Μπορούμε!

 

Το ζητούμενο δεν είναι να νικήσουμε τον Μητσοτάκη...

Το ζητούμενο δεν είναι να αλλάξουμε διαχειριστή της μιζέριας μας και να βάλουμε έναν άλλον «αριστερό», «κεντρώο» ή «δεξιό», τοποτηρητή των σκοτεινών συμφερόντων που διαφεντεύουν την ανθρωπότητα...

Το ζητούμενο δεν είναι καν να σώσουμε τα τομάρια μας...

Όλα αυτά είναι τόσο ασήμαντα, τόσο φθηνά, τόσο λίγα, μπροστά στο Μεγάλο, το Ωραίο, το Αληθινό, που υμνεί ο εθνικός μας ποιητής Κωστής Παλαμάς!

Το ζητούμενο είναι να ξαναβρούμε τους χαμένους μας εαυτούς!

Να θυμηθούμε ποιοί είμαστε και ποια είναι η αποστολή μας, που οι πρόγονοί μας τίμησαν, και τιμήθηκαν από όλη την ανθρωπότητα για όσα περίλαμπρα προσέφεραν!

Να πιάσουμε το νήμα από κει που κόπηκε και να συνεχίσουμε να παράγουμε και να προάγουμε πολιτισμό σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής ζωής!

Να θυμηθούμε τις ξεχασμένες Αξίες μας!

Να αναστυλώσουμε την καταβαραθρομένη αυτοπεποίθησή μας και να ηγηθούμε μιας νέας πανανθρώπινης πνευματικής και πολιτισμικής επανάστασης, που θα βγάλει την ανθρωπότητα από το τέλμα στο οποίο έχει υποπέσει σήμερα!

Το ερώτημα είναι: μπορούμε να επιτύχουμε κάτι τόσο σπουδαίο, έτσι όπως μας έχουν καταντήσει;

Η απάντηση είναι ότι ΜΠΟΡΟΥΜΕ!

Γιατί τίποτα δεν είναι πιο δυνατό, από τη φλόγα του ελληνισμού, αυτής της πανανθρώπινης πολιτισμικής αξίας, που σιγοκαίει μέσα μας και που δε σβήνει ποτέ, όσο κι αν προσπαθούν διάφοροι τσαρλατάνοι να την καταπνίξουν!

Αρκεί να βγούμε από το λήθαργο της αδράνειας όπως είχαν υποπέσει και οι Λωτοφάγοι, να βουλώσουμε με κερί τα αυτιά μας στο πλάνο τραγούδι των Σειρήνων, όπως έκανε ο προππάπος μας ο Οδυσσέας στους συντρόφους του, να δούμε με τα μάτια της ψυχής και όχι μέσα από τις διαστρεβλωτικές οθόνες που μας έχουν καθηλώσει να βλέπουμε ότι οι δυνάστες μας θέλουν, και τότε θα δούμε ότι ο «Κύκλωπας Πολύφημος» δεν είναι αήττητος και ότι μπορούμε να πάρουμε πίσω το βιός μας που τρωγοπίνουν ξεδιάντροπα οι μισητοί «Μνηστήρες»...

Υπομονή και καρτερία! Το πιο βαθύ σκοτάδι, είναι λίγο πριν ξημερώσει!

Η απενοχοποίηση της τσιπουροκατάνυξης

 

Το "πάω για τσίπουρα" δεν είναι τόσο απλό όσο ακούγεται...

Είναι μια ολόκληρη ιεροτελεστεία, μια μυσταγωγία, με απαραίτητους όρους και προϋποθέσεις για να εκτελεστεί σωστά! 

Προϋποθέτει μια καλή παρέα,  έναν κατάλληλο χώρο που να μας εμπνέει η ατμόσφαιρα που εκπέμπει, την επιλογή ενός καλού αποστάγματος που να ταιριάζει στα γούστα μας, και φυσικά, να παρελάζουν από το τραπέζι μας - σα να είναι πασαρέλα καλλιστείων - ατελείωτη ποικιλία από μεζεδάκια, κυρίως θαλασσινά δώρα του Ποσειδώνα, που θα ευφραίνουν τον ουρανίσκο μας, συνοδεύοντας το ιερό αγίασμα του Διονύσου για να κυλήσει στο μέσα μας και να διεγείρει όλες τις ευαίσθητες χορδές μας. 

Η όλη διαδικασία είναι ένα άνοιγμα της ψυχής μας στην παρέα για να βρει βάλσαμο στις πληγές της, μια θεϊκή επικοινωνία των πνευμάτων των συνδαιτυμόνων, ένας εκστασιασμός, μια ευεξία! 

Η ψυχή αποβάλλει το άγος των συμβιβασμών της καθημερινότητας, χαλαρώνει, απελευθερώνεται και εξαγνίζεται!

Οι διακριτικές μακρόσυρτες μουσικές που διαχέονται  στον αιθέρα και που ξυπνούν αρχέγονες μνήμες, οι γεύσεις των μεζέδων που εναλλάσονται και προκαλούν διαδοχικές ηδονικές εκρήξεις στους γευστικούς μας κάλυκες, η μετάληψη του ιερού αποστάγματος που καταλύει τις αναστολές των "πρέπει", δίνοντας χώρο στα "θέλω" και στα "ποθώ"... όλα αυτά μαζί δημιουργούν μια μαγευτική ατμόσφαιρα!

Λύνεται η γλώσσα και λέγονται αλήθειες που ο επιβεβλημένος καθωσπρεπισμός δεν μας επιτρέπει να ξεστομίσουμε... Μαλακώνει η καρδιά και αφήνει να εκφραστούν τα καταπιεσμένα συναισθήματα... 

Όσο διαρκεί η επήρεια του "μαγικού φίλτρου" του Βάκχου, ξαναποκτούμε την παιδική μας αφέλεια ή βγάζουμε τα καλά κρυμμένα ένστικτά μας, ό,τι κουβαλάει ο καθένας μας μέσα του...

Γι αυτό γελάμε, κλαίμε, συγκινούμαστε, γινόμαστε πειραχτήρια, φιλοσοφούμε, ερωτοτροπούμε, χαζολογούμε, παλιμπαιδίζουμε, ονειρευόμαστε, αποκαλύπτουμε πάθη, που όταν είμαστε "νηφάλιοι" δεν τολμούμε να εκφράσουμε!

Το "πάω για τσίπουρα" λοιπόν, είναι μια αναπόσπαστη διαδικασία ολοκλήρωσης του ψυχισμού του Έλληνα, που καθορίζει σε σημαντικό βαθμό την ταυτότητά του, και δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να συγχέεται με το αυτοκαταστροφικό μπεκρούλιασμα των βόρειων, κυρίως, λαών, που κάποιοι ανίδεοι θέλουν να το ταυτίσουν!

Ευοί ευάν!

Παγκόσμια Ημέρα των Εκπαιδευτικών

Παγκόσμια Ημέρα των Εκπαιδευτικών σήμερα... Όμως δεν γιορτάζουμε εμείς οι εκπαιδευτικοί, γιατί έχουμε πάψει από καιρό να είμαστε δάσκαλοι...

Όχι γιατί δεν είμαστε επαρκείς ή γιατί δεν κάνουμε σωστά τη δουλειά μας, αλλά γιατί τη δουλειά μας, μάς την πήραν άλλοι!

Τη δουλειά μας μάς την πήραν τα τάμπλετ και τα κινητά με τα οποία ασχολούνται μέρα- νύχτα οι μαθητές μας...

Μας την πήραν οι ινφλουένσερς και οι τικτόκερς με τις ανόητες και ανούσιες αναρτήσεις τους...

Μας την πήραν οι μεσημεριανούδες και τα πρωινάδικα, που έχουν πάρει εργολαβία στα ερτζιανά την αποβλάκωσή μας...

Μας την πήραν οι τράπερς με τα άμουσα τραγούδια τους και οι ατάλαντοι βυσματίες του σταρ σύστεμ, που υμνούν τη βία, την πορνεία, τα εύκολα και βρώμικα λεφτά, την ξιπασιά, την κουραδομαγκιά και το νταβαντζιλήκι...

Μας την πήραν τα πρότυπα του πολιτικού μας συστήματος που προβάλλουν το θράσος, τη ρεμούλα, τους παρτάκηδες, τα κομματόσκυλα, την αναξιοκρατία, τον ασπασμό κατουρημένων ποδιών αν θες να προκόψεις,  ή αλλιώς, την μούγκα, την απάθεια, την παραίτηση, την υποταγή, αν δε θες να βρεις τον μπελά σου...

Η δημοκρατία, η ελευθεροφροσύνη, η δικαιοσύνη, η αξιοπρέπεια, έχουν καταντήσει απαξίες...

Ποιός δίνει σημασία στον λόγο του πραγματικού δασκάλου σήμερα, όταν όλα τα άλλα γύρω του τον φυμώνουν και τον απαξιώνουν;

Είναι πλέον ορατά, ακόμα και στους εθελοτυφλούντες τα ολέθρια αποτελέσματα αυτής της μετάλλαξης της κοινωνίας...

Βιώνουμε  καθημερινά τα τερατουργήματα που γεννάει...

Όσοι δάσκαλοι είμαστε ακόμα ρομαντικοί και ασκούμε το λειτούργημά μας με γνώμονα τη συνείδησή μας, συνεχίζουμε να το ασκούμε κι ας ξέρουμε ότι μάλλον ματαιοπονούμε...

Πολύ φοβάμαι όμως πως το πισωγύρισμα προς τη βαρβαρότητα είναι πια αμετάκλητο...

Μακάρι να κάνω λάθος!