Νοστάλγησα μια μάζωξη από κείνες τις παλιές, τις αυθεντικές, τις ωραίες!
Από κείνες που μαζευόμασταν φίλοι αδερφικοί και οι καρδιές μας φτερούγιζαν από χαρά και λαχτάρα.
Από κείνες τις γνήσια λαϊκές, που δεν τις κάναμε για την γκλαμουριά και το θεαθήναι...
Από κείνες, που όλοι συμμετείχαν ρεφενέ, κι όποιος δεν είχε, τον κάλυπταν οι άλλοι, χωρίς να τον κάνουν να αισθανθεί άσχημα...
Από κείνες, που καθώς το άγιο τσιπουράκι έρεε στα ποτήρια, δε θόλωνε το μυαλό, αλλά ελάφρυνε τις καρδιές και ξανοίγονταν...
Από κείνες που η μουσική και τα τραγούδια δεν προσπαθούσαν να επιβληθούν με τα ντεσιμπέλ τους στην βαβούρα των αδιάφορων θαμώνων, αλλά σιγοτραγουδιόταν με σεβασμό απ' όλη την παρέα...
Από κείνες τις εγκάρδιες μαζώξεις, που δε χρειαζόταν να φοράμε προσωπεία, γιατί το πνεύμα του Διονύσου έβγαζε τον πραγματικό μας εαυτό...
Ναι μια τέτοια μάζωξη ορέχτηκα κι έτσι θέλω να είναι όλες οι μαζώξεις μας όσο ακόμα χτυπά στα στήθια μου η παραπονιάρα, αλλά πάντα μποέμισσα καρδιά μου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου