σου απαγορεύουν ακόμα και να βήξεις, να βγεις απ' το σπίτι σου, να πας να πιείς ένα ποτήρι με τους φίλους σου βρε αδερφέ!

Ας νιώσεις κι εσύ επιτέλους, πως νιώθουν οι σώγαμπροι!

 

- Κι ήρθεν ο καιρός, που ο ήλιος σου χαμογελά, η θάλασσα σου γνέφει, η ανθισμένη φύση σε καλεί, αλλά εσύ πρέπει να μείνεις κλεισμένος στο σπίτι σου...

Ας νιώσεις κι εσύ επιτέλους πως νιώθει ο μπατίρης, ο άνεργος, ο απόκληρος της ζωής!

 

- Κι ήρθεν ο καιρός, που βλέπεις αστυνομία και τρέχεις να κρυφτείς, γιατί δεν έχεις τα απαραίτητα χαρτιά μετακίνησης.

Ας νιώσεις κι εσύ επιτέλους. όπως νιώθουν οι λαθρομετανάστες!

 

- Κι ήρθεν ο καιρός, που δε σου επιτρέπουν να πας στην εκκλησιά να τελέσεις τα θρησκευτικά σου καθήκοντα.

Ας νιώσεις κι εσύ επιτέλους, πως νιώθουν οι Έλληνες Εθνικοί που τους απαγορεύουν 17 αιώνες οι χριστιανοί, να ιερουργήσουν στους ναούς των προγόνων τους!

 

- Κι ήρθεν ο καιρός, που όλα τα χρυσοπληρωμένα τοτέμ, άξεστοι ποδοσφαιριστές, ξιπασμένοι μεγαλοτραγουδιστάδες, ψωροφαντασμένοι ηθοποιοί, κούφια βεγγαλικά, δημιουργήματα του star-system, φάνηκαν πόσο υπερτιμημένους τους είχες!

Ας νιώσεις κι εσύ επιτέλους, πως απέναντι σε όλους αυτούς τους θεοποιημένους τενεκέδες που βγάζουν απλώς μεγάλο κρότο, σημαντικότερος είναι ο ηρωικός γιατρουδάκος κι ο νοσοκόμος, ο απαξιωμένος σκουπιδιάρης, ο ταλαίπωρος ντελιβεράς, η κακοπληρωμένη υπάλληλος του σούπερ μάρκετ, ο ανήσυχος δάσκαλος που βρίσκει τρόπους να διδάσκει τα παιδιά του, έστω κι από απόσταση, κι ένα σωρό άλλοι αφανείς ήρωες της καθημερινότητας....

 

- Κι ήρθεν ο καιρός, να έχεις ξαφνικά άπλετο χρόνο, να τον μοιραστείς με την οικογένειά σου, να κάνεις πράγματα που πριν έλεγες ότι ήθελες, αλλά δεν προλάβαινες να κάνεις, να συγυρίσεις το σπίτι σου, να διαβάσεις βιβλία, να αναπτύξεις ένα χόμπι...

Ας νιώσεις κι εσύ επιτέλους, πόσο υποκριτής ήσουν και πως η θέληση σου έλειπε, κι όχι ο χρόνος!

 

- Κι ήρθεν επιτέλους ο καιρός να νιώσεις στο πετσί σου ότι από γεννησιμιού σου ήσουν σκλάβος όλων αυτών των ψεύτικων εικόνων, των ανούσιων πραγμάτων και των κατασκευασμένων καταστάσεων, χάνοντας τις πραγματικές αξίες και την ουσία της ζωής!

Ας νιώσεις λοιπόν, έστω και για μία φορά, πως είναι να είσαι πραγματικά ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ!

Τι είναι ο άνθρωπος;

Είναι τα νανουρίσματα που άκουσε σαν μωρό, που χάραξαν για πρώτη φορά την άγραφη ακόμα πλάκα της συνείδησής του...

Είναι το κλίμα που επικρατούσε στην οικογένεια που μεγάλωσε: Οι αγάπες και τα μαλώματα, τα γέλια και τα δάκρυα, ο αλληλοσεβασμός και η έπαρση, η αυτοθυσία και η αδιαφορία, όλα τα φανερά και πνιγμένα συναισθήματα που συνέλαβαν οι κεραίες του στο οικογενειακό του περιβάλλον...

Είναι οι πρώτοι δάσκαλοι στο σχολείο, ο τρόπος που τον δέχτηκε αυτό το παράξενο, καινούριο περιβάλλον όταν για πρώτη φορά εγκατέλειψε τη σιγουριά της μητρικής αγκαλιάς...

Είναι οι φιλίες και οι έχθρες με τους συνομήλικους, η αποδοχή και η απόρριψη, τα πρώτα αθώα ερωτικά φτερουγίσματα της καρδιάς, η πρώτη μύηση στην ιεροτελεστία του έρωτα...

Είναι τα μουσικά ακούσματα που συνόδεψαν τις χαρές και τις λύπες του, οι ρυθμοί στους οποίους χόρεψε για να εκφράσει τα συναισθήματά του, είναι τα βιβλία που διάβασε και ακόνισαν τη φαντασία του, είναι οι θεατρικές παραστάσεις και οι κινηματογραφικές ταινίες που τον καθήλωσαν, οι συναυλίες που τον συνεπήραν, τα έργα τέχνης που τον σημάδεψαν...

Είναι τα ταξίδια που έκανε, η επαφή με άλλους λαούς και άλλες κουλτούρες, είναι η συνειδητοποίηση της διαφορετικότητάς του και η ενσυναίσθηση του που ανήκει...

Είναι οι παρέες που έκανε, τα δημιουργήματα και οι καταστροφές που προκάλεσε, οι όρκοι που τήρησε κι αυτοί που πάτησε...

Είναι οι σπουδές του, ο κόσμος της γνώσης που κατέκτησε, οι δάσκαλοι που του έδειξαν τον δρόμο, τα ρίσκα που ανέλαβε ή που δεν τόλμησε, και οι ψευδαισθήσεις που διέλυσε ή που εγκλωβίστηκε μέσα τους...

Είναι οι ηδονές που απόλαυσε ή που του έμειναν ως απωθημένα, τα "ναι" που αποδέχτηκε και τα "όχι" που ξεστόμισε...

Είναι όλα όσα έπραξε, καλά και κακά, και όσα δεν πρόλαβε να κάνει...

Είναι όλα όσα κατάλαβε από αυτό το φωτοχημικό φαινόμενο που ονομάζουμε ζωή, και όλα όσα πέρασε και ούτε καν άγγιξε...

Είναι εν τέλει, το πιο έντονο αποτύπωμα που θα αφήσει ανεξίτηλα στις μνήμες των άλλων και γι αυτό θα τον θυμούνται ή η λήθη που θα τον σκεπάσει, σα να μην πέρασε ποτέ από αυτή τη ζωή...

Αυτό είναι ο άνθρωπος και μόνος του καθορίζει ποιος τελικά θα είναι!