Άνθρωποι και γαϊδούρια...

Στα γαϊδουράκια και γενικά σε όλα τα ιπποειδή, η ανθρωπότητα χρωστάει πολλά! 

Χωρίς τα άλογα, τα γαϊδούρια, τα μουλάρια, δε θα είχαμε φτάσει στο πολιτισμικό επίπεδο που βρισκόμαστε σήμερα!

Είναι τεράστια η συμβολή των ιπποειδών σε όλους τους τομείς της ζωής του ανθρώπου!

Στις μεταφορές, στις συγκοινωνίες, στη γεωργία, στο εμπόριο, στην ανοικοδόμηση, στην υλοτομία, σε όλες τις δουλειές, ακόμη και στον πόλεμο, τα ιπποειδή ήταν το "πολυεργαλείο" του ανθρώπου, ο ακούραστος συνεργάτης, ο πιστός σύντροφος.

Τα ζώα αυτά χύσανε τόνους ιδρώτα γυρνώντας τα μαγγανοπήγαδα και τις μυλόπετρες, κουβαλώντας τεράστια φορτία σε δυσπρόσιτα μέρη, οργώνοντας τα χωράφια, αλωνίζοντας σοδειές,  σέρνοντας άμαξες, καρότσες, κανόνια, μεταφέροντας περήφανα καβαλάρηδες.

Με τα ευγενικά τους χαρακτηριστικά, την δύναμη, την υπομονή, την επιμονή, την υπακοή, το πείσμα, την υπερηφάνεια, υπήρξαν το δεξί χέρι του αμαξά, του αγωγιάτη, του αγρότη, του υλοτόμου και τόσων άλλων επαγγελματιών, ενώ για χιλιετίες το ιππικό ήταν το πιο ισχυρό σώμα του στρατού!

Όσο τα χρειαζόντουσαν για τις δουλειές τους, οι άνθρωποι φρόντιζαν τα  ιπποειδή, τα τάϊζαν και τα αγαπούσαν, ενώ τα εξυμνούσαν στις Καλές Τέχνες. Χιλιαδες οι αναφορές τους στην ποίηση, στη λογοτεχνία, στη ζωγραφική, στη γλυπτική...

Και ύστερα ήρθε η τεχνολογία...

Τα τρακτέρ, τα φορτηγά, τα αυτοκίνητα, τα τανκς, οι μηχανές, τα αυτοματοποιημενα συστήματα...

Κι έτσι ο ρόλος των ιπποειδών περιορίστηκε δραματικά στις ιπποδρομίες, ως θλιβερή τουριστική ατραξιόν στα νησιά και ως  νούμερα στα τσίρκο με την πειθαρχία του μαστιγίου...

Όλη αυτή η υποτιθέμενη "αγάπη" που είχε ο άνθρωπος γι αυτά τα ζώα, στέρεψε, αφού πια δεν τα έχει ανάγκη, κι έτσι το είδος άρχισε να φθίνει, ώσπου έφτασε στα όρια της εξαφάνισης ορισμενων φυλών, εφόσον ο άνθρωπος πια δεν ενδιαφέρεται...

Κι όσες προσπάθειες γίνονται με επιδοτούμενα προγράμματα για τη διάσωση σπάνιων φυλών, αργά ή γρηγορα θα αποτύχει, γιατί η επιδοτούμενη "αγάπη" έχει ημερομηνία λήξης...

Τώρα αν τη λέξη "ιπποειδή" την αντικαταστήσετε με τις λέξεις "απλοί άνθρωποι", και τη λέξη "άνθρωποι" με μια "κλίκα εξουσιαστών", δε θα είναι δύκολο να μαντέψετε ποια θα είναι η μοίρα και των απλών ανθρώπων, όταν αναπτυχθεί κι άλλο η τεχνολογία, και πλέον δε θα είναι χρήσιμη η ανθρώπινη εργασία...

Αυτή η φάρα των εξουσιαστών θα κρίνει ασύμφορη τη διατήρηση τόσο μεγάλου πληθυσμού απλών ανθρώπων, οπότε θα βρει τρόπους να μας μειώσει δραστικά, εξαιρώντας βέβαια τους εαυτούς τους, τα σόγια τους και τους κολλητούς τους!

Ίσως γι αυτό λυπόμαστε τόσο πολύ όταν βλέπουμε να κακοποιούνται τα καημένα τα γαϊδουράκια. 

Ισως γιατί στη θέση τους, βλέπουμε συνειρμικά και ασυναισθητά, τους ίδιους μας τους εαυτούς!

Κάντε τα κουμάντα σας...

 

Φουσκώσετε τα πνευμόνια σας με ελληνικό αγέρι, γεμάτο με μυρωδιές από θαλασσινό ιώδιο, αγιόκλημα και βασιλικό! 

Γεμίστε το μυαλό σας με εικόνες από το απέραντο γαλάζιο, τα άγρια, άπαρτα βουνά, τα φρεσκοασβεστωμένα σπίτια, που αντανακλούν τις ακτίνες του Υπερίωνα Ήλιου!

Εγκλωβίστε στους λαβυρίνθους των αυτιών σας τον ήχο από το κυματάκι που σκάει στην ακρογιαλιά, κάνοντας τα βοτσαλάκια να κατρακυλάνε πέρα - δώθε, τον παραπονιάρικο μακρόσυρτο ήχο του κλαρίνου στα πανηγύρια, το μονότονο κελάηδισμα του Γκιώνη, που σπάει τη σιγαλιά της νύχτας με πανσέληνο!

Φορτώστε τους γευστικούς σας κάλυκες με θεϊκές γεύσεις από φρέσκα πελαγίσια ψάρια στη σχάρα,  κατσικάκι ελευθέρας βοσκής στον ξυλόφουρνο, μπριάμι με λαχανικά από τον κήπο!

Γεμίστε τα ρούχα σας με λεκέδες από τα ζουμιά του καρπουζιού που το τρως με τη φέτα, το τζατζίκι που σου έπεσε από το παραγεμισμένο πιτόγυρο, το κρασί που πιτσίλησε, καθώς τσουγκρίζαν τα ποτήρια!

Μην τα πλένετε, φυλάξτε τα σαν παράσημα! 

Πάρτε τα μαζί με τις άλλες αναμνήσεις, να έχετε να πορεύεστε τον χειμώνα, μέχρι να έρθει το επόμενο καλοκαίρι...

Μύχιες σκέψεις καλοκαιρινής νυκτός

 

Έχεις λιώσει τα παντελόνια σου στα θρανία... 

Έχεις σπουδάσει δέκα χρόνια την επιστήμη σου...

Έχεις πάρει πτυχία , μάστερ, διδακτορικά...

Έχεις συγκροτημένο λόγο, πλούσιες γνωσεις, εμπνευσμένες ιδέες, ακαίρεο ήθος, αδαμάντινο χαρακτήρα, ενσυναίσθηση...

Όλοι σου λένε ότι είσαι πολύ έξυπνος, αλλά κι εσύ το αντιλαμβάνεσαι από τις αντιδράσεις των άλλων όταν συναναστρέφεσαι μαζί τους...

Επαγγελματικά όμως χολαίνεις. 

Με το ζόρι βρίσκεις δουλειά, συχνά σε θέσεις πολύ χαμηλότερες των προσόντων σου...

Το βιογραφικό σου σημείωμα είναι εντυπωσιακό, αλλά συνήθως απορρίπτεσαι μετ' επαίνων...

Με μεγάλη δυσκολία τα φέρνεις βόλτα. Αν τα φέρνεις...

Ταυτόχρονα, βλέπεις γύρω σου ένα σωρό άλλους ανθρώπους, με υποδεκαπλάσια προσόντα από σένα, άξεστους χαχόλους, κυανοπώγωνες, στουρνάρια κανονικά, ακοινώνητους, να πλασάρονται ως "μεγαλοεπιχειρηματίες", με στόμφο αρχοντοχωριαταραίου, ύφος χιλίων καρδιναλίων, να κυκλοφορούν με Ferrari και τζιπάρες, να χαριεντίζονται τα καλοκαίρια στις Μυκόνους και τους χειμώνες στις Αράχοβες, να ζούνε σε βιλάρες με πισίνες και τζιακούζια ... και τρελαίνεσαι!

Όχι ότι λιμπίζεσαι τα εξόφθαλμα πλούτη τους... 

Κάθε άλλο! 

Είσαι και ολιγαρκής, παναθεμά σε! 

Ομως, θα ήθελες να μπορείς να ζεις με αξιοπρέπεια, βρε αδερφέ...

Και τότε αναρωτιέσαι: 

Ρε γ@μώτο, πόσο πιο βλάκας μπορεί να είσαι από αυτόν τον, αντικειμενικά και πανθομολογουμένως, ξεκούρδιστο μπαγλαμά, που έχει χ€στεί στο τάληρο, ενώ εσύ τρομάζεις να βγάλεις το μήνα;

Αρχίζεις να χάνεις την αυτοεκτίμησή σου, κοντεύεις να αποκτήσεις σύνδρομο κατωτερότητας, και σκέφτεσαι να επισκευτείς ψυχολόγο, αν όχι ψυχίατρο...

"Τι να φταίει, τι να φταίει που δεν πήγαμε μπροστά...", που λέει και το λαϊκον άσμα...

Και σκάει ένα σκάνδαλο σαν του ΟΠΕΚΕΠΕ, σαν των στημένων δημοσίων διαγωνισμών, σαν την ανάθεση σε ημετέρους διαφόρων έργων, σαν των φωτογραφικών προκηρύξεων θέσεων, σαν των χαριστικών διαταξεων, σαν των πέτσινων επιχορηγήσεων και επιδομάτων, κτλ, κτλ...

...και τότε καταλαβαίνεις ότι σου λείπουν τα βασικότερα προσόντα επιτυχίας στην Ελλάδα: 

Το βίσμα, τα κολλητιλήκια με την εξουσία, η ανηθικότητα, το περίσσιο θράσος, η σκ@τοψυχιά, η αναισθησία, ο κοινωνικός παχυδερμισμός...

Θα μου πεις, όλοι όσοι είναι επιτυχημένοι και πλούσιοι, είναι έτσι; 

Ίσως όχι... 

Όσοι όμως δεν είναι, είναι σίγουρα σπάνιες εξαιρέσεις!

Γιατί αυτή η χώρα, με αυτό το χυδαίο πολιτικό σύστημα που τη διαφεντεύει, δεν επιτρέπει στους σωστούς και τους άξιους ανθρώπους να προκόψουν... 

Γι αυτό όσοι μπορούν και φεύγουν και πηγαίνουν σε χώρες με στοιχειώδη αξιοκρατία, προκόβουν, κάτι που στη χώρα τους δεν θα μπορούσαν με τίποτα...

Έλα όμως που έχεις, συν τοις άλλοις, και το κουσούρι να αγαπάς παθολογικά την πατρίδα σου και να μην μπορείς μακριά της, κι ας σε πληγώνει καθημερινά... 

Δεν υπάρχει γιατριά σας λέω!

Καληνύχτα σας!