Πέρασαν κι αυτά τα Χριστούγεννα, τα πρώτα ελεύθερα Χριστούγεννα μετά την πανδημία...
Όμως, πόσο πραγματικά ελεύθερα Χριστούγεννα ήταν;
Ήταν πράγματι ελεύθερα από τη σκλαβιά του δήθεν, του ψεύτικου, του προσποιητού;
Ήταν πράγματι ελεύθερα από την κακογουστιά της υπερβολης;
Ήταν πράγματι ελεύθερα από τα εκατομμύρια λαμπιόνια που αναβοσβήνουν, αλλά που δεν μπορούν να φωτίσουν το σκότος των μυαλών μας;
Ήταν πράγματι ελεύθερα από τις ατέλειωτες πιατέλες των γλυκών και των γκουρμέ εδεσμάτων, που δεν είναι ικανά όμως να μας κάνουν να νιώσουμε την πραγματική γεύση της ζωής;
Ήταν πράγματι ελεύθερα από την εποχιακή και ενοχική "αγάπη" και φιλανθρωπία που ξαφνικά πλημμυρίζει τους πάντες, η οποία όμως θα σβήσει όταν σβήσουν και τα εορταστικά λαμπιόνια και θα πακεταριστεί μαζί με τα άλλα ψεύτικα στολίδια στο πατάρι, για να είναι έτοιμα προς χρήση την επόμενη χρονια;
Μ' αυτές τις μεθεόρτιες καταθλιπτικές σκέψεις, οδεύουμε προς την πρωτοχρονιά για να γιορτάσουμε (άραγε τι;), και να ανταλλάξουμε ουτοπικές ευχές, που τίποτα δεν προμηνύει ότι θα πραγματοποιηθούν, γιατί τίποτα δεν πάει καλά σ' αυτόν το τερατώδη κόσμο που φτιάξαμε!