ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ Ή ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ ;

Η λέξη «Δημοκρατία» είναι ίσως η πιο καπηλευμένη έννοια της ελληνικής γλώσσας!
Οι αρχαίοι Έλληνες διέκριναν τα πολιτεύματα σε δημοκρατικά και μη δημοκρατικά.Όπως δεν μπορεί μια γυναίκα να είναι «ολίγον έγκυος» και «ολίγον παρθένα», έτσι κι ένα πολίτευμα δεν μπορεί να είναι «ολίγον δημοκρατικό» και «ολίγον κάτι άλλο»! Επομένως, είναι ανεπίτρεπτο να αυτοαποκαλούνται ως δημοκρατικά, πολιτεύματα που δεν εφαρμόζουν τις Αρχές της Δημοκρατίας!
Το πιο διαδεδομένο μη δημοκρατικό πολίτευμα, που το ασπάζονται οι περισσότερες χώρες του σύγχρονου κόσμου, (με διάφορες, βέβαια, παραλλαγές από χώρα σε χώρα), είναι ο Κοινοβουλευτισμός. Ο Κοινοβουλευτισμός είναι ένα ολιγαρχικό πολίτευμα, εφεύρημα των Βρετανών το 1215 μ.Χ., γιατί ήθελαν να μετριάσουν την απόλυτη Μοναρχία. Ο Κοινοβουλευτισμός, όσο κι αν αρέσκεται να αυτοαποκαλείται δημοκρατικό πολίτευμα, διαφέρει σημαντικά από τη Δημοκρατία.
Από τότε που εξαπλώθηκε ο Κοινοβουλευτισμός, έχουμε δει να καταχρώνται του ονόματος της Δημοκρατίας, διάφορα απίθανα καθεστώτα:
- Μοναρχίες με … «διχασμένη προσωπικότητα»! Πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς το οξύμωρο σχήμα «Βασιλευόμενη Δημοκρατία»;
- Καθεστώτα απολυταρχικά, όπως η «Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας» και η «Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών» (ΕΣΣΔ).
- Θεοκρατικά καθεστώτα, όπως η «Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν».
- Μέχρι και στρατιωτικές δικτατορίες, που κατέλαβαν την εξουσία με πραξικόπημα, αυτοχαρακτηρίζονται ως Δημοκρατίες! Ας μην ξεχνάμε τη δική μας «Ελληνική Δημοκρατία», κατά τη διάρκεια της χούντας των συνταγματαρχών.
Και βέβαια η καπήλευση δε σταματάει μόνο σ’ αυτές τις εξόφθαλμα κραυγαλέες περιπτώσεις.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η σκοπίμως ψευδή αίσθηση που έχει περάσει στο ευρύ κοινό, ότι οι Εκλογές για την ανάδειξη αρχόντων - κορυφαία διαδικασία του Κοινοβουλευτισμού- αποτελούν τάχα, δημοκρατική διαδικασία! Προς έκπληξη, ίσως, των περισσοτέρων αναγνωστών, δυστυχώς αυτό είναι μία μεγάλη απάτη! Ας αναλύσουμε, όμως, το γιατί:
Ο Αριστοτέλης αναφέρει ότι «…Η κλήρωση θεωρείται δημοκρατικός τρόπος ανάδειξης των αρχόντων, ενώ η εκλογή θεωρείται ολιγαρχικός τρόπος ανάδειξης των αρχών…» (Αριστοτέλης, Πολιτικά Δ, 1294β 8-9).
Ο καθηγητής Αλέξανδρος Κόντος, τεκμηριωμένα αναφέρει ότι: «Στη δημοκρατία τα κληρωτά αξιώματα είναι συντριπτικά πολυαριθμότερα από τα αιρετά. Στην αρχαία Αθήνα η αναλογία είναι: 99,14% κληρωτά αξιώματα, 0,75% αιρετά αξιώματα και 0,09% με διορισμό»! ( «ΝΕΑ ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΙΑ» τεύχ, 38/2004, σελ. 141-151).Όλα αυτά αποδεικνύουν ότι στη Δημοκρατία η ανάδειξη των αρχόντων γίνεται κατά κύριο λόγο με κλήρωση (μεταξύ όλων των πολιτών) και όχι με εκλογή (συνήθως μέσα από αδιαφανώς στημένες κομματικές λίστες), όπως περίτεχνα κατάφεραν να μας κάνουν να πιστέψουμε οι εξουσιαστές.
Επομένως, γίνεται φανερό ότι οι εκλογές είναι εργαλείο της ολιγαρχίας, η οποία στην περίπτωση της Ελλάδας, παίρνει σε μεγάλη έκταση τη μορφή της οικογενειοκρατίας! Σκεφτείτε μόνο πόσοι βουλευτές, αλλά και διορισμένοι ανώτατοι δημόσιοι λειτουργοί, είναι μεταξύ τους, πατεράδες και γιοί, θείοι και ανεψιοί, πεθεροί και γαμπροί, αδέρφια, ξαδέρφια, κουμπάροι, μπατζανάκια, συμπέθεροι, κτλ.! Έτσι καταργείται βάναυσα η βασική αρχή της Δημοκρατίας, η οποία προβλέπει ότι όλοι οι πολίτες με τη σειρά τους δικαιούνται (και υποχρεούνται) να αναλαμβάνουν όλα τα πολιτικά αξιώματα. Με αυτόν τον τρόπο, στις σύγχρονες - κατ’ όνομα μόνον - «Δημοκρατίες», η άσκηση της εξουσίας καταντάει μία επαγγελματική, μόνιμη απασχόληση για «κάποιους», και παρά το γεγονός ότι πολύ συχνά αποδεικνύονται (κατ’ επανάληψη) ανίκανοι και ανάξιοι να κυβερνήσουν, ώ του θαύματος, το «σύστημα» καταφέρνει, σχεδόν πάντα να τους επανεκλέξει!
Μία άλλη βασική αρχή της Δημοκρατίας είναι η διάκριση των εξουσιών σε νομοθετική, εκτελεστική και δικαστική και η ανεξάρτητη λειτουργία τους. Ούτε αυτή η αρχή τηρείται από τον Κοινοβουλευτισμό, καθώς (τουλάχιστον στην παραλλαγή του, που εφαρμόζεται στην Ελλάδα) η νομοθετική εξουσία, εκλέγει την κυβέρνηση, (άρα την εκτελεστική εξουσία) και η κυβέρνηση διορίζει την ηγεσία της δικαστικής εξουσίας. Δηλαδή η ανεξαρτησία των τριών εξουσιών πάει περίπατο! Επίσης η δικαστική εξουσία, αντί να αποτελείται από κληρωτούς δικαστές με βραχύβια θητεία, στον Κοινοβουλευτισμό συνίσταται από επαγγελματίες δικαστές, που η μονιμότητα της θέσης τους, τους καθιστά ευάλωτους, αν όχι επιρρεπείς στο χρηματισμό.(Βλέπε το πρόσφατο σκάνδαλο του παραδικαστικού κυκλώματος).
Η επόμενη βασική αρχή της Δημοκρατίας, που δεν τηρείται επαρκώς στον Κοινοβουλευτισμό, είναι η αρχή της λογοδοσίας. Στη Δημοκρατία όσο πιο ισχυρή εξουσία απέρρεε από ένα αξίωμα, τόσο πιο βραχύβιο ήταν. Αν και τα περισσότερα αξιώματα ίσχυαν για ένα έτος, υπήρχαν και κάποια όπως αυτό του Προέδρου των Πρυτάνεων που διαρκούσε μόλις μία ημέρα! Και σε κάθε περίπτωση, η λογοδοσία των αρχόντων ήταν όχι μόνο απαραίτητη, αλλά και εξονυχιστική! Αντίθετα στον κοινοβουλευτισμό οι θητείες των αρχόντων είναι μακροχρόνιες και με διάφορα τεχνάσματα για αρκετούς γίνονται σχεδόν ισόβιες. Η λογοδοσία είναι σχεδόν ανύπαρκτη, και όταν γίνεται για κάποια αξιώματα, είναι ελλιπής και η αξιοπιστία της διάτρητη. Το εφεύρημα της βουλευτικής ασυλίας, δήθεν για τη διασφάλιση της ελεύθερης πολιτικής δράσης των βουλευτών, στην πράξη τους απαλλάσσει, ακόμα και από εγκλήματα του κοινού ποινικού Δικαίου! Η αίσθηση της ατιμωρησίας των αρχόντων είναι διάχυτη στους πολίτες και μάλλον, όχι άδικα.
Θα μπορούσα να αναφερθώ και σε πολλές άλλες διαφοροποιήσεις της Δημοκρατίας από τον Κοινοβουλευτισμό, αλλά φοβάμαι ότι θα κάνω κατάχρηση αυτού του φιλόξενου χώρου.
Φιλοδοξία του παρόντος άρθρου είναι να κεντρίσει το ενδιαφέρον όσων το διαβάσουν, για να αρχίσουν να σκέπτονται προς την κατεύθυνση του τι πρέπει να αλλάξει και πώς μπορούν να δράσουν οι ίδιοι για να επιστρέψει, επιτέλους, η πραγματική Δημοκρατία στον τόπο που τη γέννησε! Η συγκυρία για τέτοιου είδους προβληματισμούς κρίνεται ως η πλέον ώριμη, καθώς η λειτουργία του υφιστάμενου πολιτικού συστήματος αμφισβητείται ολοένα και περισσότερο και η ανάγκη για πραγματική Δημοκρατία είναι επιτακτική όσο ποτέ άλλοτε!