Ο Μαυρογιαλούρος ξαναχτυπά...

Όπως φαίνεται στον ορίζοντα, ο πόλεμος στην Ουκρανία βαίνει προς το τέλος του, ανεξάρτητα με το ποιοι τελικά είναι οι νικητές και ποιοι είναι οι χαμένοι...

Εμείς πάντως είμαστε σίγουρα χαμένοι:

- Πρώτον, είμαστε χαμένοι οικονομικά, λόγω των ευρωπαϊκών κυρώσεων που πήραμε υποτίθεται εναντίον της Ρωσίας, που όμως έβλαψαν τους δικούς μας αγρότες, τους δικούς μας γουναράδες, τον δικό μας τουρισμό και τελικά ολόκληρο τον λαό μας με την έκρηξη των τιμών στα καύσιμα και αλυσιδωτά σε όλα τα προϊόντα...

- Δεύτερον, είμαστε χαμένοι διπλωματικά, που με τη στάση μας θεωρούμαστε εχθροί μιας υπερδύναμης, που είναι μόνιμο μέλος του συμβουλίου ασφαλείας του ΟΗΕ, που σίγουρα θα χρειαστούμε λόγω των ανοιχτών εθνικών θεμάτων με τους γείτονές μας...

- Και τρίτον, είμαστε χαμένοι στρατιωτικά, καθώς τα όπλα που στείλαμε στην Ουκρανία, ουσιαστικά αφόπλισαν τα νησιά μας....

Ο κ. Μητσοτάκης είπε ότι επιλέξαμε “τη σωστή πλευρά της ιστορίας", αλλά πολύ φοβάμαι πως σ' αυτή την ιστορία, δεν υπάρχει "σωστή πλευρά"!

Ή μάλλον, η "σωστή πλευρά" ήταν η διαμεσολαβητική, για την ειρήνευση, στάση, και όχι η εμπλοκή μας (έμμεση ή άμεση), με την πλευρά ενός εκ των δύο αντιπάλων. Γιατί οι δύο πραγματικοί αντίπαλοί είναι η Ρωσία και η Δύση. Η Ουκρανία είναι απλά το πεδίο μάχης πάνω στο οποίο λύνουν τις διαφορές τους Ρωσία και Δύση. Γι αυτό και ο πολύπαθος λαός της Ουκρανίας είναι το τραγικό θύμα, οι αναλώσιμοι, αυτής της τιτανομαχίας...

Σαν σήμερα λοιπόν, πριν 3 χρόνια, με αφορμή τον βομβαρδισμό ενός μαιευτηρίου στη σφύζουσα από ελληνισμό Μαριούπολη, ο κ.Μητσοτάκης, χάριν εντυπωσιασμού, υποσχέθηκε να χτίσει ένα καινούργιο μαιευτήριο στη θέση του κατεστραμμένου, μετά το τέλος του πολέμου.

Να θυμίσω ότι κι ο γνωστός κινηματογραφικός πολιτικάντης Μαυρογιαλούρος, μαιευτήριο ειχε χτίσει, στην ταινία "Υπάρχει και φιλότιμο" του παλιού, καλού, ελληνικού κινηματογράφου!

Όμως στην ουσία, τι έκανε το ελληνικό κράτος, όλα αυτά τα χρόνια, για τον ελληνισμό της Ουκρανίας;

Η Μητέρα Ελλάδα ενήργησε ως κακιά μητριά στα παιδιά της, τα οποία έσπειρε στην περιοχή από τα πανάρχαια χρόνια, εμπλουτίστηκαν με άλλα παιδιά της που κατέφυγαν εκεί για να γλιτώσουν από το λεπίδι των Τούρκων, αλλά κι από το λεπίδι των ίδιων των Ελλήνων αδερφών τους, κατά τον εμφύλιο πόλεμο...

Ξέχασε η Μητέρα Ελλάδα ότι τα παιδιά της αυτά οργάνωσαν την απελευθέρωσή της στην Οδησσό, με την ίδρυση της Φιλικής Εταιρείας, και για να ικανοποιήσει τον Γάλλο "εραστή" της, έστειλε στρατό το 1919 στην Κριμαία εναντίον του νεοσύστατου καθεστώτος, αδιαφορώντας για τις ολέθριες συνέπειες που θα είχε αυτή η κίνηση στα παιδιά της που ζούσαν εκεί...

Αλλά και όλα τα επόμενα χρόνια τα θεωρούσε αποπαίδια, καθώς τα αποκήρυξε ως κομμουνιστοσυμμορίτες, που χαλούσαν την εικόνα της στα σαλόνια της Δύσης, που διακήρυττε αυτάρεσκα ότι τάχα "ανήκομεν"!

Τη Δύση όμως τη ρώτησε;

Γιατί η Δύση ανέκαθεν θεωρεί ότι η Ελλάς της ανήκει ως δουλικό προσωπικό, κι όχι ως ισότιμο μέλος της! Η φτωχή συγγενής, που ήρθε από την επαρχία, και από οίκτο τη χρησιμοποιούνε σαν παραδουλεύτρα! Κι ας όφειλε η Δύση τα πάντα, στην ελληνική πολιτισμική κληρονομιά!

Και μετά έπεσε το καθεστώς της Σοβιετίας, και η Μητέρα Ελλάδα, αναγκάστηκε να υποδεχτεί με δυσφορία ορισμένα από τα κατατρεγμένα παιδιά της ως "ρωσοπόντιους", όπως το 1922 υποδέχτηκε τα τέκνα της από τη Μικρασία, ως "Τουρκόσπορους"! Αυτούς, που όπου πήγαν κι εγκαταστάθηκαν άγιασε ο τόπος από την εργατικότητά τους, την προκοπή τους, την κουλτούρα τους!

Θα φτιάξουμε τώρα από οίκτο κι από υποκριτικό "φιλότιμο", ένα μαιευτήριο!

Ένα ψωρομαιευτήριο (αν γίνει κι αυτό, και δεν είναι άλλη μία, προεκλογικού τύπου, κούφια υπόσχεση), για να εξοφλήσουμε το χρέος μας απέναντι στον Ελληνισμό της Ουκρανίας ως προς τι;

Ως προς τα τόσα χρόνια που τους έχουμε εγκαταλελειμμένους στη μοίρα τους;

Ένα ψωρομαιευτήριο για να ανταποδώσουμε τι;

Τα εκατοντάδες σπουδαία ευεργετήματα στη Μητέρα Ελλάδα, του Μαρασλή, του Βαρβάκη και τόσων άλλων ευεργετών που διέπρεψαν στην περιοχή;

Ένα ψωρομαιευτήριο ως αντιστάθμισμα στην ελευθερία μας που μας χάρισε η Φιλική Εταιρεία;

Λίγη ντροπή, δε βλάπτει...

Λάρισα - μια μελλοντική μητρόπολη του Θεάτρου και των Τεχνών

Από την αρχαιότητα ακόμη, η Λάρισα είχε τη φήμη της πόλης της διασκέδασης και της ψυχαγωγίας.

Αυτό καταμαρτυρούν και τα δύο αρχαία θέατρά της, που δεσπόζουν στο κέντρο της πόλης!

Το επιβλητικό Α' αρχαίο θέατρο μάλιστα, έγινε το έμβλημα του Δήμου Λαρισαίων, και με το τέλος των εργασιών αναστήλωσής του θα αποδοθεί ξανά, μετά από πολλούς αιώνες, στην ενεργό καλλιτεχνική δράση!

Όμως και στα νεότερα χρόνια η Λάρισα έχει να επιδείξει σπουδαίες πρωτοβουλίες στο χώρο του θεάτρου και των Καλών Τεχνών γενικότερα!

Ας μη ξεχνάμε ότι ο πολύ σπουδαίος θεσμός των Δημοτικών Περιφερειακών Θεάτρων (ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.), που έδωσε την ευκαιρία στους Έλληνες της επαρχίας να γνωρίσουν, να αγαπήσουν και να ασχοληθούν με το θέατρο, εδραιώθηκε στη Λάρισα με το Θεσσαλικό Θέατρο, που ανέβασε θρυλικές παραστάσεις που ταξίδεψαν σε όλη την Ελλάδα.

Η Λάρισα έβγαλε και συνεχίζει να βγάζει πολλούς σπουδαίους ηθοποιούς, συγγραφείς και θεατρανθρώπους, αναφέροντας ενδεικτικά από τους παλαιότερους την Ελένη Ζαφειρίου και τον Μ. Καραγάτση, μέχρι τον σπουδαίο Κώστα Τσιάνο , την Άννα Βαγενά, τον Λάκη Λαζόπουλο, και από τη νεότερη γενιά ταλαντούχων ηθοποιών, ο Διαμαντής Καραναστάσης, ο Σταύρος Νικολαΐδης, ο Αλέξης Γεωργούλης και η Ζωή Μουκούλη . Τα ονόματα που ανέφερα είναι εντελώς ενδεικτικά, καθώς πολλοί ακόμα σπουδαίοι ηθοποιοί, Λαρισαίοι στην καταγωγή , έχουν διαπρέψει στο πανί και στο σανίδι. Ταυτόχρονα δεκάδες ερασιτεχνικές θεατρικές ομάδες, σκηνές και εργαστήρια, με πάθος και μεράκι ξεδιπλώνουν το ταλέντο τους, μελετούν και πειραματίζονται, προσφέροντας στο φιλοθεάμων κοινό της Λάρισας πολλές καλλιτεχνικές προτάσεις.

Να μην ξεχάσουμε να αναφέρουμε και τον αξιόλογο δημοτικό κουκλοθίασο Τιριτόμπα, ψυχή του οποίου ήταν οι αείμνηστοι Κώστας Χατζηανδρέου και Σοφία Φουτζοπούλου και με πολλή αγάπη συνεχίζει να μαγεύει τα παιδιά, η υπέροχη Φωτεινή Καλούδη.

Αλλά και στο χώρο του κινηματογράφου, σπουδαία δουλειά γίνεται από την Κινηματογραφική Λέσχη Λάρισας, και το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Λάρισας στο Χατζηγιάννειο Πνευματικό Κέντρο, ψυχή των οποίων είναι ο Θάνος Μουκούλης. Επίσης, ο δροσερός θερινός κινηματογράφος στον Μύλο του Παππά, που φέρει το όνομα του αείμνηστου Μπαρμπή Βοζαλή, γεμίζει τα καλοκαίρια μας με ποιοτικές ταινίες του παγκόσμιου κινηματογράφου.

Οι υποδομές της Λάρισας στον τομέα της τέχνης θα μπορούσαν να είναι πολύ καλύτερες, καθώς η ενασχόληση των Λαρισαίων με το θέατρο και τον κινηματογράφο είναι μεγάλη και διαρκώς αυξανόμενη. Σίγουρα μας λείπει η χρήση του Θεάτρου του ΟΥΗΛ, ένα τεράστιο μισοτελειωμένο κτήριο που για χρόνια δεσπόζει στο κέντρο της πόλης αναξιοποίητο, σαν στοιχειωμένο, λόγω κακού χρηματοδοτικού σχεδιασμού, ενώ αν ολοκληρωνόταν θα μπορούσε να καλύψει πολλές από τις ανάγκες των θεατρόφιλων Λαρισαίων. Στα σχέδια έχει μείνει και το μεγαλόπνοο όραμα για τη δημιουργία μιας cinecita στις διαθέσιμες εκτάσεις και παλιές αποθήκες που υπάρχουν στην περιοχή του ΣΕΚΦΟ, όπου η Λάρισα θα μπορούσε να καταστεί κέντρο κινηματογραφικής παραγωγής.

Όλα αυτά τα στοιχεία συνηγορούν στην πρόταση που αρχίζει δειλά-δειλά να διαμορφώνεται για την ίδρυση Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας με έδρα τη Λάρισα, καθιστώντας την πόλη μητρόπολη πολιτισμικής δημιουργίας καθώς έχει όλα τα προσόντα και τις προοπτικές γι αυτή την τιμή!

Θα πρέπει όμως γύρω από αυτό τον στόχο να συ-στρατευτούν όλες οι πνευματικές, θεσμικές και πολιτικές δυνάμεις και όλοι μαζί, ως ενεργοί πολίτες να διεκδικήσουμε αυτό το μεγαλόπνοο όραμα για τον τόπο μας!

Η Ευρώπη στην νέα κοσμογονία!

 

Η έλλειψη ηγετών στην Ευρωπαϊκή Ένωση, είναι απογοητευτική! Και μάλιστα αυτή την κρίσιμη ιστορική συγκυρία που ζούμε!

Σ' έναν κόσμο που αλλάζει ραγδαία, η ΕΕ μοιάζει με «ένα ποντίκι που βρυχάται».

Μοιάζει περισσότερο με Μ.Κ.Ο. για την προστασία της χελώνας «καρέτα - καρέτα», παρά με ισχυρό κέντρο αποφάσεων και υπολογίσιμο παράγοντα στα τεκταινόμενα στην γειτονιά της, πόσω δε μάλλον, στα παγκόσμια φλέγοντα ζητήματα!

Έχει απωλέσει προ πολλού, το πλεονέκτημα της τεχνολογικής πρωτοπορίας, καθώς ότι προϊόν υποτίθεται ότι φέρει τη σήμανση made in E.U., στην ουσία είναι made in China, καθώς όλα τα εξαρτήματά του είναι κινέζικα!

Η προσωνυμία «Γηραιά Ήπειρος» της ταιριάζει πια απόλυτα, καθώς δημογραφικά ο πληθυσμός της είναι πολύ γηρασμένος, οι νεαρές και παραγωγικές ηλικιακές ομάδες όλο και συρρικνώνονται, ενώ η Ε.Ε. μοιάζει με ένα απέραντο γηροκομείο ξεπεσμένων (και ξιπασμένων) αποικιοκρατών, που κάθονται σκεπασμένοι με την κουβερτούλα τους σε αναπηρικά αμαξίδια και αναπολούν τα περασμένα μεγαλεία τους...

Έχασαν το στοίχημα να δημιουργήσουν μια

συγκροτημένη κραταιά υπερδύναμη, μια ισχυρή συνομοσπονδία ή έστω ισχυρή συμμαχία προηγμένων κρατών, που θα αποτελούσε κυρίαρχο πόλο στην νέα παγκόσμια πολιτικοοικονομική πραγματικότητα που διαμορφώνεται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς!

Οι χώρες που την συναποτελούν έγιναν δέσμιες των συμφερόντων του γαλλογερμανικού άξονα, (ουσιαστικά, δηλαδή, της Γερμανίας), ο εγωισμός και η υπεροψία της οποίας, κατέστρεψε τις πιο ευάλωτες οικονομίες της Ένωσης (βλ. P.I.G. ‘s).

Ταυτόχρονα, πολιτικά και αμυντικά η Ε.Ε. είναι εξαρτημένη από τις Η.Π.Α., ενεργειακά από τη Ρωσία, τεχνολογικά και εμπορικά από την Κίνα....

Το μόνο που της απέμεινε, είναι ότι ακόμα αποτελεί μια μεγάλη και πλούσια αγορά, που όμως κι αυτό το προνόμιο έχει ημερομηνία λήξης, καθώς τα αμύθητα πλούτη που απέκτησε λεηλατώντας τις πρώην αποικίες της, τελειώνουν, και δεν έχει πια την παραγωγική ικανότητα και το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα για να τα αναπληρώσει!

Τι μπορεί να γίνει;

Δεν είμαι πια τόσο αισιόδοξος...

Τώρα που η Αμερική του Τραμπ αποσύρει το επίκεντρο του ενδιαφέροντος της από την περιοχή και θέλει να επικεντρωθεί στον μεγαλύτερο αντίπαλό της την Κίνα, τώρα θυμήθηκε η Ευρώπη να κάνει ορισμένες απέλπιδες κινήσεις, που έπρεπε να τις είχε κάνει πριν από δεκαετίες, για να προλάβουν να λειτουργήσουν! Τώρα ομως, ούτε ο χρόνος φτάνει, ούτε η εσωτερική πολιτική κατάσταση στην Ε.Ε. είναι ευνοϊκή, για τέτοια σημαντικά βήματα! Αφήστε που ότι γίνεται, γίνεται άτσαλα, καθώς ούτε η Γερμανία, ούτε η Γαλλία απέβαλαν την ηγεμονική και πατερναλιστική νοοτροπία τους, που φρέναρε τόσα χρόνια την πρόοδο της Ευρωπαϊκής ενωτικής ιδέας! Αποτέλεσμα ήταν, ο δικαιολογημένος αυξημένος ευρωσκεπτικισμός και οι φυγόκεντρες τάσεις...

Όμως τώρα που η Αμερική φαίνεται να μετακινεί το επίκεντρο του ενδιαφέροντός της από την περιοχή μας, στην Άπω Ανατολή, ίσως είναι η τελευταία  ευκαιρία της Ε.Ε. ώστε να δει την κατάσταση με άλλη οπτική. Να αναθεωρήσει τις αυτοκαταστροφικές, παλαιοαποικιοκρατικές της νοοτροπίες και να σχεδιάσει το μέλλον της με βάση τα σύγχρονα δεδομένα!

Να ξεπεράσουν τις ψυχροπολεμικές τους φοβίες και να μην βλέπουν τη Ρωσία ως εχθρό, αλλά ως έναν πολύ χρήσιμο σύμμαχο! Έτσι κι αλλιώς είναι ενεργειακά (και όχι μόνο) εξαρτημένη από αυτή! Ένα διπλωματικό ρητό λέει ότι, «τον εχθρό που δεν μπορείς να τον νικήσεις, να τον κάνεις φίλο σου»!

Αν και δεν κατάλαβα ποτέ γιατί οι Ευρωπαίοι θεωρούν την Ρωσία εχθρό... Η Γερμανία, η Γαλλία και η Αγγλία (όταν ανήκε στην Ε.Ε.), ναι το καταλαβαίνω! Έχουν τη μωροφιλοδοξία να ηγεμονεύουν στην Ευρώπη, και η Ρωσία τους παίρνει τα πρωτεία! Οι υπόλοιπες όμως, χώρες της Ευρώπης γιατί; Η Ρωσία είναι αναπόσπαστο κομμάτι της Ευρώπης και γεωγραφικά και πολιτισμικά, κι ας εκτείνεται ως τον Ειρηνικό ωκεανό. Η ενέργειά της, ο ορυκτός της πλούτος, το πολεμικό της οπλοστάσιο, το επιστημονικό και ερευνητικό της δυναμικό, η τεράστια έκτασή της και η μεγάλη ακόρεστη ακόμα αγορά της, είναι ότι λείπει από την Ε.Ε. για να γίνει η μεγαλύτερη υπερδύναμη του πλανήτη, όπως ονειρεύονταν! Μαζί με τη Ρωσία θα μπορούσε να εξασφαλίσει την αυτάρκεια και να ευημερούν όλοι οι λαοί της! Και μαζί με τους ευρωπαϊκούς λαούς και οι λαοί όλου του κόσμου! Είναι πλέον τεχνολογικά εφικτό όσο κι αν ακούγεται παράξενο!

Η ιδέα αυτή αν και είναι απόλυτα εφικτή, δεν φαίνεται να καθίσταται όμως ρεαλιστική, γιατί προσκρούει στις εθνικιστικές ονειρώξεις της Γερμανίας τύπου «Deutschland über alles» που μας οδήγησαν σε δύο παγκόσμιους πολέμους και στα αποικιοκρατικά σύνδρομα κατωτερότητας των Άγγλων και των Γάλλων!

Γι’ αυτούς τους λόγους δεν αισιοδοξώ και πολύ για το μέλλον της Ευρώπης, και μακάρι να κάνω λάθος...