Χριστουγεννιάτικο ρεβεγιόν

Με είχε πρήξει η κυρά, ότι εμείς δεν πάμε ποτέ σε ρεβεγιόν, ενώ πάει και η κουτσή Μαρία, και είπα φέτος να της κάνω το χατήρι για να της φύγει ο καημός...

Τι το ήθελα; Δε φτάνει που μας γδάρανε κανονικά, μας άφησαν και νηστικούς χρονιάρα μέρα!

Μας φέρανε για ορεκτικό κάτι μπουκίτσες με μυγοφτύσματα επάνω, που μας το πλάσαραν για "μπουντερμπρόντ με μαύρο χαβιάρι"... 

Σα τα μα ρε λαμόγια; Που όταν ήμουν στη Ρωσία έχω φάει τόση Μπελούγκα από το Βλαδιβοστόκ, όση δε φάγανε στη ζωή τους ο Ωνάσης, ο Νιάρχος και ο Βαρδινογιάννης μαζί; Αν μη τι άλλο, έμαθα να ξεχωρίζω το καλό χαβιάρι από τα αβγά των κολεόπτερων!

Μέρα που ήταν, είπα να συγκρατηθώ...

Μετά μας φέρανε μια κουτσουλιά που το ονομάσανε μενταγιόν λαχανικών με βάση τη μελιτζάνα... 

Έφυγε άπατο έτσι όπως ήρθε, παρόλο που η κυρά μού πατούσε συνέχεια το πόδι κάτω από το τραπέζι, για να συγκρατηθώ και να μη φερω το πιάτο κολάρο στον σερβιτόρο...

Στη συνέχεια, σε ένα τεράστιο άδειο πιάτο, μας βάλανε από τρία τσιγαρόχαρτα που τα βαπτίσανε "καπνιστή πάπια Πεκίνου", τόσο λεπτά σαν το αραχνοΰφαντο πέπλο της Σαλώμης, και δίπλα ένα σωρουδάκι από σκάγια, που μας είπαν ότι είναι μαύρο κινόα βρασμένο στον ατμό!

Αυτό ήταν!!! 

Είχα φτάσει στα όριά μου!!!

Πλέρωσα τη λυπητερή που ήταν σα λογαριασμός τριμήνου της ΔΕΗ, πήραμε από την γκαρνταρόμπα τη γούνα της κιουρίας, και φύγαμε άρον-άρον, κατεβάζοντας καντήλια και χριστουγεννιάτικα απολυτίκια, μέρα που ήταν σήμερα!

Ευτυχώς που πετύχαμε ανοιχτή την καντίνα του Ζάχου, και χτυπήσαμε από δυο "βρώμικα" και ήρθαμε στα ίσια μας...

Χρονιάρα μέρα ήτανε και είπαμε να μη χαλάσουμε τη βραδιά μας και να συνεχίσουμε στα μπουζούκια.

Πήγαμε στο ανακαινισμένο "Φάληρο", που είναι σταθερή αξία στη λαρισαϊκή νύχτα! Το γλέντι κράτησε μέχρι πρωίας!

Ξημερώματα Χριστουγέννων λοιπόν, πήραμε το δρόμο του γυρισμού πεζή, διότι είμεθα ευσυνείδητοι πολίτες και δεν οδηγούμε μεθυσμένοι!

Ζαλισμένος από τα ξύδια, βλέπω μπροστά μου ένα χλιδάτο μαγαζί να είναι ακόμα ανοιχτό και να έχει φουλ κόσμο μέσα!

Κοιτιόμαστε με το γυναικάκι μου στα μάτια, και της λέω να περιμένει για λίγο έξω, κι εγώ να μπω για να δω τι παίζει. 

Μπουκάρω το λοιπόν, και βλέπω τον Φλωρινιώτη με μούσια, στα χρυσά ντυμένος, να πιάνει το μικρόφωνο και να πατάει κάτι ξεγυρισμένους αμανέδες, γεμάτους νταλκά και πόνο!  Το πλήθος από κάτω έμενε εκστασιασμένο με τη φωνάρα του καλλιτέχνη, ενώ η ατμόσφαιρα μύριζε μπάφο, που σημαίνει ότι το μαγαζί ήταν πολύ προχωρημένο! 

Άνθρωπος είμαι, μεράκλωσα! Πετάω κι εγώ στον αέρα

κάτι χαρτοπετσέτες, που είχαν ξεμείνει στην τσέπη μου, άρπαξα κι ένα σιτεμένο γκομενάκι δίπλα μου με κότσο και χοντρά κοκάλινα γυαλιά, και το ανέβασα πάνω στην καρέκλα να χορέψει... 

Αμέσως πετάχτηκαν κάτι μπράβοι που στέκονταν πίσω από έναν πάγκο στην είσοδο, κι άρχισαν να μου λένε ντροπή, και πως δεν κάνει να συμπεριφέρομαι έτσι στην εκκλησία, και κάτι τέτοια κουλά...

Με πετάξανε έξω σηκωτό, κακήν-κακώς, κι εγώ για να μην κάνω φασαρία χρονιάρα μέρα, πήρα την κιουρία μου και φύγαμε...

Κρίμας!!! Τέτοιο τσίλικο μαγαζί και να το δουλεύουν τόσο ξενέρωτα αφεντικά...