Ανάλυση της κρίσης στην Ουκρανία, οι επιπτώσεις και οι προοπτικές της επόμενης μέρας

 

Αν και οι εξελίξεις ακόμη τρέχουν, θα προσπαθήσουμε να κάνουμε μία πρώτη ανάλυση της κατάστασης.

Ως Έλληνες, που βιώσαμε (και βιώνουμε) στο πετσί μας την καταπάτηση του Διεθνούς Δικαίου από την Τουρκία στην Κύπρο, την κατασκευή ψευδοκράτους και την μοναχική αναγνώρισή του από αυτήν, είμαστε υποχρεωμένοι να καταδικάσουμε την παραβίαση των διεθνών συνθηκών από την Ρωσία, τη δημιουργία και αναγνώριση των λεγόμενων «Λαϊκών Δημοκρατιών» του Λουγκάνσκ και του Ντονιέτσκ, αλλά και της Κριμαίας που προσαρτήθηκε τα προηγούμενα χρόνια, και βεβαίως την εισβολή της Ρωσίας στο κυρίαρχο κράτος της Ουκρανίας. Είναι απαράδεκτο στον 21^ο αιώνα, σε πολιτισμένα υποτίθεται κράτη, οι διαφορές να λύνονται με πολέμους που θέτουν σε κίνδυνο τον άμαχο πληθυσμό!

Ακόμη ένας σημαντικότατος λόγος για τον οποίο θα πρέπει η Ελλάδα να είναι εναντίον του πολέμου στην περιοχή, είναι η ασφάλεια των εναπομεινάντων 120.000 ηρωικά επιβιωσάντων Ελλήνων, από ένα σύνολο πολλών εκατοντάδων χιλιάδων, που είναι ΟΙ ΜΟΝΟΙ αυτόχθονες κάτοικοι της περιοχής της νότιας Ουκρανίας και της Κριμαίας, την οποία εποίκησαν από την αρχαιότητα. Τη συνέχειά τους καταμαρτυρούν τα διάσπαρτα αρχαιολογικά μνημεία και τα ελληνικά τοπωνύμια (Οδησσός, Χερσώνα, Μελιτόπολη Σταυρούπολη, Σεβαστούπολη, Ευπατόρια, Συμφερούπολη, Θεοδοσία, Μαριούπολη, κ.α). Ρώσοι και Ουκρανοί εμφανίστηκαν στην περιοχή πολλούς-πολλούς αιώνες αργότερα. Αυτό το αναφέρω όχι για να θέσω θέμα ελληνικής κρατικής οντότητας στην περιοχή, αλλά για λόγους ιστορικής αλήθειας. Δυστυχώς αυτή την ευκαιρία την απωλέσαμε προ πολλού, με τις λανθασμένες επιλογές του Ελ. Βενιζέλου για αποστολή εκστρατευτικού σώματος εναντίον των Μπολσεβίκων, που είχε ως συνέπεια την άγρια δίωξη των Ελλήνων από την πλευρά των Σοβιετικών, αλλά αυτό είναι μία άλλη πονεμένη ιστορία…

Πολύ σωστά λοιπόν, ενώνουμε τη φωνή μας με την υπόλοιπη Διεθνή Κοινότητα, και απαιτούμε την άμεση αποκατάσταση της ειρήνης στην περιοχή και τον σεβασμό των διεθνών συνθηκών και του Διεθνούς Δικαίου. Ο αναθεωρητισμός του status quo που προσδιορίζουν οι διεθνείς συνθήκες θα μας οδηγήσει σε επικίνδυνες ατραπούς, με πολλαπλές επιπτώσεις στον πολιτικό χάρτη της Ευρώπης και των γεωστρατηγικών ισορροπιών. Βεβαίως αυτά τα λέμε στη Ρωσία, αλλά για να τα ακούει και η Τουρκία, που πρώτη πριν τη Ρωσία έσυρε το χορό των αναθεωρήσεων στα ελληνοτουρκικά.

Πέρα όμως από αυτή την πάγια θέση που πρέπει να έχει η Ελλάδα, θα πρέπει να εξετάσουμε τις συνθήκες κάτω από τις οποίες δημιουργήθηκε η όλη κατάσταση, για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε τα κίνητρα του Πούτιν, τη θέση των Ουκρανών και τις προσδοκίες των Αμερικάνων και των Ευρωπαίων.

Ουκρανοί και Ρώσοι ως συγγενικά σλαβικά, ομόδοξα φύλα, έχουν μια μακρά κοινή πορεία στο διάβα της ιστορίας. Από το πρώτο κράτος του Κίεβσκιι Ρους, όπου πρωτεύουσα ήταν το Κίεβο, μέχρι την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, αυτής της μεγάλης κρατικής οντότητας, Ρώσοι και Ουκρανοί συνυπήρχαν και ανέπτυξαν ισχυρούς δεσμούς, παρόλες τις κόντρες που μπορεί να εμφανιστούν στο πλαίσιο αυτής, αλλά και κάθε άλλης συνύπαρξης. Το 22% του πληθυσμού της Ουκρανίας είναι ρωσικής καταγωγής, ενώ ταυτόχρονα πολλοί Ουκρανοί ζουν στη Ρωσία, καθώς επίσης υπάρχει κι ένας σημαντικός αριθμός μεικτών γάμων. Τίποτα δεν προμήνυε αυτό το λυσσαλέο μίσος που αναπτύχθηκε στη μετασοβιετική περίοδο μεταξύ των λαών, μίσος, που τροφοδοτήθηκε και από τους Ευρωπαίους και Αμερικάνους, που είδαν την Ουκρανία σαν ένα ιδανικό πεδίο μάχης, όπου θα μπορούσαν να τη χρησιμοποιήσουν για να πλήξουν την «μεγάλη ρωσική αρκούδα». Η εμπλοκή των Γερμανών ιδιαίτερα, στην περιοχή, κρατάει από παλιά. Η Γερμανία, στην περιοχή της Δυτικής Ουκρανίας είχε «παλιούς γνώριμους» από τον 1^ο, αλλά και τον 2^ο Παγκόσμιο Πόλεμο, όπου ο Χίτλερ είχε συστήσει ταξιαρχίες των SS, με Ουκρανούς «καλοθελητές», οι απόγονοι των οποίων σήμερα είναι φανατισμένα εθνικιστικά και νεοφασιστικά στοιχεία. Οι Γερμανοί, με την προσφιλή τους μέθοδο χρησιμοποιούν ακόμη και σήμερα αυτά τα στοιχεία για τις δουλειές τους, όπως άλλωστε κάναν και στη χώρα μας (να θυμίσω τους απογόνους δωσίλογων όπως ο Χριστοφοράκος της Siemens και ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου ο υπουργός οικονομικών της κυβέρνησης ΓΑΠ, και αρκετοί ακόμα που δε θα τους κατονομάσω εδώ και τώρα).

Οι Δυτικοί δελέασαν λοιπόν την Ουκρανία, τάζοντάς της να την μπάσουν στα «σαλόνια της Δύσης» εντάσσοντάς την στην Ε.Ε. αλλά και στο ΝΑΤΟ, υποσχόμενοι αμέριστη πολιτική, οικονομική και στρατιωτική υποστήριξη. Παραμυθιάζοντας λοιπόν τον ουκρανικό λαό με το «European Dream» (κάτι αντίστοιχο του American Dream) που είναι ο καημός κάθε πρώην ανατολικοευρωπαίου, δεν ήθελαν και πολύ για να πεισθούν να αποσπαστούν από το άρμα της Ρωσίας του δεσποτικού Πούτιν, που ήταν ο βασικός κληρονόμος της πρώην ΕΣΣΔ, και να προσδεθούν στο άρμα των Αγγλοαμερικάνων και των Ευρωπαίων (διάβαζε Γερμανών κυρίως) που θέλουν να πλήξουν τη Ρωσία. Άρχισαν λοιπόν να κάνουν συζητήσεις για την πρόθεσή τους να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ και επομένως να στηθούν ΝΑΤΟϊκές βάσεις στο «μαλακό υπογάστριο» της Ρωσίας.
Οι Ρώσοι βεβαίως επ’ ουδενί δε θα δεχόντουσαν κάτι τέτοιο!
Και για να τελειώνουν μια και καλή με αυτόν τον μπελά, αποφάσισαν την ολοκληρωτική λύση: Την ολομέτωπη επίθεση στην Ουκρανία, και την επιβολή μιας φιλορωσικής κυβέρνησης τύπου Λουκασένκο της Λευκορωσίας ή κάποια άλλη παραλλαγή που θα είχε όμως σαν αποτέλεσμα τον πλήρη έλεγχο της Ουκρανίας από τη Ρωσία.

Δυστυχώς, αυτή είναι η αντίληψη της έννοιας της «δημοκρατίας» από τους μεγάλους και ισχυρούς, όλων των αποχρώσεων και όλων των γεωγραφικών προσανατολισμών, Ανατολής και Δύσης. Να είστε σίγουροι ότι την ίδια αντίδραση με τον Πούτιν θα είχαν και οι Αμερικάνοι, αν η Ρωσία προσέγγιζε π.χ. το Μεξικό για να εγκαταστήσουν εκεί ρωσικές στρατιωτικές βάσεις! Έχουμε βέβαια και την παλαιότερη εμπειρία της Κούβας, που λίγο έλειψε να οδηγήσει στο 3^ο Παγκόσμιο Πόλεμο με την αποτυχημένη εισβολή των Αμερικάνων στον Κόλπο των Χοίρων το 1961. Ίσως θα πρέπει σε κάποια στιγμή να επαναπροσδιορίσουμε την έννοια της Δημοκρατίας από την αρχή, γιατί αυτό που αποκαλούμε σήμερα ως «Δημοκρατία», δεν έχει καμία σχέση με τις αρχές της πραγματικής Δημοκρατίας, έτσι όπως τις όρισαν οι Έλληνες.
Με βάση αυτές τις αρχές, κανένας, ούτε η Ρωσία, δεν έχει το δικαίωμα να επεμβαίνει στην αυτοδιάθεση ενός κυρίαρχου κράτους, και πολύ περισσότερο να εισβάλλει σ’ αυτό κατά παράβαση όλων των Διεθνών Συνθηκών και του Διεθνούς Δικαίου! Για αυτό και η επιθετικότητα της Ρωσίας ενάντια στην Ουκρανία είναι καταδικαστέα απερίφραστα, και η όποια βάσιμη ανησυχία της Ρωσίας για την ασφάλειά της χάνει το δίκιο της, εφόσον δεν εξάντλησε όλα τα διπλωματικά και άλλα, μη πολεμικά, περιθώρια!

Το κακό όμως έγινε! Ο Πούτιν, σαν πονηρή σουπιά, αφού θόλωσε τα νερά με την αναγνώριση των αυτοανακηρυχθέντων «Λαϊκών Δημοκρατιών» του Λουγκάνσκ και του Ντονιέτσκ, έκανε όλους να πιστεύουν ότι το πολύ να υποστήριζε στρατιωτικά τις νεοσύστατες «Δημοκρατίες» σε ενδεχόμενη επίθεση των ουκρανικών στρατευμάτων για την επιβολή της τάξης στην περιοχή. Όμως, τα σχέδια του Κρεμλίνου ήταν πολύ πιο μεγαλεπήβολα. Η απρόσμενη ολομέτωπη επίθεση προκάλεσε αρχικά… σοκ και δέος (κάπου ξανακούσατε αυτές τις λέξεις, θυμάστε; ), και ξεγύμνωσε τις κούφιες υποσχέσεις των Ευρωπαίων και των Αμερικάνων για εγγύηση της ασφάλειας της Ουκρανίας. Μπάιντεν, Τζόνσον και Ε.Ε. παρά το βαρύ λεξιλόγιο των δηλώσεών τους, δεν αντέδρασαν άμεσα και δραστικά όπως είχαν υποσχεθεί στον απελπισμένο πρόεδρο της Ουκρανίας Ζελένσκι, αλλά περιορίστηκαν σε προσευχές και ευχολόγια, ενώ τα όποια αντίμετρα άρχισαν να απειλούν ότι θα πάρουν εναντίον της Ρωσίας, ήταν μόνο οικονομικής και πολιτικής φύσεως, άτολμα, σε βάθος χρόνου και αμφιβόλου αποτελέσματος…

Δίκαια λοιπόν ο πρόεδρος της Ουκρανίας Ζελένσκι αλλά και ο Ουκρανικός λαός, δηλώνει απογοητευμένος και προδομένος από τους συμμάχους του!

Ο Πούτιν φάνηκε να κερδίζει τις εντυπώσεις με τον αιφνιδιασμό που έκανε, αλλά η ομολογουμένως απρόσμενη, ηρωική στάση του Ζελένσκι, που απέρριψε την πρόταση των συμμάχων του να εγκαταλείψει τη χώρα και δήλωσε ευθαρσώς ότι θα μείνει δίπλα στο λαό του μέχρι τέλους, καθώς επίσης και η ηρωικά σθεναρή αντίδραση του ουκρανικού λαού μετά το πρώτο σοκ που υπέστη, προκάλεσε κύματα συμπάθειας σε ολόκληρο τον κόσμο και έβγαλε τους ανθρώπους στο δρόμο να συμπαρίστανται στην αμυνόμενη Ουκρανία. Ο Πούτιν, αν και προσπάθησε να αποφύγει χτυπήματα στον άμαχο πληθυσμό που θα αμαύρωναν περισσότερο το προφίλ του, μπήκε στο στόχαστρο ακόμα και των ίδιων των συμπατριωτών του που θεωρούν άδικη αυτή την προσπάθεια καθυπόταξης της Ουκρανίας.

Τα γεγονότα τρέχουν και οι εξελίξεις είναι ραγδαίες, ενώ οι πληροφορίες που έχουμε διαθέσιμες μπορεί να αποτελούν προϊόν προπαγάνδας και από τις δύο αντιμαχόμενες πλευρές, πράγμα που είναι πολύ σύνηθες σε τέτοιες καταστάσεις, οπότε θα πρέπει να είμαστε πολύ επιφυλακτικοί!
Επομένως, έχοντας επίγνωση της ρευστότητας της κατάστασης η οποία μπορεί ανά πάσα στιγμή να αλλάζει πολικότητα, θα τολμήσουμε να κάνουμε ορισμένες υποθέσεις για τις οικονομικές και γεωπολιτικές επιπτώσεις που θα έχει η τελική επικράτηση του σχεδιασμού του Πούτιν.
- Οικονομικά οι επιπτώσεις της όλης κρίσης θα είναι ολέθριες για όλους, αλλά κυρίως για τις ασθενέστερες χώρες που δεν έχουν θωρακισμένη την οικονομία τους με αυτάρκεια παραγωγής σε προϊόντα πρώτης ανάγκης και ενέργειας. Η σημαντική εξάρτηση της Ευρώπης από τους ενεργειακούς πόρους της Ρωσίας και τα δημητριακά της Ουκρανίας και της Ρωσίας που αποτελούν τον σιτοβολώνα της Ευρώπης, θα δυσκολέψουν πολύ την εφαρμογή των όποιων οικονομικών μέτρων αποφασίσει να πάρει η Ευρώπη εναντίον της Ρωσίας. Το τίμημα αυτών των μέτρων, ίσως να είναι βαρύτερο για τους ίδιους τους λαούς της Ευρώπης που θα τα επιβάλουν, παρά για την Ρωσία, η οποία όπως η ίδια δηλώνει έχει εναλλακτικούς δίαυλους, έτσι ώστε να απαλύνει σημαντικά τις επιπτώσεις αυτών των μέτρων. Και αυτό είναι εξαιρετικά πιθανό. Αναμένεται λοιπόν μια μακροχρόνια περίοδο εκτόξευσής των τιμών όλων των προϊόντων, συρρίκνωσης της ανάπτυξης και άρα ανόδου της ανεργίας. Όλα αυτά σε συνδυασμό με τις ανοιχτές πληγές που έχει η παγκόσμια οικονομία από τις καταστροφές που προκάλεσε η πανδημία του Κορωνοϊού η οποία δεν έληξε ακόμα, και ιδιαίτερα για μας στην Ελλάδα, και οι ανεπούλωτες πληγές από την υπερδεκαετή οικονομική κρίση και τα μνημόνια που βιώσαμε, κάνουν το μέλλον μας να φαντάζει πολύ απαισιόδοξο…

Αντιθέτως η Ρωσία ήδη εκμεταλλεύεται ως χώρα – εξαγωγέας τις πολύ υψηλές τιμές του φυσικού αερίου και του πετρελαίου, κι έτσι έχει προεξοφήσει ήδη σημαντικό μέρος του όποιου κόστους της προκληθεί από τις πιθανές οικονομικές κυρώσεις των Δυτικών. Επομένως, το ερώτημα δεν είναι αν θα αντέξει η Ρωσία τις κυρώσεις της Δύσης, αλλά αν θα τις αντέξουμε εμείς οι ίδιοι που θα τις επιβάλλουμε!

- Στις γεωπολιτικές επιπτώσεις τώρα, φαίνεται να διαμορφώνεται ένα καινούριο και αβέβαιο τοπίο.
Για άλλη μια φορά επιβεβαιώνεται η αδυναμία της Ευρωπαϊκής Ένωσης να ασκήσει το ρόλο παγκόσμιας υπερδύναμης. Επιβεβαιώνεται επίσης η αδυναμία της να αντιδρά γρήγορα και αποτελεσματικά, ενώ για μία ακόμη φορά φαίνεται ο αποτυχημένος ηγεμονικός ρόλος της Γερμανίας που συμπαρασύρει όλες της χώρες της ΕΕ στα δικά της συμφέροντα, που δεν είναι ταυτόσημα με τα συμφέροντα των άλλων κρατών-μελών. Για άλλη μία φορά θα κληθούμε όλοι να πληρώσουμε τα σπασμένα της «Γερμανίδας νύφης». Προσπαθώ να χαριτολογήσω, γιατί η κατάσταση έχει γίνει πραγματικά αφόρητη…

Από την άλλη μεριά, έχουμε και μία νέα, απροβλέπτων διαστάσεων εξέλιξη σχετικά με τη Γερμανία, που εύχομαι να μην οδηγήσει στην επανάληψη του τραγικού σκηνικού που είχε ως αποτέλεσμα τον 2^ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Το γερμανικό Κοινοβούλιο βρήκε την αφορμή για να άρει την «αυτοτιμωρητική» απόφαση της μη δημιουργίας ισχυρού γερμανικού στρατού και την προσεκτική διάθεση των προϊόντων της πολεμικής βιομηχανίας της Γερμανίας σε τρίτες χώρες… Ας ελπίσουμε ότι αυτές οι αποφάσεις δε θα αναγεννήσουν το ναζιστικό γερμανικό τέρας, που τουλάχιστον σε μας τους Έλληνες, ποτέ δεν έδειξαν με πράξεις οι Γερμανοί ότι το αποποιήθηκαν. (Αναφέρομαι στην πεισματική άρνηση επιστροφής του Κατοχικού δανείου και της καταβολής των πολεμικών αποζημιώσεων για τις θηριωδίες που διέπραξαν στη χώρα μας, και άλλες μικρότερης σημασίας συμπεριφορές, που όμως δείχνουν ότι ποτέ δε μεταμέλησαν ειλικρινά).

 

Αν οι στρατιωτικοί στόχοι του Πούτιν στη Ουκρανία τελικά επιτευχθούν, τότε ο όψιμος Τσάρος θα αναθαρρήσει και ίσως προχωρήσει και σε άλλες παρόμοιες ενέργειες και σε άλλες όμορες χώρες, που μπορεί να θεωρήσει ως μελλοντική απειλή. Ήδη ακούστηκαν νύξεις για τη Φιλανδία, αλλά και τη Σουηδία, ενώ δεν είναι απίθανο το ίδιο να συμβεί και με τις χώρες της Βαλτικής και με την Πολωνία, με την οποία οι σχέσεις της είναι ιδιαίτερα τεταμένες. Μπαίνουμε λοιπόν σε μία νέα «Θερμοπολεμική» περίοδο, που μπροστά της ο Ψυχρός Πόλεμος της περιόδου της Σοβιετικής Ένωσης θα μοιάζει με παιδική χαρά.

 

Ο αναθεωρητισμός του Πούτιν, και η εγγραφή στα παλαιότερα των υποδημάτων του των Διεθνών Συνθηκών και του Διεθνούς Δικαίου, ίσως να δώσει θάρρος σε «μιμητές» του στη γειτονιά μας και τολμήσουν να πάνε παραπέρα τις ήδη πολύ προκλητικές κινήσεις που εδώ και πολλά χρόνια κάνουν. Αναφέρομαι στους Τούρκους, αν και ούτε τα μεγέθη Τουρκίας - Ρωσίας είναι ίδια, ούτε η θέση της Ελλάδος με το αξιόμαχο του στρατού της και τις διεθνείς της συμμαχίες την βάζουν στην ίδια θέση με την Ουκρανία. Είναι όμως ένα πιθανό σενάριο…

 

Τέλος, και θα σταματήσω εδώ προς το παρών με τις πιθανές επιπτώσεις, η όλη κατάσταση έτσι όπως διαμορφώνεται, οξύνει περισσότερο τις σχέσεις της Ρωσίας με τη Δύση, και ωθεί τη μεγαλύτερη προσέγγιση της Ρωσίας με την Κίνα. Λαμβάνοντας υπόψη και την θετική για τη Ρωσία στάση στον ΟΗΕ και της Ινδίας (και των Αραβικών Εμιράτων), στο μυαλό μου ήρθε μια εικόνα που δεν άκουσα να αναφέρεται από άλλους αναλυτές.
Αναφέρομαι στην ξεχασμένη συμμαχία των B.R.I.C.S. (Brazil, Russia, India, China, South Africa), μία δια-ηπειρωτική πολύπλευρη συμμαχία γιγάντων, που αν ενεργοποιηθεί και προχωρήσει, θα πρόκειται για τη μεγαλύτερη υπερδύναμη με διαφορά σε όλον τον πλανήτη, που θα αλλάξει τα πάντα όπως τα ξέραμε μέχρι σήμερα!

 

Κλείνοντας, θα ήθελα να αναφερθώ στο ρόλο που θα έπρεπε να παίξει η Ουκρανία σαν ανεξάρτητο κράτος με τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά στην περιοχή.

Το πρώτο έχει να κάνει με την γεφύρωση των εσωτερικών της χασμάτων, που με μία συνετή πολιτική θα μπορούσε να επιτευχθεί. Η Ουκρανία είναι ένα πολυπολιτισμικό κράτος με αρκετές εθνότητες στους κόλπους της (Ουκρανοί, Ρώσοι, Εβραίοι, Έλληνες, Τατάροι, κ.α.), που προέρχεται επίσης από ένα ακόμη πιο πολυπολιτισμικό κράτος (την πρώην ΕΣΣΔ) όπου όλοι οι λαοί συμβίωναν χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα για πάρα πολλά χρόνια. Το γλωσσικό θέμα μεταξύ Ουκρανόφωνων και Ρωσόφωνων θα έπρεπε να είχε επιλυθεί χωρίς φανατισμούς και αντεγκλήσεις της μίας πλευράς προς την άλλη, γιατί απ’ ότι αποδεικνύεται η γλώσσα που μιλάει ο καθένας σε ένα τέτοιο κράτος δεν τον κάνει λιγότερο ή περισσότερο πατριώτη! Να υπενθυμίσω ότι και ο εβραϊκής καταγωγής πρόεδρος Ζελένσκι είναι από ρωσόφωνη οικογένεια!
Το δεύτερο έχει να κάνει με τον ρόλο που πρέπει να παίξει η Ουκρανία με βάση την ιστορική και γεωγραφική θέση που κατέχει στην περιοχή. Είναι δικαίωμα κάθε κυρίαρχου κράτους να επιλέγει το δρόμο που θέλει να ακολουθήσει και τους συμμάχους που θέλει να έχει. Αυτό δε σημαίνει όμως ότι πάντα οι επιλογές των κρατών είναι και οι πιο σωστές!
Κατά την άποψή μου ο ρόλος που θα ταίριαζε καλύτερα στη Ουκρανία αλλά και προς όφελος της ευρύτερης ειρήνης στην περιοχή, δεν είναι, ούτε ο ρόλος του πειθήνιου «δορυφόρου» της Ρωσίας, αλλά ούτε και ο Δούρειος Ίππος της Δύσης στο μαλακό υπογάστριο της Ρωσίας. Ο ρόλος που θα ταίριαζε στην Ουκρανία είναι συνενωτικός και όχι διαχωριστικός! Θα μπορούσε να είναι η Ουκρανία ένας δίαυλος επικοινωνίας και συνεννόησης μεταξύ Δύσης και Ρωσίας, που θα οδηγούσε σε δυνατότητες κοινής συνεργασίας προς όφελος όλων!
Ας ελπίσουμε με κάποιον τρόπο να εξομαλυνθεί αυτή η άγρια κατάσταση που εξελίσσεται τώρα και πως θα καταστεί δυνατόν η Ουκρανία να αποτελέσει πεδίο συμφιλίωσης και συνεργασίας της Δύσης και της Ανατολής και όχι πεδίο πολέμου και καταστροφής!