Μην πιστεύετε τα κανάλια...
Ο Μίκης Θεοδωράκης δεν πέθανε!
Άνθρωποι σαν τον Μίκη Θεοδωράκη, δεν πεθαίνουν ποτέ!
Ούτε πέρασε σήμερα στην αθανασία....
Στην αθανασία έχει περάσει προ πολλού, με τους αγώνες του για την ελευθερία από κάθε σκλαβιά, ξένη ή ντόπια!
Στην αθανασία έχει περάσει με το απίστευτο σε όγκο και ποιότητα μουσικό έργο του!
Στην αθανασία πέρασε με τις ρηξικέλευθες ιδέες του, που μπορεί να μη συμφωνούσες μαζί του σε όλα, αλλά ήταν σίγουρα πολύ πιο μπροστά από την μίζερη εποχή του!
Στην αθανασία θα περάσει ως Αυθεντικός Έλληνας, με όλη την πολιτισμική σημασία που εμπεριέχει ο όρος Έλληνας: Ήταν αγωνιστής μέχρι τέλους, ήταν βαθιά καλλιτεχνική φύση, ήταν αυθόρμητος και πληθωρικός, ήταν γενναίος πολεμιστής σε όλα τα πεδία μαχών της ζωής, ήταν ενεργός πολίτης που πάντα ενδιαφέρονταν για τα κοινά μέχρι τα στερνά του, ήταν πατριώτης, αλλά και κοσμοπολίτης, εθνικός, αλλά και παγκόσμιος...
Με μία λέξη ήταν ΕΛΛΗΝΑΣ!
Αισθάνομαι μεγάλη τιμή και ιδιαίτερα τυχερός, που μου δόθηκε η ευκαιρία να τον γνωρίσω από κοντά, το 2011, στο ξενοδοχείο Ηλέκτρα Παλλάς στην Θεσσαλονίκη, στη συνάντηση των συντονιστών των Σπιθών, και να συνομιλήσω μαζί του και κυρίως να ακούσω ή μάλλον κυριολεκτικά να ρουφήξω τις αφηγήσεις για τη ζωή του, που αποτελούν τη ζωντανή ιστορία του τόπου μας.
Ήταν τότε που συντάχτηκα χωρίς δεύτερη σκέψη στην Σπίθα, την προσπάθεια του Μίκη να συνενώσει όλους τους Έλληνες, ενάντια στους νέους ύπουλους κατακτητές, που φορώντας την προβιά του φίλου και σύμμαχου, υποδούλωσαν την Ελλάδα και το λαό μας με τα μνημόνια. Τότε, που ΚΑΝΕΝΑΣ από όλους αυτούς που θα τους δείτε σήμερα στα κανάλια να χύνουν ποτάμια από κροκοδείλια δάκρυα και θα εκφωνήσουν με τρεμάμενα λόγια πομφόλυγες και φληναφήματα, και που ΚΑΝΕΝΑΣ τους δεν τόλμησε να συμπαραταχθεί στον αγώνα του, που ήταν αγώνας ανεξαρτησίας και αξιοπρέπειας όλου του έθνους, και που αντιθέτως, αμέσως ή με χρονοκαθυστέριση, προσκυνήσαν τελικά τους νεοαποικιοκράτες... Τουλάχιστον ας σωπάσουν αυτή την ύστατη στιγμή από ντροπή, αν τους έμεινε καθόλου τσίπα...
Στον Μίκη λοιπόν δεν πρέπουν δάκρυα, αλλά χαμόγελα και τραγούδια, γιατί ο Μίκης μεταβαίνει στα Πεδία των Μακάρων πλήροις ημερών και έργων!
Όποια ειλικρινά δάκρυα ανέβουν στα μάτια μας, σ' εμάς που μοιραστήκαμε μαζί του κοινά οράματα, θα είναι δάκρυα όχι γι' Αυτόν, αλλά δάκρυα βωβού θρήνου για τη μοίρα του λαού μας, που χάνει τον τελευταίο ίσως στυλοβάτη του σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού, χωρίς δυστυχώς να διαφαίνεται ότι υπάρχει ισάξιος αντικαταστάτης του...
Καλό πέρασμα Μίκη μας...
Δρ. Νίκος Α. Παντελίδης
Συντονιστής της Σπίθας Λάρισας
