Θα πρέπει να ήταν αρχές του Σεπτέμβρη του '69.
Ερωτική χρονιά κι απο μόνη της...
Ο καιρός ήταν ακόμη καλός, κι έτσι το νιόπαντρο ζευγαράκι αποφάσισε να πάει να ρομαντζάρει στη θάλασσα.
Καβάλησαν τη Φλωρέττα, το αγαπημένο μηχανάκι του αγοριού, και κίνησαν για τον Πλαταμώνα!
Το κορίτσι ήθελε να δει το ηλιοβασίλεμα πίσω από τον γέρο - Όλυμπο, ξαπλωμένοι με το αγόρι της στην αμμουδιά, ενώ το απαλό κυματάκι θα τους έβρεχε τα πόδια...
Εκεί όμως που ρεμβάζανε λουσμένοι με τα χρώματα του δειλινού, ξάφνου το Φθινόπωρο αποφάσισε να κάνει αισθητή την παρουσία του...
Μαύρα σύννεφα συγκεντρώθηκαν από το πουθενά και σύντομα άρχισαν να πέφτουν οι πρώτες χοντρές στάλες της βροχής, ενώ στον ορίζοντα φωτεινές αστραπές έσκιζαν τον ουρανό και χάνονταν στον βυθό της θάλασσας, ακολουθώντας με χρονοκαθυστέριση μερικών στιγμών ένα μακρόσυρτο μπουμπουνητό!
Μάλλον ο παγγενέτης Δίας ετοίμαζε κάποια συνωμοσία με τον κυματεγέρτη Ποσειδώνα...
Με βιαστικές κινήσεις, μάζεψαν κακήν - κακώς τα λιγοστά πράγματά τους (μιά ψάθα, δυο πετσέτες κι ένα ταπεράκι με κεφτέδες, που είχε ετοιμάσει το νοικοκυροκόριτσο, έτσι για τη λιγούρα), κι έψαξαν να βρουν ένα ασφαλές μέρος για να προστατευτούν από τη βροχή. Ευτυχώς, εκεί δίπλα ήταν μια εγκαταλελειμμένη καλύβα κάποιων ψαράδων, που τους πρόσφερε τη στέγη που χρειάζονταν! Το κορίτσι έστρωσε την ψάθα και τρομαγμένο από τους κεραυνούς, κούρνιασε στη ζεστή αγκαλιά του αγοριού της, που τα δυνατά του μπράτσα την έκαναν να νοιώθει ασφάλεια.
Αυτή η μικρή "περιπέτεια" έφερε το ζευγάρι ακόμα πιο κοντά και ο ερωτισμός τους δεν άργησε να ανάψει για τα καλά, επηρεασμένος από την, έτσι κι αλλιώς ηλεκτρισμένη από τους κεραυνούς, ατμόσφαιρα!
Σ' αυτό το φτωχικό καλυβάκι, που όμως πλημμύριζε από το ερωτικό πάθος των δυο νέων, του Αβραάμ και της Βασιλικούλας, πάνω σε μια ταπεινή ψάθα, εν μέσω των αστραπών και των βροντών της πρώτης φθινοπωρινής καταιγίδας, έγινε η σύλληψή μου, εν ονόματι του συμπαντικού Νόμου του θείου Έρωτα!
Ακολούθησαν 9 μήνες κλεισμένος στη "στενή", σε ένα υγρό και σκοτεινό κελί, και μετά με βγάλανε!
Το κακό είναι ότι ποτέ δε μου είπανε τι εγκλημα ειχα κάνει και με κλείσανε τόσους μήνες μέσα... Βέβαια τότε ήταν χούντα και μάλλον κάτι υποψιαστηκαν για τα φρονήματά μου!
Αποτέλεσμα ήταν να γεννηθώ εγώ, εννέα μήνες αργότερα, στις 7 του Ιούνη του 1970...
Ίσως αυτή την κορυφαία στιγμή της ένωσης των γονιών μας, την κατάκτηση του απόρθητου ωαρίου από το ισχυρότερο σπερματοζωάριο, τη ζεύξη του Χ με το Ψ, αυτή θα πρέπει να γιορτάζουμε, κι όχι την οδυνηρή εμπειρία του τοκετού, όπου με κλάματα εγκαταλείπουμε την ασφάλεια της μήτρας και βγαίνουμε σ' αυτόν τον τόσο παράξενο και μάταιο κόσμο!
Χρόνια μου πολλά λοιπόν, και... χωρίς αναστολή!
