Η Ελλάδα που ξέραμε πριν από την κρίση, σίγουρα δεν ήταν η Ελλάδα που άξιζε στην περίλαμπρη ιστορία της.
Και τότε κάποιοι λέγαμε ότι τα πάντα πρέπει να αλλάξουν....
Και να που αλλάξανε!
Αλλάξανε όμως προς το πολύ χειρότερο...
Σίγουρα και πριν την κρίση, κάναμε εγκληματικά λάθη, ατασθαλίες, δεν οργανώσαμε το κράτος μας, δεν αξιοποιήσαμε όπως έπρεπε τις πλουτοπαραγωγικές μας πηγές, δεν κάναμε τις πρέπουσες υποδομές, δεν...., δεν....
Όμως δεν αυτοκτονούσαμε!
Δεν μας είχε κοπεί το χαμόγελο!
Δεν είχαμε αυτό το ψυχοπλάκωμα που τείνει να γίνει μόνιμο υπόστρωμα στη διάθεσή μας...
Κάναμε όνειρα για το μέλλον, έστω κι αν ήταν άπιαστα...
Τώρα... απόλυτο σκοτάδι!
Κανείς δε βλέπει καμία προοπτική...
Κανένας πλέον δεν ελπίζει...
Αυτό χάσαμε... Την ελπίδα!!!
Κάποιοι μας τάξανε πως έρχεται, αλλά μας εξαπάτησαν κι αυτοί...
Δε λέω να γυρίσουμε στα παλιά, αλλά χωρίς όραμα κι ελπίδα, δε θα μπορέσουμε να ζήσουμε!
Και μακάρι να βγω ψεύτης, αλλά δε μας βλέπω να επιβιώνουμε!
Ως κράτος, όχι ως έθνος...
Το ελληνικό έθνος μπόρεσε να επιβιώσει και χωρίς ελληνικό κράτος, για αιώνες, και για χιλιετίες ακόμα...
Επιβίωσε από κατακτητές Ρωμαίους, Βυζαντινούς, Οθωμανούς...
Δεν ξέρω, ίσως αυτός ο θάνατος του ελληνικού
κράτους, μακροπρόθεσμα να είναι μία ευκαιρία για μια πραγματική αναγέννηση του ελληνικού πολιτισμού, σε πιο υγιείς βάσεις.... Ίσως...
Δε νομίζω όμως πως εμείς θα την προλάβουμε...
Θα ζήσουμε από δω και πέρα την φθορά, την καταπίεση, τη σήψη, τη σκλαβιά...
Με πνιγμένους λυγμούς ψιθυρίζω τους στίχους του ποιητή, "...αποχαιρέτα την Αλεξάνδρεια που χάνεις...".
