Πότε ο πνιγμένος λυγμός θα γίνει κραυγή εκτόνωσης και πικρό χαμόγελο δικαίωσης;

Όλος ο πόνος από την κτηνωδία των υπανθρώπων Γερμανών στους κατοίκους του Διστόμου, είναι ζωγραφισμένος στον πνιγμένο λυγμό αυτής της γυναίκας...

Ανήμποροι γέροντες και γερόντισσες εκτελέστηκαν εν ψυχρώ, μικρά παιδιά πυροβολήθηκαν εξ επαφής στο κεφάλι, έγκυες γυναίκες ξεκοιλιάστηκαν με τις ξιφολόγχες των Γερμανών και τα έμβρυά τους ποδοπατήθηκαν από τις βέβηλες μπότες τους...

Ασύλληπτες από τον ανθρώπινο νου, εικόνες, που στη σκέψη τους και μόνο σου 'ρχεται να ξεράσεις από αηδία...
Κι όμως, αυτός ο λαός των βαρβάρων, που δεν μεταμέλησε ΠΟΤΕ ειλικρινά, αλλά συγχωρέθηκε από τη μεγαλοψυχία μας, βοηθήθηκε όσο κανένας άλλος, παρά το γεγονός ότι αιματοκύλησε δύο φορές τον κόσμο με δύο παγκόσμιους πολέμους... Κι έχει το θράσος σήμερα, να εγκληματεί και να βιάζει ξανά και ξανά, και τα εγγόνια και τα δισέγγονα των αδικοχαμένων θυμάτων του! Αυτή τη φορά χρησιμοποιεί την εξίσου φασιστική και απάνθρωπη μέθοδο της οικονομικής ασφυξίας και του εξευτελισμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας...
Ποιος θυμήθηκε αυτούς τους αδικοχαμένους χθες, που ήταν η θλιβερή επέτειος του ολοκαυτώματος; Ποιος διοργάνωσε "παρέλαση υπερηφάνειας" για την ηρωική στάση τους;
Ποιος διεκδίκησε τα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματά τους, που τα ισοπέδωσαν το όνειδος της ανθρωπότητας, οι Γερμανοί;
Γιατί η βουλή δε φωτίστηκε με κόκκινο χρώμα, όπως το αίμα των αδικοχαμένων;
Αυτοί που ήταν αρμόδιοι να τα κάνουν, δεν τα έπραξαν, γιατί είναι από την πλευρά των Γερμανών και όχι του λαού μας...
Η δική μας ευθύνη που τους ανεχόμαστε όμως, είναι ακόμη μεγαλύτερη... Ως πότε θα ανεχόμαστε να βλέπουμε την πατρίδα μας, την ιστορία μας, τις αρχές, τις αξίες μας, τα ανθρώπινα δικαιώματά μας και την αξιοπρέπειά μας να κουρελιάζεται από τα μπλε, πράσινα, ροζ, κόκκινα, μαύρα τσιράκια που υπηρετούν με βάρδιες και με "ειδικές αποστολές" τα συμφέροντα των εχθρών μας;
Πότε ο πνιγμένος λυγμός της εικονιζόμενης Μαρίας Παντίσκας, θα γίνει κραυγή εκτόνωσης και πικρό χαμόγελο δικαίωσης;
Πότε;;; ΠΟΤΕ;;;;;

Ο άγνωστος πόλεμος...

Ζούμε τον πιο ύπουλο και βρώμικο πόλεμο που έχουμε ζήσει ποτέ στην ιστορία μας!
Είναι τόσο ύπουλος, ώστε δεν ξέρουμε καν ότι βρισκόμαστε σε πόλεμο!
Νομίζουμε πως βρισκόμαστε σε ειρήνη, αλλά υπομένουμε όλες τις απώλειες και τις καταστροφικές συνέπειες που μπορεί να προκαλέσει ένας πόλεμος:

Οι νεκροί αυτού του πολέμου δεν είναι από εχθρικές σφαίρες, αλλά, από αυτοσχέδιες κρεμάλες που κατασκευάζουν οι αυτόχειρες, από αρρώστιες που δεν αντιμετωπίστηκαν λόγω ελλιπούς περίθαλψης και από έλλειψη στοιχειωδών φαρμάκων και υλικών, από αναμμένα μαγκάλια και κεριά για να ζεστάνουν οικογένειες με κομμένο ρεύμα...

Οι παραγωγικές δυνάμεις της χώρας, δεν μεταφέρονται αλυσσοδομένες στις χώρες των κατακτητών για να δουλέψουν στα κάτεργα, αλλά "οικειοθελώς" και παρακαλώντας, τα παιδιά μας μεταναστεύουν στις χώρες των κατακτητών για να μπορέσουν να επιβιώσουν...

Οι γενοκτονίες δεν γίνονται με ομαδικές σφαγές, αλλά με εκτρώσεις και με αποφυγή σχηματισμού νέων οικογενειών, λόγω οικονομικής αδυναμίας και φορολογικής ποινικοποίησης της τεκνοποιίας...

Δεν γίνονται βομβαρδισμοί των υποδομών μας και των πλουτοπαραγωγικών μας πηγών, όπως στον συμβατικό πόλεμο, αλλά ξεπούλημά τους σε ξένα συμφέροντα, και ενώ θα υπάρχουν στον τόπο μας, θα λειτουργούν υπέρ των εχθρών μας και εις βάρος της χώρας μας και του λαού μας...

Και βέβαια, οι προδότες και συνεργάτες των κατακτητών, δεν είναι περιθωριακοί τύποι που φορούν κουκούλες όταν προδίδουν, είτε γιατί ντρέπονται, είτε γιατί φοβούνται την οργή του λαού που αντιστέκεται, αλλά είναι "αξιοσέβαστοι" αξιωματούχοι, που μας πλασάρονται για "σωτήρες" μας, κι έχουν καταφέρει να μας κάνουν να τους υποστηρίζουμε και να τους χειροκροτούμε, αντί να τους δικάσουμε και να τους κρεμάσουμε στο Γουδί...

Και το χερότερο απ' όλα: όλα αυτά τα παρακολουθούμε με απάθεια και με αδράνεια, βυθισμένοι σε έναν θανατερό λήθαργο, σα να μην συμβαίνουν σε μας, αλλά κάπου αλλού, μακρυά μας...