Της ζωής μου το ταξίδι

 

Το κορμί μου είναι ένα ζωντανό γλυπτό, πάνω στο οποίο σμιλεύτηκαν όλες οι εμπειρίες ζωής που βίωσα... 

Ρυάκια ιδρώτα έχυσε στις προπονήσεις του Tae Kwon Do, που γύμνασαν σώμα και πνεύμα...

Η αλμυρα της θάλασσας το έψησε, κάθε φορά που έβγαινε στην επιφάνεια, ύστερα απο μια κατάδυση, κρατώντας ως τρόπαιο ένα χταπόδι στο ανυψωμένο του χέρι...

Λουκούλλεια τσιμπούσια, κραιπάλες, ολονύχτια γλέντια, σμίξιμο ποταμών βότκας με καταρράκτες σαμπάνιας που καταλήγουν σε λίμνες τσίπουρου, χύθηκαν μέσα του...

Ίδρωσε μέσα σε καυτές σάουνες και μαστιγώθηκε με κλαδιά θεραπευτικού ευκάλυπτου για να πάρει το άρωμά τους το δέρμα του και αμέσως μετά βουτούσε σε παγωμένες λίμνες για να σφίξει, κάπου στα βάθη της παραμυθένιας Ρωσίας...

Λικνίστηκε στους μακρόσυρτους ανατολίτικους ρυθμούς του Κόνιαλι της Καππαδοκίας... Στροβιλίστηκε με αντρίκιες φιγούρες στις πενιές του μπουζουκιού, που έπαιζε ένα βαρύ ζεϊμπέκικο...

Λάγνα χάδια γυναικών ταξίδεψαν σε κάθε χιλιοστό του. Φιλήθηκε, δαγκώθηκε, ρουφήχτηκε, αφήνοντας πάνω του κόκκινα εφήμερα σημάδια και κάνοντάς το να ανατριχιάσει...

Όλα αυτά άφησαν πάνω του το αποτύπωμά τους σαν ένα τρισδιάστατο τατουάζ, που αντανακλά μια ζωή χορτάτη, μεστή από ηδονές και εμπειρίες...

Όμως φευ! 

Τα χρόνια πέρασαν, και μαζί τους και το σφρίγος της νιότης...

Η νομοτελειακή άνευ όρων παράδοση στη ρουτίνα της καθημερινότητας που επιτάσσει η ωρίμανση...

Η ανάλυψη ευθυνών και υποχρεώσεων έναντι τρίτων, που πλέον έχουν καταστεί ο απόλυτος σκοπός και προτεραιότητα της ζωής του...

Η περιρρέουσα κατάθλιψη από τη σταδιακή συνειδητοποίηση της ματαιότητας των πάντων...

Η φυσιολογική φθορά του χρόνου, που σαν την επίμονη σταγόνα κατατρώει τον βράχο...

... όλα αυτά μεταμόρφωσαν εκείνο το νεανικό, σφριγιλό κορμί, σε ένα ογκώδες μπαούλο αναμνήσεων, σαν εκείνο που φυλάσσει στο χωριό η γιαγιά τα περίτεχνα προικιά της, και που κάθε φορά που το ανοίγει για να αναπολίσει τα νιάτα της, απλώνεται η μυρωδιά της ναφθαλίνης.

Το να προσπαθείς να διατηρήσεις τα μεγαλεία που πέρασαν ανεπιστρεπτί είναι μάταιο, όπως μάταιο είναι το να βαλσαμώνεις νεκρά πουλιά για να μοιάζουν με ζωντανά!

Αν δεν απέκτησες τη σοφία να αποδέχεσαι στωικά τις μεταπτώσεις της ύλης από την φθορά που επιφέρει ο ανελέητος χρόνος, τότε δε διδάχτηκες τίποτα!

Το σώφρων είναι να είσαι ευγνώμων για όλα όσα είχες την εξαιρετική τύχη να ζήσεις, και να μη μετανιώνεις για τίποτα!

Όχι γιατί όλα τα έκανες σωστά, αλλά γιατί αυτή η διαδρομή που έκανες, και που γεμίζει με δάκρυα τα μάτια σου κάθε φορά που την αναπολείς, είναι το ταξίδι της ζωής σου! 

Και ένα ταξίδι χωρίς περιπέτειες και ταλαιπωρίες, είναι βαρετό και χωρίς κανένα ενδιαφέρον!