ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΤΩΝ ΚΟΥΚΟΥΛΟΦΟΡΩΝ, ΑΛΛΑ ΟΥΤΕ ΤΩΝ ΚΥΡΙΛΕ ΚΑΙ ΤΩΝ ΡΑΣΟΦΟΡΩΝ!

Ο Γιώργος Μπαμπινιώτης στο λεξικό του, ως πρώτη ερμηνεία στο λήμμα «αναρχία», αναφέρει την: «~ κατάσταση που προκύπτει από έλλειψη κανόνων, θεσμών και συνθηκών που συμβάλλουν στην ευταξία και την ιεραρχική οργάνωση». Μάλιστα, ως συνώνυμα αναφέρει τις λέξεις αταξία, ακυβερνησία και ως αντίθετα την πειθαρχία, την ευταξία, την τάξη και την οργάνωση. (βλέπε Γ. Μπαμπινιώτης, Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας, σελ. 171).
Όταν λοιπόν τασσόμαστε ενάντια στην αναρχία, θα πρέπει να αναφερόμαστε σε ΟΛΟΥΣ όσους την προκαλούν, και να μη τους διαχωρίζουμε ανάλογα με τις …. ενδυματολογικές τους επιλογές! Δεν πρέπει δηλαδή, να καταδικάζουμε και να αντιδρούμε σθεναρά ΜΟΝΟ στα παιδιά που φορούν τζιν παντελόνια και κασκόλ στο πρόσωπό τους (που τις περισσότερες φορές είναι όχι για να κρυφτούν, αλλά για να προστατευτούν από τα δακρυγόνα). Πρέπει να καταδικάζουμε και να αντιδρούμε σθεναρά ΚΑΙ σε όσους φορούν γραβάτες ή ράσα και με τη συμπεριφορά τους δημιουργούν αναρχία! Βεβαίως είναι καταδικαστέα η βίαιη συμπεριφορά αυτών που σπάνε και καταστρέφουν την ξένη ιδιοκτησία, έστω κι αν αυτή είναι των τραπεζών, που αποκτήθηκε με ανήθικο τρόπο. Ο Σωκράτης άλλωστε, πίνοντας το κώνειο, μας δίδαξε πως πρέπει να εφαρμόζουμε τους νόμους έστω κι αν αυτοί είναι άδικοι. Κανένας, όμως, Έλληνας φιλόσοφος δε μας αποτρέπει με τη διδασκαλία του να παλεύουμε για να αλλάξουμε τους άδικους νόμους!
Μαζί λοιπόν με την καταδίκη μας σε όσους με βίαιο τρόπο καταστρέφουν ξένες περιουσίες για να διαμαρτυρηθούν, θα πρέπει να καταδικάσουμε με το ίδιο σθένος, όσους «καθωσπρέπει κυρίους», καταπατούν με το γάντι τους νόμους, αδικούν παράφορα τους πολίτες, πλουτίζουν αναίσχυντα εκμεταλλευόμενοι την εξουσία τους, καταλύουν κάθε έννοια δικαιοσύνης και ηθικής, για να εξυπηρετήσουν τα ποταπά συμφέροντά τους.
Απευθύνομαι λοιπόν σε όσους πολίτες αγανάκτησαν – εν μέρει δικαίως – με τους διαδηλωτές, που ξέσπασαν την οργή τους στις τράπεζες, και βγήκαν στους δρόμους με καδρόνια για να βοηθήσουν τα, διατεταγμένα σε επιχειρησιακή απραξία, ΜΑΤ. Άθελά τους (ή μήπως συνειδητά;) ανασύστησαν άτυπα, τις περιβόητες ομάδες των ΤΕΑ, που δυστυχώς θυμίζουν αλήστου μνήμης εποχές!
Και εν πάση περιπτώσει, εφόσον νοιάζονται τόσο πολύ αυτοί οι πολίτες για την τύχη της περιουσίας τους, γιατί δεν κυνήγησαν με τα καδρόνια και τις τράπεζες, που τόσα χρόνια πίνουν το αίμα τους, κατάσχουν τις περιουσίες τους και αισχροκερδούν εις βάρος τους;
Γιατί οι τίμιοι αυτοί φορολογούμενοι πολίτες, δεν αντέδρασαν το ίδιο σθεναρά στις ανήθικες προτάσεις της εφορίας για «περαίωση», που σημαίνει κουκούλωμα των ατασθαλιών των φοροφυγάδων με αντάλλαγμα ένα μικροποσό;
Γιατί δεν κυνήγησαν με τα καδρόνια και τους πολιτικούς που τους τάζουν σε κάθε εκλογές ανάπτυξη και βοήθεια, που ποτέ όμως δεν έρχεται, ενώ αντίθετα τους επιβαρύνουν με ληστρικούς και άδικους φόρους; Γιατί δεν κυνήγησαν με τα καδρόνια τους «μπίζνεσμαν καλογέρους» και τους άπληστους μητροπολίτες, που διεκδικούν με οθωμανικά φιρμάνια τα σπίτια και τα χωράφια μας, ενώ ταυτόχρονα τους πληρώνουμε, σαν πρόβατα επί σφαγή, με τον οβολό μας, αλλά και μέσω της φορολόγησής μας;
Αυτή η επιλεκτική αγανάκτηση ορισμένων πολιτών, εναντίων μόνο των «αναρχικών» με τα τζιν και η βουβή ανοχή και υποτακτικότητα απέναντι στους εξίσου «αναρχικούς» με τις γραβάτες και τα ράσα, αν δεν προέρχεται λόγω εγκεφαλικής ανεπάρκειας (δηλαδή βλακείας), τότε αγγίζει τα όρια του μαζοχισμού και προκαλεί ερωτηματικά και υποψίες.

Γράμμα στον Αϊ - Βασίλη

Αγαπητέ Αϊ – Βασίλη,

Φέτος θα ήθελα να σου ζητήσω ένα παράξενο δώρο, που δε μοιάζει με τα παιχνίδια που σου ζητάνε συνήθως τα άλλα παιδάκια.
Άγιε μου Βασίλη πολύ στενοχωρήθηκα με το παιδάκι, τον Αλέξη, που τον σκότωσε εκείνος ο άγριος σερίφης με το πιστόλι του, που υποτίθεται ότι μας προστατεύει από τους κακούς. Φταίει όμως μόνο ο σερίφης, ή μήπως φταίει και ο άλλος κύριος με το όνομα ενός λόρδου ποιητή και με το λιγδωμένο μαλλί, που φούσκωνε τα μυαλά του σερίφη, λέγοντάς του ότι είναι «πραίτορας» της πόλης και άλλες τέτοιες ακαταλαβίστικες λέξεις; Μήπως τώρα πληρώνουμε τόσο ακριβά τις μεγαλόστομες φανφάρες του και την ανικανότητά του;
Άμ’ ο άλλος ο κύριος, με τα κάτασπρα μαλλιά, που πήρε τη θέση του «λόρδου» και υπέβαλε -στα ψέματα - την παραίτησή του, γιατί είναι ακόμα στη θέση του; Δε φταίει αυτός καθόλου που ο κακός σερίφης έγινε τόσο κακός; Δε φταίει που ΔΕΝ κατάλαβε ότι ο σερίφης είναι τόσο κακός, για να τον απολύσει; Τότε ποια είναι η δουλειά του;
Θα σου ζητούσα άγιε μου Βασίλη να αναστήσεις τον αδικοχαμένο Αλέξη, όπως ο Χριστούλης το φίλο του το Λάζαρο, αλλά φοβάμαι πως ο Αλέξης δε διαθέτει τόσο γερό «μέσον». Μπορείς όμως να κάνεις τους σερίφηδες να κυνηγάνε μόνο τους κακούς και να μη σκοτώνουν τα παιδάκια, έστω κι αν αυτά είναι λιγουλάκι άτακτα; Αυτό είναι το μόνο δώρο που σου ζητάω.
Απευθύνομαι σε σένα Άγιε μου Βασίλη, γιατί ο άλλος χοντρός κύριος με την όμορφη ξανθιά κυρία, που έπρεπε να μου κάνει αυτό το δώρο όπως μου υποσχέθηκε πριν τις εκλογές, μου φαίνεται πιο ανύπαρκτος και πιο ψεύτικος από σένα!


Με αγάπη

Ο μικρός Νικολάκης από τη Λάρισα

Η παθογένεια του Ελληνικού Τραπεζικού Συστήματος

Το τραπεζικό σύστημα σε μια οικονομία, θα μπορούσε να παραλληλιστεί με το κυκλοφορικό σύστημα στο ανθρώπινο σώμα.
Όπως μέσω του κυκλοφορικού συστήματος διοχετεύεται το αίμα στα διάφορα όργανα του σώματος για να αναπτυχθούν και να λειτουργήσουν, έτσι και το τραπεζικό σύστημα (θα έπρεπε να) συγκεντρώνει τα κεφάλαια από τους αποταμιευτές και (να) τα διοχετεύει στις διάφορες οικονομικές δραστηριότητες, που εξυπηρετούν τις ανάγκες των πολιτών, δημιουργούν νέες θέσεις εργασίας και γενικά συμβάλλουν στην ανάπτυξη της κοινωνίας.
Βεβαίως, αυτή η σημαντική λειτουργία που (θα έπρεπε να) επιτελούν οι τράπεζες, αποφέρει ένα σημαντικό θεμιτό κέρδος για τις ίδιες, που εκφράζεται με τη διαφορά των επιτοκίων χορηγήσεων και καταθέσεων. Το ύψος αυτής της διαφοράς, (θα έπρεπε να) είναι συνάρτηση από τη μια μεριά, του επιχειρηματικού ρίσκου των σχεδίων που επέλεξαν να χρηματοδοτήσουν οι τράπεζες, και από την άλλη, του επιπέδου των διαθέσιμων κεφαλαίων που κατάφεραν να συγκεντρώσουν.
Επειδή ακριβώς, ο ρόλος του τραπεζικού συστήματος είναι κορυφαίας σημασίας για την οικονομία, (θα έπρεπε να) υπάρχει, αφενός μεν, ένα συγκεκριμένο πλαίσιο κανόνων που (να) προσδιορίζουν τον επιθυμητό προσανατολισμό της λειτουργίας του, και αφετέρου, το τραπεζικό σύστημα (να) υπόκειται σε αυστηρό και συνεχή έλεγχο, που (να) διασφαλίζει την ομαλή και χρηστή λειτουργία του.
Όπως πιθανώς παρατηρήσατε στις προηγούμενες παραγράφους, χρησιμοποίησα συχνά τη φράση «θα έπρεπε να» μέσα σε παρένθεση, γιατί η πραγματικότητα στη λειτουργία του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, δυστυχώς είναι διαφορετική.
Είναι γεγονός πως οι τράπεζες - ελλείψει ενός σοβαρού συστήματος ελέγχου και κυρώσεων από το κράτος – έχουν καταφύγει σε μεθόδους εύκολου και θεαματικού πλουτισμού, εις βάρος πάντα της ανάπτυξης του τόπου και της τσέπης των πολιτών.
Αντί οι τράπεζες να χρηματοδοτούν τις επιχειρηματικές προσπάθειες, αναλαμβάνοντας μαζί με τον επιχειρηματία το ρίσκο που τους αναλογεί – και για το οποίο, άλλωστε, πληρώνονται αδρά με τους αντίστοιχους τόκους που επιβαρύνουν το δανειζόμενο ποσό – προτιμούν την εύκολη οδό της τοκογλυφίας!
Με την εκτελεστική, νομοθετική και δικαστική εξουσία πότε να «σφυρίζει αδιάφορα» και πότε να τους «κλείνει το μάτι» με ευνοϊκές-χαριστικές διατάξεις και «παράθυρα» νόμων, οι τράπεζες εξαπατούν τους πολίτες, ποντάροντας στην αφέλειά τους, που το ίδιο το σύστημα καλλιεργεί μέσω των Μέσων Μαζικής Αποβλάκωσης (γνωστά και ως ΜΜΕ) και της στρατευμένης στα συμφέροντά του «Παιδείας».
Μας «βομβαρδίζουν» καθημερινά με παραπλανητικές διαφημίσεις για εύκολα στη σύναψη, αλλά πολύ δύσκολα στην εξόφληση, δάνεια.
Εθίζουν τους πολίτες στον υπερκαταναλωτισμό δημιουργώντας επίπλαστες ανάγκες.
Συνωμοτούν με άλλες επιχειρήσεις, για να τους φορτώσουν με πιστωτικές κάρτες που έχουν αστρονομικά επιτόκια, τη στιγμή που τα επιτόκια καταθέσεων σκοπίμως είναι καθηλωμένα στο ναδίρ.
Παραβιάζουν την προσωπική ζωή των πολιτών, τηλεφωνώντας τους συνεχώς, - ακόμα και σε ακατάλληλες ώρες, - για να τους πουλήσουν εορτοδάνεια, διακοποδάνεια, και πάσης φύσεως καταναλωτικά δάνεια, αποσκοπώντας να παγιδέψουν το μέλλον όσων «τσιμπήσουν», στη σαγήνη της ματαιοδοξίας τους.
Τον τελευταίο καιρό μάλιστα, η αποθράσυνσή των τραπεζών έχει σπάσει κάθε ηθικό φραγμό. Χρησιμοποιούν απροκάλυπτα μαφιόζικες μεθόδους για να τρομοκρατήσουν τα εγκλωβισμένα θύματά τους. Παραβιάζοντας παράφορα το Σύνταγμα και κάθε έννοια ανθρώπινου δικαιώματος, οι τράπεζες έχουν προσλάβει πληρωμένους τραμπούκους (κομψότερα : εισπρακτικές εταιρείες), που ασκούν ψυχολογική βία, σε όσους πελάτες-θύματά τους καθυστερήσουν να πληρώσουν κάποια δόση του δανείου τους. Με εκβιασμούς και φοβέρες εμπλέκουν το συγγενικό, εργασιακό και κοινωνικό περιβάλλον του οφειλέτη, αποσκοπώντας να σπιλώσουν την υπόληψη του θύματός τους και να καταρρεύσει η προσωπικότητά του, καθιστώντας το έρμαιο στις απαιτήσεις τους. Ούτε ο αρρωστημένος εγκέφαλος του ναζιστή Γκέμπελς δε θα μπορούσε να συλλάβει τέτοιο σχέδιο ηθικής εξόντωσης!
Κι όλα αυτά συμβαίνουν με την επίσημη Πολιτεία να κρατά μια παγερά αδιάφορη στάση στις κραυγές των - ολοένα και περισσότερων - θιγόμενων πολιτών∙ στάση, που την καθιστά συνυπεύθυνη!
Η επιλογή αυτής της πρακτικής των τραπεζών έχει τη «λογική» εξήγησή της.
Οι τράπεζες εκμεταλλευόμενες την εγκληματική έλλειψη κανόνων και τον πλημμελή έλεγχο από τις αρμόδιες αρχές, ασυδοτούν και αποκλίνουν από την ουσία του κεντρικού ρόλου τους στη λειτουργία της οικονομίας.
Οι τράπεζες προτιμούν τις τοκογλυφικές δραστηριότητες, που τους εξασφαλίζουν γρηγορότερα, τεράστια κερδοφορία.
Βλέπετε, η χρηματοδότηση στην παραγωγή, που θα έδινε αναπτυξιακή ώθηση στην οικονομία, απαιτεί σχετικά μεγάλα κεφάλαια, εμπεριέχει ρίσκο και τα κέρδη έρχονται με σχετική καθυστέρηση. Και οι τραπεζίτες, τυφλωμένοι από την απληστία τους, βιάζονται να υπερπλουτίσουν. Έτσι, με την ανοχή της Πολιτείας, επικεντρώνονται στην προσφορά μικροδανείων σε αφελείς και επιπόλαιους πολίτες, στοχεύοντας να τους παγιδέψουν και να βάλουν στο χέρι τις περιουσίες τους. Με τη βοήθεια μάλιστα του Τειρεσία, αυτής της κατασκοπευτικής οργάνωσης, που είναι επιφορτισμένη να «φακελώνει» τα προσωπικά δεδομένα των πολιτών, οι τράπεζες «μαρκάρουν» - όπως τα ζώα - τα υποψήφια θύματά τους, ώστε να ξέρουν ποιους αξίζει να «ξεζουμίσουν» περισσότερο.
Με τις εκατοντάδες κατασχέσεις ακινήτων και αυτοκινήτων που βλέπουμε καθημερινά να δημοσιοποιούνται στις εφημερίδες, οι τράπεζες μοιάζουν περισσότερο με κτηματομεσιτικά γραφεία ή μάντρες αυτοκινήτων, παρά με πιστωτικά ιδρύματα. Με τόσα ακίνητα που περνάνε στην κατοχή τους, συναγωνίζονται επάξια το κτηματολόγιο της μονής Βατοπαιδίου!

Εύλογα ερωτήματα αναζητούν πειστικές απαντήσεις:
- Υπάρχει, διέξοδος από το σημερινό τέλμα που μας οδήγησε η απληστία των τραπεζών;
- Μεσούσης της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης, υπάρχει δυνατότητα θωράκισης της ελληνικής οικονομίας και κατά συνέπεια των Ελλήνων πολιτών;
Ζούμε την πτώση του ιδεολογήματος του νεοφιλελευθερισμού του Milton Friedman, όπου η έννοια της ελευθερίας της αγοράς, συγχέονταν και ταυτίζονταν με την έννοια της ασυδοσίας των ισχυρών. Ταυτόχρονα, η εμπειρία του απόλυτου κρατισμού καταδικάστηκε εκ των πραγμάτων, με την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού.
Η λύση – όπως πάντα - βρίσκεται κάπου στη μέση! Το κράτος, επιτέλους, πρέπει να αναλάβει το ρόλο που του αρμόζει. Πρώτον, να θεσπίσει αυστηρούς, αλλά δίκαιους κανόνες, με βάση τους οποίους θα λειτουργεί η οικονομία. Δεύτερον, να φροντίσει να παρεμβαίνει με τους μηχανισμούς του, για να ελέγχει την τήρησή τους. Παραβάτες θα υπάρχουν πάντα, αλλά σε μια ευνομούμενη πολιτεία, οι παραβάτες δε μένουν ατιμώρητοι!
Το κράτος μπορεί και πρέπει να αντιδράσει στην απόλυτη εξουσία των τραπεζών. Η ανίερη σιωπηλή συνωμοσία των τραπεζιτών με τις υπόλοιπες μορφές εξουσίας, εις βάρος των πολιτών, πρέπει επιτέλους να τερματιστεί.
Υπάρχουν εργαλεία που μπορούν να επιβάλλουν την τάξη και τη δικαιοσύνη.
Για παράδειγμα, οι εισφορές των ασφαλισμένων που εισρέουν στα Ασφαλιστικά Ταμεία. Αντί να «επενδύονται» μέσω των τραπεζών - και των άλλων ληστρικών συμμοριών, - σε δομημένα ομόλογα και άλλες «τοξικές» επενδύσεις, ας αξιοποιηθούν άμεσα από τα ίδια τα Ασφαλιστικά Ταμεία. Να ιδρύσουν τα Ασφαλιστικά Ταμεία τραπεζικά ιδρύματα, που θα παρέχουν στους ασφαλισμένους τους χαμηλότοκα δάνεια σε σχέση με τα δάνεια των άλλων τραπεζών. Η λύση αυτή είναι συμφέρουσα και για τα Ταμεία, αλλά και για τους ασφαλισμένους τους – δανειολήπτες.
Έτσι το επιχείρημα «περί δήθεν ελεύθερου ανταγωνισμού» που χρησιμοποιούν μέχρι σήμερα οι τράπεζες για να δικαιολογήσουν τις ασυδοσίες τους, θα γυρίσει ως μπούμερανγκ για τις ίδιες. Από τη μια, θα αναγκαστούν και οι τράπεζες να μειώσουν τα επιτόκιά τους για να ανταγωνιστούν τα χαμηλά επιτόκια των Ταμείων. Και από την άλλη, θα χάσουν τη «χρυσοφόρα αγελάδα» (δηλαδή τα Ταμεία) που «άρμεγαν» τόσα χρόνια δίνοντάς τους αστεία επιτόκια για τις τεράστιες καταθέσεις τους, ενώ ταυτόχρονα οι ίδιες θησαύριζαν εις βάρος τους.
Βλέπουμε λοιπόν πως η λύση στο βραχνά των τραπεζών, απαιτεί πολιτική τόλμη και εντιμότητα!
Τα διαθέτει, όμως, κανένας από τους σημερινούς πρωταγωνιστές του πολιτικού μας βίου;;;