Το Παζάρι της Λάρισας, σε μας τους Λαρισαίους που κουβαλάμε περισσότερο από μισό αιώνα στις πλάτες μας, έχει αποτυπωθεί στη μνήμη μας με πολλή αγάπη και νοσταλγία...
Γι αυτό υπάρχει κι αυτή η συναισθηματική σύνδεση με τον θεσμό, που οι νεότεροι ή οι ξενομερίτες, ίσως να μην την καταλαβαίνουν!
Στην εποχή της ανθοφορίας της νιότης μας, δεν υπήρχε αυτός ο καταιγισμός υπερκαταναλωτισμού που υπάρχει σήμερα.
Δεν είχαν συνηθισει τα μάτια μας σε φαντασμαγορικά θεάματα όπως παρουσιάζονται σήμερα καθημερινά μέσα στα σπίτια μας, από τις τεραστίων διαστάσεων τηλεοράσεις!
Δεν υπήρχαν τα εντυπωσιακά πολυκαταστήματα, όπου μπορείς να χαθείς μέσα τους και να βρεις από εμπορεύματα και διασκέδαση ό,τι τραβάει η καρδιά σου!
Δεν υπήρχε το ίντερνετ και το ηλεκτρονικό εμπόριο, ώστε να έρχεται στην πόρτα σου ό,τι θελήσεις, από όποιο μέρος του πλανήτη κι αν βρίσκεται!
Η ζωή μας ήταν πολύ πιο απλή, περιορισμένη σε τοπικό επίπεδο, αλλά διανθισμένη από την αχαλίνωτη φαντασία μας!
Το Παζάρι λοιπόν κάθε 24 του Σεπτέμβρη και για μία εβδομάδα, ήταν ένα κοσμοϊστορικό γεγονός για την περιοχή μας και το περιμέναμε με μεγάλη λαχτάρα, μικροί και μεγάλοι!
Τα λογής-λογής εμπορεύματα στις παράγκες, που τα διαλαλούσαν ευφάνταστοι και ευρηματικοί πραγματευτάδες...
Τα εντυπωσιακά για τα παιδικά μας μάτια και για την εποχή τους, παιχνίδια του λούνα παρκ...
Οι μυρωδιές από την τσίκνα των ψητών που αναδύονταν στο αέρα...
Η γλυκιά γεύση του φαρσαλινού χαλβά που διαφήμιζαν οι χαλβατζήδες, χτυπώντας τις μαχαιρίτσες τους στα ταψιά ...
Όλα αυτά δημιουργούσαν μια μαγευτική ατμόσφαιρα, που
στα αμάθητα, από τέτοιες εντυπωσιακές εικόνες, παιδικά μας μάτια, φάνταζε με έναν κόσμο ονειρικό, που θα τον κουβαλάμε στο μυαλό μας όλη την υπόλοιπη χρονιά, μέχρι το επόμενο Παζάρι!
Ακόμα ηχούν στα αυτιά μας ατάκες, που έμειναν βαθειά χαραγμένες στη μνήμη μας...
«Χαλβάς η Αγαπούλα»,
«Γορίλα, γορίλα, γορίλα! Άτιμο παιδί! Θα μου χαλάσεις το τσαντήρι γορίλα!»,
«Ο γύρος του Θανάτου»,
«Πέντε κρίκοι ένα τάληρο»...
Σήμερα ο θεσμός του παζαριού, αν και συνεχίζει να είναι λαοφιλής, δεν έχει όμως την ίδια αίγλη...
Σε μια εποχή που όλοι είμαστε χορτασμένοι από όλα, δεν μπορεί να μας εντυπωσιάσει τίποτα...
Ίσως λοιπόν να εξακολουθούμε να πηγαίνουμε στο Παζάρι της Λάρ'σας, ελπίζοντας (μάταια βέβαια) πως θα ξανανιώσουμε εκείνη τη λαχτάρα της νιότης μας...
Υγ.: Επέλεξα να σας παρουσιάσω μερικές ασπρόμαυρες φωτογραφίες του κ. Τσαντόπουλου, από το Παζάρι της Λάρισας, τότε που γίνονταν στο Πάρκο του Αλκαζάρ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου